Με VW Golf GTD στην Transfagarasan

Όλα είναι δρόμος… αρκεί να είναι σαν και αυτόν. Την καλύτερη διαδρομή του κόσμου! Την περίφημη Transfagarasan στη Ρουμανία, των 90 χιλιομέτρων γεμάτων από εναλλαγές τοπίων, στροφών και συναισθημάτων.

Υπόσχεση…
Στο τεύχος Μαρτίου 2014, μέσα από τις σελίδες του οδοιπορικού μας στα Ανατολικά Βαλκάνια με το Opel Mokka 1.7 CDTI, είχαμε υποσχεθεί κάτι σε εσάς, αλλά και στους εαυτούς μας: «Θα επιστρέψουμε σύντομα σε αυτά τα βουνά, όταν η θερμοκρασία θα ανέβει, οι πάγοι θα λιώσουν και η Transfagarasan… θα είναι ανοιχτή!». Βλέπετε, η ευρύτερη περιοχή των βουνών Φαγκάρας, του Μπρασόβ, της Σιγκισοάρα αλλά και του Σιμπίου, όπου πραγματοποιείται και ο αγώνας του ERC, αντιμετωπίζει πολλούς μήνες μέσα στη χρονιά προβλήματα με την κακοκαιρία. Θυμίζουμε ότι, ακόμα και φέτος, ο αγώνας ακυρώθηκε εξαιτίας των πολύ κακών καιρικών συνθηκών.

Πιστοί στην υπόσχεσή μας, λοιπόν, ετοιμάζουμε βαλίτσες, φωτογραφικά, ξανακάνουμε συνάλλαγμα (λέβα και λέι) και, γεμάτοι από απίστευτα αποθέματα διάθεσης, ξεκινάμε για ένα οδοιπορικό με χαρακτήρα ειδικής διαδρομής. Και τι διαδρομής… Για πολλούς, της καλύτερης του κόσμου. Ποιο είναι, λοιπόν, εκείνο το «GTI» το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά και το οποίο μπορεί να σταθεί επάξια τόσο στη φιλοσοφία ενός οδοιπορικού όσο και στις σπορτίφ ιδιαιτερότητες μιας ειδικής διαδρομής;

Μέχρι τον ερχομό του νέου Ford Focus ST, που για πρώτη φορά θα χρησιμοποιεί και ντίζελ κινητήρα (2.0 TDCi 185 ίππων), το 2λιτρο Golf GTD των 184 ίππων και των 38,7 κιλών ροπής στις 1.750-3.250 σ.α.λ. αποτελεί μονόδρομο για την επιλογή μας, εξαιτίας αυτού ακριβώς του πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα του. Θέλεις άνεση, ποιότητα κύλισης, οικονομία και φιλόξενη καμπίνα για πολύωρα ταξίδια; Θέλεις να καταναλώσεις τα χιλιόμετρα με το κουτάλι, έχοντας υψηλή μέση ωριαία ταχύτητα; Θέλεις να στηθείς σε μια διαδρομή και να την απολαύσεις, τόσο στο ανηφόρι όσο και στο κατηφόρι της; Τα προσφέρει όλα απλόχερα, αποτελώντας αυτήν τη στιγμή ένα από τα πιο πλήρη πακέτα της εποχής μας, χωρίς καμία δόση υπερβολής.
Ιδανικές συνθήκες ταξιδιού, λοιπόν, και η εκκίνηση στις 6 το πρωί της Δευτέρας δε μας ενοχλεί καθόλου, ούτε καν το γεγονός ότι αποφασίσαμε να μη δούμε ζωντανά τον νοκ-άουτ αγώνα της Εθνικής μας με την Κόστα Ρίκα, έτσι ώστε να μη ρισκάρουμε, επιβαρύνοντας με κούραση τα 1.200+ χιλιόμετρα που έχουμε μπροστά μας μέχρι το Βουκουρέστι, και αφού πρώτα περάσουμε από τον Προμαχώνα (σύνορα με Βουλγαρία), τη Σόφια και το Ρούσε (σύνορα Βουλγαρίας-Ρουμανίας).

