Με την οικογενειακή φωτογραφία ολοκληρώθηκε η τελική αξιολόγηση των 7 υποψηφίων αυτοκινήτων της χρονιάς.
Ευχάριστη έκπληξη η παρουσίαση των ανθρώπων της Jaguar, που το θέλουν και δεν το κρύβουν, ενώ λάμπει η ποιότητα των ανθρώπων της Opel, που έχουν την εμπειρία ώστε να διαχειρίζονται με μαεστρία την υποψηφιότητά τους, την ώρα που στη Mazda, στη μετά Ντάνερ εποχή, διαθέτουν το προϊόν τους, αλλά απουσιάζουν ώστε να το αναλύσουν.
Με την ευκαιρία, ουδέποτε πιέστηκα στα δώδεκα χρόνια που έχω την ευθύνη, είτε από εργοστάσιο είτε από Έλληνα αντιπρόσωπο.
Ως καλών προθέσεων ανέκδοτο θυμάμαι την αντίδραση του κ. Βασίλη Ν. Θεοχαράκη, όταν, στη διάρκεια της απονομής, συνειδητοποίησε πως δεν έχω ψηφίσει το Leaf. Η αρχική αμηχανία έδωσε τη θέση της σε ένα πλατύ χαμόγελο (σπάνια επιλογή για όποιον τον γνωρίζει), και δεν ξεχνώ το σχόλιό του: «Giulietta θα ψήφιζα και εγώ».
Άλλο ανέκδοτο; Εμπεριέχει μαύρο χιούμορ, και απλώς θυμάμαι τον τρόπο, το ρόλο, την ευγένεια του Άρη Αραβανή όταν δέχτηκα «επίθεση» στην απονομή του Prius από συνάδελφό του αφού είχα επιλέξει Ford Focus, τότε, το 2004.
Τι άλλο; Ίσως την ατάκα του φίλου μου Αλέξανδρου Μανιατόπουλου σε σχέση με το Modus. «Μα μηδέν, κ. Στράτη;», «να βάζατε 1 έτσι, για την τιμή των όπλων, να μη μας κοιτούν με μισό μάτι οι Γάλλοι συνεργάτες». Συμπληρώνω ότι τα τελευταία χρόνια ψήφισα δις Renault, τόσο τo Clio όσο και το Twingo, και δεν έχουν οι καιροί γυρίσματα, απλώς είναι θέμα χρόνου και συμπτώσεων μέσα από το συναγωνισμό αλλά και τις συνθήκες, που έχουν να κάνουν και με τον Έλληνα καταναλωτή.
Σπαζοκεφαλιά λοιπόν η φετινή ψηφοφορία, αν θέλεις να το ψάχνεις ώστε να είσαι συνεπής, και εννοείται πως είναι ατού ότι στην περίπτωσή μας ψηφίζουμε φανερά και αιτιολογούμε την επιλογή μας.
Πάμε όμως με σχόλια κατά περίπτωση, οπότε και με τα άτυπα υπέρ και κατά κάθε υποψηφιότητας.
Audi Α4. Κάθε άλλο παρά μουδιασμένους τους συναντήσαμε. Δεν είναι απόμακροι, ελέγχουν την έπαρση που τους χαρακτήριζε (πάντως πρόκειται για μεταδοτική συμπεριφορά), αλλά μέχρις εκεί, έχοντας παρουσιάσει ένα συνολικά ενδιαφέρον πακέτο σε σεντάν και στέισον εκδοχή. Ήρεμη δύναμη οι γνωστοί κινητήρες, ατού που δε βαθμολογείται, αλλά αξιολογείται η ποιότητα κύλισης, και στη ζυγαριά δεν μπορείς να μη βάλεις τους έστω οριακά μεγαλύτερους χώρους, και κυρίως το αναγεννημένο εσωτερικό. Νομίζεις ότι είσαι μέσα σε Panamera και ονειρεύεσαι. Το ότι εκτοξεύει τον πήχη στην κατηγορία δε μας βρίσκει σύμφωνους, και απλά, με τα δικά μας μέτρα, να σημειώσουμε πως αλλού κερδίζει και αλλού χάνει από «Μερκ» και ΒΜW, υπερέχει μόνο λόγω κύρους του Passat και λόγω τιμής της Jaguar, και η ανάλυση είναι απλή, όπως τα μαθηματικά, αρκεί να σκέφτεσαι και να μην είσαι στο δικό σου κόσμο.
