Επιτέλους! Σε μια εποχή που η μιζέρια κυριαρχεί και οι Έλληνες περνάμε τα μύρια όσα, μια ευχάριστη είδηση μας ταξίδεψε μέχρι τη Σαντορίνη, για να οδηγήσουμε το πρώτο στολίδι της Replicar Hellas -το οποίο πουλήθηκε εκεί- με κανονικές πινακίδες κυκλοφορίας!
ΚΑΜΑΡΙ! Αυτός θα μπορούσε να είναι εναλλακτικά ο τίτλος του οδοιπορικού μας στη Θήρα, αν και με το «Επιτέλους!» θέλαμε να δώσουμε έμφαση στην ίδια την είδηση και στη μάχη που έχει δοθεί, χρόνια τώρα, από την ομάδα της Replicar Hellas στην Κατερίνη, για να γίνει το αυτονόητο. Να καταφέρουν δηλαδή να βγάλουν κανονικές πινακίδες κυκλοφορίας (είχαν εξασφαλίσει «Δοκιμών» από το 2014) στα κομψοτεχνήματά τους, τα οποία μέχρι σήμερα μπορούσαν να αποκτούν και να χαίρονται μόνο οι ξένοι. Οι τελευταίοι τα έχουν αναγνωρίσει και παραδεχτεί, και μάλιστα σε αγορές με τεράστια εμπειρία στο ίδιο το προϊόν («356» και «550»), όπως αυτή της Γερμανίας, αλλά και με αυτοκινητιστική κουλτούρα, όπως αυτές της Αγγλίας και της Ιταλίας, με τις εκεί ρέπλικα-προτάσεις ακόμα και να υπολείπονται, βάσει διακρίσεων, της «δικής μας». Έπρεπε να φτάσουμε στις αρχές τους 2016 -σχεδόν μία δεκαετία μετά την έναρξη αυτής της εγχώριας προσπάθειας- για να συνειδητοποιήσουμε ότι Έλληνες σαν τον Ηλία Γαγανέλη της RCH είναι αυτοί που μας λείπουν και αυτοί στους οποίους θα έπρεπε να στηριχτούμε για την επόμενη ημέρα.
Κείμενο: Μανώλης Σαλούρος, Φωτογραφίες: Γιάννης Αλμπανέλλης
Μία γεμάτη ημέρα!
Η Σαντορίνη θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να αποτελέσει το ιδανικό σκηνικό ενός τέτοιου οδοιπορικού, εν προκειμένω όμως ο συγκεκριμένος προορισμός ήταν μονόδρομος, καθώς η επιχείρηση ενοικιάσεων οχημάτων MotorClub – Santorini Rentals του Κώστα Γιαλαμά απέκτησε την πρώτη ρέπλικα με κανονικές πινακίδες κυκλοφορίας. Επιλέξαμε να ταξιδέψουμε για Σαντορίνη αεροπορικώς (πολλές οι επιλογές καθημερινά), καθώς χρειαζόμασταν μία γεμάτη -φωτογραφικά- ημέρα στο νησί, και τα πλοία φτάνουν στο λιμάνι της Θήρας το μεσημέρι. Το σκεπτικό του ιδιοκτήτη είχε δύο σκέλη, αφού, εκτός από την αγάπη του για τα αυτοκίνητα και τη δουλειά της ελληνικής εταιρείας στην Κατερίνη, μία τέτοια κρεμ RCH 356 Speedster, όπως αυτή που απέκτησε, του ανοίγει μια πόρτα στην τεράστια «βιομηχανία» του νησιού, που σχετίζεται με τους γάμους. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αναφερόμαστε στο νησί που μαζί με τη Μύκονο διαθέτει τη μεγαλύτερη (εξάμηνη) τουριστική σεζόν στη χώρα μας, ενώ φιγουράρει κάθε χρόνο ανάμεσα στους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο και βρίσκεται σταθερά στο βάθρο των προτιμήσεων ανάμεσα σε εκείνους (κυρίως από Ασία μεριά…) που επιλέγουν να το συνδυάσουν με το γαμήλιο ταξίδι τους, ή έστω τη φωτογράφιση του γάμου τους.
