Επτά ημέρες και 5.541 χιλιόμετρα με το Αυτοκίνητο της Χρονιάς, το Volvo XC40, πάνω και κάτω από τον Αρκτικό Κύκλο. Σε εμβληματικές τοποθεσίες – «άγια δισκοπότηρα» για τους «οδοιπόρους», όπως το Nordkapp και τον Atlantic Route, αλλά και σε ονειρεμένα μέρη μέσα στα νορβηγικά φιορδ, όπως τα Lofoten Islands!
Είναι από αυτά που έχεις σημειώσει στο κρυφό μπλοκάκι της ζωής σου και παρακαλάς να σου δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή να πραγματοποιήσεις. Το Nordkapp, ή North Cape, ή Βόρειο Ακρωτήρι αν προτιμάτε, είναι κάτι τέτοιο, αφού αποτελούσε για το περιοδικό και για τον καθένα από εμάς έναν από τους βασικότερους προορισμούς-στόχους. Ναι, το τσεκάραμε, αλλά δε μείναμε εκεί. Ταξιδεύοντας πάνω στο μαγικό χαλί και Car of the Year 2018, το Volvo XC40, διασχίσαμε όλη τη Σουηδία, περάσαμε από τη Φινλανδία και, αφού κυριολεκτικά ακουμπήσαμε την πινέζα του χάρτη, κατηφορίσαμε μέσα από μερικά από τα ωραιότερα μέρη του πλανήτη μας, με τα νορβηγικά φιορδ να μας μαγεύουν στην κυριολεξία και να μας δημιουργούν αξέχαστες εικόνες καρτ ποστάλ. Κερασάκι στην τούρτα; Ο δρόμος που έχει χαρακτηριστεί τα τελευταία χρόνια ως ο κορυφαίος για να διασχίσεις οδικώς, ή ένας από τους πιο επικίνδυνους όταν η φύση αγριεύει, δείχνοντας ποιος είναι στα αλήθεια το αφεντικό. Ο περίφημος «Δρόμος του Ατλαντικού» αποτέλεσε τον ιδανικό επίλογο σε ένα οδοιπορικό γεμάτο από εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων, τα οποία θα προσπαθήσουμε να σας παρουσιάσουμε στις σελίδες που ακολουθούν. Όσο για τα χιλιόμετρα που γράψαμε μέσα σε μία εβδομάδα; Προσοχή!
Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι – ταξιδέψτε μαζί μας!
Κείμενο: Μανώλης Σαλούρος / Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Τεράστια η προσμονή
Τρίτη 3 Ιουλίου και ξεκινάμε πολύ πρωί, με πρώτο σταθμό το αεροδρόμιο του Μονάχου και τερματικό αυτό του Γκέτεμποργκ, όπου θα παραλάβουμε το XC40. Βλέπουμε την ανατολή μέσα από το Α321 της Lufthansa, αναπληρώνουμε λίγο από το χαμένο πρωινό ύπνο και στη συνέχεια «επισημοποιούμε» το σχέδιο δράσης του οδοιπορικού μας, με τα χιλιόμετρα που έχουμε μπροστά μας να είναι πολλά – πάνω από 5.500, και μάλιστα μέσα σε οδικά δίκτυα χωρών όπου απαγορεύεται ακόμα και η σκέψη να υπερβείς τα ήδη χαμηλά όρια ταχύτητας, προκειμένου να μαζέψεις δρόμο και χρόνο. Οπότε θέλει πρόγραμμα και στρατηγική, αν έχεις μπροστά σου περίπου μία εβδομάδα, όπως εμείς, και όχι άπλετο χρόνο διακοπών. Η προσμονή μας ωστόσο τεράστια, το ηθικό ανεβασμένο, όπως και το κέφι για έναν προορισμό που δεν έχουμε επισκεφθεί ξανά, ο οποίος μάλιστα αποτελεί παιδικό όνειρο για τους περισσότερους ταξιδιώτες της υφηλίου, και φυσικά και για εμάς τους δύο.
