Μicro-κοσμος

Με αφορμή την ανακοίνωση της δημιουργίας στη χώρα μας ενός εργοστασίου όπου θα παράγονται τα μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Next.e.GO, επιστρέφουμε πίσω στο καλοκαίρι όταν οδηγήσαμε το αντίστοιχης φιλοσοφίας ηλεκτρικό Microlino. Συναντήσαμε το ευρηματικό αυτοκίνητο και τον εμπνευστή του στην Πάρο, εκεί όπου βασιλεύουν τα μεγάλου κυβισμού SUV. Εκεί όπου η βιώσιμη κινητικότητα θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα αύριο κιόλας…

Το μικροσκοπικό ηλεκτρικό Microlino, το πρωτοείδαμε στην Έκθεση της Γενεύης το 2016, και στη διοργάνωση του 2020 επρόκειτο να παρουσιαστεί η τελική έκδοση παραγωγής. Πίσω από τη δημιουργία του εντυπωσιακού αυτού οχήματος, που επαναφέρει στον 21ο αιώνα την ιδέα των bubble cars της δεκαετίας του ’50, βρίσκεται μια οικογένεια Ελβετών που έχουν επενδύσει στην ιδέα της μικροκινητικότητας. Η εταιρεία τους, Micro, έγινε γνωστή για την καθιέρωση των πατινιών ως μέσου διασκέδασης για παιδιά και εφήβους, αλλά και ως ενός πρακτικού, οικολογικού και στυλάτου τρόπου μετακίνησης των ενηλίκων, προσφέροντας σήμερα πενήντα διαφορετικά προϊόντα για όλες τις ηλικίες, τα οποία διατίθενται σε ογδόντα χώρες ανά τον κόσμο.

Συναντήσαμε τον δημιουργό της Micro, Βιμ Ούμποτερ, στην Πάρο, όπου βρίσκεται το εξοχικό της οικογένειάς του από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, μόλις δύο μέρες αφότου το Microlino πάτησε σε κυκλαδίτικο έδαφος.

Όλα ξεκίνησαν το 2016 στην Έκθεση της Γενεύης, στο πλαίσιο της κάλυψης της έκθεσης. «Το καλοκαίρι θα φέρουμε ένα αυτοκίνητο στην Πάρο», μάς είχε πει ο Όλιβερ Ούμποτερ, ο ένας από τους δύο γιους του Βιμ. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι, εντούτοις από τότε διατηρήσαμε την επικοινωνία, παρακολουθώντας την εξέλιξη του όλου πρότζεκτ.

Πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να γίνει πραγματικότητα αυτή η συνάντησή μας στην Πάρο. Το φιλόξενο «Blue Star Patmos», μας αποβίβασε βράδυ Παρασκευής στην Παροικιά, προκειμένου την επόμενη μέρα να οδηγήσουμε και να φωτογραφίσουμε το Microlino, καθώς και να συζητήσουμε εφ’ όλης της ύλης με τον άνθρωπο πίσω από την πρωτοποριακή εταιρεία Micro. «Υπάρχει δυνατότητα να συναντηθούμε στις 6:30 το πρωί, που το λιμάνι της Νάουσας θα είναι άδειο από κόσμο;», τον ρωτήσαμε. «Κανένα πρόβλημα!», αποκρίθηκε ο Βιμ, που στις επόμενες ώρες μας ξεδίπλωσε την πραγματικά ενδιαφέρουσα διαδρομή της εταιρείας του μέχρι την έλευση του Microlino.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. «Ήμουν κακός μαθητής γιατί είχα δυσλεξία», σχολίασε ο Βιμ όταν τον ρωτήσαμε ποιο ήταν το υπόβαθρό του, «κατάφερα όμως να ολοκληρώσω τις Οικονομικές σπουδές και στη συνέχεια σπούδασα International Marketing στην Αμερική. Αμέσως μετά έπιασα δουλειά στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας που διέθετε ο πατέρας μου στη Ν. Καρολίνα των ΗΠΑ, οπότε και απέκτησα πολύτιμη εμπειρία εργαζόμενος σε μια βιομηχανία. Όμως πάντα επιθυμούσα να κατασκευάσω κάτι δικό μου, και όχι να παράγω για λογαριασμό τρίτων».

