Μια παλιά αποθήκη του ΟΣΕ μετατράπηκε εδώ και λίγα χρόνια σε έναν μοναδικό χώρο, αφιερωμένο στη γοητευτική ιστορία του ποδηλάτου – και όχι μόνο.
Και δεν υπερβάλλω, διότι, πρώτον, είναι το μοναδικό μουσείο ποδηλάτου εν Ελλάδι και, δεύτερον, είναι και μοναδικό ως χώρος, τοποθεσία και ατμόσφαιρα.
Ας πάρουμε όμως το θέμα από την αρχή. Παρασκευή, παραμονή Πρωτομαγιάς, ο φίλος και συνεργάτης Σπύρος Χατήρας μου «σφυράει» για ένα χώρο που μόλις είχε επισκεφθεί και φωτογραφίσει. Ελληνικό Μουσείο Ποδηλάτου. Βλέπω τις φωτογραφίες του Θάνου και κρεμάει το σαγόνι…
Τι; Πού; Πώς το ανακαλύψατε; Δεν το έχω ακούσει ποτέ. Προφανής ο ενθουσιασμός, μου δίνουν τα τηλέφωνα επικοινωνίας. Θανάσης και Αρσένης Σινάνογλου. Έχει γούστο να έχουν σχέση με… Και γούστο είχε!
Την επομένη, ανήμερα Πρωτομαγιάς, που τόσο φιλόξενα με δέχθηκε ο Αρσένης για πριβέ ξενάγηση, επιβεβαιώνεται ότι είναι οι υιοί του Γιάννη Σινάνογλου, γνωστού συλλέκτη και αναπαλαιωτή κλασικών αυτοκινήτων και με κρυφό μεράκι για τα ποδήλατα. Aρχής γενομένης το 2014, ο Αρσένης και ο Θανάσης, παρακινημένοι από την αγάπη του πατέρα τους Γιάννη για την ποδηλασία, στέγασαν σε αυτό το κτίριο όλη τη συλλογή τους, το μοναδικό μέχρι σήμερα στη χώρα μας μουσείο για ποδήλατα.
Μια συλλογή κλασικών μοντέλων ποδηλάτων, που είναι ικανή να «ταξιδέψει» και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Όταν αποκτάς το πρώτο σου ποδήλατο, σίγουρα για εμάς τα αγόρια είναι κάτι σαν ενηλικίωση. Από παιδάκι γίνεσαι πλέον κοτζάμ παλικάρι. Και οι αναμνήσεις αμέτρητες.
Ποδήλατα διαφορετικών «σχολών», προπολεμικά ή μεταπολεμικά, αστικού περιβάλλοντος ή αγωνιστικά, όλα τους αναπαλαιωμένα με αγάπη. Η ανακαινισμένη με μεράκι αποθήκη ανταλλακτικών στο σταθμό τρένου του ΟΣΕ στις Αφίδνες είναι από μόνη της ένα πανέμορφο πέτρινο ψηλοτάβανο κτίριο, διαμπερές, με μια «πλεκτή» ξύλινη οροφή, τζάκι, και δύο αυλές εμπρός και πίσω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν το πόσο θα είχε ενθουσιαστεί ο φίλος μου Minas, o απαράμιλλος σχεδιαστής μας, δεινός ποδηλάτης της ΑΕΚ και πρωταθλητής Ελλάδος το 1958, αν είχε επισκεφθεί αυτόν το χώρο, τον αφιερωμένο στο πάθος του.
Το ποδήλατο, όπως το αυτοκίνητο και η μοτοσυκλέτα, έχει τις δικές του «σχολές» (αγγλική, γαλλική, ιταλική και αμερικανική οι κυριότερες). Όλες οι «τάσεις» δείχνουν ενδιαφέρουσες, μα την καρδιά μου έκλεψε το Bianchi του 1904, με την προηγμένη για την εποχή του εμπρός και πίσω ανάρτηση. Μεταξύ πολλών άλλων, τις εντυπώσεις κλέβει επίσης το BSA ποδήλατο με φώτα συσκότισης και φαρμακείο, που χρησιμοποιούνταν για την παροχή πρώτων βοηθειών στους τραυματίες φαντάρους του Β ́ Π. Πολέμου.
Αυτό που με ενθουσίασε είναι η ιδέα τους από φέτος το Μουσείο να διατίθεται και για πριβέ εκδηλώσεις, dinner parties και συνεστιάσεις για λίγους και καλούς. Προσωπικά, στο λεκανοπέδιο παρόμοιο χώρο «σαν στο σπίτι σου» δεν έχω συναντήσει. Και, έπειτα από τρεις ώρες παραμονής στη φιλόξενη παρέα του Αρσένη, εγγυώμαι και για την κάβα…_ Π. Ε.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
