Εκεί, στην κόψη του ξυραφιού των αλλεπάλληλων στροφών στον ανοικτό Διόνυσο, 1 παρά το βράδυ, με δροσερό αεράκι, τα παράθυρα λίγο κατεβασμένα, την σκάστρα να δουλεύει υπερωρίες αφού ο οδηγός ψιλομαζευόταν γιατί οι ταχύτητες ανέβαιναν πανεύκολα, με το τιμόνι να σφίγγει τις αντιδράσεις του πλαισίου, τα λάστιχα να αφήνουν γόμα στην άσφαλτο, με το R πατημένο, εκεί, που ο αέρας βαράει το παρμπρίζ λες και θέλει να μπει μέσα, που τα χαμόγελα σκάνε με τα δόντια σφιγμένα, εκεί που η ζωή μικραίνει γύρω και τα φώτα μόνο ορίζουν τον δρόμο, εκεί που κάποια αυτοκίνητα σαν αυτό μιλάνε συγχρόνως στην καρδιά και στο μυαλό!
Πρωί Σαββάτου ξύπνησα με ελάχιστο κέφι για μετακίνηση, καταβεβλημένος από διάφορες στενάχωρες σκέψεις, πήγα να παραλάβω το Speed Sushi. Έχοντας ακούσει πολλά και διαβάσει ακόμη περισσότερα, θετικά έως υπερθετικά, κυρίως από τον ξένο τύπο, κατευθύνθηκα προς τις εγκαταστάσεις του Σαρακάκη επί της Λεωφόρου Αθηνών. Γνώριμη διαδρομή, αφού πολλές φορές στο παρελθόν τίμησα τον χώρο παραλαμβάνοντας τις εκάστοτε εκδόσεις του άλλου Ιαπωνικού θρύλου, του Mitsubishi EVO. Η όλη διαδικασία παράδοσης-παραλαβής δεν θα μπορούσε να είναι απλούστερη κι ασφαλέστερη για το καμάρι τους. Ένα κατάλευκο Honda Type-R, γεμάτο βενζίνη, φρεσκοπλυμένο. Πλησιάζοντας το οι πόρτες ξεκλείδωσαν αμέσως, βολεύτηκα στα καλοφτιαγμένα μπάκετ, φόρεσα την κόκκινη ζώνη, έφτιαξα πρόχειρα καθρέπτες και τιμόνι, πάτησα το κατακόκκινο κουμπί ανάφλεξης και… τίποτα! Αμέσως γκρίνιαξα, νομίζοντας ότι έχω χαζέψει τόσο από έρωτα που δεν θυμάμαι καν πως παίρνουν μπρος τα keyless-go αμάξια. Συνήλθα, πάτησα συμπλέκτη και φρένο, έβαλα νεκρά και ξαναπροσπάθησα. Άναψε! Το πρώτο χαμόγελο ήταν όλο δικό του! Ένα βαθύ γουργουρητό έσπασε την ησυχία των άδειων εγκαταστάσεων της επιχείρησης και ξεκίνησα να πηγαίνω προς το σπίτι μου, περνώντας την άδεια ακόμη Αθήνα από το κέντρο. Μία φωτογραφία στο Σύνταγμα σε στυλ «αγανακτισμένου αυτοκινήτου» μπροστά στην Βουλή μοίρασε πολλά χαμόγελα, κάτι που θα συνέχιζε να κάνει όλη μέρα. Πλαίσιο, κινητήρας, κιβώτιο ήταν θεσπέσια γλυκά και ομαλά ώστε να μην ταράξουν τον οδηγό από την πρωινή μουντίλα του. Ούτε κοπανάει, ούτε ξεσπάει, ούτε δυσκολεύει σε κάτι. Στα πρώτα λίγα λεπτά συμβίωσης «το έχεις». Σε χαλαρούς ρυθμούς λειτουργεί ήρεμα και γεμάτα, θυμίζοντας σου παράλληλα ότι υπάρχει μαγεία μέσα του. Ένα αμάξι με μπόλικη Ιαπωνική κουλτούρα, τόση που σε ξυπνάει και σε κάνει να θες πονηρά πράγματα σε κρυφές διαδρομές. Ανυπομονώντας για τις πιο προσωπικές μας στιγμές, έκανα στα γρήγορα κάτι δουλίτσες κι άρχισα τα τηλεφωνήματα σε απανταχού πωρωμένους Ιαπωνεζόφιλους αλλά και γνωστούς με εκτίμηση στην καλή αυτοκίνηση. Φυσικά όλοι ανταποκρίθηκαν κοιμισμένα αλλά γεμάτοι ενθουσιασμό για την εμπειρία! Αποτελεί σπάνιο είδος στους καιρούς μας παρότι κάτι έπιασε το αυτί μου για νέα τιμολόγηση που το καθιστά άκρως ανταγωνιστικό.
