«Υπάρχει διαθέσιμο για εσάς το νέο Skoda Fabia στην Τσεχία, το οποίο μπορείτε να φέρετε στην Ελλάδα οδικώς!»
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ! Δε χάνονται αυτές οι ευκαιρίες, και μάλιστα όταν το μενού περιλαμβάνει ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο, πάνω από 2.000 χιλιόμετρα, πέρασμα από χώρες όπως είναι η Τσεχία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Σερβία, η Βουλγαρία και επίλογο στην Ελλάδα. Με τον επίσης λάτρη των ιδιαίτερων ταξιδιωτικών εικόνων από τα Βαλκάνια, Σπύρο Χατήρα, ετοιμάζουμε τα απαραίτητα και επιβιβαζόμαστε στην πρωινή πτήση της Aegean για Πράγα. Εκεί μας αναλαμβάνει η Skoda, για τη μεταφορά μας στην πόλη όπου ζει και αναπνέει στο ρυθμό της εταιρείας, στη Μλάντα Μπόλεσλαβ.
Κείμενο – Φωτογραφίες: Μανώλης Σαλούρος
Η αρχή με μαθήματα ιστορίας
Έπειτα από περίπου σαράντα λεπτά άνεσης μέσα σε ένα αχανές Superb, φτάνουμε στα κεντρικά των Τσέχων. Τοπικά παραδοσιακά εδέσματα, άψογη φιλοξενία, και για «επιδόρπιο» ξενάγηση στο μουσείο της εταιρείας. Μπροστά μας, όμως, έχουμε περίπου 2.200 χλμ., σύμφωνα με το φορητό σύστημα πλοήγησης που έχουμε πάντα μαζί μας και εμπιστευόμαστε τυφλά, οπότε πρέπει σιγά σιγά να ξεκινήσουμε. Με την πρώτη ημέρα να φεύγει, αποφασίζουμε να αφήσουμε πίσω μας την Τσεχία και τη Σλοβακία και να διανυκτερεύσουμε στην Ουγγαρία, και συγκεκριμένα στην πάντα εντυπωσιακή Βουδαπέστη. Ευχόμαστε, μάλιστα, να κινείται ήδη σε χριστουγεννιάτικο ρυθμό, γεγονός που θα την κάνει ακόμα πιο ελκυστική, τόσο στη βραδινή μας βόλτα όσο και την επομένη το πρωί, που πλέον θα έχουμε ενεργοποιήσει για τα καλά και την «πρώην» -τιμημένη EOS Ι- του Θ.Η., την οποία έχουμε δανειστεί για τις ανάγκες του οδοιπορικού. Έπειτα από 600 χιλιόμετρα, λοιπόν, και με περίπου έξι ώρες στο πηδάλιο, είμαστε στον πρώτο μας σταθμό, με τον καιρό να είναι με το μέρος μας, αφού σε αυτά τα μέρη είναι λαχείο να «περπατάς» Νοέμβριο μήνα χωρίς βροχές, με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ακόμα και χιόνι… Σε λογικό πλαίσιο, δηλαδή, κοντά στους 7 βαθμούς Κελσίου και ξεκούραστοι, αφού το Fabia έχει αποδειχθεί ήδη εξαιρετικά φιλόξενο.
Είναι όμως και το γενικότερο look, που σε προδιαθέτει πλέον ευχάριστα και σε ταξιδεύει περισσότερο ευρωπαϊκά από ποτέ.
Ναι, πλέον το λες και μοντέρνο! Έχουν κάνει έξυπνες κινήσεις, και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε. Μείωσαν το μήκος κατά 8 χλστ. (μικρότερο από τα 4 μέτρα), αύξησαν το πλάτος κατά 90 χλστ., ενώ ταυτόχρονα χαμήλωσαν το ύψος κατά 31 χλστ., δημιουργώντας συνολικά μια αρκετά πιο «φωτογενή» σιλουέτα, την οποία παρατηρούμε παρκαρισμένη στο νέο πλακόστρωτο δρόμο «Lanchid» -ήπιας κυκλοφορίας- που περνάει μπροστά από το ξενοδοχείο Design, όπου και η πρώτη μας διανυκτέρευση. Δοκιμασμένο από παλαιότερη επίσκεψή μας, σωστό στις υπηρεσίες του, με καλή τιμή για τα δεδομένα της πόλης, με ελεύθερο χώρο στάθμευσης ακριβώς έξω από την πόρτα και σε ιδιαίτερα στρατηγικό σημείο τόσο για τη φωτογράφισή μας όσο και για τη θέα του: ακριβώς απέναντι από τη διασημότερη από τις γέφυρες της πόλης. Ο λόγος για την αλυσιδωτή «Szecheny Lanchid», η οποία αποτελεί την πρώτη ουσιαστικά ένωση της Πέστης με τη Βούδα πάνω από το Δούναβη. Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τους Γουίλιαμ και Άνταμ Κλαρκ και εγκαινιάστηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1849, έχοντας πάρει το όνομά της από τον κόμη Σιεχένι, ο οποίος είχε την ιδέα-πρωτοβουλία να τη χτίσει. Από εδώ ακριβώς ξεκινάμε τη δουλειά μας νωρίς το πρωί, προσπαθώντας να προλάβουμε την κίνηση της ζωντανής πόλης, η οποία, όπως διαπιστώνουμε το βράδυ, αρχίζει να φοράει τα γιορτινά της για να υποδεχθεί το 2015. Πέρα δώθε στα 375 μέτρα της γέφυρας, αλλά και γύρω από την πλατεία, με φόντο το τούνελ των 350 μέτρων κάτω από το λόφο του κάστρου, το οποίο έσκαψε -και πάλι- ο Άνταμ Κλαρκ το 1857, για να ενώσει τη Βούδα με τη γέφυρα. Η γέφυρα πυροδότησε μια οικονομική αναγέννηση που οδήγησε στο χρυσό αιώνα της Βουδαπέστης, ενώ έχει μείνει στην ιστορία και γιατί το 1889 οι κάτοικοι διαδήλωσαν επάνω της για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, και κάπως έτσι μετετράπη σε σύμβολο της ουγγρικής ελευθερίας. Δεξί φλας, και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε για το Κάστρο του Λόφου και τον Πύργο των Ψαράδων. Σημεία που συγκαταλέγονται στα «must» κάθε επίσκεψής σας στην πόλη, κυρίως για την εντυπωσιακή θέα που προσφέρουν, ικανή να σε αφήσει για λεπτά με το στόμα ανοιχτό. Καρτ ποστάλ!
Πριν από το βαλκανικό μενού… μιλάμε ελληνικά
Στην Ουγγαρία, ακόμα και μόλις 57 χιλιόμετρα από τη Βουδαπέστη, σε λιγότερο από μία ώρα οδήγησης βρισκόμαστε στο χωριό Beloiannisz (Μπελογιάννης!), με τη χαρακτηριστική πινακίδα στην είσοδό του να μας καλωσορίζει σε άπταιστα ελληνικά. Δε θα σταθούμε στο πολιτικό περιεχόμενο και στην ιστορία της τοποθεσίας, η οποία πάνω κάτω είναι γνωστή σε όλους μας, με το συγκεκριμένο χωριό να έχει ιδρυθεί από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου. Στεκόμαστε όμως σε αυτό: είμαστε πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα και κουβεντιάζουμε με αγνώστους στη γλώσσα μας! Νιώθουμε σαν κομπάρσοι σε ταινία παλαιότερης εποχής, με τα φτωχά αλλά περιποιημένα σπίτια να παίζουν το ρόλο τους στην εικόνα. Είναι τα 114(!) παιδιά που ζουν στην περιοχή και μαθαίνουν ταυτόχρονα ουγγρικά και ελληνικά αυτά που γεμίζουν με φωνές τους ημι-φτιαγμένους δρόμους με τα ελληνικά ονόματα, και τελικά σε συγκινούν, αλλά και σου φτιάχνουν τη διάθεση. Μας ανοίγουν την πόρτα του σχολείου τους, απέναντι από το δημαρχείο, μιλάμε με τους δασκάλους τους, μας πηγαίνουν στην πλατεία μπροστά από το μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη και, γενικά, μας κάνουν να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ξένη χώρα. Εμπειρία ζωής.
Λίγα λεπτά απραξίας και σαστίσματος μέσα στο εσωτερικό του Fabia, για να συνειδητοποιήσουμε πράγματα και καταστάσεις, 1η και πάλι στο 6άρι χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, και αρχίζουμε το κατηφόρι των κεντρικών Βαλκανίων.
