Ο γνωστός παρουσιαστής του Fifth Gear βουτάει τώρα στα νερά του YouTube. Φανατικός λάτρης της οδήγησης, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του για το πως εξελίσσεται η αυτοκίνηση, αλλά και το επάγγελμα του δημοσιογράφου.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Τζόνι Σμιθ μέσα από τα κείμενά του σε βρετανικά περιοδικά αυτοκινήτου ή ως παρουσιαστή του «Fifth Gear». Προσωπικά γνωριστήκαμε στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ για το ηλεκτρικό αυτοκίνητο της Σύρου, όταν μέσα από το εγχείρημά του «Flux Capacitor» αποφάσισε να μετατρέψει ένα Enfield 8000 στο πιο γρήγορο street legal ηλεκτρικό αυτοκίνητο, γεγονός μάλιστα που γνώρισε την επιτυχία σε σχετικούς αγώνες dragster το 2016. Σήμερα είναι αφοσιωμένος στο κανάλι του στο YouTube, «The Late Brake Show» (πρώην «CarPervert»), παραμένοντας ακόμη τρελαμένος με το αυτοκίνητο! Με αφορμή τα 50 χρόνια του περιοδικού, μοιράζεται τις σκέψεις του για την αυτοκίνηση και τη δημοσιογραφία.
Πώς μπήκες στο χώρο της δημοσιογραφίας, και ειδικά στο κομμάτι του αυτοκινήτου; > Όταν ήμουν μαθητής ήμουν καλός στη Γλώσσα, και παράλληλα αγαπούσα τα αυτοκίνητα, για αυτό και διάβαζα σχετικά περιοδικά και παρακολουθούσα εκπομπές αυτοκινήτου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να συνδυάσω κάπως τα αγγλικά μου και την αγάπη μου για τα αυτοκίνητα, εργαζόμενος σε κάποιο περιοδικό αυτοκινήτου ή στη διαφήμιση. Στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδασα δημοσιογραφία, μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ σε ένα εξειδικευμένο περιοδικό για κλασικά Volkswagen, που ήταν μια πολύ καταλυτική εμπειρία ως προς τη μετέπειτα επαγγελματική πορεία μου. Με τον καιρό επιδίωξα να εργαστώ σε πιο μεγάλα περιοδικά, κι έτσι ξεκίνησα να συνεργάζομαι με το Car και το Max Power.
Η τηλεόραση πώς προέκυψε; > To 2006 τα περιοδικά άρχισαν να κάνουν περικοπές, με αποτέλεσμα να μείνω χωρίς δουλειά, το οποίο αρχικά με σόκαρε. Προσπάθησα αυτή την αρνητική εξέλιξη να τη δω με θετικό τρόπο. Τότε ακριβώς μου έγινε μια πρόταση να εργαστώ στην τηλεοπτική εκπομπή αυτοκινήτου «Fifth Gear». Πέρασα από οντισιόν και για δύο μήνες δεν υπήρχε κάποια εξέλιξη. Εκεί που πίστευα ότι δεν επρόκειτο να προκύψει κάτι, με πήραν τηλέφωνο λέγοντάς μου πως απόλαυσαν το δοκιμαστικό και πως θα με αξιοποιούσαν σε ένα επεισόδιο. αν πήγαινε καλά, θα συνεχίζαμε. Ποτέ δεν είχα κατά νου να εργαστώ στην τηλεόραση – θα το χαρακτήριζα ένα ευτυχές… ατύχημα.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τα κλασικά αυτοκίνητα; > Η αγάπη μου για τα κλασικά αυτοκίνητα ξεκίνησε από το γεγονός πως δεν είχαμε στην οικογένεια αρκετά χρήματα για να αποκτήσουμε καινούργιο τετράτροχο, οπότε πάντα κινούμασταν με παλιά οχήματα, τα οποία μάλιστα γνωρίζαμε να επισκευάζουμε. Ο αδελφός μου πάντα ενδιαφερόταν για το πώς λειτουργεί και τη μηχανολογική του πλευρά, ενώ εμένα με αφορούσε περισσότερο το οδηγικό κομμάτι και η αίσθηση που προσφέρει ένα αυτοκίνητο πίσω από το τιμόνι. Έτσι, ο αδελφός μου σήμερα ασχολείται με την ανακατασκευή κλασικών αυτοκινήτων κι εγώ με το να γράφω ή να μιλάω για αυτοκίνητα.