Ο σχεδιασμός του ταξιδιού πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον (παλιό μας συνάδελφο) Αλέξανδρο Κωστήρογλου από τη Volvo Car Hellas και τη Μάχη Βερβενιώτη, και να ‘μαστε στη Σουηδία, όπου μας περιμένει ένα ολοκαίνουργιο XC40 D4 AWD, με μόλις 200 χιλιόμετρα στο οδόμετρό του, στο εντυπωσιακό χρώμα «Luminous Sand». «Η χαρά του φωτογράφου», σκεφτόμαστε αυτόματα με τον Θάνο, αφού το σωστό χρώμα αποτελεί πάντα βασική προϋπόθεση για μια καλή φωτογραφία.
Ξεκινάμε! Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, αφού έχουμε μπροστά μας 2.248 χιλιόμετρα, σύμφωνα με τα συστήματα πλοήγησης τόσο του αυτοκινήτου όσο και του φορητού που έχουμε πάντα μαζί μας, μέχρι τον τελικό προορισμό μας, το Nordkapp, και ακόμα περισσότερα για την επιστροφή μας εδώ, σε μία εβδομάδα από τώρα, όπου και θα παραδώσουμε το αυτοκίνητο.
Για λίγο ο Ε6 και στη συνέχεια ο Ε4, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά το δρόμο που μας ανεβάζει προς βορειοδυτικά όπως κατευθυνόμαστε, με τις λωρίδες του να είναι μόνιμα δύο, αρκετές φορές να γίνονται μία και όλοι στο δρόμο να κινούνται ευλαβικά με cruise control για να μην ξεφύγουν από το γράμμα του νόμου. Στην καλύτερη περίπτωση το όριο έφτανε τα 120 χλμ./ώρα (πολύ σπάνια), ενώ τις περισσότερες φορές ήταν 110 και 80. Αυτές είναι οι ταχύτητες με τις οποίες κινούμαστε, οπότε μπορούμε και εμείς πιο άνετα να απολαμβάνουμε το μονότονο αλλά όμορφο «φλατ» τοπίο, το οποίο γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον από την Uppsala και πάνω, με τις λίμνες και τα φιορδ αριστερά και δεξιά να μαγνητίζουν το βλέμμα. Περίπου στα 600 χιλιόμετρα φουλάρουμε με 720 σουηδικές κορόνες (περίπου 70 ευρώ), και το Volvo XC40 δείχνει μέχρι εδώ μέση κατανάλωση 7,3 λίτρα/100 χλμ., σαφέστατα επηρεασμένο και από το cruise control που έχουμε χρησιμοποιήσει για αρκετή ώρα, το έξτρα βάρος της πολυφορτωμένης με εξοπλισμό έκδοσης που μας έχουν παραχωρήσει και, φυσικά, τους μεγάλους τροχούς, που χαρίζουν πολύ στην εμφάνιση.
Το βράδυ (ο Θεός να το κάνει, αφού μέρα είναι και αυτό) έχουμε αποφασίσει, από το γραφείο κιόλας, να μείνουμε στο Sundsvall. Μια όμορφη πόλη που έχει τα πάντα, με την ημέρα μάλιστα να είναι ιδιαίτερη, αφού από σήμερα, Τρίτη 3 Ιουλίου, και για κάθε Τρίτη μέχρι τις 31 Ιουλίου, πραγματοποιείται ένα φεστιβάλ στην πόλη με μουσική, παράλληλες εκδηλώσεις, ακόμα και… παρέλαση αυτοκινήτων μιας άλλης, γοητευτικής εποχής. Μέσα σε όλα; Μόλις η Σουηδία προκρίθηκε στους «8» του Μουντιάλ, έπειτα από πολλά χρόνια, και ο δρόμος έχει γεμίσει με κίτρινες φανέλες οι οποίες ξεπροβάλλουν από κάθε εστιατόριο και μπυραρία της περιοχής. Πανηγύρι πραγματικό! Τρώμε ωραία στην αγγλική παμπ «The Bishops Arms», και γρήγορα για ξεκούραση, γιατί το πρωί έχουμε ως στόχο τη… Φινλανδία!
