Ο Σωτήρης Ιερεμιάδης μιλά στον Σ.Χ. για τους αγώνες, τις εμπειρίες του στην Ιταλία και το IRC, τον σεβασμό με τον οποίο τον αντιμετωπίζουν και τους θεατές, αλλά και το πιο είναι το καλύτερο αυτοκίνητο προδιαγραφών WRC2. Απολαύστε τον.
Καλημέρα, Σωτήρη, καλώς ήρθες! Πας, έρχεσαι στην Ιταλία και ξανά… Προλαβαίνεις;
Καλημέρα, καλώς σας βρήκα, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η Ιταλία έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου φέτος με τους αγώνες…
Πώς μοιράζεσαι το χρόνο σου;
Αυτό είναι αρκετά δύσκολο, η ισορροπία ανάμεσα σε επαγγελματικές υποχρεώσεις και στους αγώνες. Κάθε αγώνας μού καταναλώνει περίπου μία εβδομάδα, ένα διάστημα που σώμα και ψυχή πρέπει να είναι απολύτως αφοσιωμένα στα αγωνιστικά δρώμενα. Οτιδήποτε άλλο μπαίνει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γιατί η παραμικρή απώλεια συγκέντρωσης μπορεί ενδεχομένως να έχει καταστροφικές συνέπειες, το λιγότερο μία έξοδος από το δρόμο με υλικές ζημιές. Αναφορικά με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, περιορίζονται σε τηλεφωνικές συνομιλίες με τους συνεργάτες μου όταν ο Pietro (συνοδηγός μου) μου δίνει το τηλέφωνό μου (γέλια), και βεβαίως το βράδυ ή νωρίς το πρωί στο ξενοδοχείο, όπου έχω πρόσβαση στον υπολογιστή μου. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών δεν έχω καμία επαφή με το τηλέφωνό μου, social media κτλ.
Ιταλία, λοιπόν, και IRC. Ξενάγησέ μας στο θεσμό.
Ιταλία και IRC! Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό. Το IRC ξεκίνησε το 2002 και έκτοτε κάθε χρόνο διοργανώνεται σε συνεργασία με την Pirelli. Είναι ένα ιδιωτικό πρωτάθλημα με πληρώματα από όλη την Ευρώπη και διοργανώνεται στη Βόρεια Ιταλία. Συνήθως, όπως και φέτος, περιλαμβάνει το Rally Elba στο γνωστό νησί της Βόρειας Ιταλίας, το Rally del Taro, που βρίσκεται στην ορεινή περιοχή της Μπεντόνια, το Rally del Casentino, που βρίσκεται στην ορεινή περιοχή της Τοσκάνης, περίπου μιάμιση ώρα από τη Φλωρεντία, και το Rally Citta di Schio, που διοργανώνεται το Νοέμβριο στην περιοχή της Βιτσέντσα. Η οργάνωση είναι σε γενικές γραμμές εξαιρετική, με σεβασμό στους αθλητές, στις ομάδες και στους θεατές. Παρέχουν φαγητό και αναψυκτικά σε κάθε regrouping, είναι απίστευτα φιλικοί προς τους αγωνιζόμενους, δίνουν πολύ μεγάλη έμφαση στην ασφάλεια και κυρίως, κάτι το οποίο δυστυχώς λείπει πολύ από την Ελλάδα, προωθούν πολύ τους χορηγούς, τους αγωνιζόμενους, τις ομάδες και την ευρύτερη περιοχή όπου διεξάγονται οι αγώνες μέσω social media, περιοδικών, εφημερίδων, ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Με μία λέξη, απλώς «σέβονται».
Πώς σε αντιμετωπίζουν οι οργανωτές; Οι συναγωνιστές;
Με μία λέξη θα απαντήσω εδώ, σεβασμός. Όλοι είμαστε εκεί για να περάσουμε καλά, να διασκεδάσουμε, να χαρίσουμε όμορφες στιγμές στους θεατές που μας παρακολουθούν είτε εκεί είτε απομακρυσμένα, και βεβαίως να αγωνιστούμε για τη νίκη. Επειδή όμως είναι αδύνατον να κερδίζουμε όλοι, κάνουμε όλα τα υπόλοιπα και φεύγουμε όλοι, αγωνιζόμενοι και μη, πάντα με χαμόγελο, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ειλικρινά, μετά τις εμπειρίες μου στη γειτονική Ιταλία και την τόση αγάπη που έχω εισπράξει από τον κόσμο, δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να επιστρέψω ως αγωνιζόμενος στην Ελλάδα. Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία αγωνίζομαι και από ποια χώρα προέρχομαι. Οργανωτές, συναγωνιστές και θεατές βοηθούν, χειροκροτούν και έρχονται να μιλήσουν και να φωτογραφηθούν σε κάθε ευκαιρία. Απλώς μαγεία.