Η κατάλληλη στιγμή ήρθε με την ιδέα κατασκευής ενός πατινιού πριν αυτό γίνει μόδα, εξέλιξη που ουσιαστικά οφείλεται στον ίδιο. Είναι κάτι που προέκυψε από μια δική του ανάγκη να επισκέπτεται το αγαπημένο του εστιατόριο, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά για να μετακινηθεί με το αυτοκίνητό του και αρκετά μακριά για να πάει με τα πόδια.

Την εποχή εκείνη είχε έρθει με τους φίλους του στην Πάρο, και όταν τους παρουσίασε την ιδέα, όλοι νόμιζαν πως αστειευόταν! «Κανείς δε θα θέλει να ανέβει σε μια τέτοια κατασκευή», σχολίασαν οι περισσότεροι. «Η αλήθεια είναι ότι οι αντιδράσεις τους με αποθάρρυναν. Έτσι, επιστρέφοντας στην Ελβετία καταχώνιασα εκείνο το αλουμινένιο πρωτότυπο πατίνι στην αποθήκη του σπιτιού, αφήνοντας πίσω μου την όλη ιδέα. Όταν όμως το είδαν κάποια παιδιά από τη γειτονιά, το δοκίμασαν και ενθουσιάστηκαν. Τότε ακριβώς ήρθε η σύζυγός μου και μου πρότεινε να αγνοήσω όλους όσους έβρισκαν την ιδέα του πατινιού αντιεμπορική».

Την εποχή εκείνη παρουσιαζόταν το Smart με σύνθημα «reduce to the max». Το αυτοκίνητο μπορούσε να παρκάρει πρακτικά οπουδήποτε, φυσικά όχι πάντοτε ακριβώς μπροστά στον τελικό προορισμό. Ο Βιμ σχεδίασε ένα πτυσσόμενο πατίνι ειδικά για το μικρό αυτοκίνητο πόλης και γύρισε μια ταινία που να εξηγεί και να προωθεί την ιδέα της μικροκινητικότητας, να μετακινείσαι δηλαδή σε μικρές αποστάσεις με ένα μέσο φορητό και ελαφρύ, έτσι που να μπορείς να το πάρεις στο αυτοκίνητό σου, στο γραφείο ή στο σπίτι.

Η παρουσίαση στη Smart πήγε εξαιρετικά, όμως εκείνη την περίοδο η Mercedes είχε να λύσει το πρόβλημα με τη δοκιμασία αποφυγής ταράνδου, με αποτέλεσμα να μην προχωρήσει η συγκεκριμένη συνεργασία. Παρ’ όλα αυτά, η εκδήλωση ενδιαφέροντος από τη Smart αποτέλεσε ουσιαστικά το διαβατήριο για να ανοίξουν οι απαραίτητες πόρτες.

Έτσι, το 1999 πεντακόσιοι άνθρωποι απασχολούνταν σε ένα εργοστάσιο στην Κίνα για την κατασκευή του πατινιού, αριθμός που εκτοξεύτηκε την επόμενη χρονιά στους 15.000! Η παραγωγή των τριών πλέον εργοστασίων έφτασε τα 80.000 πατίνια την ημέρα και η ετήσια τα 30 εκατομμύρια… Το εντυπωσιακό είναι πως για την εξωφρενική αυτή ζήτηση δε χρειάστηκε μάρκετινγκ, καθώς το προϊόν έγινε απλώς γνωστό από στόμα σε στόμα, γιατί ήταν μοναδικό και πιο εύκολο στη χρήση του από ένα skateboard. Τα πατίνια της Micro έγιναν μόδα και πωλούνταν παντού, σε καταστήματα παιχνιδιών, ένδυσης, τεχνολογικών γκάτζετ ή με είδη σπορ.