Είναι 08:05 το πρωί και προσγειωνόμαστε ήδη στο -μετριότατο για την τουριστική δυναμική του νησιού- αεροδρόμιο της Σαντορίνης. Εκεί μας περιμένει ο Θανάσης Γιαλαμάς, αδερφός του ιδιοκτήτη, ο οποίος μας πηγαίνει απευθείας στο μαγαζί, που βρίσκεται στην Επαρχιακή Οδό Πύργου-Φηρών. Αρχές Μαΐου και η δουλειά έχει ξεκινήσει ήδη για τα καλά, μας εξηγούν τα δύο αδέρφια μέσα στον καλόγουστο χώρο τους, τον οποίο έχει επιμεληθεί με μαεστρία η σύζυγος του ιδιοκτήτη, Αθηνά.
Απαράμιλλης αισθητικής βέβαια είναι και η καλλονή που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, μέσα στο κλειστό πάρκινγκ.
Η συγκεκριμένη, μάλιστα, είναι στην πιο «απλή» εκδοχή της σε σχέση με όσες είχαμε οδηγήσει τα τελευταία χρόνια. Στη βασική έκδοσή της, ως είθισται να λέμε χαρακτηριστικά, όσο μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο για ένα εντελώς customized προϊόν.
Με ένα μονό καρμπιρατέρ Solex 34 χιλιοστών και απόδοση περίπου στους 76 ίππους, μοιάζει αποφασισμένη να δικαιώσει την άποψή μας, ότι αυτό είναι και το σωστό πακέτο αν προχωρήσεις σε μια τέτοια αγορά, αφού οι υπερβολές στον κινητήρα ίσως είναι περιττές. Θυμίζουμε εδώ ότι για τα αυτοκίνητα της RCH χρησιμοποιούνται ως «δότες» μοντέλα VW Beetle, επομένως και η άδεια παραμένει αυτή της χρονολογίας του συγκεκριμένου δότη, ενώ ο χρόνος κατασκευής τους κυμαίνεται στις δέκα με δώδεκα εβδομάδες, αφού σε αυτό παίζει ρόλο η εξατομίκευση που θα ζητηθεί. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να ξεκινήσουμε, και ο ιδιοκτήτης όπως και η οικογένειά του, εκτός από την υποδειγματική φιλοξενία τους, μας δείχνουν και τεράστια εμπιστοσύνη: «Πάρτε την και γυρίστε την όποτε θέλετε. Να ευχαριστηθείτε και αυτήν και το νησί μας!».
Περιττές οι συστάσεις…
Τι να πρωτοπείς για αυτό το νησί, για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και έχει φωτογραφηθεί όσο ελάχιστοι προορισμοί σε όλη την υφήλιο, κυρίως εξαιτίας της άγριας ομορφιάς του, που προέκυψε από την έκρηξη του ηφαιστείου, του οποίου η τελευταία δραστηριότητα σημειώθηκε το 1950. Η Σαντορίνη ή Θήρα καθώς και τα νησιά Θηρασία και Ασπρονήσι αποτελούν ουσιαστικά απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη, που ήταν ένας ηφαιστειακός κώνος. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από τη μινωική έκρηξη το 1613 π.Χ., με αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Καλντέρα» της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Από το θαλάσσιο χάσμα που σχηματίστηκε μεταξύ Θήρας και Θηρασίας (βάθος 1.500 μέτρα!), κατά καιρούς βγήκαν στην επιφάνεια ηφαιστειακοί κώνοι που σχημάτισαν τα νησιά Παλαιά, Μικρή και Νέα Καμένη, Καμένη Γεωργίου του Α΄, Καμένη του Φουκέ, Αφρόσσα και Δάφνη. Όλα αυτά τα νησιά μεγάλωναν σιγά σιγά και ενώθηκαν, εκτός από την Παλαιά Καμένη.
