Το Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο από το μπάκετ του συνοδηγού

Ένας αγώνας μοναδικός, διαφορετικός από οτιδήποτε άλλο έχουμε γευτεί μέχρι σήμερα. Αγώνας Regularity στη θεωρία, ο οποίος όμως στην πράξη σε πολλά σημεία απαιτεί να πηγαίνεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Υπολογίστε ότι έχεις να αντιμετωπίσεις πολύωρη νυχτερινή οδήγηση, δύσκολες καιρικές συνθήκες (βροχή, χιόνι, πάγο), ενώ έχεις και την πίεση 300 πληρωμάτων, με έναν και μόνο σκοπό: τη νίκη στο Μόντε! Ξεκινήσαμε Παρασκευή βράδυ από το Μόντε Κάρλο και ταξιδεύαμε όλη τη νύχτα μέσω επαρχιακών ορεινών διαδρομών, προκειμένου να καταλήξουμε Σάββατο μεσημέρι κοντά στη Βαλένς, στο σημείο συγκέντρωσης όλων των πληρωμάτων – από όπου κι αν είχαν ξεκινήσει. Όντας ήδη ξενυχτισμένοι και εξαντλημένοι, καλούμαστε να εκτελέσουμε τις δύο πρώτες ειδικές, οι οποίες είναι χιονισμένες, αλλά ευτυχώς σε μικρό βαθμό. Ολοκληρώνουμε έτσι την πρώτη ημέρα στην αντικειμενικά αξιοπρεπή 32η θέση, με 180 βαθμούς ποινής (18 δλ.), 100 βαθμούς πίσω από τον 1ο. Ακολουθεί συνάντηση με το σέρβις μας «Dream Team», για καθορισμό των σημείων αλλαγής ελαστικών της επόμενης ημέρας, και στη συνέχεια ανάλυση των αποτελεσμάτων με τον pilot Γιώργο Δελαπόρτα, προκειμένου να χαράξουμε στρατηγική. Κυριακή πρωί, ύστερα από ολιγόωρη ξεκούραση, ξεκινά το κατατακτήριο σκέλος: τέσσερις ειδικές, στεγνές γενικά, με εξαίρεση την Μπουρζέ, όπου υπήρχε λίγο χιόνι. Δυστυχώς, πολύ λιγότερο από τις πρωινές προβλέψεις, με αποτέλεσμα η επιλογή των ελαστικών να αποδειχθεί λανθασμένη. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος του σκέλους βρισκόμαστε ήδη στην 20ή θέση με 690 βαθμούς ποινής, 280 πίσω από τον 1ο Γενικής.

Καθώς έχει αλλάξει πλέον η σειρά εκκίνησης (βασίζεται στο κατατακτήριο σκέλος), εκκινούμε Δευτέρα πολύ πρωί ύστερα από περίπου τέσσερις ώρες ύπνο για το σκέλος Βαλένς-Βαλένς, το οποίο περιλαμβάνει για πρωινό τη ZR7, την πιο χιονισμένη ειδική, που ανεβαίνει μέχρι το Κολ Ντε λ’ Εσαρασόν, κατεβαίνει ξανά στον κεντρικό δρόμο και τερματίζει στο Κολ Ντε Καρί. Φτάνουμε πρώτοι στην αφετηρία της ειδικής, έχοντας ήδη αγχωθεί από το χιόνι που βρήκαμε στην απλή διαδρομή. To σέρβις μάς περιμένει, και η επιλογή ελαστικών είναι μονόδρομος: τρακτερωτά με μεγάλα καρφιά. Μέχρι να αλλάξουμε ελαστικά έχουν ήδη μπει στην ειδική 4-5 πληρώματα, και ο Γιώργος με ρωτά αν θα περιμένουμε λίγο ακόμα να μπουν κι άλλοι να χαράξουν γραμμές. Την απάντησή μου την πήρε τοις μετρητοίς, και στο επόμενο λεπτό παίρνουμε εκκίνηση με διάθεση να… καταπιούμε τους πάντες. Η μεταμόρφωση του Γιώργου είναι φανταστική. Καμία σχέση με τη διστακτική οδήγηση στις δοκιμές, αλλά και μόλις λίγο νωρίτερα, στη χιονισμένη απλή. Κάτι σαν να ξύπνησε ο Φινλανδός μέσα του. Οδήγηση στο όριο και την ίδια ώρα προσπάθεια να βρεθούν τα καλυμμένα από το χιόνι σημάδια για τη διόρθωση των μέτρων, προκειμένου η ένδειξη προπορείας-καθυστέρησης να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σημειωτέον ότι είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος οδηγεί με αυτά τα λάστιχα, ενώ δεν έχουμε ιδέα για το σχετικό συντελεστή καλιμπραρίσματος, οπότε όλες οι διορθώσεις γίνονται μέσα στην ειδική. Αποτέλεσμα αυτής της πρώτης μας εμπειρίας στο πολύ χιόνι η 12η καλύτερη επίδοση, που μας ανεβάζει τελικά στην 9η θέση της Γενικής! Η ημέρα προχωρεί με συνεχείς αλλαγές ελαστικών για τις ZR8 και ZR9, και καταλήγουμε απόγευμα πάλι στο Κολ Ντε Καρί για να κάνουμε τη ZR10, η οποία δεν είναι άλλη από τη ZR7 με αντίθετη φορά. Παρά τα τριακόσια αυτοκίνητα που τη διέσχισαν το πρωί, το χιόνι παραμένει εκεί, έτοιμο να τιμωρήσει κάθε απροσεξία ή υπερβολή. Η υποδειγματική οδήγηση, σε συνδυασμό με τη γνώση πλέον του καλιμπραρίσματος, μας δίνουν την πρώτη μας νίκη σε ειδική, με μόλις 20 βαθμούς ποινής (2 δλ.), ανεβάζοντάς μας στο τέλος της ημέρας στην 4η θέση της Γενικής κατάταξης.