«Θάνο, κλείσε καλά τις μαύρες κουρτίνες…»
Δοκιμασία αντοχής και συναισθημάτων
Νωρίς νωρίς αφήνουμε το φιλικό Sundsvall και συνεχίζουμε στον Ε4, περνώντας αρχικά από το επίσης ενδιαφέρον (και προτεινόμενο αν βρεθείτε προς τα εκεί) Harnosand, έχοντας για κατεύθυνση την Umea, και πάντα κινούμενοι παραλιακά. Η μέση ωριαία ταχύτητα πέφτει κι άλλο, σε συνδυασμό με τα έργα που πραγματοποιούνται σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Δεν υπερβάλλουμε ούτε στο ελάχιστο, με το ταξίδι να μετατρέπεται σε πραγματική δοκιμασία αντοχής και συναισθημάτων, την οποία θα πρέπει να υπολογίσετε πολύ καλά, αν και όταν αποφασίσετε να το επιχειρήσετε, και βεβαίως να είναι το ίδιο προετοιμασμένη και η παρέα σας. Φυσικά, εσείς μπορείτε να επιλέξετε ένα πολύ πιο άνετο και ταξιδιάρικο πρόγραμμα.
Εννοείται πως, αν περνάς μεγάλο μέρος της ημέρας οδηγώντας, σημαντικό ρόλο παίζει το εσωτερικό του αυτοκινήτου, το οποίο μπορεί να χαρακτηρίζεται για την ποιότητά του, όμως είναι αυτός ο συνδυασμός της απλότητας με την κορυφαία τεχνολογία που συμβάλλουν στο άνετο ταξίδι. Το βλέμμα σου πάει αμέσως πάνω στις δύο οθόνες που ξεχωρίζουν, συγκεντρώνοντας όλες τις απαραίτητες λειτουργίες. Βάλτε και αυτήν του κινητού μας-Navi, κάτι σαν αυτοκίνητο της Google είμαστε… Αναφερόμαστε στην ψηφιακή οθόνη των 12,3 ιντσών, η οποία έχει αντικαταστήσει τον παραδοσιακό πίνακα οργάνων, όντας αρκετά λειτουργική, αλλά και την 9άρα αφής, στην κεντρική κονσόλα, η οποία θυμίζει τάμπλετ, όπως ορίζει η εποχή μας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Τη συνηθίζουμε πολύ γρήγορα μέσα στο ταξίδι μας, καθώς είναι ιδιαίτερα φιλική στη χρήση της και διαθέτει όλα τα απαραίτητα για την εποχή μας καλούδια συνδεσιμότητας.
Όσο για τους χώρους; Νιώθουμε άρχοντες, με το εσωτερικό του Volvo XC40 να είναι ιδιαίτερα άνετο τόσο για τους εμπρός όσο και για τους πίσω επιβάτες, οι οποίοι έχουν άπλετο χώρο για τα γόνατα και το κεφάλι τους. Βολεμένες τέλεια και οι αποσκευές με τα φωτογραφικά μας, με τη χωρητικότητα του πορτ μπαγκάζ να είναι στα 460 λίτρα, με δυνατότητα να φτάσει έως τα 1.336, αν ρίξεις τα πίσω καθίσματα και εκμεταλλευτείς και το χώρο κάτω από το δάπεδο του πίσω μέρους.
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται και η… συνοδεία της θάλασσας που είχαμε στα δεξιά μας για πολλά χιλιόμετρα. Πλέον ο Ε4 δίνει τη θέση του στον Ε10 μετά το ύψος της Lulea, και εμείς αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το χάρτη, σε ένα δρόμο που είναι αρκετά ήσυχος στα πρώτα του χιλιόμετρα, αλλά με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Συνηθισμένοι, άλλωστε… Λίγο μετά πατάμε στον «392», ο οποίος μας οδηγεί στον Αρκτικό Κύκλο, με τους πρώτους ταράνδους να κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο δρόμο, αμέσως μετά τη χαρακτηριστική πινακίδα για τον πιο βορεινό κύκλο της υδρογείου, λες και ήθελαν να μας προϋπαντήσουν-καλωσορίσουν, όντας φιλικοί και συνηθισμένοι στην παρουσία ανθρώπων και οχημάτων. Σε κάθε περίπτωση, τα ηλεκτρονικά συστήματα προειδοποίησης του αυτοκινήτου, το ενισχυμένο πλαίσιο αλλά και το σύστημα επαγρύπνησης του οδηγού εγγυώνται ένα ασφαλές ταξίδι.
