60 χρόνια Mini

Μεγάλοι χώροι για τους επιβάτες στο εσωτερικό σε συνδυασμό με μίνιμουμ εξωτερικές διαστάσεις, καθίσματα για τέσσερις επιβάτες, απολαυστική συμπεριφορά στο δρόμο με σπορτίφ ψήγματα, εξαιρετική για την εποχή οικονομία καυσίμου και προσιτή τιμή – αυτή ακριβώς ήταν η… παραγγελία που έλαβε από την British Motor Corporation στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Sir Alec Issigonis προκειμένου να σχεδιάσει ένα από τα πιο εμβληματικά αυτοκίνητα της παγκόσμιας αυτοκινητικής ιστορίας. Και όπως απεδείχθη, οι ιδέες και οι αναρίθμητες καινοτομίες που εφάρμοσε στο πρωτοποριακό για την εποχή εκείνη Mini ο ελληνικής καταγωγής μηχανικός και σχεδιαστής, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν πραγματικό τετράτροχο θρύλο. Και όχι μόνο, μιας και η «φυσιογνωμία», αλλά και τα γενικότερα χαρακτηριστικά του λιλιπούτειου μοντέλου της BMC, κατάφεραν να έχουν τα χρόνια που ακολούθησαν μία τεράστια επίδραση στο σύνολο της παγκόσμιας αυτοκινητικής σκακιέρας.

Ένας από τους λόγους της εξαιρετικής επιτυχίας του μοντέλου είναι ότι από την αρχή ήρθε να καλύψει όλες τις απαιτήσεις της εποχής του. Το Mini, με μήκος μόλις 3,05 μέτρα και λιανική τιμή 496 £, ήταν απλά το ιδανικό αστικό όχημα απευθυνόμενο σε οικογένειες με χαμηλό ετήσιο προϋπολογισμό. Με τον γοητευτικό σχεδιαστικό του χαρακτήρα και τη σαγηνευτική για τα χρόνια εκείνα συμπεριφορά του στο δρόμο, το Mini ήταν επίσης μια ιδιαίτερα ελκυστική πρόταση και για εκείνους που αναζητούσαν κάτι «ζωντανό» και απολαυστικό στους επαρχιακούς δρόμους εκτός πόλης.

Τα «αρχικά» μοντέλα Morris Mini-Minor και Austin Seven διέφεραν μόνο στη σχεδίαση της γρίλιας, στα «καπάκια» των τροχών και στο εξωτερικό τους… χρώμα, τροφοδοτούμενα και τα δυο από έναν 4κύλινδρο κινητήρα με χωρητικότητα 848 κ.εκ. που απέδιδε 34 ίππους. Ο δε χώρος φόρτωσης – ταυτόσημος και στα δύο μοντέλα – ανήρχετο στα 197 λίτρα. Όμως, η BMC, αλλά και προσωπικά ο Sir Alec Issigonis, δεν ήταν ικανοποιημένοι από τα παραπάνω χωροταξικά επιτεύγματα, και έτσι παρουσίασαν το 1960 το Morris Mini-Traveller και το Austin Seven Coutryman, το 1961 το Mini Pick-up, και μισό χρόνο αργότερα, τα Wolseley Hornet και Riley Elf.

Το ίδιο έτος ο John Cooper – ο γνωστός μηχανικός και προσωπικός φίλος του Sir Alec Issigonis – διέκρινε την ανάγκη ύπαρξης εκδόσεων με ακόμα πιο τονισμένο τον σπορ χαρακτήρα. Και κάπως παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1961 το Mini Cooper – αρχικά με έναν 1.000άρη κινητήρα με ισχύ 55 ίππων και εν συνεχεία με μια «βιταμινούχα» εκδοχή του που έφτανε σε απόδοση τους… εξωφρενικούς για το μέγεθος της κατασκευής και την εποχή 70 ίππους. Με αυτόν τον τρόπο άνοιξε και ο δρόμος για την «εμπλοκή» του μοντέλου στους αγώνες, που είχε ως αποκορύφωμα τη νίκη του Φινλανδού οδηγού, Rauno Aaltonen, στην κατηγορία του στο Rally Monte Carlo του 1963, αλλά και εκείνες στο ίδιο «τερέν» το 1964, το 1965 και το 1967.

