Ο Matthias Muller… ξαναχτυπά και με χθεσινές δηλώσεις του μας λέει, χωρίς φόβο και περίσσια πάθους, πως οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες δεν ήρθαν σε μυστικές ή φανερές συνεννοήσεις με επίκεντρο τον από κοινού καθορισμό των τιμών συγκεκριμένων προϊόντων.
Το διαβόητο σκάνδαλο χειραγώγησης των εκπομπών ρύπων που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2015 στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού εμπλέκοντας τον Νο1 σε πωλήσεις κατασκευαστή αυτοκίνητων στον κόσμο φαίνεται πως τελικά αποτελεί απλώς την κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου κάτω από το οποίο ενδεχομένως και να κρύβεται η μεγαλύτερη απόπειρα δημιουργίας καρτέλ από τις πέντε μεγαλύτερες γερμανικές εταιρείες κατασκευής οχημάτων στα χρονικά της εγχώριας κατασκευαστικής βιομηχανίας.
Για το όλο θέμα, έστω και με σχετική καθυστέρηση, χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση των αρμόδιων αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες ερευνούν τις Audi, Mercedes, BMW, Porsche και Audi υπό την υποψία ότι ήρθαν σε μυστικές συνεννοήσεις και συμφωνίες ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 με σκοπό την αποφυγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και την από κοινού διαμόρφωση των στάνταρ όχι μόνο για ένα μεγάλο πλήθος τεχνικών ζητημάτων που αφορούν στην αυτοκίνηση, αλλά πρωτίστως για τον καθορισμό των μεθόδων με τους οποίους θα παρακάμπτονταν τα αποτελέσματα που κατά καιρούς προκύπτουν από τις πιστοποιημένες διαδικασίες μέτρησης των εκπομπών ρύπων. Μόλις χθες, μάλιστα, όπως κατέστη γνωστό, μέλη των εκλεκτικών αρχών της ΕΕ «εισέβαλαν» απροειδοποίητα στα… διοικητήρια των Daimler και VW σε Στουτγάρδη και Βόλφσμπουργκ, αναζητώντας στοιχεία που αφορούν την όλη υπόθεση.
Αξίζει να σημειωθεί πως στις εν λόγω 60(!) στο σύνολο συναντήσεις, στις οποίες, σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, φέρεται να έδωσαν το «παρών» συνολικά πάνω από 200 υψηλόβαθμα στελέχη των πέντε εταιρειών, συμφωνήθηκε από κοινού ακόμα και το θέμα του… μεγέθους των δεξαμενών AdBlue, του διαλύματος απιονισμένου νερού και ουρίας δηλαδή, το οποίο εγχύεται στο σύστημα εξαγωγής των πετρελαιοκινητήρων διασπώντας του οξείδιο του αζώτου που παράγεται κατά την καύση σε άζωτο και υδρατμούς.
Η φερόμενη και ως «κοινή απόφαση» των πέντε γερμανικών εταιρειών για περιορισμό του μεγέθους των εν λόγω δεξαμενών –για λόγους κόστους, φυσικά- η οποία εικάζεται πως ελήφθη κάποια στιγμή μέσα στο 2006, φαίνεται ότι ήταν αυτή που ώθησε πολλές από αυτλες ώστε να εγκαταστήσουν στα οχήματά τους «κρυμμένα» λογισμικά τα οποία σε συγκεκριμένες θερμοκρασίες ή συνθήκες απενεργοποιούν τη λειτουργία των συστημάτων Selective Catalytic Reduction (SCR), εις βάρος ασφαλώς των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα προς την ατμόσφαιρα.
Πως όμως έτσι ξαφνικά(;) ήρθε στην επιφάνεια το θέμα περί «δημιουργίας γερμανικού αυτοκινητικού καρτέλ»; Σύμφωνα με το διεθνή Τύπο και ειδικά του «ντόπιου» Der Siegel, το όλο ζήτημα έφτασε στα αυτιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 4 Ιουλίου ύστερα από σχετική επιστολή που απέστειλε στην αρμόδια Επιτροπή Ανταγωνισμού της Γερμανίας η ίδια η VW(!). Στο εν λόγω έγγραφο το περιοδικό σημειώνει με έμφαση πως η VW αναφέρει «πως ήρθε σε συμφωνία με τις Audi, Porsche, BMW και Daimler σε μυστικές ομάδες εργασίας για μια σειρά τεχνικών και οικονομικών πτυχών των αυτοκινήτων καθώς και των διαδικασιών παραγωγής τους». Ο ορισμός του καρτέλ, δηλαδή.
Σήμερα όμως η όλη υπόθεση φαίνεται να παίρνει νέα τροπή, καθώς ο επικεφαλής του VW Group, Mathhias Muller, δήλωσε πως όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμία βάση. Οι ακριβείς, μάλιστα, δηλώσεις του Γερμανού μάνατζερ ήταν οι εξής:
«Δεν γνωρίζω να έγινε καθορισμός τιμών. Εμείς σεβόμαστε τη νομοθεσία που αφορά στη σύσταση καρτέλ»._Χ.Α.