Λίγο αργότερα προσεγγίζουμε τη μικρή γέφυρα που αποτελεί «σύνορο» και πέρασμα στη Φινλανδία, με το σκηνικό να έχει πια αλλάξει. Την περισσότερη ώρα νιώθουμε ότι ταξιδεύουμε μόνοι μας σε ένα οδικό δίκτυο που δεν έχει τη σοβαρότητα και την τυπικότητα της Σουηδίας που μόλις αφήσαμε πίσω μας, με τις κάμερες-ραντάρ που μας συνόδευαν συχνά πυκνά χθες και σήμερα να έχουν εξαφανιστεί, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι το μοναδικό σημείο όλου του οδοιπορικού μας στο οποίο συναντήσαμε μοτοσυκλετιστή της αστυνομίας να κινείται ταχύτατα στο άλλο ρεύμα.
Το πέρασμα στη Νορβηγία έρχεται πολύ γρήγορα, και πλέον, στην πόλη Kautokeino, αποφασίζουμε να μην πιέσουμε άλλο τους εαυτούς μας. Μόνο σήμερα, οδηγήσαμε σε τρεις χώρες και για περισσότερο από 1.000 χλμ., οπότε με τον τελικό προορισμό μας, τον πασίγνωστο κάθετο βράχο του North Cape, να βρίσκεται μόλις 366 χιλιόμετρα μακριά μας, μας παίρνει χρονικά… να ξεκουραστούμε. Το ένα και μοναδικό ξενοδοχείο της περιοχής, το «Thon», βρίσκεται σε μεγάλη χιλιομετρική απόσταση μέχρι το επόμενο, αλλά είναι τσουχτερό (κοντά στα 170 ευρώ), όπως και το «Arctic Motel» (ξενοδοχείο-κάμπινγκ), όπου αποφασίζουμε να μείνουμε δίνοντας 100 ευρώ, με τις παροχές του να είναι για τουλάχιστον 50 ευρώ. Αυτό πάντως είναι γεγονός στη Νορβηγία. Τα πάντα είναι ακριβά και το μπάτζετ θέλει μεγάλη προσοχή για να μην ξεφύγει και σε κάνει να το μετανιώσεις.
Με οδηγό μας τον «ήλιο του μεσονυχτίου»
Το πρωινό μας ξεκινάει με μια έκπληξη προς τον Θάνο. «Μας έχω ετοιμάσει μπλούζες για το Nordkapp. Τώρα είναι η στιγμή να τις φορέσουμε. Σε λίγες ώρες, αν όλα πάνε καλά, θα είμαστε εκεί!» Με το κέφι στο αποκορύφωμα, λοιπόν, ξεκινάμε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες οδηγικά διαδρομές του οδοιπορικού μας, η οποία έπειτα από έντονες εναλλαγές τοπίων θα έφτανε στον τελικό προορισμό. Μαζί μας πλέον περισσότεροι, ακόμα και ποδηλάτες, που έχουν τον ίδιο στόχο με εμάς, σαν τον Σουηδό Μάρκους, με τον οποίο ανταλλάσσουμε ευχές για καλό «τερματισμό», με τον ευγενέστατο ποδηλάτη να μας λέει χαριτολογώντας ότι εμείς θα φτάσουμε πιο γρήγορα, παρά το γρήγορο ρυθμό του, αλλά να μας εξηγεί πόσο απολαμβάνει και αυτός το ταξίδι από την Uppsala, πάνω στις δύο ρόδες του ποδηλάτου του, παρά τις αυτονόητες δυσκολίες.
