Στην «καβάτζα» της Ευρώπης με το Nissan Qashqai 1.7D των 150 ίππων και το νέο κιβώτιο M-CVT. Στο νοτιότερο σημείο της γηραιάς ηπείρου, εκεί όπου ο χρόνος σταματά, τα άγχη και τα προβλήματα μένουν πίσω και οι σκέψεις αφορούν την ουσία. Τους ίδιους τους ανθρώπους και την επαφή τους με τη φύση, σε έναν παρθένο και ακόμη αμόλυντο, ξεχωριστό τόπο.
Στην προκειμένη περίπτωση αφορούν και το τετρακίνητο Nissan Qashqai με τον νέο 1.700άρη ντίζελ και το επίσης νέο κιβώτιο M-CVT, μαζί με τους δύο επισκέπτες του νησιού, συντάκτη και φωτογράφο… Η σκέψη ήταν απλή και ιντριγκαδόρικη, από αυτές που μας αρέσει να υλοποιούμε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού. Ένα χρόνο πίσω, στο τεύχος Αυγούστου του 2018, το ίδιο πλήρωμα είχε βρεθεί στο βορειότερο σημείο της Ευρώπης, στο Nordkapp, στο πλαίσιο ενός αξέχαστου οδοιπορικού σε μέρη-σύμβολα της Σκανδιναβίας, όπως είναι ο Atlantic Route και τα Lofoten Islands.
Κείμενο: Μανώλης Σαλούρος / Φωτογραφίες: Θάνος Ηλιόπουλος
Αυτήν τη φορά βάλαμε πλώρη για το νοτιότερο σημείο της ηπείρου μας, τη Γαύδο. Είναι ένας μικρός παράδεισος στα 26 ναυτικά μίλια νότια της χώρας των Σφακίων, ο οποίος λούζεται από το Λιβυκό Πέλαγος (170 ναυτικά μίλια από το Τομπρούκ της Λιβύης). Τον επισκεφθήκαμε για να ολοκληρώσουμε και τυπικά το… «από το Βορρά μέχρι το Νότο!» Όσο για την αργκό λέξη του τίτλου, «καβάτζα», την οποία χρησιμοποιούν κατά κόρον οι κάτοικοι της Γαύδου, θα σας λυθούν όλες οι απορίες από τη στιγμή που θα φτάσετε και εσείς μαζί μας στον Καραβέ, το λιμάνι του νησιού.
Συνταγή επιτυχίας
Το πρόγραμμα ξεκινάει με τη γνωστή πλέον συνταγή: βραδινό δρομολόγιο από Πειραιά (21:00) και άνοιγμα της μπουκαπόρτας του θηριώδους «Ελευθέριος Βενιζέλος» στο λιμάνι των Χανίων τα ξημερώματα της Τρίτης (06:00). Όταν φτάνεις τέτοια ώρα σε αυτήν την κούκλα πόλη, δε γίνεται να μη σηκώσεις τη φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίσεις το γραφικότατο παλιό λιμάνι, την παραλία Σταυρός και τόσα ακόμα. Μόνο τα τελευταία τρία χρόνια, την έχουμε επισκεφθεί με Jaguar F-Type S, Ford Mustang GT και Mercedes X-Class, οδηγώντας σε κάθε πιθανή και απίθανη σπιθαμή της γης της.
Κάθε φορά αυτός ο ευλογημένος τόπος έχει και άλλα να μας χαρίσει. Αυτό συζητάμε με τον Θ.Η. την ώρα που εκμεταλλευόμαστε το τέλειο φως της Ανατολής, υπό το μελωδικό ήχο των πετάλων ενός νεαρού και απείθαρχου -προς το παρόν- αλόγου, το οποίο εκπαιδεύεται για να σέρνει μια άμαξα, ακριβώς απέναντι από το φάρο-σύμβολο των Χανίων, ύψους 21 μέτρων.
