Kακά τα ψέματα, η Λαμία, είναι «Φινλαμία» για τους ειδικούς, χάρη στους συνειδητοποιημένους πιστούς και στους εκπληκτικούς οδηγούς της.
Γέννημα-θρέμμα Φθιώτες, με τη γνήσια ελληνική ψυχή και τέχνη με στοιχεία Σκανδιναβίας. Ήταν ο αέρινος τρόπος του Γιάννη Ανδρικόπουλου, που μιλούσε όπως μαγικά οδηγούσε. Ήρεμα και με αλήθειες.
Η σκυτάλη, με το δικό του στυλ και με συνέπεια πρωταθλητή, στον Πάνο Χατζητσοπάνη. Μακάρι να συμμετέχει. Γιατί από το συνωστισμό και τις εκδηλώσεις θαυμασμού, δε θα γίνει η Ειδική όπου θα πάει θεατής με τον μπαμπά του Σωτήρη και τα παιδιά του έχοντας στο GPS τον Παγκόσμιο Νίκο Πετρόπουλο.
Τεράστιος ο Πάνος. Πρωταθλητής με την πραγματική έννοια του όρου. Βωβός-Χατζητσοπάνης-Αθανασούλας-Λάμπρος Κύρκος και Σωκράτης Τσολακίδης, άμεσα ανταγωνιστικοί, ως έτοιμοι από χθες, παρά την αποχή. Είναι τα μέταλλά τους που κερδίζουν τη λογική και τις προδιαγραφές. Ψυχή και τέχνη στη μέγιστη τιμή και σε συνδυασμό με Παπαδημητρίου, Κεχαγιά, Μπαντούνα, Αναγνωστάκο, Ακράτο, Ζυμαρίδη, Παναγιώτη Ρουστέμη, Πλάγο και άλλους ικανούς, έχεις πολλούς λόγους ώστε να προμηθευτείς αντίσκηνο.
Η Λαμία, που κέρδισε την παρτίδα για τη βάση του αγώνα με μοναδικό τρόπο. Αξιοποιώντας δυνάμεις σεμνά και μεθοδικά, με αρχιτέκτονες τον Χρήστο Σταϊκούρα, έναν πολύ σημαντικό Έλληνα, που λέει λίγα και πράττει με αποτέλεσμα -ο υπουργός-Άγιος Χριστόφορος του μέσου Έλληνα στην κολασμένη εποχή που ζούμε-, αλλά και τον δικό μας, τον Νίκο Μανώλη. Τον ακομπλεξάριστο sub-comandante NikMan.
Πιστέψαμε πως δεν αντιστέκονται, δεν πυροβολούν και έχουν παραδοθεί. Έβγαλαν όμως μέταλλο, δούλεψαν σκληρά και έξυπνα και κέρδισαν μια άτυπη μάχη με τον ωραίο, τον έντιμο τρόπο. Το κυριότερο, με το τακτ και το σεβασμό που λείπει ευρύτερα στην πολιτική ζωή. Σεβασμός στη μέγιστη τιμή με αποδέκτες τον Λευτέρη Αυγενάκη, τον Mr Rally Acropolis WRC, και την επιτροπή του Τάκη Πουρναράκη, που έπαιξε τον διακριτικό ρόλο που της ταιριάζει.
Η απόλυτη δικαίωση και για τον Κώστα Μπακογιάννη, από τους ευεργέτες του αγώνα, μαζί με τους Μάριο Ηλιόπουλο και Αλέξανδρο Μανιατόπουλο.