[[PAGEBREAK]]
Γερό στομάχι για τα όρια
Όσο κερδίζουμε μέχρι τα σύνορα, χάνουμε από εκεί και πάνω, αφού τα όρια ταχύτητας απλώς δεν υπάρχουν… Και αν στη Βουλγαρία υπάρχουν μόνο για να αποτελούν μια καλή δικαιολογία στα εισπρακτικά μπλόκο που συναντάς, στη Ρουμανία δε δέχονται κουβέντα. 30, 40, 50 χλμ./ώρα ορίζει ο νομοθέτης; Άντε να σου χαρίσει 5, από εκεί και πάνω τίποτα περισσότερο… Όαση αυτά των 90 και, φυσικά, των 130, των ελάχιστων όμως εθνικών οδών της χώρας. «Και αν είναι έτσι συνέχεια, τι θα κάνουμε στο βουνό;» αναρωτιέται δικαιολογημένα ο Γιάννης, με τις πληροφορίες όμως που έχουμε εξασφαλίσει τόσο από το Διαδίκτυο όσο και από τον φίλο του περιοδικού και οδηγού αγώνων Βασίλη Βελάνη, το βράδυ πια στο Βουκουρέστι, να τον καθησυχάζουν. «Δύσκολα θα συναντήσετε αστυνομικό σε όλο το μήκος της διαδρομής, λες και είναι θέμα μάρκετινγκ…»

Κάποια «κλικ» μπροστά από το Σπίτι ή Παλάτι του Λαού (το μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης και το 2ο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο μετά το Πεντάγωνο, για το οποίο ο Τσαουσέσκου γκρέμισε πολλά άλλα, για να προβάλλεται ακόμα πιο πολύ το «δικό του»), ωραία συζήτηση, τοπική κουζίνα και φυσικά ξεκούραση σε αξιοπρεπέστατο ξενοδοχείο μέσα στο κέντρο της πόλης, με κόστος κοντά στα 40 ευρώ για δύο άτομα, με πάρκινγκ και πρωινό, για να ξεκινήσουμε δυνατά την επόμενη ημέρα. Την ημέρα την οποία περιμέναμε τόσο πολύ και για την οποία είχαμε ταξιδέψει! Αφού μας ξεπροβοδίζει ακόμα ένας Έλληνας που «επιχειρεί» σωστά στην περιοχή, ο Βασίλης Λιαμής, φουλάρουμε (κορυφαία ποιότητα και αισθητή διαφορά στην απόδοση με τη σούπερ ντίζελ της OMV!), γνωρίζοντας ότι στο βουνό δε θα συναντήσουμε πρατήρια στη μεγάλη πληθώρα που τα βρίσκουμε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή (παντού και σε 24ώρη βάση), και ξεκινάμε. Μπορεί το σύστημα πλοήγησης να αναφέρει περίπου 250 χιλιόμετρα μέχρι τον ονειρεμένο προορισμό μας, αλλά σε αυτά τα μέρη δεν κάνεις ποτέ υπολογισμούς με βάση τα χιλιόμετρα. Δεν είναι κεντρική Ευρώπη εδώ για να «καταπίνεις» το δρόμο, εδώ είναι Βαλκάνια… Όντως, έπειτα από περίπου τεσσερισήμισι ώρες και παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιήσαμε και τον «Α1» με κατεύθυνση το Πιτέστι και όριο στα 130 χλμ./ώρα, επιτέλους, ταμπέλα «7C Transfagarasan». Έχουμε φτάσει!