Το όλο σκηνικό αποτελεί την τέλεια εικόνα μαζί με το μπλε («vivid blue») Nissan Qashqai. Αν για εμάς η Κρήτη αποτελεί συνταγή επιτυχίας, το ίδιο και σε υπερθετικό βαθμό θεωρούμε πως αποτελεί το μοντέλο για τη Nissan, με περισσότερους από 2,3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες να το έχουν επιλέξει σε όλον τον κόσμο, και τους Ιάπωνες -δικαιολογημένα- να μη ρισκάρουν πολλά με την εμφάνισή του. Νέα αιχμηρή μάσκα σχήματος «V», ανασχεδιασμένοι προφυλακτήρες, καινούργια φώτα, όπως και προστατευτικές ποδιές για τις πιο πλούσιες εκδόσεις. Αυτό είναι επιγραμματικά το facelift της δεύτερης γενιάς του, στην οποία έχουν διατηρηθεί σταθερές οι διαστάσεις πλην του μήκους, που έχει αυξηθεί κατά 17 χλστ., φτάνοντας συνολικά τα 4.394 χλστ.
Εξαιρετικοί οι εσωτερικοί του χώροι, με το μεταξόνιο των 2.646 χλστ. να παίζει το ρόλο του στην άνεση που προσφέρει η λειτουργική και φιλόξενη καμπίνα, αλλά και στο χώρο των αποσκευών των 430-1.598 λίτρων (με την αναδίπλωση των πίσω καθισμάτων). Αναφορικά με την ποιότητα, η συναρμογή των υλικών αποτελεί σημείο αναφοράς αλλά και ουσιαστική εγγύηση, κατοχυρωμένη από την εμπορική επιτυχία του μοντέλου αλλά και την απροβλημάτιστη πορεία του μέσα στα χρόνια.
Για να φτάσεις στον παράδεισο θα πρέπει να κοπιάσεις
Για τον τελικό προορισμό του οδοιπορικού μας οδηγούμε προς το Νότο με κατεύθυνση τη χώρα των Σφακίων, στην κατηφορική διαδρομή που είναι -ως γνωστόν- από τις καλύτερες του νησιού. Από αυτό το λιμάνι, στις 10:30 και με κόστος αρκετά υψηλό για τη συνολική απόσταση (162 ευρώ για δύο επιβάτες και ένα αυτοκίνητο πήγαινε-έλα με επιστροφή στην Παλαιοχώρα), ξεκινάμε για τη Γαύδο.
Για την ακρίβεια, ξεκινάει ένας μίνι ναυτικός… Γολγοθάς για εμάς. Τα μποφόρ δεν είναι πολλά, και όμως η παλαιού τύπου «παντόφλα» κουνάει πολύ, ενώ η ταχύτητα με την οποία ταξιδεύουμε θυμίζει ιστιοπλοϊκό που δεν έχει βρει ακόμη τον ούριο άνεμό του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αν και βλέπουμε τη Γαυδοπούλα και τη Γαύδο, δεν πάμε προς τα εκεί, αφού αυτά τα δρομολόγια προσπαθούν να… βολέψουν πολλές ανάγκες, τουλάχιστον μέχρι να γεμίσει το πρόγραμμά τους την καλοκαιρινή περίοδο. Παράκτιο πέρασμα, λοιπόν, αρχικά από το γραφικό Λουτρό (τοποθεσία όπου δεν πας οδηγώντας) και στη συνέχεια από την Αγία Ρουμέλη, στην οποία σχεδόν καθημερινά ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από τα πλοία πολλοί πεζοπόροι οι οποίοι έχουν νωρίτερα διασχίσει το περίφημο Φαράγγι της Σαμαριάς. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Κρήτης (και όχι μόνο), το οποίο έλκει πολλές χιλιάδες τουριστών που θέλουν να διασχίσουν τα 16,7 χιλιόμετρά του (δεύτερο στον κόσμο, έπειτα από εκείνο του Βερντόν στη Γαλλία), από το οροπέδιο Ομαλού μέχρι την Αγία Ρουμέλη.
H ώρα είναι 14:15 και επιτέλους φτάνουμε στη Γαύδο, περισσότερο κουρασμένοι απ’ ό,τι είχαμε υπολογίσει, αλλά με το ενδιαφέρον για ένα νέο προορισμό να αγγίζει κόκκινο – χρώμα που άλλωστε έχει συνδεθεί και με την ιστορία του μέρους, αφού τη δεκαετία του 1930 το νησί υπήρξε τόπος εξορίας για τους κομμουνιστές. Περισσότεροι από 250 άνθρωποι εξορίστηκαν στη Γαύδο, συμπεριλαμβανομένων κάποιων ηγετικών στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως είναι ο Άρης Βελουχιώτης και ο Μάρκος Βαφειάδης, ενώ η έντονη -σχετικά σύγχρονη- ιστορία του τόπου συνεχίζεται και αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις μετέφεραν κάποια στρατεύματα εκεί, μετά τη νίκη των Γερμανών στη Μάχη της Κρήτης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αναφερόμαστε στη γη η οποία έχει ταυτιστεί με την Ωγυγία, το μέρος δηλαδή όπου η Καλυψώ κρατούσε αιχμάλωτο τον Οδυσσέα.