Έχει έρθει η ώρα που απολαμβάνουμε και εμείς τις οδηγικές αρετές του αυτοκινήτου μας. Εκτός από τα άνετα καθίσματα και την εξαιρετική ποιότητα κύλισης, που αποτελούν έως τώρα τα σημεία αναφοράς του ταξιδιού μας, πλέον αποκαλύπτονται και άλλα ατού, με το θόρυβο που εισέρχεται στην καμπίνα να είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Στις χαμηλές στροφές ξεχνάς πως οδηγείς αυτοκίνητο με κινητήρα πετρελαίου, με τα δεδομένα να αλλάζουν μόνο όταν πιέσεις το 2λιτρο μοτέρ, δουλεύοντάς το, κοντά στις 4.000 σ.α.λ. Εκεί χαμηλά, όμως, εμφανίζει και τα μεγάλα υπέρ του ο κινητήρας των 190 ίππων. Ως αντίπαλο δέος στο βάρος του συνόλου, το οποίο κυμαίνεται στα 1.700 κιλά, έχεις στη διάθεσή σου μια εκπληκτική ροπή περίπου 400 Nm, μόλις από τις 1.750 σ.α.λ., με την απόκριση στο πεντάλ του γκαζιού, βέβαια, να είναι ανάλογη με το πρόγραμμα οδήγησης που έχεις επιλέξει. Στο πλέον δυναμικό, το Volvo XC40 επιταχύνει άκρως ικανοποιητικά, τηρουμένων των αναλογιών, σημειώνοντας επιδόσεις αντίστοιχες με τις κορυφαίες της άκρως απαιτητικής και πολυπληθούς κατηγορίας του.
Η βλάστηση έχει αλλάξει, καθώς έχει «χαμηλώσει» αισθητά και, από το φυσικό πράσινο «τούνελ» των μονότονων δρόμων της Σουηδίας, περνάμε σε πιο στριφτερά κομμάτια, με μια μοναδική θέα για συντροφιά. Αρχικά μέσω του Ε45, στη συνέχεια του Ε6 και για επίλογο στο δρόμο για τον οποίο ήρθαμε ουσιαστικά, τον Ε69, που οδηγεί στο… τέρμα, με όλη τη σημασία της λέξης – στο Nordkapp. Παρελαύνουμε σε αυτόν, και πλέον δεν είμαστε λίγοι. Γίνεται χαμός, πραγματικό πανηγύρι στο δρόμο. Πολλές παρέες μοτοσυκλετιστών, ποδηλάτες, οδηγοί και επισκέπτες από όλον τον κόσμο είναι μαζί μας, κάτι σαν σύνολο πιστών σε ιερό προσκύνημα, ενώ οι πινακίδες για το τέρμα όλο και πληθαίνουν, και επιτέλους ο δρόμος φτάνει στο τέλος του. Στην κυριολεξία…
Περνάμε το πρώτο μεγάλο τούνελ, του Honningsvag των 4.440 μέτρων, περνάμε και το μεγαλύτερο, το υποθαλάσσιο ομώνυμο (Nordkapp Tunnelen) των 6.870 μέτρων, και πλέον είμαστε πολύ κοντά. Στα τελευταία μέτρα πριν από το πάρκινγκ, μπλοκάρουμε από την κίνηση που δημιουργείται, αφού οι οδηγοί σταματούν για να πληρώσουν την… τσουχτερή είσοδο των 30 ευρώ για κάθε άτομο (θυμίζουμε ότι για την Ακρόπολη το αντίτιμο είναι 20 ευρώ και αντιστοιχεί στην είσοδο σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της παγκόσμιας ιστορίας), αλλά πλέον δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο.
Φτάσαμε! Το… τερματίσαμε και θέλουμε να το ζήσουμε, να το απολαύσουμε και -γιατί όχι;-, και τις σέλφι μας να βγάλουμε κάτω από την πολυφωτογραφημένη μεταλλική υδρόγειο (το μνημείο-σύμβολο του North Cape που είχε ανεγερθεί το 1977), και να χαρούμε σαν μικρά παιδιά. Είμαστε εδώ. Στην πινέζα του χάρτη, στην κορυφή του κόσμου. Μπορεί για τον πεζοπόρο και τον ορειβάτη αυτή να είναι το Έβερεστ, για εμάς όμως, τους φανατικούς και προσκυνητές της οδήγησης, είναι το Nordkapp!