«Κατασκευαστικά δεν υπήρχε κάποια ιδιαιτερότητα. Αυτό μόνο που ανακαλύψαμε είναι πως μικραίνοντας την απόσταση ανάμεσα στους τροχούς, πέρα από το γεγονός ότι μπορούσαμε να πετύχουμε πιο συμπαγή κατασκευή, το πατίνι γινόταν πιο διασκεδαστικό στη χρήση του. Όσο για το φινίρισμά του, χρησιμοποιήσαμε το αλουμίνιο ακατέργαστο χωρίς κάποια βαφή, ώστε να μη μοιάζει με παιχνίδι, αλλά περισσότερο με ένα hi-tech προϊόν. Επιπλέον, είχαμε καταθέσει στις ΗΠΑ δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον απλό μηχανισμό φρένου στον πίσω τροχό, κι έτσι εμποδίσαμε πολλούς ανταγωνιστές μας. Στο τέλος της ημέρας, πάντως, δεν μπορείς να σταματήσεις την αντιγραφή.

»Φυσικά, όταν οι Κινέζοι είδαν την επιτυχία μας, ήταν αναμενόμενο πως θα μας αντέγραφαν. Πολλές φορές αυτοί που προσλαμβάνεις προέρχονται από ανταγωνιστές που καταγράφουν τα πάντα, τραβούν φωτογραφίες, κι έτσι μέσα σε δύο εβδομάδες σε έχουν ήδη αντιγράψει».

Innovation, innovation, innovation!

Το αποτέλεσμα της αναπάντεχης επιτυχίας της Micro ήταν πως σε μόλις μερικούς μήνες βρέθηκαν άλλα… τριακόσια εργοστάσια στην Κίνα να κατασκευάζουν πατίνια, και προφανώς η σχετική αγορά κατέρρευσε.

«Στην αρχή με ενόχλησε αυτή η εξέλιξη, αλλά θυμήθηκα τα λόγια του πατέρα μου όταν του είπα ότι ήθελα να κάνω τη δική μου επιχείρηση: “Έχεις δύο επιλογές: θέλεις να είσαι επιτυχημένος ή όχι;”. “Θέλω να είμαι επιτυχημένος”, του απάντησα. Και τότε μου είπε ότι θα πρέπει να δεχθώ πως θα με αντιγράψουν. “Αν πας στην Κίνα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε αντιγράψουν”. Κι έτσι έγινε! Αν μη τι άλλο, ήταν ένα είδος ικανοποίησης πως σε αντιγράφουν τόσοι άνθρωποι… Το ίδιο πιστεύουν και οι Κινέζοι: “Πρέπει να είσαι ευγνώμων που σε αντιγράψαμε!” σου λένε… Το να επενδύεις στο νομικό κυνηγητό όσων σε αντιγράφουν κοστίζει πάρα πολλά χρήματα. Καλύτερα να καινοτομείς συνέχεια».

Στη συνέχεια η Micro σχεδίασε πατίνια με μεγαλύτερους τροχούς και ένα σύστημα κλειδώματος σε συνεργασία με τη Samsonite, για χρήση σε αεροδρόμια. «Καινοτομία, καινοτομία, καινοτομία είναι η απάντησή μας στην αντιγραφή», λέει χαρακτηριστικά ο Βιμ. «Κάθε χρόνο φέρνουμε και από μία καινοτομία».

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός πως η Micro ψηφίστηκε φέτος μέσα στις πέντε πιο καινοτόμες εταιρείες στην Ευρώπη, ενώ το Forbes επέλεξε τους γιους του, Όλιβερ και Μέρλιν, για ένα αφιέρωμα στους τριάντα πιο ξεχωριστούς 30άρηδες με αφορμή το πρότζεκτ του Microlino.

Η γέννηση του Microlino

«To 1997 ονόμασα την εταιρεία “Micro Mobility Systems” γιατί έκρινα πως θα έπρεπε να δοθεί έμφαση στα μικρότερα και φορητά μέσα για τη διάνυση μικρών αποστάσεων. Ακόμα και οι μεγάλοι κατασκευαστές αυτοκινήτων καταλαβαίνουν ότι πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες μετακίνησης. Τώρα ο κόσμος γνωρίζει τι είναι η μικροκινητικότητα και, χάρη στα ενοικιαζόμενα πατίνια, όλοι μιλάνε γι’ αυτό. Έγινε ένα μεγάλο “μπουμ”, κι αυτό μας βοήθησε να γίνουν και τα δικά μας πατίνια πιο αποδεκτά. Ο κόσμος βλέπει το πλεονέκτημα των πατινιών για τη μετακίνηση σε μικρές αποστάσεις εκεί όπου ακόμα και ένα ποδήλατο μπορεί να δείχνει πολύ ογκώδες.