Γνωρίζοντας ότι μιλάμε για ένα νησί με έκταση περίπου 29 τ.χλμ., αλλά με οδικό δίκτυο περιορισμένο και «θησαυρούς» στους οποίους πρέπει να περπατήσεις για να τους ανακαλύψεις (ή να τους προσεγγίσεις από τη θάλασσα), ξεκινάμε. Ο αρχικός μας στόχος είναι μία από τις πιο άνετα προσβάσιμες και ενδιαφέρουσες παραλίες του, το Σαρακήνικο (εκεί και οι φυλακές των εξορίστων), αν και ο κρυφός άσος αυτού του νησιού είναι ότι, όπου και αν βουτήξεις, ακόμα και στο λιμάνι, όπως υποστηρίζουν χαρακτηριστικά οι περίπου 150 μόνιμοι κάτοικοί του, τα νερά είναι πεντακάθαρα. Οι παραλίες Κόρφος, Λακούδι, Τρυπητή, Αϊ-Γιάννης, Λαβρακάς, Πύργος, Ποταμός και φυσικά το μαγικό Σαρακήνικο, όπου βρισκόμαστε, είναι αυτές που θα πρέπει να βάλετε στα «must» της επίσκεψής σας εδώ, αφήνοντας για άλλα νησιά βέβαια τις πολυτελείς τουριστικές υποδομές.
Εδώ έρχεσαι αν πραγματικά αναζητάς τον εναλλακτικό τουρισμό, αν και αυτό δε συμβαίνει τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, όταν το νησί αγγίζει το τουριστικό του αποκορύφωμα, με περίπου 4.000 επισκέπτες. Είναι προφανές πως μερικοί εξ αυτών μάλλον δε γνωρίζουν πού πηγαίνουν, αφού αναζητούν άλλου είδους διακοπές. Έρχεσαι γιατί σου αρέσει το ελεύθερο κάμπινγκ, γιατί θέλεις να περπατάς ανάμεσα στα πεύκα και στους θαλασσόκεδρους και να μυρίζεις ευωδιές της φύσης που δε γνώριζες καν πως υπάρχουν, με το νησί να έχει ενταχθεί και στο πρόγραμμα Natura 2000. Έρχεσαι γιατί το βράδυ δε σε πειράζει να γίνεις μέλος μιας τεράστιας παρέας, όπου δε γνωρίζεις κανέναν, αλλά νιώθεις ότι τους ξέρεις όλους.
Αυτά μας εξηγεί ο Μάρκος, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μιλάμε στο νησί, ιδιοκτήτης ενός πολύ αυθεντικού καφέ-μπαρ. Εδώ λοιπόν, στο «Χαρώτο», δίπλα στο μικρό θεατράκι του νησιού στο οποίο έχουν παίξει ο Ψαραντώνης και οι Χαΐνηδες, απολαμβάνουμε τα καλτσούνια που μας ετοίμασε η συνεργάτιδά του, η Μάχη, αντιστεκόμαστε στην παγωμένη τσικουδιά του, και προσπαθούμε να γίνουμε σιγά σιγά ένα με την παρέα και με τη λογική του μέρους. «Μαζευόμαστε στις Καβάτζες, συζητάμε, χαλαρώνουμε, περνάμε όμορφα», μας λέει ένας νεαρός που τα άφησε όλα πίσω του και ήρθε στο νησί για να εγκατασταθεί μόνιμα. Καβάτζα είναι το αυτοσχέδιο μέρος -μια σκηνή ή κάτι παρόμοιο- στο οποίο πολλοί από τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού έως και ξεχειμωνιάζουν, όπως μας εξηγούν, ενώ στεκόμαστε σε μία ιδιαίτερη ατάκα του Μάρκου: «Δίνω μεροκάματο σε αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη». Έτσι λειτουργούν όλοι εδώ, προσπαθούν να επιβιώσουν βοηθώντας ο ένας τον άλλον – σπάνιο στην εποχή μας, και όμως τόσο απλό και σημαντικό.