Τον Αύγουστο του 1964 παρουσιάζεται το Mini Moke – ένα όχημα το οποίο προορίζονταν αρχικά για στρατιωτική χρήση. Δύο χρόνια αργότερα το ντεμπούτο του πραγματοποίησε το Mini Clubman, ένα αυτοκίνητο με μεγαλύτερο κατά 11 εκ. μήκος σε σχέση με το «κλασσικό» Mini – η έκδοση Estate μάλιστα, η οποία πήρε την θέση των Morris Mini-Traeller και Austin Sever Countryman, είχε μήκος που έφτανε τα 3,4 μέτρα. Την ίδια εποχή, το Mini Cooper απεσύρθη από την παραγωγή έχοντας αντικατασταθεί από το κορυφαίο μοντέλο της σειράς Clubman: το Mini 1275 GT, το οποίο απέδιδε 59 ίππους αξιοποιώντας τη δυναμική ενός κινητήρα με χωρητικότητα 1,3 λίτρων.

Πολλές ήταν οι ειδικές εκδόσεις του κλασικού Mini που είδαν το φως τη δημοσιότητας έως και τα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Από το 1980 έως και το 1983, η οικογένεια Mini άλλαξε, με τις εκδόσεις Clubman, Estate και Van να «εγκαταλείπουν» τη γκάμα. Η μόνη εκδοχή που έμεινε «ζωντανή» ήταν η… κλασσική με τον 1.000άρη κινητήρα να αποδίδει 40 ίππους. Το 1990, οι οπαδοί του μοντέλου από όλο τον κόσμο γιόρτασαν την επιστροφή του Mini Cooper, που για προφανείς λόγους έπαιρνε κίνηση από έναν κινητήρα 1.275 κ.εκ. με σύστημα ηλεκτρονικού ψεκασμού.

Ακόμα μία νέα έκδοση του κλασικού Mini έκανε την εμφάνισή της το 1991 ως το τελευταίο μοντέλο της εν λόγω σειράς, όντας μάλιστα το μοναδικό μη-βρετανικό Mini. Πράττοντας με τρόπο ανάλογο με εκείνο των ποικίλων βελτιωτικών οίκων, ένας αντιπρόσωπος της Mini από το Baden της Γερμανίας αποφάσισε να… κόψει την οροφή του κλασικού Mini μετατρέποντας το αυτοκίνητο σ’ ένα εξαιρετικά ελκυστικό Cabrio μοντέλο. Αντίθετα με τις προηγούμενες, το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης προσπάθειας συνεπήρε το Rover Group (το οποίο την εποχή εκείνη ήταν υπεύθυνο της Mini) αποφασίζοντας να εντάξει στις τάξεις του το Mini Cabrio – ένα μοντέλο το οποίο πωλήθηκε σε πάνω από 1.000 αντίτυπα από το 1993 έως και το 1996.

Η παραγωγή του κλασικού Mini σταμάτησε οριστικά το 2000. Όλα αυτά τα χρόνια, περισσότερα από 5,3 εκατομμύρια μονάδες του πιο επιτυχημένου κόμπακτ αυτοκινήτου στον κόσμο έχουν βγει από τις γραμμές παραγωγής πολλών εργοστασίων ανά τον κόσμο – ανάμεσά τους και 600.000 Mini που κατασκευάστηκαν στη γνώριμη μέχρι και σήμερα μονάδα της Οξφόρδης της Μ. Βρετανίας από το 1959 έως και το 1968.

Ως γνωστόν, το νέο κεφάλαιο στην ιστορία της βρετανικής μάρκας άνοιξε ένα χρόνο αργότερα με την επανεκκίνηση της Mini από το BMW Group να ξεκινά το 2001.

Και η ιστορία συνεχίζεται…_X.A.