Mille Miglia

Η ιστορία μας πάει πίσω στα 1920 και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, για εκείνες τις αθώες αυτοκινητιστικές μέρες, η πολιτική ήταν μια από τις κύριες δυνάμεις πίσω από το σπορ του αυτοκινήτου. Γιατί μετά τον διαχωρισμό των club αυτοκινήτου του Μιλάνου και της Μπρέσια και την χρήση του πάρκου της βασιλικής Villa του Μιλάνο, σαν χώρο τέλεσης του Ιταλικού Grand Prix, η πόλη της Μπρέσια έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να αντιδράσει αν δεν ήθελε να σβηστεί από τον αγωνιστικό χάρτη της εποχής. Έτσι, οι προύχοντες της περιοχής, ο Franco Mazzotti Bianchelli και ο Count Aymo Maggi di Gradella μαζί με τον Giovanni Canestini που ήταν τότε επικεφαλής της Gazzetta dello Sport προχώρησαν στην οργάνωση ενός αγώνα αυτοκινήτων που όμοιος του δεν υπήρχε. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να δείξουν ότι υπήρχε και «από υψηλά» πολιτική κάλυψη στον αγώνα περιέλαβαν και τη Ρώμη στη διαδρομή, όμως η πόλη της Μπρέσια επιβάλλονταν να ήταν το σημείο εκκίνησης και ο τερματισμός του αγώνα. Ο Mazzotti μάλιστα, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι του στις Η.Π.Α. μάλιστα τον βάφτισε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1926 «1000 Μίλια», αν και στην Ιταλία εκείνες τις ημέρες χρησιμοποιούσαν το χιλιόμετρο σαν μονάδα μέτρησης. Το 1927 ο πρώτος αγώνας έγινε πραγματικότητα και επαναλήφτηκε 24 φορές, μέχρι το 1957, σαν ένας από τους σημαντικότερους αγώνες της Ιταλίας και μετά του κόσμου, αφού κατάφερε να πάρει θέση ακόμα και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων. Αλλά ακόμα και στην δεκαετία του 50’ τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν και οι ταχύτητες των αυτοκινήτων είχαν αυξηθεί σημαντικά. Ένα πολύνεκρο ατύχημα που πήρε τις ζωές δώδεκα θεατών, σήμανε το τέλος του.

 

1930: Η χρονιά της ενηλικίωσης

Μια μοναδική μονομαχία διεξάγεται μεταξύ δύο Alfa Romeo που στο τιμόνι τους βρίσκονταν δύο από τους σημαντικότερους οδηγούς εκείνων των ημερών και όχι μόνο, θα υποστηρίζαμε. Ο Achille Vargi και ο Tazio Nouvolari. O Vargi οδηγεί τον αγώνα και βρίσκεται πολύ κοντά στον τερματισμό. Όμως ο θρύλος θέλει τον Tazio να τον καταδιώκει και σε μια κίνηση απελπισίας σβήνει τους προβολείς του για να καθησυχάσει τον Vargi ότι ο αγώνας είναι δικός του. Χωρίς φώτα τον φτάνει και όταν φτάνει δίπλα του, ανάβει τους προβολείς του και τον προσπερνά! Παραμύθια; Μπορεί, όμως αυτό είναι το υλικό των θρύλων.

1938: Η Alfa στην κορυφή, αλλά και το αναπόφευκτο δράμα

Στη νέα διαδρομή του οι Alfa προηγούνται και ο Clemente Biondetti παίρνει τη νλικη με νέο χρόνο ρεκόρ μέσης ωριαίας ταχύτητας 135,39 χλμ./ώρα! Όμως η Lancia Aprilia των Bruzo-Mignanego θα βγει από τον δρόμο στον περιφερειακό της Μπολόνια και θα σκοτώσει δέκα θεατές, επτά από τους οποίους ήταν μαθητές. Η φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι απαγορεύει τον αγώνα.