Το ερώτημα; Πόσο σοβαρός είσαι όταν με την επιλογή σου συμμετέχεις σε ένα αποτέλεσμα που λέγεται «COTY του γκρουπ VW, χρόνο παρά χρόνο», ειδικά όταν δεν πρόκειται για πρόταση από χρυσάφι σε τιμή ευκαιρίας;
ΒΜW 7. Σε πανάκριβη συσκευασία όλα αυτά τα καλούδια συνδεδεμένα με τεχνολογία, που προδίδουν ότι οι Βαυαροί έχουν δικό τους δρόμο εξέλιξης, όπου οι επιδόσεις συνδέονται άμεσα με την ποιότητα και την ασφάλεια. Δε δείχνει το μέγεθός του σε καμία περίπτωση, όντας μια limo GTI με χαρακτήρα αλλά και άποψη, αφού με αυτήν τη limo μπορεί να κινηθεί πολύ γρήγορα και ο επαγγελματίας, και ο ερασιτέχνης, και ο ιδιοκτήτης, και ο ευκαιριακός χρήστης. Μία από αυτές τις τεχνολογικές επιλογές-επιτεύγματα να συναντήσεις σε άλλον κατασκευαστή, τον κατατάσσεις πολύ ψηλά, πόσω μάλλον όταν τα βρίσκεις όλα μαζί και γνωρίζεις πως διαδοχικά και με συνέπεια θα περάσουν και σε άλλες προτάσεις τους. Να θυμίσουμε πως στη χώρα μας η πιο φτηνή «7άρα» ξεκινάει από τα 160.000 ευρώ, και να συνεχίσουμε χωρίς άλλα σχόλια.
Jaguar XE. Δεν πρόκειται για το όγδοο θαύμα, ούτε δικαιολογεί τη σημαντική υπεραξία της σε σχέση με τους Γερμανούς ανταγωνιστές της. Αντίστοιχα, δε μετριάζουν τη θετική μας εντύπωση, γραμμένη άλλωστε στις δοκιμές στα περιοδικά μας, ούτε το μέτριο εσωτερικό ούτε η λειτουργία του 2λιτρου ντίζελ. Αποδίδει-σκοτώνει, δεν καταναλώνει υπερβολικά, αλλά, όντας τραχύς και θορυβώδης, δεν ταιριάζει γάντι σε ένα σύνολο που έγραψε την ιστορία του μέσα από την πολιτισμένη, τα μέγιστα ποιοτική συμπεριφορά του. Μας αρέσει -δεν το κρύβουμε-, αλλά και δε θα ψηφίσουμε για την 1η θέση ένα αυτοκίνητο με τιμή που αρχίζει από τις 55 χιλ. ευρώ. Είναι και ζήτημα αρχής, και με την ευκαιρία: φτάνει πια. Πολύ φτηνά τα σχόλια που το χαρακτηρίζουν σύγχρονο Mondeo. Καμία σχέση, και αν σας δοθεί η ευκαιρία, δοκιμάστε μία από τις 3λιτρες εκδοχές. Θα σας αρέσει επίσης, και μάλιστα πολύ.
Mazda ΜΧ-5. Επιστροφή στις ρίζες του, και θυμίζει έντονα το Miata πρώτης γενιάς, τότε, το 1990. Δε μας ενθουσίασε στην πίστα, αλλά παραμένει πρόταση καρδιάς με το μεγάλο ή με το μικρό κινητήρα. Ίσως θα έπρεπε να είναι Αυτοκίνητο της Χρονιάς τότε, το 1990, όντας πλέον πολύ αργά, παρόλο που, αν θα κλέβαμε ένα από την εκδήλωση, θα ήταν αυτό, όπως θα ήταν και το μοναδικό που θα αγοράζαμε. Ας γέρνει. Είναι ούτως ή άλλως γοητευτικό και αποτελεσματικό, όντας και διαχρονικά προβλέψιμο. Μακάρι να επιστρέψει η Mazda στη χώρα μας, ώστε να προκύψει καρέ του «Α» με τους τρεις προγόνους του.
Opel Astra. Η πλέον ρεαλιστική πρόταση. Πλήρες πακέτο, με όλες τις σύγχρονες εκδοχές. Εξαιρετικοί κινητήρες, βελτιωμένα κιβώτια, συνολικά καλοφτιαγμένο, πλούσιο σε εξοπλισμό, χωρίς να πληρώνεις «άλλο τόσο» για τα αυτονόητα, συντηρητικό σχεδιαστικά, προδίδει όμως την εντιμότητα που το χαρακτηρίζει, όπως άλλωστε χαρακτηρίζει ευρύτερα τον Γερμανό αυτόν κατασκευαστή και τους συνεργάτες του σε εθνικό επίπεδο.