Εμείς αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από το Αμμούδι, το λιμάνι κάτω από τη διάσημη Οία, απ’ όπου ξεκινούν και καταλήγουν πολλά σκάφη και ημερήσιες εκδρομές. Όσο περιμέναμε να ολοκληρώσουν την πρωινή τους επιβίβαση, για να ξεκινήσει ο Γιάννης να «ζεσταίνει» την Canon του, μαγευόμασταν στην κυριολεξία από το τοπίο που ορθωνόταν πάνω από τα κεφάλια μας.
Τα λευκά χωριά που ακροβατούν στο χείλος των βράχων έχουν αποτυπωθεί σε χιλιάδες καρτ ποστάλ.
Κι όμως, η κόμπακτ σιλουέτα της «356» (μήκος μόλις 3.930 χλστ.) καταφέρνει να αποσπά την προσοχή των μαγεμένων από το τοπίο τουριστών, κερδίζοντας το θαυμασμό τους σε κάθε της πέρασμα. Οι ερωτήσεις και το ενδιαφέρον πέφτουν βροχή, ενώ δε θα ξεχάσουμε ποτέ την έκπληξη ενός καλοβαλμένου ζευγαριού Γερμανών, όταν τους είπαμε ότι είναι «made in Greece» και με αρχική τιμή τα 47.000 ευρώ.
Θα μπορούσαμε και να την πουλήσουμε επιτόπου… με δεδομένο ότι μια γνήσια ξεπερνά τα 350.000 ευρώ, ενώ και οι ρέπλικες του εξωτερικού είναι ακριβότερες, και ίσως όχι αυτής της κατασκευαστικής ποιότητας.
Άψογη αποτύπωση της γνήσιας όψης, τόσο στο εσωτερικό της, το οποίο είναι λες και βγήκε από την καλύτερη εργοστασιακή γραμμή παραγωγής και με λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, όσο και με την οδηγική προσομοίωση που σου προσφέρει, αφού αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του εγχειρήματος ή, για να ακριβολογούμε, μιας σωστής ρέπλικας. Να μη σου κάνει εύκολη τη ζωή, σαν κάτι που κατασκευάστηκε από λευκό χαρτί το 2016, αλλά να σε μεταφέρει με ιδανικό τρόπο σε εκείνη, τη δική της, μαγική εποχή! Το βάρος είναι χαμηλό, από 820 έως 850 κιλά, με αποτέλεσμα οι 76 ίπποι να είναι αρκετοί για το σύνολο, προκαλώντας σε να την πατήσεις και λίγο παραπάνω, τόσο για να μην μπουκώσει το καρμπιρατέρ όσο και για να απολαύσεις την ωραία μελωδία που βγαίνει από το πίσω μέρος, όπου και βρίσκονται το μοτέρ και η σπορ εξάτμιση με τις δύο απολήξεις.
Τα φρένα (απλοί δίσκοι εμπρός – ταμπούρα πίσω) κάνουν, τηρουμένων των αναλογιών, τη δουλειά τους, δεδομένου ότι -όπως τα αυτοκίνητα εκείνης της εποχής- θέλουν μεγαλύτερη δύναμη, αλλά και μεγαλύτερη απόσταση προκειμένου να ακινητοποιήσουν το αμάξωμα, σε σχέση με ένα σύγχρονο μοντέλο. Ίδιου ύφους και το 4τάχυτο μηχανικό κιβώτιο από Σκαθάρι, το οποίο όμως κουμπώνει εξαιρετικά, διευκολύνοντάς σε να ευχαριστηθείς το σύνολο, τόσο στο στροφιλίκι όσο και στις μανούβρες με όπισθεν. Όσο για την ανάρτηση του συγκεκριμένου αυτοκινήτου, δεν προσφέρεται για οδήγηση στο όριο – καμία σχέση με εκείνη της Wide Body στα χρώματα της Gulf, η οποία κοσμούσε το εξώφυλλό μας τον Ιανουάριο του 2015, μαζί με τα υπόλοιπα Αριστεία μας, ούτε καν της ακριβότερης Speedster GT του οδοιπορικού των Σπετσών, τον Ιούλιο του 2014.