 

1940: Λόγω πολιτικών αιτιών

Όμως η απαγόρευση αυτή δεν θα διαρκέσει πολύ και το 1940 ο ίδιος ο Μουσολίνι θα υποχωρήσει και θα δώσει άδεια να διεξαχθεί ο αγώνας βλέποντας τα πολιτικά οφέλη μιας τέτοιας κίνησης. Ο αγώνας θα διεξαχθεί σε ένα πολύ μικρότερο κύκλο περιλαμβάνοντας εννέα γύρους ακλουθώντας τη διαδρομή Μπρέσια-Κρεμόνα-Μάντουα. Ο αγώνας αυτός έχει περάσει στην ιστορία για δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα γιατί για πρώτη φορά λαμβάνει μέρος ένας κατασκευαστής με το όνομα BMW, που καταλαμβάνει τη πρώτη και τρίτη θέση και ένας νέος καροσερίστας που μόλις είχε εγκαταλείψει την Alfa Romeo για να ιδρύσει την Auto Avio Costruzioni. Το όνομά του ήταν Enzo Ferrari.

 

1954: Η ιστορική διαδρομή γεννιέται

Σε αυτή τη διαδρομή μεγάλα ονόματα θα γράψουν ιστορίες που πέρασαν στην ιστορία της αυτοκίνησης. Τη χρονιά αυτή η νέα διαδρομή θα γνωρίσει τον περίφημο Piero Taruffi (πρωταθλητή στους δύο τροχούς), που μπορεί να προπορευόταν σε όλη σχεδόν τη διαδρομή, αλλά μηχανικά προβλήματα της Lancia που οδηγούσε, έδωσε τη νίκη στον Alberto Ascari σε μια ακόμα Lancia. Όμως ο ήρωας του αγώνα ήταν ο γερμανός Hans Hermann με Porsche Spyder, που φτάνοντας στην διασταύρωση ενός τρένου και βλέποντας ότι δεν προλάβαινε να σταματήσει, αφού οι μπάρες κατέβαιναν, πάτησε γκάζι και πέρασε από κάτω! Προς μεγάλη έκπληξη του πλήθους και του μηχανοδηγού …βγήκε από την άλλη πλευρά ζωντανός!

 

1955: Πιο κλασικός δε γίνεται!

Η χρονιά αυτή ήταν η κορύφωση μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και το τέλος της. Ferrari και Maserati εναντίον Mercedes-Benz. Στα γερμανικά αυτοκίνητα οι τρείς μεγαλύτεροι μύθοι, ο Stirling Moss με συνοδηγό τον μεγαλύτερο δημοσιογράφο αυτοκινήτου, τον Denis Jenkinson και στο άλλο γερμανικό αυτοκίνητο ο Juan Manuel Fangio! Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε καλύτερη ομάδα. Μάλιστα ο Jenkinson είχε γράψει σημειώσεις πάνω σε ένα ρολό χαρτί μήκους πέντε μέτρων και ο Stirling κέρδισε τον αγώνα με μέση ωριαία ταχύτητα 157,65 χλμ./ώρα! Η συνολική διαδρομή είχε μήκος 1.597 χιλιόμετρα και ο Moss χρειάστηκε δέκα ώρες, επτά λεπτά και σαράντα οκτώ δευτερόλεπτα στο τιμόνι για να την διανύσει!

 

1957: Το τέλος του αγώνα, η αρχή ενός θρύλου

Ήταν μια τρομερή μάχη μεταξύ της Ferrari και Maserati. Ο Moss με Maserati αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και η νίκη πήγε στην Ferrari του Taruffi. Όμως τον επίλογο τον έγραψε η Ferrari του πλούσιου «playboy» της εποχής Alfonso de Portago, όταν ένα κλαταρισμένο εμπρός αριστερό λάστιχο έστειλε το αυτοκίνητο στους θεατές, μόλις σαράντα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν έντεκα θεατές και ο συνοδηγός του. Τρείς μέρες αργότερα η Ιταλική κυβέρνηση απαγόρευσε το Mille Miglia.

 

Clemende Biondetti: Γεννήθηκε το 1898 στην Σαρδηνία και έχει τον τίτλο του πιο πετυχημένου οδηγού. Κέρδισε τον αγώνα του 1838 με Alfa Romeo, αλλά επανήλθε μετά τον πόλεμο κερδίζοντας για τρείς συνεχόμενες χρονιές από το 1947 μέχρι και το 1949.

