Με φιλοξένησε στην τηλεοπτική του εκπομπή «Πάνω από τα όρια» ο Στράτος Φωτεινέλης, και χάρηκα ιδιαίτερα, για διάφορους λόγους. Είχαμε καιρό να τα πούμε και, ήταν ή δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, τα είπαμε, και με το παραπάνω.
Τον γνωρίζω πολλά χρόνια. Εκτιμώ το ήθος του, όντας και εξαιρετικός οικογενειάρχης, αλλά και το πείσμα του. Κοινός παρονομαστής η χαρακτηριστική συνέπεια στο χώρο που πιστεύουμε ότι υπηρετούμε. Υπολογίστε ότι βγαίνει στον αέρα 25 χρόνια με θεματολογία που αφορά κυρίως τους ελληνικούς αγώνες. Αποκλειστικά θα έλεγα, για να είμαι ακριβής, και αυτό από μόνο του απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό.
Διαφωνούμε συχνά-πυκνά, πιστεύω πάντα πολιτισμένα, εννοείται πως θα διαχειριζόμουν διαφορετικά την πίεση που προκύπτει στον πολύ ειδικό, έντονα συναισθηματικό μας χώρο, όπου αρκετοί βλέπουν φαντάσματα, όπως είναι σίγουρο πως και εκείνος θα το έκανε αλλιώς αν ήταν στη δική μου θέση, είτε στο μπάκετ είτε στο γραφείο.
Είναι καθαρός, λοιπόν, και δίνει-δίνει, μήπως και κάποτε ισορροπήσει και νιώσει λιγότερο αδικημένος, αφού κάποια πράγματα στο χώρο δεν πληρώνονται. Το ξέρει και το διασκεδάζει, και ουδείς μπορεί να τον αγγίξει ή να του κουνήσει δάχτυλο ουσιαστικά και τεκμηριωμένα, και όχι μέσα από τα «μου είπαν, άκουσα και έτσι νομίζω». Από μόνο του όλο αυτό το αποτέλεσμα είναι σημαντικό, και γίνεται τεράστιο από τη στιγμή που συνεχίζει με το ίδιο πάθος, ακούραστος, αγέραστος και με τις απόψεις του πάντα στην ίδια κατεύθυνση, χωρίς τετ-α-κε με ή χωρίς χειρόφρενο.
Χθες εκεί στο Λαγονήσι, στο σπίτι του Στέφανου Λέοντος Σπάρταλη (τον γνωρίζω από μωρό στην κούνια στην κυριολεξία, αφού είναι και ο πιστός φίλος του αδελφού μου για πενήντα χρόνια), ένιωσα άνετα, και μάλιστα, ενώ πήγα σφιγμένος, χαλάρωσα, και μάλλον το έχασα, όντας και φορτωμένος από ομορφιές και ασχήμιες που χαρακτηρίζουν το χώρο μας. Θα δείτε και θα σχολιάσετε. Ξέρετε, καλύτερα να καταθέτουμε τις σκέψεις μας και τις θέσεις μας από το να τις κρατάμε μέσα μας ή να πλημμυρίζουμε το Facebook με καρφάκια και υπονοούμενα. Άλλωστε, εδώ είμαστε για διευκρινίσεις και απαντήσεις.
Ιδανικό, λοιπόν, το περιβάλλον, με τα παιδιά του Στέφανου να ζουζουνίζουν όπως το έκανε τότε η 75άρα εξωλέμβια στο Χάνιμπαλ που οδηγούσε ο κ. Λέων Sr, ικανός-πολύπειρος ο ευκαιριακός οικοδεσπότης, αλλά ήταν και άλλοι παρόντες.
Η ήρεμη δύναμη της προσπάθειας ο Κύριος Στάθης Πετρόπουλος, δημοσιογράφος, σπάνιος άνθρωπος, εξαιρετικός επαγγελματίας, και ως προσκεκλημένοι το νέο αίμα των αγώνων. Η κ. Γιώτα Δελαγραμμάτικα, κόρη παλιού μου συναθλητή, νέα, όμορφη, κομψή, απλή και πολυτάλαντη, πάει αέρα με το Saxo της, όπως αέρα πήγαινε με το καρτ της όταν τη γνώρισα, μωρό παιδί τότε, το '97, και ο Παναγιώτης Κύρκος του Λεωνίδα και της Μαρίας. Χεράς και Gentleman. Ήρθε και ο Γιάννης Φωτεινέλης, που εργάζεται σκληρά και έχει περιορίσει τις αγωνιστικές του ανησυχίες, και οφείλω να παραδεχτώ ότι οι νέοι άνθρωποι του χώρου μας είναι απολαυστικοί, όπως όμως και απαιτητικοί. Έχουν αρχές και δεν τις κρύβουν, και πρέπει να τους εξηγήσεις-αναλύσεις για να τους πείσεις.
Πρόκληση η επικοινωνία μαζί τους, λοιπόν, και το λιγότερο που επιβάλλεται είναι να καταθέτεις την ψυχή σου για τους νέους ανθρώπους των ελληνικών αγώνων._ Σ. Χ.