Το Βόρειο Ακρωτήριο, λοιπόν, της κομητείας Finnmark είναι το σημείο όπου η Νορβηγική Θάλασσα (τμήμα του Ατλαντικού Ωκεανού) συναντά τη θάλασσα του Barents (τμήμα του Αρκτικού Ωκεανού), με τον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο E69 να τερματίζει ακριβώς εκεί. Τα πάντα γίνονται για να βρεθείς σε εκείνον τον ψηλό βράχο των 307 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, με το μεγάλο πλάτωμα στην κορυφή-άκρη του, όπου καθημερινά, εφόσον δεν είναι κλειστή η πρόσβαση λόγω καιρικών συνθηκών, οι επισκέπτες μπορούν να σταθούν και να αγναντέψουν τον περίφημο «ήλιο του μεσονυχτίου».
Το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο είναι στην κορύφωσή του από τις 14 Μαΐου έως τις 31 Ιουλίου, με τον ήλιο να φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του από τις 23:00 έως τη 01:00 π.μ. H τοποθεσία βρίσκεται σε συντεταγμένες 71°10’21” (βόρειο γεωγραφικό πλάτος) και 25°47’04” (ανατολικό γεωγραφικό μήκος), περίπου 2.093 χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο, όπως αναγράφεται χαρακτηριστικά με κιμωλία σε μια έξυπνη ταμπέλα, που βρίσκεται στις καλοστημένες, εσωτερικές εγκαταστάσεις του Nordkapp, με τα περισσότερα -τσιμπημένα- αναμνηστικά να συνοδεύονται φυσικά από τις λέξεις «Nordkapp 71°10’21». Το Βόρειο Ακρωτήριο πήρε το όνομά του από τον Άγγλο Steven Borough, καπετάνιο του «Edward Bonaventure», το οποίο απέπλευσε το 1553 σε αναζήτηση του βορειοανατολικού περάσματος, που θα οδηγούσε στην Ινδία.
Στα παραμυθένια φιορδ!
Δεν έχουμε τελειώσει, αφού μπορεί ο μεγάλος στόχος να επιτεύχθηκε, αλλά είμαστε μόλις στη μέση του οδοιπορικού μας και έχουμε ακόμη σχέδια για δράση, την ίδια και μεγαλύτερη δίψα, αλλά και μερικά άλλα σκανδιναβικά… must να εκπληρώσουμε. Όχι, δε θα επιστρέψουμε όπως ήρθαμε – άλλωστε ποτέ δεν το προτιμούμε, προκειμένου να έχουμε ποικιλία εικόνων, παρόλο που στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι το πιο σύντομο, δηλαδή μέσω Φινλανδίας και Σουηδίας. Αποφασίζουμε να κατέβουμε διασχίζοντας τη δυτική ακτογραμμή της Νορβηγίας, για να περάσουμε μερικά από τα πιο όμορφα σημεία της ηπείρου μας.
Είμαστε πολύ ψηλά για να χάσουμε μία από τις ωραιότερες γωνιές αυτού του πλανήτη. Ο λόγος για τα ξακουστά Lofoten Islands, με τις κρουαζιέρες σε αυτά να είναι από τις πιο διάσημες και εντυπωσιακές που μπορεί να βρεθεί κάποιος ταξιδιώτης εν πλω. Σίγουρα θα έχετε δει εικόνες από τεράστια κουαζιερόπλοια να κάνουν «σλάλομ» και χορευτικούς ελιγμούς μέσα στα στενά φιορδ, όπου η εικόνα χιονισμένου βουνού και θάλασσας δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά αλλού στον κόσμο τόσο σωστά δομημένη. Μαγεία!
Νιώθουμε συγκίνηση αντικρίζοντας αυτήν την ομορφιά γωνιά, και δημιουργική αγωνία για να σας δώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερη περιγραφή και εικόνα όσων βλέπουν αυτήν τη στιγμή τα μάτια μας, μέσα από το κείμενο και τις εικόνες. Πόσο μας εντυπωσίασαν τα Lofoten Islands; Τα λόγια του πολυταξιδεμένου Θ.Η. αρκούν… «Το κομμάτι του Ε10 με την ονομασία “Kong Olav Vs vei”, που διασχίζει το σύμπλεγμα των νησιών, αποτελεί τον πιο όμορφο δρόμο που έχω δει στη ζωή μου!» Θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, καθώς παρουσιάζει και τεράστιο οδηγικό ενδιαφέρον, κάτι το οποίο δε συναντάς εύκολα στη γεμάτη από ανούσιες ευθείες Σκανδιναβία.
