Πρώτα από όλα δεν είναι αγώνας, είναι το μεγαλύτερο κινούμενο μουσείο στον κόσμο και όταν σταματά μετατρέπεται στο ακριβότερο parking του κόσμου.
Πρώτα από όλα δεν είναι αγώνας, είναι το μεγαλύτερο κινούμενο μουσείο στον κόσμο και όταν σταματά μετατρέπεται στο ακριβότερο parking του κόσμου.
Επιτρέπεται να συμμετάσχουν μόνο αυτοκίνητα που είχαν λάβει μέρος στον αγώνα μέχρι το 1957 (από το 1927) και έτσι φτάνουμε μέχρι της πρώτες Porsche 356 και Alfa Romeo Giulia και εκεί σταματούμε χρονολογικά! Ευτυχώς, γιατί αν ο αγώνας είχε συνεχίσει για μερικά χρόνια ακόμα, δεν θα αντέχαμε τις ορδές των 911(!), όπως δεν αντέξαμε τις δεκάδες Mercedes-Benz 300SL. Ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί τόσες πολλές 300SL μαζεμένες σε ένα χώρο με ανθρώπους που τους συμπεριφέρονταν, λες και ήταν το καθημερινό τους supermini! Ήμαρτον λυπηθείτε μας!
Πραγματικά αγχωθήκαμε από το πλούτο και τα εκατομμύρια ευρώ που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Βόρειας Ιταλίας αυτές τις τρείς μέρες. Εντάξει, υπήρχαν οι περίεργοι του τύπου …το δικό μου είναι πιο ακριβό, εντάξει υπήρχαν οι άραβες πετρελαιάδες που έπαιρναν μέρος με αυτοκίνητο ακολουθίας για την προστασία τους, εντάξει υπήρχε και το promotion τύπου Mercedes που νοικιάζω τους Στιούαρτ, Χάκινεν και Κούλθαρντ να οδηγήσουν την original 300SL (το ένα και μοναδικό-το ανεκτίμητο-αυτοκίνητο που κινούνταν με προστασία εμπρός και πίσω) που έλαβε μέρος στην Carrera Panamericana (!), εντάξει υπήρχαν και οι λόρδοι και οι κόμητες που θεωρούν ότι πρέπει να συνεχίσουν την παράδοση της οικογένειας, εντάξει υπήρχαν και οι εκκεντρικοί, αλλά!
Αλλά ο αγώνας ήταν άλλος, γιατί υπήρχαν και οι άλλοι. Ήταν ο πατέρας με τον γιό, ο παππούς με τον εγγονό, ο σύζυγος με τη γυναίκα του. Ήταν ο Ρίτσαρτς που καθόταν δεξιά και οι γυναίκα του οδηγούσε, ήταν φίλοι, φίλες, με ότι μπορείτε να φανταστείτε, με αυτοκίνητα που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν, ήταν οι άνθρωποι που είχαν κάνει οικονομίες μόνο και μόνο για να φτάσουν ως εδώ. Ήταν το ζευγάρι που είχε έρθει από την Ιαπωνία με μια υπέροχη αφτιασίδωτη Bugatti (με ιαπωνικές πινακίδες) και που σε κάθε διαδρομή χαμένοι έδειχναν τον χάρτη και παρακαλούσαν χαμογελώντας: «ίνγκλις πλιζ»! Ήταν η αγάπη όλων αυτών που τελικά κέρδιζε. Ήταν τα αυτοκίνητα που έφεραν πέντε και έξη ονόματα πάνω τους, όσων δηλαδή τα είχαν οδηγήσει στον αγώνα, πάντα με το ίδιο επώνυμο (!!!) και ημερομηνίες όσων μας είχαν εγκαταλείψει, τιμής ένεκεν. Ήταν ίσως όλα αυτά που δεν καταλαβαίνουμε.
Δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί απλά σαν λαός δεν διαθέτουμε την κουλτούρα. Όχι δεν αναφερόμαστε στον εντυπωσιασμό, αλλά στην βαθιά κατανόηση του αντικειμένου, δηλαδή του αυτοκινήτου, σαν ένα αναπόσπαστο μέρος των βιωμάτων μας και όχι της ζωής μας.
Εδώ οι άνθρωποι είχαν βγει στους δρόμους απλά για να χειροκροτήσουν. Ώρες περίμεναν, νέοι, γέροι και παιδιά στις πλατείες στα λιβάδια, με καρεκλάκια και κουβέρτες να πάρουν λίγη μυρωδιά από καμένο Καστρόλ. Είχαν στριμωχτεί στις πλατείες του Σαν Μαρίνο, της Σιένα και της Φλωρεντίας, κατά χιλιάδες για να θαυμάσουν τα κομψοτεχνήματα αυτά, να διασχίζουν τις ιστορικές αυτές πόλεις. Δεν είχε σημασία ποιος ήταν, ή τι ήταν, σημασία είχε ότι ήταν εκεί. Δεν ήταν ένα τσίρκο που περνούσε από τα μέρη τους, ήταν η ίδια η ιστορία τους.
Ήταν OM, SAM, Bugatti, Alfa Romeo, Amilcar, Fiat, Lancia, Mercedes-Benz, MG, Aston Martin, Talbot, Bentley, Lagonda, Siata, Riley, BMW, Cisitalia, Healey, Jaquar, Maserati, Frazer Nash, Osca, Porsche, Ferrari, DKW, Triumph, Bristol και AC, ολόκληρα 375 από αυτά! Όλα με ιστορία, όλα τέλεια, όλα δύσκολα στην οδήγησή τους.
Αλλά και από την πλευρά των αγωνιζομένων μην νομίζετε ότι είναι κάτι εύκολο. Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά, η κίνηση κάθε άλλο παρά λίγη, τα μποτιλιαρίσματα συχνά και το αποτέλεσμα ήταν να φτάνουν στους σταθμούς ελέγχου μόνο …δίνοντάς τα όλα, ειδικά αν οδηγούσες ένα χιλιαράκι του …1935! Ο καιρός πάλι δεν βοήθησε, οι καταιγίδες ήταν πολλές, το ψιλόβροχο ακόμα πιο συχνό και συνάντησαν ακόμα και χιόνια, κάνοντας τα πράγματα σχεδόν τραγικά δύσκολα για τα στενά λάστιχα, τα ανύπαρκτα φρένα και φυσικά για τα ανοιχτά αυτοκίνητα. Είχαν να οδηγήσουν ολόκληρες νύχτες με φώτα …καντηλάκια και πολύ αμφιβάλουμε αν κοιμήθηκαν αυτές τις τρείς μέρες. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο, όμως άξιζε τον κόπο.
Δεν ήμασταν μόνο ευτυχείς που βρεθήκαμε και εμείς, αυτές τις τρείς μέρες ανάμεσα στο πλήθος, ήμασταν υπερήφανοι._Κώστας Λούβαρης.