Δέηση!
Να μαστε λοιπόν στους «αγίους τόπους» και, για τις επόμενες ώρες, ημέρες και όσο χρειαστεί μέχρι να πούμε το περίφημο… «το έχουμε!» θα είμαστε εδώ, πραγματοποιώντας τη δική μας δέηση, ως γνήσιοι προσκυνητές των κορυφαίων διαδρομών ανά τον κόσμο. Για αυτές ζούμε, άλλωστε, για αυτές επιλέξαμε να κάνουμε αυτό το επάγγελμα και για αυτές θα συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε, να φωτογραφίζουμε και να γράφουμε.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η περιβόητη «Τρανσφαγκαρασάν»; Πώς και γιατί δημιουργήθηκε; Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, το όνομά της σημαίνει το προφανές: «ο δρόμος που διασχίζει τα βουνά Φαγκάρας». Με τον κωδικό «DN7C», αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο της χώρας, ο οποίος είναι γνωστός και ως «η τρέλα του Τσαουσέσκου». Δημιουργήθηκε ως στρατιωτική διαδρομή στρατηγικής σημασίας και, μέσα από 90 χλμ. στροφών στις ψηλότερες περιοχές των Καρπαθίων, συνδέει τις ιστορικές περιοχές της Τσανσυλβανίας και της Βλαχίας και τις πόλεις Σιμπίου και Πιτέστι. Ο δρόμος κατασκευάστηκε μεταξύ 1970 και 1974, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Νικολάε Τσαουσέσκου, αποτελώντας ουσιαστικά απάντηση στην εισβολή του 1968 της Σοβιετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία. Ο Τσαουσέσκου, με τη δημιουργία του, επιδίωκε ουσιαστικά να εξασφαλίσει ταχεία στρατιωτική πρόσβαση στα βουνά, σε περίπτωση που οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν μια παρόμοια κίνηση στη Ρουμανία και παρά το γεγονός ότι είχε ήδη αρκετές εξασφαλισμένες διαδρομές μέσα στα Καρπάθια. Αυτήν, όμως, των βουνών Φαγκάρας τη θεωρούσε εξαιρετικά σημαντική και του έλειπε…

Ο δρόμος χτίστηκε κυρίως με τις στρατιωτικές δυνάμεις, με υψηλό κόστος, τόσο από οικονομική άποψη όσο και από την ανθρώπινη πλευρά τους, αν αναλογιστεί κανείς ότι χρησιμοποιήθηκαν περίπου 6 εκατομμύρια κιλά δυναμίτη, ενώ τα επίσημα αρχεία αναφέρουν ότι περίπου σαράντα στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ενδέχεται, μάλιστα, οι πραγματικοί αριθμοί να είναι ακόμα μεγαλύτεροι, αφού δόθηκε μάχη για να μην αποκαλυφθούν. Σημειώστε εδώ ότι το στρατιωτικό προσωπικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν εντελώς ανεκπαίδευτο σε τεχνικές ανατίναξης… Επίσημα ο δρόμος άνοιξε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1974, οι εργασίες όμως ανεπίσημα συνεχίστηκαν μέχρι το 1980, κυρίως για να ολοκληρωθεί η ασφαλτόστρωσή του.

[[PAGEBREAK]]
Στα 2.034 μέτρα!
Ο δρόμος ανεβαίνει σε υψόμετρο 2.034 μ., γεγονός που τον καθιστά το 2ο υψηλότερο ορεινό πέρασμα στη Ρουμανία μετά την Τρανσαλπίνα. Στην αρχή του -από όποια πλευρά και αν αποφασίσεις να ξεκινήσεις, είτε από Πιτέστι είτε από Σιμπίου- το στοιχείο που κυριαρχεί είναι αυτό της φύσης. Εντυπωσιακή δασική διαδρομή, στην οποία θα συναντήσεις πολλούς εκδρομείς, που μπορεί να μη γνωρίζουν καν για την οδηγική φήμη του δρόμου. Ειδικά στην περιοχή όπου βρίσκεται το επιβλητικό φράγμα, για το οποίο ο Γιάννης ανέβηκε πολύ ψηλά για να καταφέρει να το αποτυπώσει σωστά στην Canon, επικρατεί πανηγύρι. Κόσμος, φωτογραφίες, ατελείωτες selfie (μόδα είναι, θα περάσει…) και, φυσικά, Έλληνες. «Ωχ, οι 4ΤΡΟΧΟΙ ήρθαν στα μέρη μας για δοκιμή. Θα το ευχαριστηθείτε, παιδιά, απίστευτος δρόμος!»