«Όλα τα λεφτά» όμως είναι η εξαιρετική λειτουργία της ανάρτησης του Volvo XC40 (το είχε επισημάνει ο Σ.Χ. από την πρώτη φορά που το είχε οδηγήσει), η οποία καταφέρνει να αποσβένει πιο αποτελεσματικά τις όποιες ανωμαλίες του οδοστρώματος, σε σχέση με τα μεγαλύτερα XC90 και XC60, με τους πολλαπλούς συνδέσμους για την πίσω ανάρτηση να παίζουν καθοριστικό ρόλο, εξαλείφοντας την υπερβολή των τεράστιων τροχών 19 ιντσών και των ελαστικών με 50άρι προφίλ.
Είναι όμως αργά, και σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής, και συγκεκριμένα του Svolvaer, είναι γεμάτα. Παρ’ όλα αυτά, μέσω των σωτήριων πολλές φορές booking, trip advisor κτλ., βρίσκουμε ένα δωμάτιο να ξεκουραστούμε ή -για να ακριβολογούμε- κάτι, οτιδήποτε για να ξημερώσουμε εδώ, μήπως δούμε και άλλες γωνιές το πρωί από αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Όπως και έγινε, το ξημέρωμα μας βρίσκει στην επιστροφή από τον ίδιο δρόμο, μέχρι τον «κεντρικό», αλλά με τη φύση να μας αφήνει άναυδους. Μαγεία!
Διασχίζοντας τον Ατλαντικό
Σάββατο 7 Ιουλίου πια, και είμαστε αποφασισμένοι να επιστρέψουμε στον εξπρές ρυθμό μας, αν και δεν έχουμε μετανιώσει στο ελάχιστο για τη λοξοδρόμηση των περίπου 600 χιλιομέτρων, οπότε οδηγούμε ασταμάτητα. Κατεβαίνοντας από τα δυτικά παράλια της Νορβηγίας, χρειάζεται να μπούμε ακόμα και σε φέρι μποτ για μια διαδρομή 25 λεπτών (κόστος για δύο άτομα και το αυτοκίνητο: 179 νορβηγικές κορόνες – περίπου 19 ευρώ), έχοντας ως απώτερο στόχο να είμαστε σε μία με δύο ημέρες κάπου… ανάμεσα από τις πόλεις Kristiansund και Molde. Με την περιγραφή που θα βρείτε στο Ίντερνετ να μην προσδιορίζει με ακρίβεια την τοποθεσία του Atlantic Route, αφού ουσιαστικά, για να το βρούμε μέσω των GPS μας, έπρεπε να πάμε και με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο του «ρωτώντας πας στο… δρόμο του Ατλαντικού».
Το ξημέρωμα Κυριακής μάς βρίσκει σε ένα μοτέλ πάνω στο δρόμο -έξυπνη επιλογή για να μη χάνεις ανούσιο χρόνο-, το «Nams-Inn» στο Namsskogan, με τη διαδρομή πριν από αυτό (πέρασμα και από το Arctic Circle Center) και μετά να είναι η κορυφαία -οδηγικά- των 5.500 χιλιομέτρων μας. Στριφτερή, με καλό οδόστρωμα και με εμάς να το απολαμβάνουμε φλερτάροντας με την παρανομία. Τα περιθώρια πρόσφυσης είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, και οι γρήγορες καμπές είναι το στοιχείο του, και μάλιστα με ασφάλεια. Το ηλεκτρικό σύστημα διεύθυνσης του Volvo XC40 μεταφέρει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στα χέρια του οδηγού, όντας μάλιστα και όσο βαρύ το θέλει εκείνος, την ώρα της «μάχης». Στην πίεση υπάρχουν κλίσεις, αλλά μικρές για το βάρος του συνόλου, με την τάση για υποστροφή να εμφανίζεται σπάνια και μόνο στο όριο.