»Θεωρούμε πως η λογική των ενοικιαζόμενων πατινιών μέσω εφαρμογής δεν αποτελεί ένα επιτυχημένο μοντέλο για το περιβάλλον, καθώς πρόκειται για αναλώσιμες κατασκευές με χρόνο ζωής περί τον ένα μήνα, κι αυτό γιατί είναι πιο ακριβό να τα επισκευάσεις από το να τα αντικαταστήσεις. Εμείς διαθέτουμε τα πατίνια για πώληση, όχι για ενοικίαση».

Προκειμένου η εταιρεία να ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό, αποφάσισε να κατασκευάσει το Microlino, σκοπεύοντας να το παρουσιάσει στη Διεθνή Έκθεση Παιχνιδιών της Νυρεμβέργης τον Ιανουάριο του 2016. «Ψάχνοντας για την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουμε, εμπνευστήκαμε από τα bubble cars της δεκαετίας του ’50. Αναθέσαμε το πρόγραμμα σχεδιασμού ενός μικρού ηλεκτρικού αυτοκινήτου σε δέκα φοιτητές μιας τεχνικής σχολής, υπό την επίβλεψη ενός σχεδιαστή αυτοκινήτων».

Λίγες μέρες πριν από την έκθεση ολοκληρώθηκε και η κατασκευή του πρωτοτύπου. Κατά την άφιξή του όμως από την Κίνα, το ανυψωτικό όχημα που το ξεφόρτωνε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης το έριξε κάτω, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς η μία του πλευρά. Δεν υπήρχε περίπτωση επισκευής, καθώς η έκθεση ξεκινούσε πέντε μέρες μετά.

«Ξανασχεδιάσαμε το περίπτερό μας στέλνοντας το πρωτότυπο στον τοίχο, κρύβοντας την κατεστραμμένη του πλευρά. Για όσους πλησίαζαν κοντά και έβλεπαν τη ζημιά, υπήρχε μια ταμπέλα που εξηγούσε τι είχε γίνει, και αυτό τελικά λειτούργησε θετικά».

Μετά την έκθεση παιχνιδιών το πρωτότυπο επισκευάστηκε στην Ελβετία, με κόστος μάλιστα υψηλότερο από εκείνο της κατασκευής του… Τότε οι γιοι του Βιμ τον έπεισαν να κατέβουν στο Σαλόνι της Γενεύης. Η έκθεση αυτοκινήτου άνοιγε τις πύλες της λίγες μόνο εβδομάδες μετά, και πρακτικά θα ήταν αδύνατο να βρεθεί ο απαραίτητος χώρος, όμως η ελβετική κυβέρνηση διέθετε ένα περίπτερο αφιερωμένο στην ηλεκτροκίνηση.

«Η θέση που βρήκαμε δεν ήταν η καλύτερη, αλλά κεντρίσαμε το ενδιαφέρον του κόσμου με μια πινακίδα που έγραφε “THIS IS NOT A CAR!”. Οι γιοι μου μου πρότειναν να κάνουμε μια ιντερνετική λίστα προπαραγγελιών, κι έτσι τις μέρες της έκθεσης συγκεντρώσαμε το ενδιαφέρον τριακοσίων αγοραστών αλλά και των δημοσιογράφων, που τους άρεσε το concept του μικρού οχήματος. Το φυσικό επακόλουθο ήταν πως θα έπρεπε να κατασκευάσουμε το αυτοκίνητο…

»Βρισκόμαστε αναμφίβολα σε μια εποχή που πρέπει να αναζητήσουμε κάτι διαφορετικό για τις καθημερινές μας μετακινήσεις. Μέχρι σήμερα η αυτοκινητοβιομηχανία μάς πουλούσε τανκς για να κατέβουμε στο κέντρο της πόλης, λες και θα πηγαίναμε σε πόλεμο… Αυτό θα αλλάξει, γιατί στο μέλλον θα κοστίζει πολύ να μπεις στο κέντρο με ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Με δεδομένες τις ταχύτητες κίνησης μέσα στην πόλη, η ασφάλεια δεν αποτελεί πλέον θέμα, όπως πριν από κάποιες δεκαετίες, που μπορεί να πήγαινες σε κάποιους δρόμους με 70 χλμ./ώρα. Μπορείς λοιπόν να έχεις ένα μικρό πρακτικό αυτoκίνητο για να πηγαίνεις στο γραφείο ή για ψώνια, και ένα άλλο όταν πρόκειται να κινηθείς σε πιο μακρινές αποστάσεις.