Είμαστε ήδη στο δρόμο για το Καστρί, την πρωτεύουσα του νησιού, όπου έχουμε επιλέξει να διανυκτερεύσουμε. Εδώ είναι η «έδρα» των Λυκούργου και Γιώργου Παπαδάκη, ιδιοκτητών του περιποιημένου «Γαύδος Princess Hotel», μίας από τις ελάχιστες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις του νησιού (η Γαύδος δεν έχει περισσότερες από 260 κλίνες), αλλά και του εξαιρετικού εστιατορίου που σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Από τις καλύτερες γεύσεις που έχουμε δοκιμάσει στη νησιωτική Ελλάδα, και γενικότερα στην επαρχία. Η οικογένεια είχε στον Πειραιά μεγάλη εταιρεία με καυστήρες και λέβητες, αλλά τα άφησαν όλα, και πλέον ζουν και επιχειρούν με απόλυτη επιτυχία στο δικό τους παράδεισο. Σεφ και λάτρης των αγώνων αυτοκινήτου και των Citroen ο Γιώργος, ψυχή της επιχείρησης ο Λυκούργος, ο οποίος μας εκμυστηρεύεται: «Ήταν ένα βράδυ, περίπου στις οκτώ, που τα άφησα όλα πίσω μου. Μπήκα σε ένα καράβι, και ο Πειραιάς έκανε να με ξαναδεί δέκα χρόνια».
Εκεί συναντάμε και τον Νίκο τον «Καναδό». Έναν γυρολόγο του κόσμου από την Κοζάνη που έχει ζήσει στο Μόντρεαλ (εξού και η προσωνυμία), αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια κατοικεί μόνιμα στη Γαύδο, σε ένα τροχόσπιτο -μέχρι στιγμής-, και δουλεύει ως ξεναγός χρησιμοποιώντας ένα Golf. Νοικιάζει επίσης ποδήλατα, ακόμα και ηλεκτρικά, σε ένα μέρος ιδανικό για δίτροχο αλλά και για πεζοπορία, εξαιτίας των πολλών, χαρτογραφημένων και μη μονοπατιών που έχει.
Γιώργος και Λυκούργος Παπαδάκης. Δεξιά ο Νίκος ο «Καναδός».
Στην καρέκλα-σύμβολο!
Οι ωραίες συζητήσεις μάς βοηθούν να εγκλιματιστούμε, ενώ αρχίζουμε ήδη και καταλαβαίνουμε την ξεχωριστή ενέργεια του μέρους. Άλλωστε, μέσα σε περίπου μισή ώρα έχεις οδηγήσει όπου μπορεί να πατήσει τετράτροχο, περνώντας από τους λιγοστούς οικισμούς του νησιού, όπως Καστρί, Ξενάκη (σ.σ.: όχι η συνάδελφός μας, το χωριό!), Άμπελος και Βατσιανά, το νοτιότερο κατοικημένο χωριό της Ευρώπης. Από εκεί ξεκινάει και ένα σχετικά δύσβατο μονοπάτι, το οποίο σε οδηγεί στην παραλία της Τρυπητής.
Εκεί, πάνω στον επιβλητικό βράχο που οριοθετεί στην κυριολεξία την άκρη της γηραιάς ηπείρου, στέκεται η περίφημη τεράστια καρέκλα, που κρύβει μία ιδιαίτερη, συμβολική και συγκινητική ιστορία. Αμέσως μετά τη μεγάλη καταστροφή του Τσερνόμπιλ, τον Απρίλιο του 1986, έφτασαν στη Γαύδο κάποιοι Ρώσοι πυρηνικοί επιστήμονες, αναζητώντας (για ιατρικούς αλλά και ψυχολογικούς λόγους) ένα απόλυτα καθαρό και ήρεμο περιβάλλον. Τοποθέτησαν την καρέκλα-σύμβολο εκεί, αφιερωμένη σε κάθε πολίτη αυτού του κόσμου που έχει ανάγκη από ουσιαστική και θεωρητική κάθαρση, αλλά και για να θυμάται πάντα η ανθρωπότητα τον εφιάλτη του… κάθε Τσερνόμπιλ. Οι ίδιοι αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα στο νησί. Αξέχαστη η εν πλω βόλτα μας εκεί με το φουσκωτό του Νίκου (Daily Boat Trips – Kalypso), αλλά και η πρώτη βουτιά του φετινού καλοκαιριού σε εκείνα τα νερά!