Στο βιογραφικό σου αναφέρεται πως κατά καιρούς πέρασαν από τα χέρια σου περί τα 130 αυτοκίνητα… > Ο λόγος είναι πως στη δεύτερή μου εργασία, που είχε έδρα στο Λονδίνο, ο μισθός ήταν σχετικά μικρός και το κόστος της ζωής στην πρωτεύουσα πολύ υψηλό. Έτσι ξεκίνησα, αρχικά ως χόμπι, την αγοραπωλησία αυτοκινήτων. Αγόραζα, λοιπόν, κάποια αυτοκίνητα σε πολύ χαμηλή τιμή, τα καθάριζα και τα ανακατασκεύαζα, ενώ στη συνέχεια έβαζα αγγελίες με πιο προσεγμένες φωτογραφίες και πιο ελκυστικό κείμενο και τα πουλούσα βγάζοντας χρήματα μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Πέρασαν από τα χέρια μου κάθε λογής αυτοκίνητα, κάποια έστω και για λίγες μέρες, ενώ άλλα για μεγαλύτερο διάστημα.
Υπήρχαν κάποια που μετάνιωσες όταν έφυγαν από τα χέρια σου; > Ναι, υπήρχαν κάποια που μου λείπουν. Πάντα είναι δύσκολο όταν συνδέεσαι με ένα αυτοκίνητο, όμως όλο αυτό πάντα οδηγούσε σε κάτι καινούργιο και με βοήθησε να εξασφαλίσω την προκαταβολή για να αγοράσω το πρώτο μου σπίτι.
Ποια αυτοκίνητα των τελευταίων 50 ετών θα επέλεγες για το υποθετικό γκαράζ σου; > Αν ξεφεύγαμε λίγα χρόνια, ένα από τα αγαπημένα μου είναι το Dodge Charger του ’68, καθώς η συγκεκριμένη χρονιά αποτελεί την κορυφαία στιγμή των muscle cars. Είναι πολύ όμορφο αυτοκίνητο να το βλέπεις και να το οδηγείς. Είναι σαν χαρακτήρας από ταινία. Εξίσου σημαντικό για μένα είναι το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα Beetle του ’67. Είναι αυτό που ξεκίνησε όλη μου τη σχέση με το αυτοκίνητο. Υπήρχε ακόμα ένα περίεργο αυτοκίνητο που με είχε εντυπωσιάσει σαν παιδί παίζοντας «υπερατού», το Panther 6, ένα εξάτροχο με τέσσερις κατευθυντήριους τροχούς και υπερτροφοδοτούμενο 8λιτρο κινητήρα από Cadillac. Μόνο δύο από αυτά κατασκευάστηκαν, αλλά θα ήθελα να έχω ένα στο γκαράζ μου. Επίσης, η Mercedes W123 ήταν φανταστικό αυτοκίνητο. Έχουν περάσει διάφορες από τα χέρια μου. Ήταν αργή, αλλά αξιόπιστη και τόσο διασκεδαστική. Ανάμεσα σε πιο mainstream επιλογές με οδηγικό χαρακτήρα θα επέλεγα ένα Golf GTI πέμπτης γενιάς, και μάλιστα μια ειδική έκδοση, την 30th anniversary. Επίσης, η σύζυγός μου οδηγεί ένα Suzuki Jimny και η σχέση μας μαζί του είναι σαν αυτή με ένα κατοικίδιο. Μπορεί να είναι ενοχλητικό κάποιες στιγμές, αλλά διαθέτει γοητεία και χαρακτήρα, για αυτό και το λατρεύουμε. Φυσικά θα προσέθετα και ένα Enfield 8000, γιατί σημαίνει πολλά για μένα.