Παρ’ όλα αυτά, εξαιτίας και της αντιστρεπτικής στον εμπρός άξονα, σου επιτρέπει να την οδηγήσεις σβέλτα και να την ευχαριστηθείς αρκετά σε δρόμο όπως αυτόν από την Οία στο Ημεροβίγλι, του οποίου τα μαύρα βράχια δεν έχουν γεμίσει ακόμη από αφιερώσεις ερωτευμένων ζευγαριών, αφού βρισκόμαστε μόλις στην αρχή του καλοκαιριού.
Είμαστε ήδη στην ενδοχώρα, και συγκεκριμένα στον παραδοσιακό οικισμό Μεγαλοχώρι, ο οποίος απέχει 9,5 χιλιόμετρα από τα Φηρά, αλλά ελάχιστα λεπτά από το λιμάνι. Εντυπωσιακά παλιά αρχοντικά αλλά και πιο απλά σπίτια χτισμένα με την τοπική αρχιτεκτονική, προστατευμένα πίσω από ψηλούς τοίχους, από το φόβο μιας άλλης εποχής, της πειρατείας. Παρόμοια αρχιτεκτονική και στενότητα επιπέδου φρουρίων συναντάς και στην τοποθεσία Εμπορειό, στα σπίτια πίσω από το δημοτικό σχολείο, τα οποία είναι στην κυριολεξία χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο.
Συνεχίζουμε με πιο καλοκαιρινό μενού και ένα σύντομο πέρασμα από τις πιο γνωστές -ηφαιστειακές- παραλίες του νησιού, όπως είναι το Καμάρι, ο Περίβολος, η Περίσσα, η Βλυχάδα με τα γλυπτά ηφαιστειακά βράχια της, καθώς και η Κόκκινη και η Άσπρη Παραλία, στο Ακρωτήρι. Φυσικά υπάρχουν και άλλες, λιγότερο διάσημες, όπως ο Κουλούμπος, το Πορί, ο Μονόλιθος, οι Μπαξέδες-Παράδεισος, ο Κάνθαρος στην Οία, τα Αλμυρά, ο Έξω Γυαλός, ο Γυαλός, ο Μπάλος, τα Καμπιά και τα Μέσα Πηγάδια στο Ακρωτήρι.
Να μη θες να φύγεις
Από τη μία το «έργο τέχνης» της Replicar Hellas, από την άλλη το μαγευτικό τοπίο, και να σου και αυτό το φημισμένο ηλιοβασίλεμα για να μας αποτελειώσει και να μας κάνει να μη θέλουμε να φύγουμε με τίποτα από εκεί… Πού το απολαμβάνεις ιδανικά, εκτός από το φημισμένο σημείο στην Οία; Μα, φυσικά στο Ημεροβίγλι -το καλύτερο χωριό για διαμονή στο νησί αν τα οικονομικά σας το επιτρέπουν, στα Φηρά λίγο πριν ξεκινήσει η έντονη νυχτερινή διασκέδαση ή στο γραφικό Φηροστεφάνι, το οποίο, λόγω της έντονης ανοικοδόμησης, πλέον είναι σχεδόν ενωμένο με τα Φηρά. Όσο για την κούκλα του οδοιπορικού μας; Κλείσαμε την οροφή της και την επιστρέψαμε με πόνο καρδιάς στα χέρια του ιδιοκτήτη της, όντας όμως σίγουροι ότι θα τη θυμόμαστε για πάντα ως αυτήν που άνοιξε -επιτέλους- ένα δρόμο προς τη λογική… Έχουμε υποχρέωση ως κράτος να στηρίζουμε την ελληνική επιχειρηματικότητα, ας σταματήσουμε τα αυτογκόλ, μήπως και βρούμε άκρη…_ Μ. Σαλ.