Επιστρέφοντας από την «καρέκλα» με το φουσκωτό του Νίκου.
Αποχαιρετάμε τον «καπετάνιο» μας και συνεχίζουμε στο πηδάλιο του Nissan Qashqai. H ιαπωνική εταιρεία αντικατέστησε τον γνωστό 1.6 dCi με ένα νέο 1.700άρη ντίζελ κινητήρα (για την ακρίβεια, η χωρητικότητά του ορίζεται στα 1.749 κ.εκ.), ο οποίος αποδίδει 150 ίππους, δηλαδή επιπλέον 20 από το μηχανικό σύνολο που του παρέδωσε τη σκυτάλη, με τη ροπή του να φτάνει τα 340 Nm μόλις από τις 1.750 σ.α.λ. Το σύνολο, που και με τη χρήση AdBlue για τη μείωση των εκπομπών NΟx πληροί τη νόρμα Euro 6d-Temp, πραγματικά δεν αντιμετωπίζει κανένα απολύτως πρόβλημα από τα 1.580 έως τα 1.665 κιλά (ανάλογα με τον εξοπλισμό) της συγκεκριμένης, τετρακίνητης και αυτόματης έκδοσης.
Μοναδική μας ένσταση η λειτουργία του νέου αυτόματου κιβωτίου M-CVT, το οποίο σχεδόν… καταβάλλει προσπάθεια για να φιμώσει τις δυνατότητες του κινητήρα όταν αποφασίσεις να κινηθείς γρήγορα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το πακέτο «τετρακίνηση-αυτόματο κιβώτιο M-CVT» κάνει το ντεμπούτο του στο crossover μοντέλο της Nissan πλαισιώνοντας τον κινητήρα των 1,7 λίτρων, ωστόσο δεν κατάφερε να μας κερδίσει, και αυτό λόγω του κιβωτίου. Επιλογή μας παραμένει το αυτόματο DCT των 7 σχέσεων, που συναντάμε στο 1.3 των 160 ίππων και στο ντίζελ 1.5 των 116, ενώ αναμένουμε με ενδιαφέρον να δοκιμάσουμε το συνδυασμό 1.7 με μηχανικό κιβώτιο 6 σχέσεων. Στη λειτουργία αυτού του κιβωτίου, μάλιστα, οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό και η «τσιμπημένη» μέση κατανάλωση του οδοιπορικού μας, η οποία κυμάνθηκε στα 10,8 λίτρα/100 χλμ.
Στους χωματόδρομους της Γαύδου εκμεταλλευτήκαμε -όπου χρειάστηκε- την τετρακίνηση (με επιλογή από μπουτόν με δυνατότητα κλειδώματος) καθώς και τα 180 χλστ. που απέχει το μοντέλο από το έδαφος. Παράλληλα, το ευχαριστηθήκαμε όποτε μας δόθηκε η ευκαιρία, χάρη στο σπορτίφ χαρακτήρα που μπορεί να «βγάλει», με σημείο αναφοράς άλλωστε, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια (έντεκα στο σύνολο), την ομοιογένεια που προσφέρει σε άσφαλτο και χώμα, αλλά και το σωστό σε βάρος σύστημα διεύθυνσης (3,1 στροφές από άκρη σε άκρη), το οποίο ρυθμίζεται μέσα από το μενού σε Normal και Sport.
Ηλιοβασίλεμα και επίλογος στο Φάρο!
Ο επίλογος μιας ανέμελης ημέρας στο νησί μάς βρίσκει στο Φάρο, όπου μπορείς να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα, και μάλιστα σε… πριβέ σημείο, για τη φωτογράφιση του αυτοκινήτου μας. Ευγενέστατος και με χιούμορ ο κυρ-Γιώργης που δουλεύει στην καφετέρια, στο νοτιότερο φάρο της Ευρώπης, ο οποίος πλέον λειτουργεί ως μικρό μουσείο, με αίθουσες φωτογραφιών και παλιό εξοπλισμό. «Εννοείται, να μπείτε με το αυτοκίνητο και να κάτσετε όσο θέλετε για να κάνετε τη δουλειά σας. Μετά, ελάτε να απολαύσετε και ένα δροσιστικό αναψυκτικό.»