Λίγη κουβέντα, λοιπόν, και αμέσως μετά Mode και Sport η επιλογή μας στο GTD, γιατί το κυρίως πιάτο αρχίζει από εκεί και πάνω. Από τα 1.285 μέτρα… Σημειώστε, όμως, ότι ακόμα και τα πρώτα, πιο αδιάφορα θεωρητικά τμήματα της διαδρομής θα μπορούσαν άνετα να είναι τα κορυφαία άλλων χωρών ανά τον κόσμο…

Το πιο θεαματικό και γνωστό κομμάτι του δρόμου είναι από το Βορρά προς το Νότο ή, αν προτιμάτε, από τη διάσημη λίμνη Μπαλέα (το ίδιο όνομα και ο καταρράκτης της περιοχής), στην οποία είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε, έως το Σιμπίου (ή και ανάποδα). Πρόκειται για ένα δρόμο με απίστευτη ποσότητα και ποικιλία στροφών, φουρκέτες, «εσάκια», άσπρα-κόκκινα kerb σε κάποια σημεία, πατημένες καμπές και κατηφόρα, στην οποία τα χιλιόμετρα που μπορείς να μαζέψεις με ένα ροπάτο «όπλο» σαν το GTD σε κάνουν να μη θες να κοιτάξεις στο ταχύμετρο, για να μην «αφήσεις» πουθενά, έστω και ψυχολογικά, εκμεταλλευόμενος την άσφαλτο, η οποία, αν και ταλαιπωρημένη από αυτά που αφήνει πίσω της η βαρυχειμωνιά, κρατάει εξαιρετικά! (Σ.σ.: Δεν ανοίγει καν, αν οι αρχές δεν κρίνουν ότι είναι στην κατάσταση που πρέπει…)

Ταυτόχρονα, όμως, όσο οδηγείς στην Transfagarasan, πρέπει συνεχώς να θυμάσαι ότι ο συγκεκριμένος δρόμος αποτελεί τόπο λατρείας όχι μόνο για οδηγούς αυτοκινήτων, αλλά και για πεζοπόρους, ποδηλάτες και, βέβαια, μοτοσυκλετιστές. Σημειώστε επιπλέον εδώ ότι, κατά τη διάρκεια του 24ώρου που ήμασταν στο βουνό, βαρεθήκαμε να μετράμε τις οργανωμένες και μη εκδρομές από τα διάφορα κλαμπ και τις λέσχες που είχαν σπεύσει να είναι στο βουνό, από την πρώτη κιόλας ημέρα της λειτουργίας του, αφού η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν και πολύ χρόνο στη διάθεσή τους για να το επισκεφθούν και να το ευχαριστηθούν. Ο δρόμος είναι συνήθως κλειστός από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, μπορεί να παραμείνει ανοιχτός μέχρι το Νοέμβριο, μπορεί όμως να κλείσει ακόμα και τους μήνες που θεωρητικά είναι ανοιχτός, με τις χιονοπτώσεις να κάνουν την εμφάνισή τους μέχρι και μέσα στον Αύγουστο…

Πώς κινείσαι με ένα αυτοκίνητο σαν το Golf GTD σε αυτόν τον παράδεισο; Έξυπνα, είναι εν συντομία η απάντηση, προσπαθώντας να εκμεταλλευτείς το σωστό εύρος του κινητήρα του. Αυτό βρίσκεται λίγο πριν από τις 2.000 και έως τις 4.000 σ.α.λ., ενώ από εκεί και μέχρι τις 5.000 σ.α.λ. δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις να πιέζεις, μιας και η πτώση στην απόδοση είναι αισθητή. Από εκεί και πάνω υπάρχει το GTI, άλλωστε… Φυσικά, στη σπορ αίσθηση βοηθά το εξαιρετικό 6άρι DSG κιβώτιο, το οποίο μάλιστα δεν έχει αραιή κλιμάκωση στις σχέσεις, ως είθισται στην πλειονότητα των πετρελαιοκίνητων προτάσεων, αλλά αντίθετα -και ευχάριστα για εμάς- προσφέρει μια αρκετά κοντή, εφάμιλλη του GTI, την οποία εκμεταλλεύεσαι ιδανικά σε τέτοιους δρόμους.