Επιστρέφουμε στη Βαλένς πανευτυχείς, αλλά και πολύ αγχωμένοι πλέον για την επόμενη ημέρα. Ακολουθούν οι αναγκαίες συναντήσεις και ελάχιστες ώρες ύπνου, και στις 5 τα ξημερώματα είμαστε πάλι δεμένοι στα μπάκετ. Πολύ μέτριες επιδόσεις στις ZR11-ZR12 εξανεμίζουν τη διαφορά μας από τους τοπικούς Ντουράν-Χολ, που ακολουθούσαν στην 4η θέση, και ισοβαθμούμε πλέον στην 4η-5η θέση, με τους τρεις πρώτους να χτίζουν διαφορές.

Φτάνουμε στη ZR13, την τελευταία του ημερήσιου σκέλους, και όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά. Λίγο πριν μπούμε, στην αφετηρία, και ενώ έχουμε ήδη διώξει το σέρβις, ξαναδιαβάζουμε το μήνυμα του «λαγού» και βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλά τμήματα με φουλ πάγο. Τα τηλέφωνα δεν πιάνουν μέσα στην κοιλάδα, επιστρέφουμε στην Ντιν, όπου τελικά βρισκόμαστε με το σέρβις μας και κάνουμε μια αγχωμένη αλλαγή ελαστικών – σε ενδιάμεσα με μικρά καρφιά. Επιστρέφουμε στην ε.δ. αγχωμένοι και ήδη εξαντλημένοι και παίρνουμε εκκίνηση – μόνο που… catastrophe, αφού ξεχνώ να πατήσω το Start στο όργανο!

Στα 10 δευτερόλεπτα που ακολουθούν χάνω δέκα χρόνια από τη ζωή μου, αλλά τελικώς σώζω το χρόνο, και μένει να γίνει η διόρθωση του οδομέτρου. Ο Γιώργος μου φωνάζει το προφανές, αλλά εγώ μέσα στο άγχος μου έχω κολλήσει. Τελικά 2 και κάτι χιλιόμετρα μετά την αφετηρία καταφέρνω να φέρω τα όργανα στα ίσια τους, για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε με προπορεία περίπου 70 μ., δηλαδή σχεδόν 5 δλ. Για τα επόμενα 20 χλμ. ο καθένας κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί και περιμένουμε με αγωνία να δούμε τα αποτελέσματα της ειδικής και πόσο βαθιά έχουμε πέσει στα Τάρταρα! Τα αποτελέσματα βγαίνουν και η λύτρωση έρχεται: 8η καλύτερη επίδοση με μόλις 30 βαθμούς ποινής, κάτι που σημαίνει ότι διατηρούμαστε στην 4η θέση της Γενικής, με τους Ντουράντ-Χολ να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής με μόλις 20 επιπλέον βαθμούς ποινής. Ο Γιώργος δεν το πιστεύει, του το ξαναδείχνω, χαμογελά, μου σφίγγει το χέρι, και μου λέει: «Εντάξει, θα μιλάμε και πάλι μέχρι το Μονακό!».

Ακολουθεί άφιξη στο Μονακό σε γιορτινή ατμόσφαιρα, και ολιγόωρη ξεκούραση-προετοιμασία για το νυχτερινό τελευταίο κομμάτι. Αναχώρηση από τον ΣΕΧ λίγο πριν από τις 21:00 και, καθ’ οδόν προς τη ZR14, Κολ Ντε Τουρινί, έχουμε να λάβουμε τη σπουδαιότερη απόφαση του αγώνα: τι λάστιχα θα επιλέξουμε. Ο «λαγός» μιλά για περίπου 4 χλμ. με πάγο σε σύνολο 50 χλμ. ειδικής -κυρίως στο τελευταίο κομμάτι πριν από τον αυχένα- και σχεδόν όσα σέρβις προσπερνάμε βλέπουμε να έχουν ετοιμάσει λάστιχα με καρφιά. Έπειτα από πολλή ανάλυση, αποφασίζουμε να πάρουμε το ρίσκο να μπούμε χωρίς καρφιά, γνωρίζοντας ότι η ειδική έχει πολλές φουρκέτες και στο στεγνό τα καρφιά θα είναι πρόβλημα. Η επιλογή μάς δικαιώνει. Πετυχαίνουμε τη 2η καλύτερη επίδοση πίσω από μια Lancia Stratos, η οποία βρέθηκε στο στοιχείο της με τόσες έντονες ανηφορικές φουρκέτες. Οι Ντουράντ-Χολ κάνουν πολύ χειρότερη επίδοση, και πλέον παύουν να μας απειλούν, ενώ, παράλληλα με την εγκατάλειψη του προπορευόμενου Ford Falcon από μηχανική βλάβη και μια σαφώς υποδεέστερη επίδοση του Zastava που βρισκόταν μπροστά μας, βρισκόμαστε πλέον στη 2η θέση, με 190 β.π. (19 δλ.) διαφορά από τον 1ο.