Μας αρέσει το 1.000άρι, επιλέγουμε το 1.6 ντίζελ και μας ενθουσίασε το 1.6 βενζίνης με τους 200 ίππους – και όλα αυτά πριν από τον ντίζελ 1.6 των 165 ίππων με τα δύο τούρμπο, που άμεσα τον βρίσκεις στην έκδοση Sport Tourer, η οποία θα παρουσιαστεί μεθαύριο στη Λισαβόνα. Απλώς ένας πολύ γήινος, πολύ φιλικός υποψήφιος, χωρίς ατού, αλλά και χωρίς χάντικαπ. Πρόκειται για το ζητούμενο. Την αυτονόητη μετριότητα με ποιότητα που δεν υστερεί σε στυλ.
Skoda Superb. Ουσιαστικά δεν υφίσταται στη δική μας λίστα, για χίλιους ευνόητους λόγους, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε θα το αξιολογήσουμε, όπως άλλωστε είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε. «Δεν έχει σχέση με το Passat, σχολιάζουν οι κατασκευαστές του, και απορούμε, γιατί αυτό εκτός ψηφοφορίας θα ήταν ένας σημαντικός λόγος ώστε να το υποστηρίζουμε σήμερα, που ισορρόπησε σχεδιαστικά, ξεφεύγοντας και από τη δημοφιλέστατη Octavia, και από το Passat. Άλλωστε, η έκδοση Combi βλέπει πολύ ψηλά και -ίσως δικαίως- αντικειμενικά. Δε δείχνει το μέγεθός της ούτε οπτικά ούτε στο δρόμο, ενώ το προσεγμένο της εσωτερικό σε πηγαίνει στο αντίστοιχο Α6. Μη μας θεωρείτε ιερόσυλους. Όλα αυτά πριν «τη βάλεις στο χέρι» και την αξιολογήσεις στο δρόμο, οπότε και θα σχολιάσεις πως θέλει ακόμα δουλειά ώστε να βλέπει το εξαιρετικό Passat, το αυτοκίνητο του προπερασμένου χρόνου, άλλωστε.
Volvo XC90. Αν είναι συνολικά έκπληξη η ποιότητά του, οπότε και η πετυχημένη του εμπορική πορεία σε ένα τα μέγιστα ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν μπορείς να πεις ότι αιφνιδιάστηκες με το πόσο μακριά έχουν πάει οι Σουηδοί τεχνολογικά, χωρίς να ξεφεύγουν οικονομικά. Το βιώσαμε με το V40, και συνεχίζουν ακολουθώντας με συνέπεια το δικό τους δρόμο. Ο τρόπος, μάλιστα, αποδεικνύεται και ευφυής. Μπορεί ο αυστηρός να σημειώνει πως δεν πατάει όπως, για παράδειγμα, το ακριβότερο Q7, που υπεράνω τιμών ηγείται της κατηγορίας, αλλά κακά τα ψέματα. Δεν πρόκειται για εναλλακτική πρόταση, αλλά για απευθείας ανταγωνιστική. Έχεις λόγους ώστε να τοποθετηθείς επί της ουσίας, και όχι επειδή είναι -αν είναι- φθηνότερο. Εντυπωσιακό το Τ8, σημαντικό το D5, αλλά θα πάρουμε το Τ6, ώστε μαζί με το Α4-1.4 («είναι σε πρόγραμμα, δεν είναι διαθέσιμο», «δύο περιοδικά εσείς, πολλές όμως οι υποχρεώσεις μας μέσω banner, και όχι μόνο», και δεν πρόκειται για ποίημα) και το Astra 1.6 ντίζελ των 136 ίππων (στη διάθεσή μας για 3μηνη δοκιμή διαρκείας) να αποτελούν την τριάδα που θα μας οδηγήσει στη δική μας ψήφο σε σχέση με το COTY την επόμενη εβδομάδα, οπότε και λήγει η σχετική προθεσμία. Μείνετε συντονισμένοι._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
ΥΓ: Ευχαριστώ τον Βασίλη Σαρημπαλίδη και τον Τάκη Τρακουσέλλη για την ευαισθησία τους σε σχέση με το θεσμό και τη συμμετοχή μου – άλλο, νέο ύφος, και κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι έχεις λόγους και να χαμογελάς, και ας αναβαθμίζεται η ευθύνη, που άλλωστε διαχρονικά μας φτιάχνει τη διάθεση.
