Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων της η Αlfa Romeo έδωσε την ευκαιρία στους δημοσιογράφους να οδηγήσουν στο Balocco τα αγωνιστικά που της έφεραν παγκόσμια αναγνώριση.
Από τις πρώτες στιγμές της άφιξής μας στο Μπαλόκο ήταν φανερό ότι θα ζούσαμε μια πολύ διαφορετική ημέρα, φορτισμένη από την ιδιαίτερη αξία και το τεράστιο ειδικό βάρος αυτών των πολύ σημαντικών κι εξαιρετικά ολιγάριθμων σε μονάδες κατασκευής αυτοκινήτων που αντικρύσαμε. Όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές ήταν εκεί, με εξαίρεση μόνο του νικητή του Τarga Florio το 1971 και του μονοθεσίου F1 της δεκαετίας του ’80. Από εκεί πέρα ο σεβασμός μας προς τους παριστάμενους ήταν δεδομένος, αφού στην πίστα έδωσαν το «παρών» οι θριαμβευτές των Mille Miglia, των Le Mans και των Grand Prix της δεκαετίας του ’30, αλλά και των αγωνιστικών που κατέκτησαν τίτλους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Αρχικά τους είδαμε παραταγμένους όλους μαζί, με την προσθήκη δύο πανέμορφων πρωτοτύπων, της Carabo του 1968 και της 33 Coupe του 1969. Μαζί τους κι η Αlfetta 159 του 1951, με την οποία ο Χουάν Φάντζιο νίκησε το Ελβετικό Grand Prix και στη συνέχεια το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών Formula 1. Aυτά ήταν τα μόνα στατικά εκθέματα του «Αlfa Romeo Classic Days», καθώς όλα τα άλλα που εξήλθαν από το Μουσείο της εταιρείας γι αυτή την εκδήλωση, είχαν κατάλληλα προετοιμαστεί από τους μηχανικούς της για οδήγηση. Μονάχα σε δύο από αυτά θα περιορίζονταν οι δημοσιογράφοι στη θέση του συνοδηγού, στην GTA 1300 Junior και στην 155 V6 DTM, ωστόσο κι αυτή η εμπειρία αποδείχθηκε για εκείνους αξέχαστη.
One–off…
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μονάχα μια φορά στη ζωή σου μπορεί να σου τύχει να δεις όλες αυτές τις Αlfa Romeo εκτός Μουσείου, παραταγμένες σε μια πίστα κι έτοιμες για μια σύντομη γνωριμία μαζί τους, οδηγώντας τις σε ασφαλές περιβάλλον. Το γεγονός αυτό από μόνο του αρκεί για να καταδείξει τη σημαντικότητα εκείνου του πρωινού στο Μπαλόκο: To ζεις κι ό,τι προλάβεις να νοιώσεις μάλλον θα το θυμάσαι για πάντα. Ή, μπορεί και να το ακούς, αφού αξέχαστος ήταν και ο ήχος των αγωνιστικών, ιδιαίτερα της Giulia TZ2 και της GTA 1300, των οποίων οι κινητήρες ακούγονταν σαν… πριόνια! Στη μνήμη σου ασφαλώς μένει και το «αποτύπωμα» από την αίσθηση του τιμονιού της 1750 Gran Sport, που σου φάνηκε πολύ βαρύ για τα σημερινά δεδομένα κι αναρωτήθηκες πώς κέρδιζαν πολύωρους αγώνες αντοχής με αυτήν οι μεγάλοι οδηγοί της δεκαετίας του ’30.
Κι ύστερα, η οδήγηση των σπορ μοντέλων της δεκαετίας του ’50 με τα περίεργα φρένα που όμως τα επιβράδυναν, κατευθύνοντας σε στη διαπίστωση πως χρειάζεσαι χρόνο εξοικείωσης μαζί τους. Αντίθετα με ό,τι περίμενες σχεδόν όλα τα αγωνιστικά –παρά την ηλικία των 50 με 60 ετών της πλειοψηφίας τους- στη μεγάλη ευθεία της πίστας κατέγραφαν στα ταχύμετρά τους ταχύτητα 170-180 χιλιομέτρων την ώρα δίχως να σου δίνουν την αίσθηση ότι πρέπει να επιβραδύνεις για να αισθανθείς περισσότερο ασφαλής.
Πι-Τρε…
Μπορεί οι δημιουργίες του Ζαγκάτο να μας ενθουσίασαν, όμως με την «Tipo B P3» (Πι-Τρε, όπως την προφέρουν οι Ιταλοί) θα τολμούσαμε να πούμε ότι σταθήκαμε άξιοι να ανιχνεύσουμε ένα μικρό μέρος από την Ιστορία αυτής της εταιρείας. Το μονοθέσιο για τους αγώνες Grand Prix της περιόδου 1932-1935 είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους της Αυτοκίνησης, καθώς με αυτό ο Τάζιο Νουβολάρι κέρδισε Grand Prix στη Monza, στο Nurburging και αλλού. «Ιερό» λοιπόν το αυτοκίνητο και οι τρεις γύροι μαζί του ήταν μοναδική στιγμή, δεν ξεχνιέται: ούτε ο «σαν να καθαρίζει ο θεός το λαιμό του» ήχος, ούτε το χτένι με τις τέσσερις ταχύτητες, ούτε το τεράστιο ξύλινο και λεπτό σπορ τιμόνι που μόνο βαρύ δε μας φάνηκε, ούτε η υψηλή θέση οδήγησης, ούτε τα φρένα που μας θύμισαν αξιόπιστη κατασκευή της δεκαετίας του ’60, ούτε η συμπεριφορά του όλου πράγματος που παρέπεμπε σε καρτ παρά τα εντελώς αλλόκοτα για την εποχή μας ελαστικά του. Μη φανταστείτε βέβαια ότι κινηθήκαμε ταχέως, ένα περίπατο μόνο κάναμε σεβόμενοι απόλυτα αυτή την υπέροχη για την εποχή της κατασκευή.
Αντί επιλόγου…
Όπως αντιλαμβάνεστε, επρόκειτο για μια υπέροχη ημέρα, βαμμένη ολόκληρη στο κόκκινο της Αlfa Romeo. Κι όπως όλα δείχνουν, στη μνήμη μας, τέτοια θα μείνει…
Σπ.Χατ.