Στο δρόμο προς την καταληκτική ZR15, η απόφαση είναι πλέον εύκολη, οι πληροφορίες μιλούν για πάγο, η ειδική δεν είναι πολύ μεγάλη ούτε δύσκολη, οπότε πάμε εκ του ασφαλούς με μικρά καρφιά. Ούτως ή άλλως, η 1η θέση είναι αδύνατο να διεκδικηθεί, και από τον 3ο έχουμε διαφορά. Το χέρι μου έχει γίνει πλέον προέκταση του RM57 και οι διορθώσεις γίνονται μέτρο-μέτρο σε κάθε στροφή. Ο Γιώργος οδηγεί στρωτά και προσεκτικά, περνάμε τον τερματισμό και επιτέλους ανασαίνουμε. Ολοκληρώνουμε τον αγώνα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κερδίζοντας την ειδική με 0 βαθμούς ποινής(!) και αναμένουμε μήπως και η θεά τύχη σταθεί με το μέρος μας ακόμα μία φορά. Στο δρόμο για το Μονακό το Golf κυλά στο ρελαντί, καθώς χρόνος υπάρχει και, μέχρι να περάσεις τη ράμπα του τερματισμού, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Τέλος καλό όλα καλά, όμως, είμαστε οριστικά στη 2η θέση της Γενικής και στην 1η της υψηλής μ.ω.τ. Η «Dream Team» μας περιμένει στο parc ferme, όπου αναμένουμε και τα υπόλοιπα ελληνικά πληρώματα να τερματίσουν, προκειμένου να ξεκινήσουμε τη φιέστα και τις φωτογραφίες. Αν και αρκετά από όσα αναφέρονται εδώ τα έχουμε ήδη γράψει και στα social media, και πράγματι ευχαριστούμε πολύ όλους όσοι ξενύχτησαν και μοιράστηκαν την αγωνία και τη χαρά μας, οφείλουμε μία ειδική αναφορά στην τελετή της απονομής. Ο καταπληκτικός χώρος, η τέλεια οργάνωση και το μοναδικό στυλ (tenue de soiree obligatoire) ήρθαν να κλείσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εκδήλωση. Τη στιγμή που τα ονόματά μας ακούγονται στα μεγάφωνα η ελληνική σημαία κυματίζει στα video wall, ενώ 600+ άνθρωποι σηκώνονται όρθιοι να ακούσουν τον εθνικό μας ύμνο… Η συγκίνηση είναι μοναδική, τόσο για εμάς όσο και για τους φίλους που μας περιστοιχίζουν. Και του χρόνου._ Σπ. Μουστάκας

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Pilot Γιώργο Δελαπόρτα για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, τόσο ως συνοδηγό όσο και ως εξελικτή των οργάνων Regularity Master, μιας και ήταν η πρώτη φορά που τρέξαμε μαζί, αλλά και που χρησιμοποίησε δικό μου όργανο μέτρησης.

Το Μόντε θέλει χέρια Φινλανδών, οργάνωση Ελβετών, τεχνολογία Ιάπωνα και μπάτζετ Μονεγάσκου!  Ό,τι πετύχαμε το καταφέραμε με πολύ λιγότερα, καταθέτοντας ψυχή, χρησιμοποιώντας μυαλό, αλλά και τη μέχρι τώρα αποκτηθείσα εμπειρία μας από τους ελληνικούς και διεθνείς αγώνες όπου έχουμε συμμετάσχει.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Η συμμετοχή Ελλήνων στο Ιστορικό Ράλλυ Μόντε Κάρλο τείνει να γίνει παράδοση. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που η χώρα μας έχει κερδίσει διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες Regularity. Φέτος, σε μία από τις -ομολογουμένως- δυσκολότερες εκδοχές του αγώνα, από ελληνικής πλευράς στην 168η θέση τερμάτισαν οι Λυγάκης-Μανσόλας (Autobianchi A112 Abarth, 1975) και στην 204η οι Β. Θεοδοσίου-Λ. Νασόπουλος (Alfa Romeo 2000, 1972). Άτυχοι, καθώς εγκατέλειψαν από μηχανικά προβλήματα, στάθηκαν οι Ι. Κατσαούνης-Α. Δρουλίσκος (Volkswagen Golf GTI, 1979) και οι Π. Βασιλόπουλος-Ι. Ναρλή (Ford Capri 1600 GT, 1973).

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