Τι αναμνήσεις σου άφησε όλη αυτή η προσπάθεια αναβάθμισης ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου πενήντα ετών; > Στενοχωρήθηκα πολύ όταν έφτασε η ώρα να πουλήσω το Enfield 8000. Ήμουν πολύ συνδεδεμένος με το συγκεκριμένο πρότζεκτ, και μόνο μόλις πρόσφατα ένα άλλο ηλεκτρικό αυτοκίνητο, το Lucid Αir, κατάφερε να κάνει καλύτερο χρόνο για το τέταρτο του μιλίου. Και να σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησα το συγκεκριμένο πρότζεκτ πριν ακόμη παρουσιαστούν το Model S, η Formula E και όλη αυτή η σύγχρονη γενιά ηλεκτρικών μοντέλων. Με τη σύζυγό μου είχαμε κάνει μια συμφωνία, να το φτιάξω και να το τρέξω για δύο χρόνια, και αν δεν κατάφερνα να κατακτήσω το ρεκόρ, θα έπρεπε να σταματήσω, γιατί δε θα μπορούσαμε να το υποστηρίξουμε οικονομικά. Τελικά όλη αυτή η ιστορία κόστισε πολλά χρήματα και χρόνο. Ήταν όμως ένα από τα πιο απολαυστικά αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει ποτέ. Όλοι μου έλεγαν πως είμαι τρελός και πως το Enfield ποτέ δε θα μπορούσε να πάει γρήγορα και με ασφάλεια. Καταφέραμε όμως να εκπλήξουμε πολύ κόσμο και να τραβήξουμε την προσοχή. Ήταν ο Ρόκι Μπαλμπόα στον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου. Όπου πηγαίναμε ο κόσμος ενθουσιαζόταν.
Πόσο τρομακτικό ήταν στις υψηλές ταχύτητες; > Το αυτοκίνητο, παρά το κοντό του μεταξόνιο, ήταν απίστευτα σταθερό. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήταν ένα αεροδυναμικό αυτοκίνητο, όμως κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσε να κινείται με ασφάλεια στα 140 μίλια/ώρα (225 χλμ./ώρα). Το χειρότερο που συνέβη ποτέ ήταν όταν σε έναν αγώνα, τη στιγμή που περνούσα τη γραμμή του τερματισμού, αποκολλήθηκε το παράθυρο του συνοδηγού και χάθηκε σε κάποιο γειτονικό χωράφι!
Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις από την οδήγηση ενός αυτοκινήτου; > Πιστεύω ότι ένα αυτοκίνητο θα πρέπει να επικοινωνεί μαζί σου με κάποιον τρόπο. Να έχει σωστή αίσθηση στην οδήγηση, να διαθέτει σχεδιαστικό χαρακτήρα και με κάποιο τρόπο να μιλάει στην ψυχή. Πάρτε για παράδειγμα το Honda e, το οποίο έχει κερδίσει την προσοχή του κόσμου. Παρ’ ότι υστερεί σε κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα στον τομέα της αυτονομίας, σχεδιαστικά είναι τόσο υπέροχο. Ο κόσμος απλώς το θέλει. Με ενδιαφέρει επίσης η σύνθεση των μηχανολογικών μερών των αυτοκινήτων. Είχα κάποτε -να ένα αυτοκίνητο που δεν έπρεπε να δώσω- ένα Honda Insight πρώτης γενιάς, το οποίο σε ενθουσίαζε να το οδηγείς και ταυτόχρονα ήταν οικονομικό. Νομίζω προς τα εκεί πάει η αυτοκίνηση, δηλαδή σε αυτοκίνητα που να είναι οικονομικά και ασφαλή στην καθημερινή οδήγηση, αλλά την ίδια στιγμή πιστεύω ότι με τον καιρό ο κόσμος θα αποζητά πιο αναλογική, πιο old-school εμπειρία, ιδίως από το αυτοκίνητο με το οποίο θα μετακινείται τα Σαββατοκύριακα ή στις διακοπές του.