Μας υποδέχθηκαν και μας φιλοξένησαν υποδειγματικά από το πρωί μέχρι το βράδυ, με την εμπιστοσύνη τους πραγματικά να μας τιμά. Από αριστερά προς τα δεξιά, ο κ. Κώστας Γιαλαμάς, η σύζυγός του Αθηνά στη θέση του οδηγού της RCH 356 και ο κ. Θανάσης Γιαλαμάς, έξω από το MotorClub. Εις το επανιδείν…
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ TIPS
> Δωμάτια για κάθε βαλάντιο, στην κυριολεξία. Κλείστε από νωρίς, επιλέξτε Ιούνιο και Σεπτέμβριο, ακόμα και Οκτώβριο… Ιδανικοί μήνες για το νησί!
> Εκδρομές στα ηφαίστεια, και όχι μόνο… Τα καραβάκια ξεκινούν από το παλιό λιμάνι των Φηρών (Γιαλός), το λιμάνι του Αθηνιού και το Αμμούδι, κάτω από την Οία.
> Πού θα φάμε; Όταν σου προτείνουν μέρη για φαγητό ντόπιοι εμπιστοσύνης, καλό είναι να τους ακούς. Εξαιρετικό, για μαγαζί παραλίας, το Terra Nera στον Περίβολο, κορυφαίο το «Μεταξύ μας» στην τοποθεσία Έξω Γωνιά, στη διαδρομή Πύργος-Καμάρι. Κρυμμένο πίσω και κάτω από τη μεγάλη εκκλησία, αλλά μόλις το ανακαλύψεις δε θα θες να φύγεις… Τέλος, για παραδοσιακή κουζίνα με αγνά υλικά, στο «Καλή Καρδιά» στο Ακρωτήρι.
> Τα μουσεία. Το σημαντικότερο είναι αυτό της Προϊστορικής Θήρας, στα Φηρά. Εκεί και το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Santozeum, με τα αντίγραφα των τοιχογραφιών του Ακρωτηρίου. Στην Οία υπάρχει το Ναυτικό Μουσείο, στον Πύργο η Εκκλησιαστική Συλλογή και το Πολιτιστικό Χωριό «Η Σαντορίνη που έφυγε». Στο Κοντοχώρι (1 χιλιόμετρο από τα Φηρά) βρίσκεται το Λαογραφικό Μουσείο.
> Μεθυστικό κρασί… Όλα τα οινοποιεία είναι επισκέψιμα και διαθέσιμα για δοκιμές σε ένα νησί που πραγματικά ζει και κινείται γύρω από τον τουρισμό αλλά και το κρασί, όπως τα φημισμένα Ασύρτικο, Vinsanto κτλ. Στο δρόμο για το Καμάρι, μάλιστα, στο οινοποιείο «Κουτσογιαννόπουλος» αξίζει να επισκεφθείτε το υπόσκαφο μουσείο του. Οκτώ μέτρα κάτω από τη γη, σε σχήμα λαβυρίνθου και με μήκος 300 μέτρων.
> Ο προϊστορικός οικισμός του Ακρωτηρίου. Ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους στο Αιγαίο, στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού, στα 15 χιλιόμετρα από τα Φηρά.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κινητήρας: VW Type 1, 4κύλινδρος μπόξερ
Τροφοδοσία καυσίμου: Ένα μονό καρμπιρατέρ Solex 34 χλστ. με μηχανική αντλία βενζίνης Καύσιμο: Αμόλυβδη 95 RON
Κυβισμός: 1.776 κ.εκ.
Συμπίεση: 8.2:1
Διάμετρος x Διαδρομή: 84×69 χλστ.
Μέγιστη ισχύς(ίπποι/σ.α.λ.): 76/4.000
Μέγιστη ροπή (Nm/σ.α.λ.): 120/3.500
Εξάτμιση: Sport με δύο απολήξεις
Κιβώτιο ταχυτήτων: Μηχανικό 4 σχέσεων από VW Beetle
Τελική σχέση μετάδοσης: 4,125
Σχέσεις ταχυτήτων: 1η/3,781, 2α/2,06, 3η/1,26, 4η/0,92
Ανάρτηση εμπρός: Άξονας ρυθμιζόμενος με αντιστρεπτική ράβδο από VW Beetle
Ανάρτηση πίσω: Εργοστασιακή ανάρτηση από VW Beetle τύπου Swing
Φρένα Εμπρός: Απλοί δίσκοι (278 χλστ.)