Οι τέσσερις αγώνες που πήγατε έχουν το ίδιο μοτίβο;
Σε γενικές γραμμές ναι. Η Ιταλία γενικά έχει στενούς δρόμους, πολύ σε κάποιες περιπτώσεις, με πολλές κλειστές στροφές, και ακόμα και όταν οι στροφές είναι πατημένες, είναι πολύ στενά, ίσα που χωράει το αυτοκίνητο. Αυτό βέβαια είναι τρομακτικό στην αρχή, αλλά μόλις το συνηθίσει κάποιος είναι μια καλή εκπαίδευση, διότι μαθαίνει να πηγαίνει πολύ γρήγορα με ελάχιστα γλιστρήματα, γιατί δεν υπάρχει χώρος και το παραμικρό λάθος δε συγχωρείται· καταλήγει σε έξοδο από το δρόμο και τρακάρισμα, όπως μας συνέβη στο Rally di Como, πέρσι το φθινόπωρο. Όπως αστειευόμαστε μεταξύ μας στον αγώνα, επαναλαμβάνουμε συνέχεια τη φράση «non stop training», γιατί μονίμως συναντάς όλο και πιο δύσκολες συνθήκες σε δρόμους που δε γνωρίζεις.
Δώσε μας τα μεγέθη…
Ο κάθε αγώνας περιλαμβάνει από 110 έως 130 αγωνιστικά χιλιόμετρα, περίπου 400 χιλιόμετρα μαζί με τις απλές διαδρομές και τουλάχιστον 4 με 5 διαφορετικές ειδικές διαδρομές. Κάτι το οποίο το καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο, μιας και δεν έχουμε, όπως γίνεται στην Ελλάδα, δύο ειδικές διαδρομές επαναλαμβανόμενες, αλλά διαφορετικές, οπότε δεν είναι εύκολο να διατηρήσει κάποιος τη συγκέντρωσή του κατά τη διάρκεια του αγώνα και να θυμάται τις διαδρομές απ’ έξω, εκτός και αν έχει συμμετάσχει σε αυτές πολλές φορές.
Η άσφαλτος είναι παντού ίδια καλή ιταλική ή και γλιστερή;
Η άσφαλτος γενικά εναλλάσσεται. Η αλήθεια είναι ότι η Βόρεια Ιταλία έχει σε πολλά σημεία καλό οδόστρωμα και πολύ grip συγκριτικά με τη Νότια Ιταλία (εννοώ από τη Ρώμη και κάτω), όπου βασικά δεν έχει grip πουθενά – είναι σαν να οδηγείς στην Ελλάδα, σε ένα μόνιμο και ατελείωτο γλίστρημα. Αυτό βέβαια κάνει τους αγώνες που διεξάγονται στη Βόρεια Ιταλία πιο δύσκολους, γιατί πρέπει συνέχεια να διαβάζεις το δρόμο και να γνωρίζεις πού γλιστράει και πού όχι. Εάν κάποιος ακούσει προσεκτικά τα onboard video, θα ακούσει τον Pietro να διαβάζει στις σημειώσεις συχνά πυκνά «change of grip».