»Σκοπεύουμε να λανσάρουμε το Microlino με τη λογική της ταμπλέτας, η οποία φυσικά έχει συγκεκριμένη χρήση σε σχέση με έναν κανονικό υπολογιστή. Αν περιμένεις να έχεις τις δυνατότητες ενός κανονικού αυτοκινήτου, θα απογοητευτείς. Αν επιχειρούσαμε να φτιάξουμε ένα κανονικό αυτοκίνητο, το βάρος και το κόστος του θα εκτοξεύονταν. Εμείς θέλαμε να φτιάξουμε ένα όχημα με 60% λιγότερα εξαρτήματα. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε και μια μικρότερη μπαταρία».

Το Microlino ανήκει στην κατηγορία L7E, όπου είναι πολύ πιο εύκολο να πάρεις έγκριση τύπου, ενώ η σχετική επένδυση για την εξέλιξή του είναι τουλάχιστον δέκα φορές χαμηλότερη αυτής ενός κανονικού αυτοκινήτου. Οι προδιαγραφές της συγκεκριμένης κατηγορίας αφορούν οχήματα με μέγιστο βάρος 450 κιλά, όπου ειδικά για τα ηλεκτρικά οχήματα δεν προσμετράται το βάρος της μπαταρίας, ενώ το μέγιστο πλάτος δεν πρέπει να ξεπερνά το 1,5 μ. μαζί με τους καθρέφτες. Η μέγιστη ταχύτητα ορίζεται στα 90 χλμ./ώρα, ενώ δεν απαιτείται crash test για την κυκλοφορία του.

«Οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν ενδιαφέρονται να μπουν στο συγκεκριμένο χώρο γιατί το θεωρούν υποτιμητικό, όπως και οι εταιρείες ποδηλάτων δεν ενδιαφέρονται να φτιάχνουν πατίνια για πιτσιρικάδες. Κι όμως, εμείς κερδίζουμε πολύ περισσότερα χρήματα από πολλές εταιρείες ποδηλάτων… Μόνο η Renault με το Twizy και η Citroen με το Ami τόλμησαν να λανσάρουν κάτι αντίστοιχο, κι αυτό γιατί οι γαλλικές εταιρείες πάντα ήταν πιο τολμηρές».

Η περιπέτεια της κατασκευής του

«Μετά τη Γενεύη συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι που διέθετε μεγαλύτερη δυναμική σε σχέση με την αρχική μας πρόθεση, που ήταν απλώς να ξεχωρίσουμε από τους άλλους κατασκευαστές πατινιών. Καθώς το πρότζεκτ ήταν πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της εταιρείας μας, αναζητήσαμε έναν συνεταίρο στην Ευρώπη. Η Tazzari ήταν μια ιταλική εταιρεία που είχε ήδη εμπειρία στη συγκεκριμένη κατηγορία αλλά και στην ηλεκτροκίνηση. Κάναμε μια σύμπραξη όπου θα μοιραζόμασταν τα έξοδα εξέλιξης. Η Tazzari θα κατασκεύαζε τα αυτοκίνητα κι εμείς θα αναλαμβάναμε τη διάθεσή τους. Στις αρχές του 2018 θα έπρεπε να ξεκινήσουν να παράγονται τα πρώτα αυτοκίνητα, όμως φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς και τα πράγματα χρονοτριβούσαν. Τότε μας ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία αγοράστηκε από τη γερμανική Artega.