Ορίζουμε ως επόμενο σταθμό μας τη Σερβία, και συγκεκριμένα το Βελιγράδι, για το δεύτερο βράδυ μας. Ο καλός δρόμος συνεχίζεται και τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα, οπότε νωρίς το απόγευμα προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το «centar» (κέντρο). Προσπαθούμε τουλάχιστον -σ.σ.: αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια και η σωστή λέξη-, αφού, όπως έχουμε ήδη διαπιστώσει, δεν πρέπει να οδηγείς σε αυτήν την πόλη κατά το ξεκίνημα ή το σχόλασμα της εργάσιμης ημέρας… Μποτιλιάρισμα, λοιπόν, αλλά τελικά μετά κόπων, βασάνων και ακουσμάτων «μπάλκαν μιούζικ» στο ράδιο, προσεγγίζουμε το κέντρο και το ξενοδοχείο Excelsior, το οποίο, αν είχε και δικό του πάρκινγκ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιδανικό. Και αυτό, γιατί είναι περιτριγυρισμένο από τα πάρκα Pionirski και Tasmajdan και βρίσκεται σε μικρή απόσταση -με τα πόδια- από όλες τις σημαντικές πρεσβείες, τα θέατρα, την παλιά πόλη Σκανταρλίγια με το χαρακτηριστικό της πέτρινο πεζόδρομο μήκους 400 μέτρων, το φρούριο Kalemegdan, καθώς και από παραδοσιακά και μη εστιατόρια, κλαμπ και αγορά για ψώνια. Απέναντί του βρίσκεται το Pionirski Park, με το δημόσιο-υπόγειο πάρκινγκ να χρεώνει λίγα δηνάρια την ώρα (τα 10 ευρώ είναι περίπου 1.209 δηνάρια Σερβίας), παρέχοντας τη σωστή ασφάλεια για τον «φιλοξενούμενό μας» από την Τσεχία αλλά και το σωστό σημείο για τις εικόνες μας. Από τη μία πλευρά έχουμε το Κοινοβούλιο της Σερβίας, κτίριο που παλιότερα στέγαζε τη βουλή της Γιουγκοσλαβίας, και απέναντι, με έναν ωραίο κήπο μπροστά του, το Stari Dvor, το παλιό βασιλικό παλάτι της δυναστείας Ομπρένοβιτς της Σερβίας, το οποίο σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης. Ανάμεσα σε όσα θα πρέπει οπωσδήποτε να δείτε στην επίσκεψή σας στην πόλη -η οποία, ενώ ταλαιπωρήθηκε όσο λίγες στη σύγχρονη ιστορία, δείχνει να βρίσκει και πάλι το δρόμο της- είναι ο μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός του κόσμου, αυτός του Αγίου Σάββα, με το χαρακτηριστικό πράσινο τρούλο, το οχυρό του Βελιγραδίου στην περιοχή Στάρι Γραντ αλλά και το ποταμίσιο νησί Άντα, το οποίο δημιουργήθηκε τεχνητά στις όχθες του ποταμού Σάβα. Τους καλοκαιρινούς μήνες υποδέχεται καθημερινά περισσότερους από 100.000 επισκέπτες (300.000 τα σαββατοκύριακα), με τους ντόπιους να το αποκαλούν «Θάλασσα ή Χαβάη του Βελιγραδίου».
Από Βουλγαρία @ Περιοδικό!
Επιλέγουμε τη Βουλγαρία ως τελευταία χώρα του οδοιπορικού μας πριν από την είσοδο στον Προμαχώνα, υπό το φόβο των όποιων γραφειοκρατικών καθυστερήσεων στα σύνορα με Σκόπια (αν υπήρχαν, βέβαια, για να μη δημιουργούμε φοβίες χωρίς λόγο…) και παρά το γεγονός ότι το Navi μάς πρότεινε να πάμε από Σκόπια. «Άντε να τους εξηγούμε τώρα γιατί είμαστε σε αυτοκίνητο με τσεχικές πινακίδες, το οποίο δε μας ανήκει, ενώ την ίδια ώρα έχουμε ελληνικά διαβατήρια…» Αυτά σκεφτόμαστε και φεύγουμε για Κουλάτα, απ’ όπου, μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουμε περάσει μόνο φέτος τρεις φορές χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Αυτή η επιλογή μάς βγήκε σε καλό και οδηγικά, αφού στην έξοδο από Σερβία και μέχρι το χωριό Μπλαγκόεβγκραντ, φύση, ωραίες διαδρομές δίπλα σε ποτάμι και «στριφτεροί» δρόμοι με τούνελ μας αποζημίωσαν με το παραπάνω, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τα περίπου 100 χλμ. επιπλέον που διανύσαμε. Το Fabia αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα τις προθέσεις μας και συμβαδίζει εξαιρετικά, με σωστό πάτημα -παρά τα χειμερινά ελαστικά-, που θυμίζει Polo πιο πολύ από ποτέ, συμπαθητικό τιμόνι και τον 1.2 TSI των 110 ίππων και των 17,8 χλγμ. ροπής να του ταιριάζει γάντι! Στα αξιοσημείωτα; Η απίστευτη αυτονομία (θα ορκιζόμασταν ακόμα και αύξηση της ιπποδύναμης) που μας χαρίζει η 95άρα βενζίνη που βάζουμε αμέσως μετά τον έλεγχο των διαβατηρίων μας στα σύνορα Σερβίας -Βουλγαρίας, στο πρατήριο που μας προμηθεύει και με την… αντίστοιχη βινιέτα, η οποία ως γνωστόν παίζει τον ρόλο αντι-διοδίων σε πολλές χώρες των Βαλκανίων. Πλέον «προελαύνουμε» εντός έδρας, γεμάτοι εικόνες από πέντε χώρες και με «λάφυρο» ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και τίμια πακέτα της εποχής μας. Το νέο Skoda Fabia, που, όπως θα δείτε σε άλλες σελίδες του περιοδικού, το ρίξαμε αμέσως στα βαθιά…_ Μ. Σαλ.