Παλιά νοοτροπία σε «νέα» καλούπια
Παρά το ότι το παλαιό και ξεπερασμένο αεροδρόμιο του Eλληνικού αντικαταστάθηκε από το υπερσύγχρονο και με άπλετους χώρους «Eλευθέριος Bενιζέλος», οι «συνήθειες» των οδηγών ταξί δεν έχουν αλλάξει: Διπλές και τριπλές κούρσες με τους πελάτες να έχουν προορισμό τους γειτονικές μεταξύ τους περιοχές, εμφάνιση και… εξαφάνιση των κίτρινων οχημάτων από τις «πιάτσες» συγκεκριμένες ώρες και μέρες. Oι επιλεκτικές διαδρομές «βασιλεύουν» και στους υπεραστικούς σταθμούς των λεωφορείων, καθώς επίσης και στον σταθμό Λαρίσης. Για να μην βιαστούμε να βγάλουμε τα χειρότερα συμπεράσματα, θα πρέπει να αναφέρουμε πως οι οδηγοί των ταξί επιμένουν εδώ και χρόνια πως «άλλος τρόπος δυστυχώς δεν υπάρχει για να βγάλουμε το μεροκάματο». Tο πιθανότερο είναι να έχουν δίκιο, σε ό,τι αφορά την δυσκολία των μετακινήσεών τους στους άναρχα οριοθετημένους οδικούς κόμβους της πρωτεύουσας, καθώς ο χρόνος που χάνεται είναι πολύτιμος γι αυτούς. Aπό την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι άλλες «αξίες» που θα έπρεπε να προστατεύονται, αντί να αφήνουν αδιάφορη και την πολιτεία και τους οδηγούς ταξί: Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που θα πρέπει να πάει σπίτι του δίχως να ταλαιπωρηθεί, ένα μωρό που θα πρέπει να μετακινηθεί ομαλά χωρίς καθυστέρηση και διαταράξεις, κάποιος ασθενής και δεκάδες άλλα παραδείγματα. Oι «αξίες» αυτές, με δύο μόνο λόγια, ορίζονται ως «κοινωνική προσφορά». Ίσως να είναι περισσότεροι, από όσους νομίζουμε, αυτοί που έχουν ανάγκη να διδαχθούν τί ακριβώς σημαίνει η έννοια αυτή. Tο αν θα δικαιωθούν -με όποιο τρόπο- αυτοί που την αγνοούν ή όχι, θα φανεί, κάποτε…