Σήμερα η Φθιώτιδα φοράει τα καλά της, και δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η φιλοξενία εκτός, από την ώρα που πέφτει η σκόνη, θα είναι αντίστοιχη με την εντός ειδικών διαδρομών. Ένα πακέτο που ψάξε, και μόνο στη Φινλανδία θα βρεις, και δεν είναι υπερβολή ο κωδικός «Φινλαμία». Με δικό της, πολύ δυνατό «Υπουργείο Αγώνων» το Σωματείο ΑΛΑΛ, και Σωματοφύλακες τους Χρυσόστομο Καρέλλη και Πανουργιά Πανουργιά. Σε ρόλο Ντ’ Αρτανιάν ο Γιώργος Πολυζώης, με γεγονός πως το αίμα του καλλιτέχνη-πρωταθλητή ποτέ δε γίνεται νερό. Ούτε είναι δυνατόν οι διοικητικές διαφωνίες μας να μετριάζουν τα αγωνιστικά του υπερ-μεγέθη και την τιμιότητα που τον χαρακτηρίζει. Στη γενικότερη παρουσία, πάντα κάτι όμορφο θα ετοιμάζει η ανήσυχη οικογένεια Κούγια… κ.ά.
Οικογένεια…
Ό,τι χαρακτηρίζει την κοινότητα εκεί, και αν μελετήσεις το ΔΣ του «Υπουργείου», δεν προκύπτει τυχαία το όνομα της κ. Ιωάννας Ανδρικοπούλου, ενώ όσοι πολύ παλαιοί έχουμε δεχτεί τη συγκλονιστική φιλοξενία του αείμνηστου Νάκου Πανουργιά, στην Αγ. Μαρίνα. Ο πατέρας του δικού μας Π.Π., καθηγητής συμπεριφοράς, μετρ του savoir-vivre, ο άρχοντας Νάκος, όπως σήμερα εκεί και ο δημιουργικός Πανουργιάς του στο δικό του «σπίτι», και μείνετε συντονισμένοι.
Μεγάλη υπόθεση οι οικογενειακοί δεσμοί, που άλλωστε μέσα από τη σπάνια φιλοξενία τους, που θα βρεις και στη Θεσσαλονίκη και στο Βόλο κ.α., προέκυψαν δυνατές φιλίες.
Τότε, τις δεκαετίες 1980 και ’90, αν το σχέδιο των δεκαήμερων δοκιμών προέβλεπε δυο, τρία βράδια στη Λαμία, επιλογή σου ήταν ακόμα περισσότερα, ώστε να προλάβεις να απολαύσεις τη φιλοξενία της κ. Σούλας Πανουργιά, συζύγου-συνοδηγού του Χρήστου και μαμάς του Γιάννη και του Κώστα. Στο σπίτι τους στην πόλη αναλάμβανε η Σούλα, στο βουνό στο Λιμογάρδι ο Χρήστος, που σου εξηγούσε και τη διαφορά ανάμεσα στον βλάχο και στον καραγκούνη. Αν ζούσε ο αείμνηστος «Φέρτακας», θα γράφαμε βιβλίο για τον Χρήστο Πανουργιά. Όταν η λατρεία συναντάει την εκτίμηση και ο συνδυασμός χτυπάει το βαθύ κόκκινο της εξ αίματος φιλίας. Ο παππούς ήταν και ο μόνος λόγος ώστε να προστεθεί στην παρέα μας ο Γιάννης τους, που θαύμαζε τον Κώστα. Είχε λατρεία για τα μωρά ο αείμνηστος. Θυμάμαι μια μέρα, πρωί στην Καλαμπάκα, φτιάχνοντας φραπέ, σχολίασε: «Όπως ο Χρήστος στην Μακρυρράχη, κανείς σας». Ο Γιάννης Χ. Πανουργιάς, πρωταθλητής αργότερα, αλλά το κυριότερο τότε, η παρέα του παππού, ήταν ο μόνος λόγος ώστε να διακόψει την ορθοπεταλιά ο Κωστάκης τότε, Κώστας σήμερα. Τέρατα αξιοπρέπειας όλοι τους.