Η προβολή; Οι θεατές;
Οι θεατές στην Ιταλία είναι ένα κεφάλαιο μόνοι τους. Το motorsport για τους Ιταλούς είναι τρόπος ζωής, δεδομένου ότι μιλάμε για μια χώρα που έχει αγώνες τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, και κάθε Σαββατοκύριακο τουλάχιστον 4-5 διαφορετικούς αγώνες. Στο Rally Elba οι οργανωτές αναγκάστηκαν να ακυρώσουν τη βραδινή ειδική διαδρομή, γιατί τα αγωνιστικά αυτοκίνητα είχαμε κολλήσει στην κίνηση από τους θεατές 1,5 χλμ. πριν από την έναρξη της διαδρομής, σε ένα νησί και εκτός θερινής σεζόν! Στην πρώτη μου επαφή πέρσι στο Como, που αναφέρθηκα νωρίτερα, είχε βροχή που αντίστοιχη δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου, ομίχλη και κρύο. Το γεγονός ότι στις ειδικές διαδρομές γινόταν κυριολεκτικά χαμός από κόσμο δεν είναι κάτι το τρομερό. Όμως, ότι στις 11:00 το βράδυ σε απλές διαδρομές υπήρχαν θεατές με μικρά παιδιά κάτω από ομπρέλες και χειροκροτούσαν βγάζοντας φωτογραφίες και βίντεο τα αγωνιστικά, τα οποία απλώς περνούσαν από μπροστά τους, θα μου μείνει αξέχαστο.
Ο συναγωνισμός;
Δεν είναι τυχαίο που οι «παγκόσμιοι» δεν κερδίζουν στην Ιταλία, με πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το επίπεδό τους ειδικά στην άσφαλτο είναι εξωπραγματικό, πέρα από το γεγονός ότι γνωρίζουν καλά τους δρόμους και επαναλαμβάνουν τους ίδιους αγώνες κάθε χρόνο, είναι και πάρα, μα πάρα πολύ γρήγοροι ως οδηγοί. Εξάλλου, αυτός είναι και ο λόγος που διάλεξα να κάνω αυτούς τους αγώνες και το συγκεκριμένο πρωτάθλημα. Ήξερα ότι δε θα φέρω κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι μόνο μέσα από πολλή πίεση από το συναγωνισμό θα μπορέσω να βελτιωθώ ως οδηγός, γιατί πιέζω συνέχεια τον εαυτό μου προσπαθώντας να μειώσω τη διαφορά από τους αντιπάλους μου, και αυτό μέχρι στιγμής έχει λειτουργήσει εξαιρετικά. Εγωιστικά είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθώ ότι δεν μπορώ να κερδίσω εκεί ακόμη, αλλά για να μάθει κάποιος να κερδίζει πρέπει πρώτα να μάθει να χάνει. Μακριά από τη μάχη του χρονομέτρου, είμαστε σαν μία μεγάλη παρέα που γελάει και περνάει με τον αγαπημένο της τρόπο ένα αγωνιστικό Σαββατοκύριακο.
Αυτοκίνητο;
Το Skoda είναι ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα προδιαγραφών WRC2 που μπορεί κάποιος να οδηγήσει. Δεν είναι η δύναμή του που συγκλονίζει, αλλά ο τρόπος με τον οποίο φρενάρει και η ταχύτητα που στρίβει. Μέχρι να το συνηθίσω μου πήρε χρόνο και ακόμα και τώρα, μετά από τέσσερις αγώνες και τρία τεστ, στις πρώτες δύο βόλτες είμαι λίγο χαμένος μέχρι να βρω το ρυθμό μου. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν υπάρχει πολιτικό αυτοκίνητο που να μπορεί έστω και λίγο να πλησιάσει τις επιδόσεις αυτές, με αποτέλεσμα να είναι μακριά από κάθε λογική οι δυνατότητές του. Θέλει πολύ χρόνο, πολλά χλμ. και πολλή πίεση στον εαυτό μου για να εξοικειωθώ μαζί του, αλλά ήδη έχουμε κάνει μεγάλα βήματα, και είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος για αυτό.
Ομάδα;
Η ομάδα με μία λέξη είναι εξαιρετική. Πρώτα απ’ όλα ως άνθρωποι, επιπλέον οι τεχνικές τους γνώσεις και η επιμονή τους ώστε το αυτοκίνητο να είναι πάντα στην εντέλεια. Δε χρειάζεται να σκέφτομαι ή να ανησυχώ για οτιδήποτε έχει σχέση με το αυτοκίνητο, κάτι το οποίο οφείλεται στην ομάδα, και είναι πολύ σημαντικό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, γιατί μου επιτρέπει να συγκεντρώνομαι μόνο στη δουλειά μου, που είναι η οδήγηση. Η Erreffe έχει τουλάχιστον ακόμα ένα αυτοκίνητο πάντα σε ανταλλακτικά μέσα στα φορτηγά, και φροντίζει μετά από κάθε αγώνα να λύνει κυριολεκτικά όλο το αυτοκίνητο, να το ελέγχει εξονυχιστικά, να αντικαθιστά ό,τι προδιαγράφει η Skoda Motorsport και ό,τι άλλο θεωρήσουν απαραίτητο.