Ο Φάρος της Γαύδου είναι χτισμένος σε υψόμετρο 368 μέτρων, στις δυτικές ακτές του νησιού, και κατασκευάστηκε το 1880 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Ήταν ορατός σε απόσταση 42 μιλίων (δεύτερη μεγαλύτερη απόσταση εκείνη την εποχή στον κόσμο, μετά το Φάρο της Γης του Πυρός), και αποτελεί έναν από τους ομορφότερους της χώρας μας. Είχε βομβαρδιστεί από τους Γερμανούς το 1942, αλλά σήμερα έχει αναστηλωθεί και βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Ήταν περιστρεφόμενος, ώστε να είναι ορατός από όλες τις πλευρές της Γαύδου, και λειτουργούσε με πετρέλαιο και φιτίλι.
Σημαδιακή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Τελειώνουμε τη δουλειά μας και ξαφνικά ομίχλη -για την ακρίβεια «προβέντζα»- σκεπάζει όλη την περιοχή, με το σκηνικό να θυμίζει πολύ τις συνθήκες που είχαμε συναντήσει πριν από ένα χρόνο στο τέρμα του Βορρά, στο Nordkapp. Ιδανικός επίλογος σε έναν προορισμό που θα μας μείνει αξέχαστος, κυρίως για τους ανθρώπους του, την παρθένα ομορφιά του και την ενέργεια που γέμισε τις αποσκευές μας!_ Μ. Σαλ.
Tips
Αν και όλο το νησί βρίσκεται στο ρυθμό του… ελεύθερου κάμπινγκ, εμπιστευτείτε το «Γαύδος Princess Hotel» για διαμονή και φαγητό, ενώ εκεί στο Καστρί, λίγα μέτρα πιο κάτω, θα βρείτε και το διάσημο «Φούρνο της Στέλλας», με σπεσιαλιτέ του το σπιτικό γαλακτομπούρεκο και πολλές ακόμα χειροποίητες λιχουδιές. Αν δε θέλετε να περπατήσετε για τις μαγικές παραλίες του νησιού, το Σαρακήνικο προσφέρεται για το μπάνιο σας. Εκεί θα βρείτε επίσης αρκετά μαγαζάκια για προμήθειες αλλά και για καφέ-φαγητό. Γράψτε τον επίλογο της βραδιάς με ωραία μουσική και χαλαρή ατμόσφαιρα στο «Χαρώτο» (φωτ.).
Το Nissan Qashqai του οδοιπορικού μας ήταν το 1.7D 4×4 N-Connecta A-IVI M-CVT με τιμή 35.190 ευρώ. Σημειώστε εδώ ότι το μεταλλικό χρώμα χρεώνεται 550 ευρώ. Η αρχική τιμή για την έκδοση με αυτόν τον κινητήρα είναι τα 25.890 ευρώ, ως 4×2 και με 6τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, ενώ ως 4×4 κοστίζει 27.990 ευρώ. Όσον αφορά το τετρακίνητο και με το αυτόματο M-CVT κιβώτιο, 1.7 diesel, θα πρέπει να υπολογίσετε ως βάση τα 28.490 ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι παραπάνω τιμές αφορούν την εξοπλιστική έκδοση Energy.
Ο φίλος μας και πρώην… συνάδελφος Νιλς. Γερμανός που δούλευε στο γερμανικό Auto Motor und Sport για περίπου 5 χρόνια, και πλέον εργάζεται σε ένα μίνι μάρκετ στον Αϊ-Γιάννη. Αξέχαστη η συζήτησή μας εκείνο το βράδυ στο Σαρακήνικο, με ιστορίες από παρουσιάσεις αυτοκινήτων, μετρήσεις με τηλεμετρία κτλ. Όλα αυτά στη μία τα ξημερώματα, στο φιλόξενο στέκι της Μαρίας, με συνοδεία τσικουδιάς, «τσιγαριστού» και δυτικού θαλασσινού αέρα.
Στο σχολείο, λίγο έξω από το Καστρί με κατεύθυνση προς Φάρο και Άμπελο, συναντήσαμε την ευγενέστατη νεαρή δασκάλα Ζαμπία Καρκάνη από τα Χανιά, που βρίσκεται από τον Οκτώβριο στο νησί ασκώντας σημαντικότατο λειτούργημα. Στη φωτογραφία, με τους δύο… μοναδικούς μαθητές του νησιού, την Κέλυ και τον Νικόλα. Μέχρι και πριν από λίγο καιρό είχε ακόμη έναν, τον Χρήστο, ο οποίος συνεχίζει το σχολείο στα Χανιά.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί:
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