Μεγάλο ατού σε αυτές τις συνθήκες και τα paddles στο τιμόνι, αφού πλέον πρέπει να είμαστε πολύ άμεσοι στην επιλογή μας. Είναι αλήθεια ότι στο GTD χρειάζεσαι λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσεις ακριβώς τις ισορροπίες που διαμορφώνονται ανάμεσα στην κλιμάκωση των σχέσεων, στο πού θα σε αφήσει το DSG να κατεβάσεις, αλλά και στο πώς αποδίδεται η δύναμη στο ωφέλιμο φάσμα λειτουργίας, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το GTI, που απλώς το εκμεταλλεύεσαι και αλλάζεις ψηλά, επωφελούμενος την επιπλέον ισχύ των 220 ίππων του βενζινοκινητήρα. Το μυστικό στο GTD; Εμπιστεύσου και εκμεταλλεύσου την άφθονη ροπή (2 κιλά περισσότερο από του GTI), αλλάζοντας νωρίτερα. Δε χρειάζονται ανούσιες αλλαγές…
Έχει βραδιάσει πια και, ως γνωστόν, ο μόνος με τον οποίο δεν μπορείς να τα βάλεις είναι ο Θεός (και οι καιρικές συνθήκες), ειδικά όταν βρίσκεσαι τόσο ψηλά και κοντά Του… Προσεγγίζοντας τη λίμνη, περνάμε μέσα από τη σήραγγα των 884 μέτρων, η οποία ήδη μας «ενημερώνει» για το τι θα συναντήσουμε βγαίνοντας από αυτήν. Δε βλέπουμε ούτε στο ένα μέτρο. Η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα, δημιουργώντας ένα απόκοσμο και υποβλητικό σκηνικό, αίσθηση που γίνεται ακόμα πιο έντονη στη σκέψη ότι βρισκόμαστε στα λημέρια του Δράκουλα…
Πληρώνουμε 5 λέι για το πάρκινγκ μπροστά από τα μαγαζάκια με τα ενθύμια και τα τοπικά εδέσματα της περιοχής και ανηφορίζουμε με τα πόδια και τη βοήθεια φακού, που, ευτυχώς, είχαμε προβλέψει να έχουμε μαζί, στο πρώτο σαλέ που βρίσκουμε στο δρόμο μας (τα αναφέρουν ως «cabane»), ελπίζοντας ότι το επόμενο πρωινό ο καιρός θα έχει ανοίξει, για να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας.

Εκεί δίπλα χτίζεται και διαλύεται κάθε χρόνο και το διάσημο «Hotel of Ice», στο οποίο, όπως προκύπτει και από το όνομά του, τα πάντα είναι φτιαγμένα από πάγο! Δυστυχώς, στις ημέρες του ταξιδιού μας υπήρχε μόνο το οικόπεδο… Δωμάτιο έχουμε, λοιπόν, με 180 λέι (41 ευρώ), αλλά το σέρβις του ξενοδοχείου μας κλείνει στις 22:00, οπότε αποφασίζουμε να τολμήσουμε και να περπατήσουμε μέχρι την άλλη άκρη της λίμνης, για ένα αντίστοιχο, στο οποίο μπορείς να φας και να πιεις κάτι για ακόμα μία ώρα. Χαλάρωση, ρουμάνικη μπίρα SILVA, χάζι στις εικόνες της μηχανής μας και επιστροφή για ύπνο. Έκπληξη… Βγαίνοντας συναντάμε τον δικό μας ρεσεψιονίστ, ο οποίος έχει φτάσει και αυτός εκεί, να μας λέει σε άψογα… ρουμανο-αγγλικά ότι έχει κλειδώσει, οπότε θα έπρεπε να τον περιμένουμε ένα μισάωρο μέχρι να ξανάρθει… Ευτυχώς, ο βοηθός του δείχνει να μας λυπάται, και μας οδηγεί και πάλι πίσω, ανοίγοντάς μας την κεντρική πόρτα του ξενοδοχείου.