Συνοδηγός;
Με τον Pietro έχουμε δέσει πολύ, πρώτα απ’ όλα ως άνθρωποι, γιατί μοιάζουμε πολύ· τη μία στιγμή συζητάμε σοβαρά για θέματα του αγώνα, και αμέσως μπορούμε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια με κάτι άλλο. Ταυτόχρονα μας αρέσει πολύ να «σαμποτάρουμε» ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα οι μεταξύ μας πλάκες να είναι ατελείωτες. Στα του αγώνα όμως τι να πω; Είναι εκπληκτικός. Δεν είναι τυχαίο που οι ίδιοι οι Ιταλοί τον θεωρούν τον καλύτερο συνοδηγό της χώρας τους. Με βοήθησε πάρα πολύ στην αρχή, και ακόμα με βοηθάει για το πώς πρέπει να οδηγώ το αυτοκίνητο, ξέρει τι ακριβώς πρέπει να μου πει και την κατάλληλη στιγμή που πρέπει να το κάνει για να μη με αποσυντονίζει. Από εκεί και πέρα, έχουμε ήδη καταφέρει να βρούμε ένα κοινό πεδίο κατανόησης. Επειδή στην Ιταλία οι ατελείωτες δοκιμές απαγορεύονται, λειτουργούμε σε διεθνή πρότυπα. Κάνουμε τρία περάσματα ανά ειδική διαδρομή, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι σημειώσεις μας πρέπει να είναι τέλειες, για να έχω εμπιστοσύνη και να μπορώ να πιέσω το αυτοκίνητο. Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο να περιγράφουμε με μερικές λέξεις μία στροφή τόσο καλά, που μόλις μου διαβάσει ο Pietro έχω την αυτοπεποίθηση και τη γνώση να σχεδιάσω τη στροφή στο μυαλό μου και να στρίψω χωρίς να σκεφτώ ή να διστάσω ούτε για μία στιγμή. Σε αυτό τον τομέα είμαι πραγματικά τυχερός γιατί πέτυχα μία άριστη συνεργασία και έναν καινούργιο φίλο.
Πέρα από τα αποτελέσματα, τι κέρδος προκύπτει στον αθλητή και άνθρωπο Σωτήρη;
Μέσα από τον αθλητισμό μαθαίνω πολλά πράγματα και ταυτόχρονα κάνω μια μεγάλη αυτοκριτική. Είναι πολύ βασικό να μπορώ να διαχειριστώ συναισθήματα όπως τη χαρά, το θυμό, τη λύπη, το φόβο και πολλά άλλα. Αυτά τα συναισθήματα όχι μόνο υπάρχουν μέσα μου, αλλά κορυφώνονται σε διάφορες στιγμές του αγώνα και, με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, είναι δύσκολο να παραμείνω ψύχραιμος και συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω εκείνη τη στιγμή. Αν όμως δεν παραμείνω θα κάνω λάθος, και αυτό σχεδόν σίγουρα θα καταλήξει σε ατύχημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μέσα στον αγώνα μαθαίνω να ελέγχω τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου και να μην είμαι επικριτικός στους άλλους, γιατί δεν είμαι καλύτερος από αυτούς. Αυτό γίνεται μάθημα ζωής και η συμπεριφορά μου εντός και εκτός του μπάκετ είναι διαφορετική, και ελπίζω να παραμείνει.
Σε θέλουμε όμως και εδώ. Τι πλάνο έχεις για τη συνέχεια;
Επόμενος αγώνας για εμάς είναι το Ράλλυ ΔΕΘ, το διήμερο 16-17 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη από τον ΑΟΘ. Μου έλειψε η Ελλάδα και το σπίτι μου, συζήτησα με την ομάδα και συμφωνήσαμε ομόφωνα να κάνουμε αυτό τον αγώνα. Αμέσως μετά, το Σαββατοκύριακο 7-8 Οκτωβρίου, θα τρέξουμε στη Σαρδηνία, στο Rally Terra Sarda, και το Νοέμβριο στον τελευταίο αγώνα του IRC 2023, το Rally Citta di Schio. Κάπου εκεί τελειώνει η αγωνιστική χρονιά για εμάς, μία χρονιά με εμφανίσεις στην Ανδόρρα, στο Σαν Μαρίνο, στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στη Σαρδηνία.