Θεωρείς ότι τα σύγχρονα αυτοκίνητα ίσως δεν εμπνέουν οδηγικά; > Το πρόβλημα στα σύγχρονα αυτοκίνητα είναι πως τόσο τα συστήματα infotainment όσο και τα ηλεκτρονικά συστήματα υποβοήθησης του οδηγού βομβαρδίζουν τον τελευταίο με ένα πλήθος πληροφοριών και ερεθισμάτων, που δεν τον αφήνουν να συγκεντρωθεί στη διαδικασία της οδήγησης. Τα σύγχρονα αυτοκίνητα σου λένε τόσο πολύ τι πρέπει να κάνεις, που τελικά σου αποσπούν την προσοχή και σε κάνουν χειρότερο οδηγό. Την ίδια στιγμή έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούν κάποιοι να κάνουν όπισθεν αν δεν έχουν κάμερα, μια ικανότητα στην οποία μάλιστα εξετάζεσαι για να πάρεις δίπλωμα. Υπάρχει η έκφραση «use it or lose it», που σημαίνει ότι πρέπει να παραμένεις συνεχώς σε φόρμα. Πιστεύω κι ελπίζω ότι σύντομα θα συνειδητοποιήσουν όλοι πως αυτή η ιστορία της οθόνης είναι ανόητη. Μπορεί να είναι μια χαρά για τους άλλους επιβάτες, όμως αν ο οδηγός πρέπει μέσα από εκεί να ενεργοποιήσει κάποια βασικά πράγματα, όπως το ξεθάμπωμα του παρμπρίζ ή τον κλιματισμό, αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συνεχιστεί. Δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, καθώς για παράδειγμα μου αρέσουν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά η τεχνολογία δεν είναι αυτοσκοπός.
Επειδή δεν αλλάζει μόνο ο κόσμος του αυτοκινήτου, αλλά και ο τρόπος που το κοινό ενημερώνεται, σήμερα πλέον έχεις αφιερωθεί στο δικό σου κανάλι στο YouTube. Πόσο απαιτητικό είναι το συγκεκριμένο μέσο; > Δε θα κρυφτώ, είναι κάτι πολύ δύσκολο και χρονοβόρο. Ουσιαστικά φέτος ξεκίνησα να επενδύω στο κανάλι μου, κι αυτό απαιτεί κόπο, γιατί πρέπει να γίνεις σταδιακά γνωστός στην κοινότητα του YouTube. Ήμουν τυχερός καθώς ο κόσμος με γνώριζε ήδη. Όμως αυτή πλέον είναι η κανονική μου δουλειά, και με κανένα τρόπο δεν πρόκειται για μια απασχόληση «9 με 5», καθώς χρειάζεται να επικοινωνείς με το κοινό σου, να φροντίζεις για το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο ή να αποφασίσεις σε ποιο βίντεο θα επενδύσεις χρήματα, μισθώνοντας ένα επαγγελματικό συνεργείο. Προς το παρόν κάποια βίντεο τα τραβάω μόνος μου. Αν όμως είσαι ειλικρινής με τον θεατή, δεν έχει τόση σημασία το τεχνικό μέρος. Ταυτόχρονα προσπαθώ να έχω μεγάλη ποικιλία στο είδος των αυτοκινήτων που παρουσιάζω. Εκείνο που διαφοροποιείται στη δική μου περίπτωση είναι ότι προέρχομαι από την παλιά σχολή των δημοσιογράφων, τη στιγμή που πολλοί youtubers, αρκετά νεότεροι σε ηλικία, το κάνουν απλώς ως χόμπι. Εγώ μπήκα αργά στο παιχνίδι, με εφόδιο διαφορετικές ικανότητες, και ψάχνω να δω αν αυτό λειτουργεί. Προσπαθώ δηλαδή να διατηρώ μια ανεξάρτητη φωνή, και μένει να δούμε αν το κοινό εκτιμά κάτι τέτοιο. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι οι πιο νέοι δεν έχουν την αυτοκινητική κουλτούρα, τις γνώσεις και την εμπειρία να εξηγήσουν καλύτερα κάποια πράγματα, οπότε οι παρουσιάσεις τους δεν έχουν πολλή ουσία. Όμως, όταν παρουσιάζεις ένα νέο αυτοκίνητο θα πρέπει να γνωρίζεις σε ποιο κοινό απευθύνεται και να προσπαθήσεις να δώσεις στο τέλος μια αποκρυσταλλωμένη άποψη. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό.