»Στις 15 Ιανουαρίου του 2019 οι δικηγόροι της Artega θέλησαν να επαναδιαπραγματευτούν το συμβόλαιο ώστε να κατασκευάζεται το αυτοκίνητο με τα δικά της σήματα, γεγονός που μας οδήγησε σε νομική διένεξη. Η δικαστική απόφαση όριζε πως, αν η Artega ήθελε να διαθέσει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, θα έπρεπε να είναι στην αρχική του εκδοχή (καθώς στο μεταξύ το Microlino είχε ξανασχεδιαστεί εκ βάθρων), πληρώνοντάς μας τα δικαιώματα για κάθε αυτοκίνητο που έβγαινε από τη γραμμή παραγωγής».

Στις αρχές του 2020, λίγες ημέρες μετά την ακύρωση της φετινής Έκθεσης της Γενεύης η εταιρεία παρουσίασε ιντερνετικά την ανανεωμένη εκδοχή του Microlino μαζί με ένα τρίκυκλο ηλεκτρικό scooter, τη Microletta.

Καθώς η κατασκευή του νέου μοντέλου στο Πιεμόντε της Ιταλίας θα ξεκινήσει στα μέσα του 2021 και τα αυτοκίνητα προπαραγωγής θα είναι έτοιμα τον ερχόμενο Οκτώβριο, το Microlino που οδηγήσαμε στην Πάρο ήταν ένα από τα τριάντα κομμάτια της πρώτης του γενιάς, τα περισσότερα από τα οποία έχουν διατεθεί σε μουσεία ή σε celebrities -μεταξύ των ο οποίων και ο Λούκα Ντι Γκράσι, πρωταθλητής της Formula E-, προκειμένου να γίνει γνωστό το προϊόν.

Στο λιμάνι της Νάουσας

Μόνο ξημερώματα θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε το σκηνικό της Νάουσας για τις ανάγκες της φωτογράφισης ενός αυτοκινήτου, όμως και πάλι κανένα άλλο τετράτροχο δε θα μπορούσε να ελιχθεί ανάμεσα στο δάσος των τραπεζιών, που ούτε οι πεζοί δεν μπορούν καλά καλά να διασχίσουν.

Το μέγεθός του και το σχήμα του τραβάει τα βλέμματα. «Θυμίζει Isetta», σχολιάζουν οι γνώστες, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη μία και μοναδική πόρτα μέσα από την οποία περνάς σε ένα αρκετά ευρύχωρο και φωτεινό εσωτερικό. Ακόμα και με το πονεμένο γόνατο του υπογράφοντος, το πέρασμα στην καμπίνα γίνεται με ιδιαίτερη άνεση.

«Στη νέα γενιά του μοντέλου το τιμόνι, αντί να αρθρώνει μαζί με την πόρτα, θα είναι σταθερό, για να μπορείς να πιάνεσαι, εξασφαλίζοντας παράλληλα ένα μεγαλύτερο άνοιγμα», επισημαίνει ο Βιμ.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του Microlino 2.0 παραμένουν αμετάβλητα (μέγιστη ταχύτητα 90 χλμ./ώρα, αυτονομία 200 χλμ.), εντούτοις η όλη κατασκευή έχει αναβαθμιστεί σημαντικά προκειμένου να προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια, αλλά και πρακτικότητα για τους δύο επιβάτες του. Το νέο πλαίσιο, κατασκευασμένο από χάλυβα και αλουμίνιο, έχει πάρει τη θέση του σωληνωτού πλαισίου της αρχικής εκδοχής. Το αμάξωμα, μήκους 2,4 μ., σχεδιάστηκε εξαρχής και είναι λίγο ψηλότερο, βελτιώνοντας την άνεση των επιβατών, ενώ οι εμπρός κολόνες είναι λεπτότερες, προσφέροντας καλύτερη ορατότητα προς τα έξω.

Το νέο μοτέρ των 15 kW είναι ισχυρότερο, πιο αποδοτικό, και συνδυάζεται με μια μεγαλύτερης πυκνότητας μπαταρία της Bosch, εντούτοις ακόμα και στην αρχική του εκδοχή, το Microlino κινείται με άνεση στην κυκλοφορία του νησιού, εκμεταλλευόμενο και τη ροπή του ηλεκτροκινητήρα, που στο πρωτότυπο αυτό είναι πιο θορυβώδης απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πόλης.