Άρχισε το φορτωμένο ομολογουμένως πρόγραμμα των συνεχόμενων ραντεβού σε διαμετρικά αντίθετες περιοχές της Αθήνας μιας και δεν κατάφερα να τους οργανώσω όλους καλά. Χάος. Νότια, βόρια μετά ξανά νότια προάστια, μετά ανατολικά, μετά ξανά βόρεια προς το βράδυ. Δεν κούρασε. Το ξαναγράφω, δεν κούρασε! Παρά την υπέροχη ζωντάνια του μες την Σαββατιάτικη κίνηση, την μανία που σου έβγαζε, τις ανεβασμένες ταχύτητες σε κάθε ευκαιρία, τους ασταμάτητους ήχους κινητήρα-εξάτμισης, δεν αισθάνθηκα άβολα ούτε μία στιγμή. Αντιθέτως ένιωσα γεμάτος, ξεχνώντας κιόλας άσχημες έννοιες. Μου είχε δώσει τόσα παίρνοντας πολύ λίγα από μένα. Ένα αμάξι που σε ανανεώνει παραμένοντας όμως πρακτικό, καθημερινό με ένα Speed Sushi συνδυασμό.
Με το κουμπί R πατημένο το αμάξωμα όντως ζωντανεύει τόσο όσο αντέχει ο Ελληνικός δρόμος, καλύτερα να το αφήνετε για πισταδόρικες διαδρομές, για νέες ασφαλτοστρωμένες λεωφόρους, για επαρχιακά καλά πατημένα κομμάτια. Από την άλλη αλλάζει γκάζι-τιμόνι με τρόπο ωραίο και βιδώνει το σασί στην άσφαλτο με πείσμα, δίνοντας στον οδηγό περιθώρια τεράστια, πρόσφυση από καθαρόαιμο αγωνιστικό. Κάτι χρήσιμο για 310 άλογα και την χορταστικά απλωμένη ροπή του, αποτέλεσμα των μηχανολόγων θεών της Honda, ενός απίστευτα ομαλού συνδυασμού V-TEC και Turbo, σε βαθμό που αντιλαμβάνεται ο «έμπειρος» ότι θα μπορούσε άνετα να αποδίδει 350 άλογα, με κόφτη στις 8.000 αντί στις 7.000 στροφές/λεπτό. Μάλλον επιλέχθηκε η ασφαλής οδός, με σκοπό την πολύ καλή υστεροφημία του συγκεκριμένου συνόλου, μιας και είναι η πρώτη Turbo δημιουργία της καταξιωμένης στην κατασκευή κινητήρων Ιαπωνικής εταιρίας. Ήδη βέβαια υπάρχουν βελτιωτικοί οίκοι για περισσότερα άλογα όπως και πρόσφατα ανακοίνωσε πλήρη εξάτμιση η ξακουστή Ιταλική Supersprint. Πολύ θα ήθελα να του φορέσω μία! Ο ήχος της μαμά εξάτμισης είναι λίγο πνιγμένος, υποθέτω με γνώμονα την άνεση σε μεγάλα ταξίδια αλλά αφήνει ένα μπάσο βουητό μες την καμπίνα των επιβατών. Πιστεύω με μία πιο ελεύθερη εξάτμιση, τηρώντας τα νόμιμα όρια θορύβου, θα είχε χαρακτηριστικότερη χροιά ήχου και λιγότερη ενόχληση στις μεσαίες στροφές όπου έχει ήδη μαζέψει πολλά στο κοντέρ με πέμπτη κι έκτη ταχύτητα. Γιατί είναι γρήγορο. Πολύ γρήγορο, εύκολα γρήγορο. Έπαιξα με κάτι μηχανόβιους στο ποτάμι, δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Για αυτοκίνητα ούτε συζήτηση. Το Speed Sushi ήταν παντού και πάντοτε ταχύτατο, πολύ σταθερό στις βίαιες αλλαγές λωρίδας, με φρένα που πραγματικά μαζεύουν τον κινητήρα και την καταιγιστική ορμή που αποκτά στα γκάζια. Τα διακόσια έρχονται παιδικά εύκολα. Στις δε μεσαίες κι ανοικτές στροφές, επιταχύνει ραγδαία χωρίς να χάνει στο εσωτερικό της στροφής ούτε εκατοστό, το μπλοκέ διαφορικό φροντίζει χωρίς τραβήγματα στο τιμόνι, χωρίς να μειώνει την πληροφόρησή του σημαντικά.