Πιστεύεις πως στη σημερινή εποχή ο κόσμος ενδιαφέρεται και έχει την υπομονή να πληροφορηθεί σε βάθος από τα ηλεκτρονικά μέσα; > Πιστεύω πως υπάρχει χώρος για πραγματική δημοσιογραφία με αδέσμευτη άποψη. Νιώθω πραγματικά τυχερός όταν επικοινωνούν κάποιοι μαζί μου και μου λένε πως αγόρασαν ένα αυτοκίνητο λόγω μιας δοκιμής μου. Νιώθω όμως ταυτόχρονα ένα άγχος, ελπίζοντας πως η επιλογή αυτή καλύπτει τις προσδοκίες τους. Η πρόκληση είναι να κάνω τον κόσμο να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που τραβάνε ένα βίντεο γιατί απλώς αγαπούν τα αυτοκίνητα, και κάποιον που τα κατανοεί περισσότερο.
Αντίστοιχα, το νεότερο κοινό διαθέτει το ίδιο ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα όπως η δική σου ή οι παλιότερες γενιές; > Είναι γεγονός πως οι νέοι σταδιακά αγοράζουν ολοένα και λιγότερα αυτοκίνητα, είτε το κάνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ή ακόμα μισθώνουν αντί να αποκτούν το δικό τους τετράτροχο. Αλλά και πάλι θα πρέπει να γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει ένα μοντέλο ή τι καινούργιο φέρνει κάποιο άλλο. Αυτό που επίσης με ενδιαφέρει είναι να κάνω τη νέα γενιά να αγαπήσει τα ιστορικά αυτοκίνητα, γιατί κοιτώντας το παρελθόν είναι γοητευτικό. Είναι μια ευκαιρία να δραπετεύσεις από τον κανονικό κόσμο. Αν οδηγήσεις για κάποιες μέρες το παλιό «500αράκι» της Fiat, είναι σαν να μεταφέρεσαι από τον σημερινό κόσμο πίσω στη δεκαετία του ’60. Όπως ακριβώς δραπετεύεις με τη μόδα ή βλέποντας ταινίες. Πιστεύω λοιπόν πως το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο για να πετύχεις αυτή την απόδραση…_
Ποιος είναι
Ο Τζόνι Σµιθ γεννήθηκε το 1979, είναι δηµοσιογράφος αυτοκινήτου και τηλεοπτικός παρουσιαστής. Εργάστηκε κατά καιρούς σε περιοδικά κλασικών αυτοκινήτων, όπως επίσης στο Car και το Max Power. Υπήρξε ένας από τους παρουσιαστές του «Fifth Gear», ενώ στη συνέχεια παρουσίασε το «Mud, Sweat & Gears» για το BBC America και το «Motorheads» για το BBC Worldwide. Σήµερα διατηρεί το δικό του κανάλι στο YouTube («The Late Brake Show»).