Στον μινιμαλιστικό πίνακα οργάνων, δύο μπουτόν φροντίζουν για την επιλογή της κίνησης προς τα εμπρός ή πίσω. Η περιφερειακή ορατότητα είναι ασύλληπτη, ενώ οι πλαϊνοί καθρέφτες είναι έξυπνα ενσωματωμένοι στο πίσω μέρος των προβολέων.

Η σφιχτή ρύθμιση με την οποία το δικό μας Microlino διαχειρίζεται τις ανωμαλίες της παριανής ασφάλτου έχει επίσης αναθεωρηθεί, καθώς στο νέο μοντέλο το πίσω μετατρόχιο έχει αυξηθεί κατά 50%, για μεγαλύτερη σταθερότητα και για να προσφέρει τον απαραίτητο χώρο για τη νέα ανεξάρτητη ανάρτηση. Τέλος, η απουσία υποβοήθησης στο σύστημα διεύθυνσης δεν αποτελεί πρόβλημα ακόμα και στους επιτόπιους ελιγμούς, δεδομένου του περιορισμένου βάρους της κατασκευής.

Οδηγικές εντυπώσεις πάντως θα έχει νόημα να σας μεταφέρουμε από την έκδοση παραγωγής, που αρχικά θα κατασκευαστεί σε 2.000 αντίτυπα, ενώ τα επόμενα χρόνια ο ετήσιος όγκος της παραγωγής αναμένεται να κυμανθεί ανάμεσα στις 5.000 και τις 7.000 μονάδες.

Όσο η ώρα περνά, όλο και περισσότερος κόσμος μαζεύεται γύρω μας. «Είναι ηλεκτρικό;» ρωτούν οι περισσότεροι, ψυλλιασμένοι για τις αλλαγές που έρχονται στις μετακινήσεις μας. Και βέβαια πρώτο και καλύτερο τίθεται το θέμα της τιμής του Microlino, που εν προκειμένω θα ξεκινάει από τα 13.500 ευρώ. «Με αυτά τα χρήματα προτιμάω να φτιάξω το καΐκι μου», σχολιάζει ένα πιτσιρικάς.

Δυστυχώς, προς το παρόν η συγκεκριμένη κατηγορία στην οποία ανήκει το Microlino δεν απολαμβάνει τα οικονομικά κίνητρα που έχουν θεσπίσει οι περισσότερες κυβερνήσεις για την ηλεκτροκίνηση.

«Το συζητάμε ήδη με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και κάποιους ευρωπαϊκούς δήμους, ώστε να έχουμε την υποστήριξή τους», λέει ο Βιμ, συμπληρώνοντας: «Αν εντασσόμασταν στο καθεστώς των κινήτρων, αυτό θα άλλαζε τελείως το τοπίο για μας».

Ο ίδιος πάντως δε φοβάται την αντίδραση της αυτοκινητοβιομηχανίας.

«Έχω εκπαιδευτεί στο να… τρυπώνουν άλλες εταιρείες εκεί που δραστηριοποιούμαι. Άλλωστε, αν ακολουθήσουν 3-4 ακόμα κατασκευαστές, θα βοηθήσουν να γίνει αυτή η κατηγορία πιο δημοφιλής. Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για να φέρουμε στην αγορά ένα τέτοιο προϊόν. Η τεχνολογία των μπαταριών έχει πλέον ωριμάσει και η τιμή τους είναι πιο προσιτή. O κόσμος συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος στις πόλεις για άλλα μεγάλα αυτοκίνητα».

Στη Ζυρίχη, όπου ζει το χειμώνα, οδηγεί ένα Fisker, που πέρασε στα χέρια του από έναν πελάτη του ο οποίος δεν μπορούσε να τον ξεπληρώσει. Αμέσως συνειδητοποίησε όχι μόνο πόσο ωραία είναι η κίνηση με τον ηλεκτροκινητήρα, αλλά και πόσο τα 80 χλμ. αυτονομίας (πριν τεθεί σε λειτουργία το ενοχλητικό extender του Fisker) είναι υπεραρκετά για τις καθημερινές μετακινήσεις.

«Άπαξ και οδηγήσεις ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, δε θες να πας πίσω»…_ Μ. Σ.