Tazio Nuvolari: Ίσως ο μεγαλύτερος οδηγός όλων των εποχών. Η νίκη του επί του επίσης μεγάλου Vargi το 1930 δημιούργησε θρύλους.

Rudolf Caracciola: Αν και το όνομά του δεν μοιάζει γερμανικό ανήκε στην μεγάλη σχολή των γερμανών οδηγών που με «ασημένια βέλη» κατατρόπωσαν τους Ιταλούς και ήταν ο πρώτος «ξένος» που κέρδισε τον αγώνα.

Piero Taruffi: Άρχισε την αγωνιστική του καριέρα στους δύο τροχούς και ανακηρύχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 500 κ.εκ. Μετά το τραγικό τέλος του αγώνα του 1957 που κέρδισε, υποσχέθηκε στην γυναίκα του ότι δεν θα ξανασυμμετάσχει σε αγώνες.

Stirling Moss: Ο Sir Sterling Moss φέρει τον τιμητικό τίτλο του «μεγαλύτερου οδηγού που ποτέ δεν κέρδισε κάποιο πρωτάθλημα». Η νίκη του στον αγώνα του 1955 ήταν από τις αποφασιστικότερες της αγωνιστικής του καριέρας.

 

Mercedes 300 SLR: Η 300 SLR ήταν βασισμένη στην αγωνιστική W196 και όχι φυσικά στο αυτοκίνητο παραγωγής. Το πλαίσιο του ήταν χωροδικτύωμα, το σφυρήλατο περίβλημα από μαγνήσιο και ο εξακύλινδρος εν σειρά κινητήρας απέδιδε 310 ίππους!

Alfa Romeo 8C: Ένα θρυλικό αυτοκίνητο κέρδισε τον αγώνα από το 1932 μέχρι το 1938 χωρίς κανείς να το απειλήσει. Ο κινητήρας των οκτώ εν σειρά κυλίνδρων ήταν σχεδιασμένος από το τρομερό Vittorio Jano και έφτανε τους 300 ίππους.

Ferrari 340 America Spyder: Η Ferrari δεν θα μπορούσε παρά να έχει μεγάλο μερίδιο επιτυχιών στον αγώνα αυτό. Ο μεγάλος V12 κινητήρας κέρδισε το 1953 με οδηγό τον Giannino Marzotto. Ο δυνατός κινητήρας των 4,1 λίτρων ήταν σχεδιασμένος από τον Lampredi, αλλά οι αναρτήσεις δεν ήταν ότι καλύτερο.

Mercedes-Benz SSKL: Η εταιρεία από την Στουτγάρδη, χάλασε το πάρτι των Ιταλών το 1931 στα χέρια του Rudolf Cracciola με την SSKL που ήταν μια κοντή έκδοση της ελαφριάς SS. Φορούσε τρίλιτρο υπερσυμπιεζόμενο εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα. Το εμφατικό supercar εκείνων των ημερών.

Fiat 500: Αν και θα το θεωρήσετε περίεργο το μικρό Topolino, το «μικρό ποντίκι» έχει και αυτό γράψει τη δική του ιστορία. Στον αγώνα του 1955, κρατηθείτε, 116 τέτοια αυτοκίνητα έλαβαν μέρος στον αγώνα με κινητήρα 569 κ.εκ. που έφτανε τα 65 χλμ./ώρα.