[[PAGEBREAK]]
Οι εκπλήξεις όμως συνεχίζονται και στο ξύπνημα, αφού η προσπάθειά μας να είμαστε από τις 7 το πρωί έξω, για να εξασφαλίσουμε το σωστό φως της Ανατολής, αντιμετωπίζει δυσκολίες, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε κλειδωμένοι. Έπειτα από αρκετά τηλέφωνα και προσπάθεια, στις 08:00 είμαστε και πάλι έτοιμοι για δουλειά, και μάλιστα με έναν ήλιο και μια ηρεμία στη φύση και στο δρόμο ιδανικά για τη δουλειά μας. Πάνω κάτω ασταμάτητα. Βγάλε μηχανή, βάλε GoPro και αντίθετα. Θέλουμε να το χορτάσουμε και δε γίνεται. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που έχουμε αφήσει κατά μέρος τη δουλειά, και απλώς οδηγούμε και απολαμβάνουμε, πιάνοντας τους εαυτούς μας να κάνουν σαν μικρά παιδιά, ακόμα και να φωνάζουν από ευχαρίστηση και ηδονή…
«Τι απίστευτος δρόμος είναι αυτός, Θεέ μου!»

Τέτοιο «κυρίως» θέλει και αντίστοιχο επιδόρπιο!
Το βουνό έχει αρχίσει να γεμίζει από κόσμο, αλλά εμείς, ευτυχώς, έχουμε ολοκληρώσει! Τα πρόσωπά μας όμως είναι περίλυπα, σαν και αυτά που έχουμε όλοι όταν επιστρέφουμε από διακοπές. Δεν ανταλλάσσουμε ούτε κουβέντα μέχρι το Σιμπίου, σκεπτόμενοι τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν μπορεί να τελειώσει έτσι. Δε θα επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο. Αποφασίζουμε να περάσουμε και πάλι τα σύνορα από το Ρούσε, αλλά στη συνέχεια να κατευθυνθούμε από τις περιοχές όπου πραγματοποιείται το Ράλλυ Βουλγαρίας. Έχοντας συμβουλευτεί τον μετρ της περιοχής, Βασίλη Βελάνη, κατευθυνόμαστε προς Στάρα και Νόβα Ζαγόρα, και πραγματικά αποζημιωνόμαστε με το παραπάνω. Συνολικά είναι καμιά 200αριά χιλιόμετρα περισσότερο από τη διαδρομή μέσω Σόφιας και Προμαχώνα, αλλά πραγματικά αξίζει, ενώ έχει και ωραίες περιοχές, με σωστά καταλύματα να διανυκτερεύσετε σε πολλά σημεία και χωριά, όπως αυτό που επιλέξαμε εμείς στο -γεμάτο ζωή- Βέλικο Ταρνόβο. Απολαμβάνουμε, λοιπόν, τα τελευταία στροφιλίκια στη «βόλτα» μας στα Ανατολικά Βαλκάνια, γιατί από εκεί και κάτω ξεκινά μια ατελείωτη ευθεία.
Μπαίνουμε Ελλάδα από το ύψος της Ορεστιάδας, με την Εγνατία να στρώνεται έπειτα από λίγο μπροστά μας σαν… μαγικό χαλί ταχείας πρόσβασης στην Αθήνα. Με το κιβώτιο στη θέση D, ακόμα και στο Normal του Mode, το Golf πετάει και πατάει τόσο αρχοντικά, που τα χιλιόμετρα δε μας φαίνονται καθόλου. Ταυτόχρονα, όσο και να το πιέζουμε, η κατανάλωση δε λέει να ξεπεράσει τα 8,2 λίτρα/100 χλμ. (ρύποι 119 γρ./χλμ.), με τον κλιματισμό μάλιστα να δουλεύει ασταμάτητα. Πιο πλήρες και αποτελεσματικό γίνεται; Δύσκολα…

Στο μεταξύ έχουμε ήδη εντοπίσει το επόμενο χτύπημά μας, και θα είναι ανάλογου -κορυφαίου- επιπέδου.

Άλλωστε, το είπαμε ήδη: ζούμε, δουλεύουμε και αναπνέουμε για τέτοιες διαδρομές!_ Μ. Σαλ.