Φρένα Πίσω: Ταμπούρα (278 χλστ.)
Βάρος: 820-850 κιλά
Τιμή για RCH 356: Από 47.000 ευρώ* (Ξεκινάει με 1.6)
Τιμή για RCH 550: Από 54.500 ευρώ* (Ξεκινάει με 1.8)
*ΤΕΛΙΚΗ ΤΙΜΗ ΜΕ ΦΠΑ
Η πρώτη Porsche!
Η «356» ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που έφερε το έμβλημα του Φέρντιναντ Πόρσε. Το εμπνεύστηκε όσο ήταν ακόμη στη φυλακή, κατηγορούμενος για συνεργασία με τους Ναζί. Τότε, ο γιος του «καθηγητή» επανίδρυσε το οικογενειακό εργαστήριο σε έναν παλιό νερόμυλο στην Αυστρία, στο Γκμουντ, όπου κατασκευάστηκαν οι πρώτες πενήντα «356», πριν η εταιρεία εγκατασταθεί μόνιμα στη Γερμανία. Το αυτοκίνητο, για οικονομικούς λόγους, βασίστηκε σε πολλά από τα μηχανικά μέρη του Σκαραβαίου και αρίθμησε (1948-1965) συνολικά 79.366 μονάδες, που αποτελούνται από επτά σειρές με κλειστό ή ανοιχτό αμάξωμα και έξι τύπους κινητήριων συνόλων. Η 356Β Super 90 παρουσιάστηκε στην Έκθεση της Φρανκφούρτης το Σεπτέμβριο του 1959, διαδεχόμενη την 356Α, της οποίας η παραγωγή είχε ξεκινήσει το 1954 και ολοκληρώθηκε στις 21.000 μονάδες. Οι διαφορές της με εκείνη ήταν πολλές: μακρύτερο αμάξωμα και νέος κινητήρας 1,6 λίτρων, αρχικά σχεδιασμένος αποκλειστικά για αγώνες, με διπλό εκκεντροφόρο άξονα που μεταξύ άλλων διέθετε και διαφορετική σχέση συμπίεσης, ανεβάζοντας πλέον την ισχύ του αυτοκινήτου από τους 60 στους 90 ίππους. Η τελευταία έκδοσή της, με τον κωδικό «C» να τη συνοδεύει, εξελίχθηκε παράλληλα με την έναρξη παραγωγής της «911», διαθέτοντας στην SC και τον ισχυρότερο κινητήρα της σειράς. Οι διαφορές της με τον τύπο «Β» ως προς την εξωτερική εμφάνιση εντοπίζονταν αποκλειστικά στα φινιστρίνια, ενώ το αυτοκίνητο διέθετε πλέον και νέα δισκόφρενα.
Αξίζει να θυμίσουμε εδώ ότι οι αγωνιστικές επιτυχίες για το αυθεντικό μοντέλο είχαν αρχίσει από νωρίς. Συγκεκριμένα το 1953, όταν ο πρώτος τίτλος πρωταθλητή Ευρώπης στα ράλλυ κατακτήθηκε από τον Χέλμουτ Πολένσκι, πίσω από το τιμόνι μιας «356». Έκτοτε, ποτέ δεν έλειψε από τους αγώνες μια Porsche από τις διακεκριμένες θέσεις της γενικής κατάταξης. Το 1961 κερδήθηκε ένα ακόμα Πρωτάθλημα Ευρώπης, από τον Χανς Γιοαχίμ Βάλτερ, που οδηγούσε μια Carrera 356 S 90, συνδυασμός ο οποίος είχε έρθει και στο Ακρόπολις εκείνης της χρονιάς, χωρίς όμως να καταφέρει να πάρει τη νίκη.