 

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
1957: Pierro Taruffi, Ferrari V12 335 Sport
1956: Eugenio Castellotti, Ferrari 290 MM Spider Scaglietti
1955: Stirling Moss–Denis Jenkinson, Mercedes Benz 300 SLR
1954: Alberto Ascari, Lancia D24 Spider
1953: Giannino Marzotto–Marco Crosara, Ferrari 340 MM Spider Vignale
1952: Giovanni Bracco–Alfonso Rolfo, Ferrari 250 S Berlinetta Vignale
1951: Luigi Villoresi–Pasquale Cassani, Ferrari 340 America Berlinetta Vignale
1950: Giannino Marzotto–Marco Crosara, Ferrari 195 S Berlinetta Touring
1949: Clemente Biondetti–Ettore Salani, Ferrari 166 MM Barchetta Touring
1948: Clemente Biondetti–Giuseppe Navone, Ferrari 166 S Coupe Allemano
1947: Clemente Biondetti–Emilio Romano, Alfa Romeo 8C 2900 B Berlinetta Touring
1940: Huschke von Hanstein–Walter Baumer, BMW 328 Berlinetta Touring
1938: Clemente Biondetti–Aldo Stefani, Alfa Romeo 8C 2900 B Spider MM Touring
1937: Carlo Maria Pintacuda–Paride Mambelli, Alfa Romeo 8C 2900 A
1936: Antonio Brivio–Carlo Ongaro, Alfa Romeo 8C 2900 A
1935: Carlo Maria Pintacuda–Alessandro Della Stufa, Alfa Romeo 2900 Tipo B
1934: Achille Varzi–Amedeo Bignami, Alfa Romeo 8C 2600 Monza Spider Brianza
1933: Tazio Nuvolari–Desimo Compagnoni, Alfa Romeo 8C 2300 Spider Zagato
1932: Baconin Borzacchini–Amedeo Bignami, Alfa Romeo 8C 2300 Spider Touring
1931: Rudolf Caracciola–Wilhelm Sebastian, Mercedes Benz SSK
1930: Tazio Nuvolari-Battista Guidotti, Alfa Romeo 6C 1750 GS S
1929: Giuseppe Campari–Giulio Ramponi, Alfa Romeo 6C 1750 SS Spider Zagato
1928: Giuseppe Campari–Giulio Ramponi, Alfa Romeo 6C 1500 Sport
1927: Ferdinando Minoia–Giuseppe Morandi, OM 665 S

 

Ο αγώνας αρχίζει με την παρουσίαση των αυτοκινήτων που συμμετέχουν από τις 07:30 το πρωί της Πέμπτης 6 Μαΐου με τα αυτοκίνητα να εκτίθενται στην Piazza Loggia. Μετά από τον απαραίτητο αγιασμό στη Piazza Polo VI, το πρώτο αυτοκίνητο θα ξεκινήσει στις 19:30, με τους αγωνιζόμενους να αναμένονται στην Μπολόνια σχεδόν τα μεσάνυχτα.

Την Παρασκευή αρχίζει το σκέλος Μπολόνια-Ρώμη και μετά από μια στάση το μεσημέρι στο Ουρμπίνο στις 20:10 τα πρώτα αυτοκίνητα θα μπουν θριαμβευτικά στη Ρώμη και θα μπορεί κανείς να τα θαυμάσει στο Castel Sant’Angelo.

Το Σάββατο είναι η τελευταία μέρα και θα σταματήσουν στο Buonconvento πριν φτάσουν και πάλι στη Μπρέσια στις 10:20.

 

Να σημειώσουμε ότι το Val d’ Orcia, από όπου περνά ο αγώνας είναι από τα ομορφότερα μέρη της Ιταλίας στα περίχωρα της Σιένα.

Κατηφορίζοντας την ακτή της Αδριατικής προς την Πεσκάρα οι ταχύτητες είναι υψηλές, αλλά αυτές τις μέρες η διαδρομή αφήνει τη θάλασσα και μπαίνει στα ενδότερα μετά το Σαν Μαρίνο, διασχίζοντας την πόλη του Ουρμπίνο. Αν και η διαδρομή πλέον στρίβει εσωτερικά και δεν διασχίζει το πέρασμα του Gran Sasso, φτάνει στις πόλεις Λεονέσα και Τερμινίλιο στα όρια της παλαιάς διαδρομής.

Η διαδρομή ακολουθεί τους δείκτες του ρολογιού από την Μπρέσια στη Μπολόνια και από εκεί πάλι στη Ρώμη περνώντας από επτά επαρχίες: Lombarty, Veneto, Emilia Romagna, Marches, Umbria, Lazio και Tuscany.­_Κώστας Λούβαρης