Σε σχέση με τον ανταγωνισμό το Type-R δίνει μια αίσθηση ξεκάθαρη, μοναδική. Το Megane RS φαίνεται να είναι πιο απότομο, ίσως πιο ευρωπαϊκό στην άνεση αλλά δεν μπαίνει έτσι στις κλειστές στροφές. Το Honda έχει μια αποφασιστική στάση, στρίβει καθαρά, απόλυτα, με την μούρη εύκολα μέσα χωρίς θεατρινισμούς και περίεργα παιχνίδια της ουράς. Το πίσω συμμετέχει αλλά δεν ανησυχεί τον οδηγό. Ζωντανεύει τις αισθήσεις αλλά δεν τρομάζει και παραμένει απόλυτα ρυθμίσιμο, με πλαίσιο ανάλαφρο, που κατ’ εντολή ανοίγει και κλείνει πορεία χωρίς δεύτερες σκέψεις, όπως αυτές των γερμανικών αντιπάλων του. Το Focus RS απ’ την άλλη δεν νιώθω ότι έχει αυτό το καθαρόαιμο χαρακτηριστικό. Είναι λίγο σαν υπολογιστής. Είτε με ή χωρίς drift mode ο οδηγός εισπράττει έναν έλεγχο-μάζεμα, μία τεχνητή φύση παιχνιδιού, λες κι οι μηχανικοί της Ford θέλησαν να προσφέρουν χαρά σε όλους, βάζοντας όμως πίσω την ειλικρίνεια, και την απόλυτα αναλογική αίσθηση που έχει σε μεγάλο βαθμό το Honda (και το Renault). Αυτή η αναλογική σχέση σε όλα του Speed Sushi είναι που με κάνει να πω χωρίς ενδοιασμό ότι πρεσβεύει την κατηγορία αυτή με τον ειλικρινέστερα δυνατόν τρόπο. Αξίζει να το ζήσετε! Είναι πολλές φορές που σκέφτηκα, την Δευτέρα παίρνω Σαρακάκη και το παραγγέλνω! Είναι τόσο καλό, παρά τις λίγες ατέλειες σε ποιότητα κι εργονομία εσωτερικού, το αυτοκίνητο θα δίνει πολλά χωρίς να ζητάει οδηγό αγώνων. Βέβαια με τον καιρό, όσοι τυχεροί το αποκτήσουν, επειδή σε μεγάλο βαθμό στο όριο λειτουργεί σαν μία πολύ δυνατή μοτοσυκλέτα, καλό θα είναι να κάνουν κάποια μαθήματα οδήγησης σε σοβαρή σχολή, γιατί είναι κρίμα να μην εκμεταλλεύονται στο 100% το καθαρόαιμο στοιχείο του σε πίστες και ειδικές διαδρομές. Στοιχείο που αναδύεται από την εξωτερική του σχεδίαση πάλι στο 100%. Το αντικρίζεις και ξέρεις αμέσως περί τίνος πρόκειται. Χωρίς τον σεμνότυφο κρυφτούλι των σύγχρονων αντίζηλών του.
Μερικοί έγραψαν αρνητικά σχόλια για το ζύγισμά του, το πάτημα, την αισθητική του. Δεν μπόρεσα να τα ασπαστώ. Τα κατανοώ, αλλά τα κατατάσσω στις παρεξηγήσεις. Ίσως δεν έτυχε να νιώσουν την ουσία του, ίσως να είχαν κάποιο άλλο απωθημένο αυτοκίνητο στο μυαλό τους και χάθηκαν στην περιγραφή του Type-R. Η αλήθεια είναι ότι για να το εισπράξεις στο μέγιστο πρέπει να είσαι λιγάκι παρθένος ή να σκέφτεσαι έτσι. Η αναλογική πλευρά του που τόσο ανεξίτηλα έμεινε στο μυαλό μου βαστάει από άλλες εποχές, πιο ρομαντικές. Κάτι το οποίο λείπει από τον ανταγωνισμό, έχοντας γίνει προϊόν όλα σε ένα. Αγοράζεις GTi και κάνεις βόλτα τα μωρά χωρίς έναν εμετό ρε παιδί μου. Και μετά σου λέει ο τάδε δημοσιογράφος ότι επιλέγεις το τάδε car setting και μεταμορφώνεται σε φοβερά καλοστημένο χάτσμπακ υπερόπλο. Ανοησίες, μόνο ως ένα βαθμό γίνεται αυτό. Honda και Renault ήταν και είναι ακόμη οι αξιότεροι πρεσβευτές καυτών χάτσμπακ κατά την γνώμη μου. Κι αν βάζατε οδηγούς αγώνων μέσα τους θα κάνανε τρελούς χρόνους παντού. Ακόμη και σε ξακουστές πίστες. Μα τι λέω, έτσι κι έγινε. Το Honda Type-R κατέκτησε τον κόσμο όπως βγαίνει από την κοιλιά της μάνας Ιαπωνίας, χωρίς τεχνάσματα και προσωρινές ρυθμίσεις για χρόνους. Τα χρονόμετρα απλά επιβεβαιώνουν την αυθεντικότητα του. Κλείνοντας, το θέλω σε μπλε.-