Η ομάδα της Replicar Hellas
ΗΛΙΑΣ ΓΑΓΑΝΕΛΗΣ: Γενικός Διευθυντής, ιδιοκτήτης
ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ: Γραμματειακή υποστήριξη
(σ.σ.: Το βασικότερο, πάντα δίπλα στον σύζυγό της,
Ηλία Γαγανέλη, σε κάθε βήμα της ζωής τους)
ΠΕΤΡΟΣ ΠΟΥΤΟΥΡΙΔΗΣ: Προϊστάμενος παραγωγής
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΚΑΝΑΣ: Προϊστάμενος μηχανικός
ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: Μηχανικός, υπεύθυνος αποθήκης
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΡΜΑΖΗΣ: Μηχανικός, μοντάζ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΣΤΑΖΟΣ: Υπεύθυνος φανοποιείου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΟΛΑΚΑΚΗΣ: Βαφέας, πολυεστεράς
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΑΓΑΝΕΛΗΣ: Βοηθός φανοποιείου, μοντάζ
ΜΑΝΘΟΣ ΛΑΦΑΤΖΗΣ: Βοηθός φανοποιείου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΜΠΑΣ: Πολυεστεράς
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ: Βαφέας
ΗΛΙΑΣ ΥΦΑΝΤΙΔΗΣ: Σιδηροκατασκευές
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΛΕΚΑΣ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΟΥΤΣΙΟΣ:
Ελαστικά-ευθυγραμμίσεις
GREGORY LEATHER: Δερμάτινες επενδύσεις
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ: Κάλυμμα οροφής,
εσωτερικές επενδύσεις
VETA ABEE: Βιομηχανία σιδήρου και μετάλλων
ΕΒΕΤΑΜ: Εταιρεία πιστοποίησης και έγκρισης τύπου
ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΤΕΟ ΠΙΕΡΙΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Αρχιτέκτων μηχανικός
SIKKENS: Προϊόντα & τεχνολογία βαφής
KSA: Εξαρτήματα αυτοκινήτου – καλούπια
Ο 47χρονος Ηλίας Γαγανέλης νιώθει Πόντιος και υπερηφανεύεται για αυτό, λόγω της καταγωγής της μητέρας του από το Οχυρό Δράμας, αλλά ουσιαστικά κρατάει από τις Σέρρες (Αχλαδοχώρι), λόγω του πατέρα του. Ο ίδιος όμως γεννήθηκε στο Βερντόλ και μεγάλωσε στο Λουντενσάιντ της Γερμανίας, όπου και απέκτησε την τεχνογνωσία στην αμαξοποιία και στην κατασκευή των ρεπλίκων. Στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Κατερίνη, εγκαταστάθηκε το 1996, ενώ το 2007 ξεκίνησε τη Replicar Hellas (www.replicarhellas.com).
Πώς θα τον συναντήσεις μέσα στις άψογες -από τάξη και καθαριότητα- εγκαταστάσεις της εταιρείας; Ταπεινός, γεμάτος μεράκι και λάμψη στα μάτια, με τη φόρμα εργασίας και πάντα δίπλα στην παραγωγή… Η εταιρεία του μέχρι σήμερα είχε καταφέρει να πουλήσει με άνεση σε χώρες όπως είναι η Γερμανία, η Ιταλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, ακόμα και η Ουρουγουάη (συνολικά περίπου 60 αντίτυπα), ενώ ο ίδιος, με το πείσμα και τη θέλησή του, ποτέ δεν αποδέχτηκε τις προτάσεις που είχε για μεταφορά της έδρας της στο εξωτερικό, προκειμένου να γλιτώσει από τις όποιες αστείες ελληνικές γραφειοκρατίες.
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον πρώην Διευθυντή Πωλήσεων της εταιρείας, Θανάση Μητσοκάπα, για τη βοήθειά του και σε αυτό το άρθρο!