Ύστερα από 36 ολόκληρα χρόνια, ο Walter Röhrl συναντά την Lancia 037 Group B με την οποία κέρδισε το 1983 το 51ο Ράλλυ Μόντε Κάρλο.
Η Lancia 037 Group B – η τελευταία τροπαιούχος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ με κίνηση στους πίσω τροχούς – είναι μια κατασκευή που σίγουρα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τον Γερμανό πιλότο-θρύλο, Walter Röhrl, ο οποίος έγραψε τη δική του ιστορία στις ανά τον κόσμο χωμάτινες και ασφάλτινες ειδικές διαδρομές του θεσμού κερδίζοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας δύο τίτλους, το 1980 και το 1982.
«Τα Ράλλυ είναι το πιο ενδιαφέρον είδος στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Πρόκειται για μια πραγματική πρόκληση. Θα πρέπει να έχεις πολύ καλή αίσθηση με το αυτοκίνητο και σίγουρα πρόκειται για το πιο δύσκολο είδος αγώνων», δηλώνει ο 72χρονος πλέον Γερμανός σε μία μοναδική, όσο και ιδιαίτερη, συνάντηση που διοργάνωσε το escapeonwheels.issimi.com με το αυτοκίνητο με τον αριθμό πλαισίου #305 με το οποίο ο Walter Röhrl ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ράλλυ Μόντε Καρλο του 1983: την Lancia 037 Group B.
Πάντα έλεγες πόσο σημαντικό είναι για σένα το Ράλλυ Μόντε Κάρλο…
«Έκανα το πρώτο μου Μόντε το 1973 και συνειδητοποίησα ότι είναι ο αγώνας που πρέπει να είσαι ο τέλειος οδηγός: πρέπει να είσαι γρήγορος στην άσφαλτο και στο χιόνι και να οδηγείς πάντα με μεγάλη ακρίβεια. Δεν υπάρχει περιθώριο λάθους, καθώς τρέχεις ανάμεσα σε βράχους και χαντάκια. Είχα έναν μόνο στόχο στην καριέρα μου στα ράλλυ και αυτός ήταν να κερδίσω αυτό ν τον αγώνα. Ποτέ δεν ονειρευόμουν να γίνω Παγκόσμιος Πρωταθλητής, παρά μόνο να κερδίσω το Ράλλυ Μόντε Κάρλο. Σε αυτό αποδεικνύεις ότι είσαι ο Νο 1».
Πότε ήρθες σε επαφή για πρώτη φορά με την Lancia;
«Αρχικά με ρώτησαν αν ήθελα να οδηγήσω την Beta Montecarlo με τον Riccardo Patrese στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής του 1979. Δεν ήμουν όμως οπαδός της οδήγησης σε πίστα, αλλά ήξερα ότι θα με βοήθησε να τελειοποιήσω τις ικανότητές μου, και έτσι πήγα. Ξέρετε, σε μια πίστα μπορείς να στρίψεις πολλές φορές στην ίδια στροφή, ενώ στα ράλλυ τα πάντα είναι θέμα αίσθησης. Και αυτό είναι κάτι που δεν μαθαίνεται! Το 1981 και το 1982 έφυγα από τη Fiat καθώς είχα κάποιες καλές προτάσεις από την Mercedes και την Audi. Όμως, ήθελα να επιστρέψω στα χρώματα της Ιταλίας. Ευτυχώς για μένα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Cesare Fiorio για να με ρωτήσει αν ήθελα να τρέξω το 1983 με τη νέα Lancia 037. Αμέσως του είπα το εξής: “Το μόνο πράγμα που με νοιάζει είναι να κερδίσω το Μόντε Κάρλο. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αλλά θα βοηθήσω την Lancia να κερδίσει το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών “. Όλα πήγαν ιδανικά: κέρδισα το Μόντε Κάρλο με περισσότερα από 7 λεπτά διαφορά από τον Marku Alen και στο τέλος της σεζόν ήμουν πίσω από τον πρωταθλητή, μόλις για 1 βαθμό, και η Lancia ήταν η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Το 1983 ήταν η καλύτερη αγωνιστική χρονιά της ζωής μου!».
Μίλησέ μας για την Lancia 037
«Κάθισα για πρώτη φορά στο μπάκετ της στο Campo Volo, ακριβώς μπροστά από το εργοστάσιο της Lancia στο Τορίνο. Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα είπα πως “αυτό είναι το αυτοκίνητό μου!”. Πάντα ήμουν ένας οδηγός που προσπαθούσε να μην στρίβει υπερβολικά, και η Lancia 037 απαιτούσε ελάχιστες κινήσεις με το τιμόνι. Χρειάστηκε να την οδηγήσω πολύ ομαλά και πολύ καθαρά, και έτσι δεν υπέστρεφε: απλά, ήταν τέλεια για εμένα από την πρώτη στιγμή. Θυμάμαι ότι μερικοί από τους φίλους μου μου είπαν ότι, καθώς είμαι πολύ ψηλός, θα τραματιζόμουν σε περίπτωση ατυχήματος επειδή το αυτοκίνητο ήταν πολύ ελαφρύ. Τους απάντησα λέγοντας τα εξής: “Μην ανησυχείτε, δεν σκοπεύω να βγω από το δρόμο, καθώς με ένα αυτοκίνητο όπως αυτό δεν υπάρχει λόγος να βγω από δρόμο”. Από τα πρώτα λεπτά, η Lancia 037 ήταν το αυτοκίνητό μου, και εξακολουθώ να την λατρεύω μέχρι σήμερα.»
Πως ήταν στην οδήγηση τα αυτοκίνητα του Group B;
«Ήταν εύκολο να κάνεις λάθος, αλλά ήταν επίσης εύκολο να κερδίσεις με τεράστια διαφορά. Αν σήκωνες το πόδι σου από το γκάζι στο μέσον της στροφής, η υστέρηση του τούρμπο ήταν μεγάλη και χρειαζόσουν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι το αυτοκίνητο να αρχίσει να επιταχύνει ξανά. Έτσι, σε μια ειδική διαδρομή 10 ή 20 χιλιομέτρων, ο χαμένος χρόνος στο τέλος μπορούσε να είναι μεγάλος. Επίσης, τότε έπρεπε να αλλάζεις σχέσεις χειροκίνητα, ενώ το πρόγραμμα των αγώνων περιελάμβανε και βραδινές ειδικές διαδρομές. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν ο οδηγός. Σήμερα, με τις σχέσεις να αλλάζουν με τα paddles, όλοι αλλάζουν ταχύτητες στον ίδιο χρόνο και χωρίς να υπάρχουν νυχτερινές ειδικές διαδρομές δεν υπάρχει τρόπος να δεις ποιος έχει τη μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση πίσω από το τιμόνι μετά από 30 ώρες οδήγησης. Είμαι βέβαιος ότι τα αυτοκίνητα του Group B, αν και πιο αργά στις στροφές, είναι πιο γρήγορα στις ευθείες από τα σημερινά WRCars.»
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τον Walter Röhrl πίσω από το τιμόνι της Lancia 037
Πηγή: escapeonwheels.issimi.com
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