Χώμα πατήσαμε ελάχιστο σε όλο αυτό ταξίδι, μόνο όταν χρειάστηκε και για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Η αυξημένη απόσταση από το έδαφος εμπνέει για να κινηθείς σε πιο δύσβατα εδάφη. Η 2λιτρη έκδοση συνδυάζεται με σύστημα τετρακίνησης, όπου ο πολύδισκος συμπλέκτης της Haldex μπορεί να στείλει έως και το 50% της ροπής στους πίσω τροχούς όταν χρειαστεί. Το σύστημα μετάδοσης συμπληρώνει ένα αυτόματο κιβώτιο 8 σχέσεων με ιδιαίτερη ομαλή λειτουργία. Το παράδοξο; Ο μικροσκοπικός επιλογέας του κιβωτίου, στη χειροκίνητη επιλογή, πρέπει να κινηθεί δεξιά-αριστερά, όπως και στο υβριδικό XC90 T8, κάτι το οποίο απαιτεί συνήθεια από τον οδηγό.
Έμελλε να είναι η Κυριακή 8 Ιουλίου η μέρα που το περιοδικό μας θα «τσέκαρε» ακόμα έναν εμβληματικό προορισμό για τους ταξιδιώτες. Περνάμε το ομώνυμο τούνελ «Atlanterhavstunnelen» (αυτό βάλτε στο Navi αν βρεθείτε εκεί), πληρώνουμε 15,32 ευρώ διόδια στα 25 χιλιόμετρα πριν από το στόχο, και να ‘μαστε στις δώδεκα γέφυρες! Όχι σε κάποιες απλές, όμως, αλλά σε αυτές που σε «ψαρώνουν» με την κατασκευή και κάποιες με τα τόξα τους, ώστε να αποφεύγουν τα τεράστια σε ύψος κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού που βρίσκεται από κάτω τους, για μια απόσταση 8,3 χιλιομέτρων: το Δρόμο του Ατλαντικού (Atlantic Route ή Atlantic Road, όπως θα τον βρείτε χαρακτηριστικά).
Μπορεί οι συνθήκες να μην ήταν ιδανικές για καλοκαίρι, όμως το δρόμο αυτόν μπορεί να τον πετύχεις με αντάρα και τη θάλασσα να τον χτυπάει αλύπητα. Ο Δρόμος του Ατλαντικού εγκαινιάστηκε στις 7 Ιουλίου του 1989 και κόστισε 122 εκατομμύρια νορβηγικές κορόνες, από τις οποίες το 25% καλύφθηκε από την είσπραξη διοδίων και το 75% από κρατικούς πόρους. Η είσπραξη διοδίων διήρκεσε 10 έτη, αλλά τον Ιούνιο του 1999 ο δρόμος αποπληρώθηκε και οι μπάρες των διοδίων απομακρύνθηκαν. Είναι ο Ε64 που διασχίζει το αρχιπέλαγος της Νορβηγικής Θάλασσας, με τον οποίο ολοκληρώσαμε τους στόχους μας σε αυτό το οδοιπορικό.
Difficult roads lead to beautiful destinations
«Οι δύσκολοι δρόμοι οδηγούν σε όμορφους προορισμούς.» Μότο ζωής, θα λέγαμε, ειδικά για εμάς, το οποίο και συναντήσαμε σε μία σειρά από έξυπνες ταμπέλες που οδηγούσαν στο πιο γραφικό ξενοδοχείο από αυτά που μείναμε, στο «Ongajoksaetra» του Ongajok Mountain Lodge. Η τέλεια αυτή πρόταση περιγράφει άψογα μέσα σε λίγες μόνο λέξεις όλο αυτό που ζήσαμε. Ξεθεωθήκαμε, αλλά κάθε χιλιόμετρο από τα 5.541,7 αυτών των επτά ημερών, μέχρι την επιστροφή μας στο Γκέτεμποργκ, την Τρίτη 10 Ιουλίου, μας έκανε να νιώθουμε γεμάτοι και πιο ξεκούραστοι από ποτέ. Ο δρόμος και τα ταξίδια αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο σχολείο της σύντομης ζωής μας, ο δύσκολος και ο διαφορετικός το πανεπιστήμιο.
Αν θα το ξανακάναμε; Πότε είπαμε ότι φεύγουμε;_ Μ. Σαλ.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί:
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