Το 2024;
Η επόμενη χρονιά μας φέρνει το Σαν Μαρίνο, τον αγώνα που έκανα και φέτος, κι έπειτα θα ακολουθήσουμε το Ελληνικό Πρωτάθλημα Ασφάλτου και ακόμα έναν ή δύο αγώνες σε Ιταλία και Ελβετία. Θα συνεχίσουμε με αυτοκίνητο κατηγορίας Rally2, με τον Pietro ως συνοδηγό μου, και βεβαίως με την υποστήριξη της Caneva Rally, που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το αγωνιστικό μου πρόγραμμα και development σε συνεργασία με τον Αντρέα Κρουνιόλα.
Τέλος, προκύπτει ανταπόκριση από την Ομοσπονδία; Από το Σωματείο σου;
Αυτή είναι μια επίπονη ερώτηση, στην οποία αρμόζει μια σωστή απάντηση. Θα πω όχι, αλλά θα εξηγήσω το γιατί. Αρχικά, αναφορικά με την ΟΜΑΕ και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καμία απολύτως σχέση, και αυτό είναι κάτι το οποίο με πειράζει και με ενοχλεί βαθύτατα. Είμαι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που φέτος ακολουθούν πρωτάθλημα Ράλλυ στο εξωτερικό. Το μόνο που έχει κάνει η Ομοσπονδία για μένα φέτος είναι να ανεβάζει ένα post στο Facebook και στο Instagram αναφέροντας τον αγώνα που θα τρέξω και το αποτέλεσμα που έφερα. Σε ένα απαρχαιωμένο site, χωρίς ιδιαίτερες πληροφορίες για τους χρήστες, χωρίς ενημέρωση κατά τη διάρκεια του αγώνα κτλ. Συγγνώμη, αλλά η ΟΜΑΕ θα έπρεπε να στηρίζει έμπρακτα τις προσπάθειες όλων των Ελλήνων εντός και εκτός συνόρων, όπως κάνουν όλες οι ομοσπονδίες των άλλων χωρών. Μου έχει γίνει πρόταση να γραφτώ στην Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού Ιταλίας (όπου καλύπτεται και το κόστος συμμετοχής κάθε αγώνα). Αν όμως το κάνω, βάσει κανονισμών θα τρέχω με την ιταλική σημαία, και όχι την ελληνική. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και ακόμα πιο περήφανος που εκπροσωπώ την Ελλάδα στο εξωτερικό. Μην έχοντας όμως καμία βοήθεια-προβολή από την Ελληνική Ομοσπονδία, συχνά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο συνεχίζω και το κάνω και πληρώνω κιόλας. Δεν μπορούμε να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο ο μηχανοκίνητος αθλητισμός στην Ελλάδα παραπαίει όταν κανείς δεν κάνει απολύτως τίποτα για να τον προωθήσει. Στην Ελλάδα έχουμε ένα Ράλλυ Ακρόπολις, ένα Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις, και όλα τα υπόλοιπα είναι προσπάθειες μεμονωμένων ανθρώπων να στηρίξουν αυτό που τόσο αγαπάμε.
Αναφορικά με το Σωματείο όπου είμαι εγγεγραμμένος, στον ΑΟΘ, έναν από τους παλαιότερους και αξιοσέβαστους ομίλους της χώρας, ωστόσο δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη προβολή.
Σ.Ι.: Ευχαριστώ για την επικοινωνία.
Σ.Χ.: Εμείς ευχαριστούμε, με την ευχή να σε βλέπουμε συχνά και στους ελληνικούς αγώνες.
Απόδοση: Σ.Χ.
Who is who
Ο 35χρονος Μακεδόνας Σωτήρης-Γιώργος Ιερεμιάδης ζει στη Θεσσαλονίκη, όντας και μέλος του ΑΟΘ. Όταν δε διευθύνει την οικογενειακή επιχείρηση ΣΚΙΡΩΝ και δε συμμετέχει σε αγώνες, οδηγεί το Audi RS 6 και απολαμβάνει Τέλειες Διαδρομές στο Πήλιο. Να θυμίσουμε ότι ξεκίνησε το 2017 στον Μπράλο με ΕVO IX και συνοδηγό τον Δημήτρη Σαΐνη.