Το άλλο βράδυ, στο ιταλικό εστιατόριο στην πόλη, με Τάσο Γεμενή που στάθμευε τη λευκή Mercedes πάνω στην κεντρική πλατεία, και ποιος να μιλήσει στον κολοσσό. Σε κοίταγε και σε καθήλωνε με το βλέμμα του. Κάποιες φορές ήταν μαζί μας στην παρέα ο Γιάννης Κέπετζης, ο φίλος-συνοδηγός του, αργότερα σημαντικός οργανωτής, κλειδί ασφαλείας στο ΡΑ, όπως βέβαια και ο Τάσος Αθανασίου. Ο αλυτάρχης των αγωνιζομένων.
Τότε ήταν περιπέτεια το «μπες-βγες» στο υπόγειο του ξενοδοχείου «Σαμαρά». Ήταν το 5άστερο της πόλης, και πηγαίναμε να μείνουμε εκεί για να δούμε τους φίλους μας. Απαιτούσε δεξιοτεχνία η διαδικασία στο πάρκινγκ, και δεν είναι υπερβολή: ο Γιώργος Μοσχούς άφηνε την άσκηση στον Αλέξη Κωσταντακάτο, στον Δημήτρη Βαζάκα, αφού το «μουλάρι» δυστροπούσε.
Αργότερα, όταν «μετακομίσαμε» στα Καμένα Βούρλα, σε «Γαλήνη» (κλάση «Four Seasons») και «Βιολέτα» (κλάση Nissan, λόγω της αξιοπρεπούς αξιοπιστίας που το διακρίνει), στη Λαμία προέκυψε το «Φθία» και άλλα της φιλόξενης αλυσίδας Κυρίτση.
Απορία μας, γιατί δε λάμπει η Υπάτη, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Γεγονός πως τότε, αν ήθελες να λέγεσαι αγωνιζόμενος, καύσιμα προμηθευόσουν μόνο από του Χατζητσοπάνη. Η μαμά κ. Άννα εδώ, η Σούλα παρακάτω, ο Πάνος κάπου τέρμα γκάζι, και έτσι ξαφνικά ο Σωτήρης παντού. Αεικίνητος. «Ό,τι θέλουν τα παιδιά». Στην κυριολεξία, και αναρωτιέσαι με πόσους τόνους καύσιμο έχουν χορηγήσει οι Χατζητσοπάνηδες τους ελληνικούς αγώνες.
«Καφέ, σάντουιτς, λάδια, βενζίνες, όλα δικά μας», ούρλιαζε από το εστιατόριο, για να ακουστεί η εντολή στο πρατήριο. Εξηγούσες ότι τα καύσιμα τα πληρώνει η εταιρεία, και απογοητευόταν, και ψιθύριζε, «καλά μάνα μου, εσύ ξέρεις».
Ετοιμάζοντας ταξίδι…
Θα πάμε Παύλιανη στου Χρυσόστομου με Peugeot 3008 Hybrid4, με Αλέξανδρο και Στυλιανό. Να τους ξεναγήσουμε στο ρετιρέ. Σημαντικό ότι σήμερα τα μωρά του motorsport έχουν το λόγο το σωστό να ονειρεύονται. Με όραμα σοφά πλασμένο, από τη στιγμή μάλιστα που η ειδική επιτροπή θα συνεργαστεί με την ΟΜΑΕ για το καλύτερο αύριο του ελληνικού motorsport. Ιεροτελεστία με ρίζες στη βάση της κοινωνίας.
Με την ευκαιρία…
Είπαμε, πρωτεύουσα του αγώνα η Λαμία, η καρδιά του στην Ιτέα του Καλαφάτη και του Αναγνωστάκου, σημεία αναφοράς τα Μετέωρα και ο Ταρζάν και ειδικές διαδρομές καρδιάς οι Καρούτες και η Μακρυρράχη.
Το Λουτράκι, η «Βουλιαγμένη» του αγώνα, το τέλειο περιβάλλον που έπαιξε τον σημαντικό του ρόλο σε διαστάσεις-σωσίβιο, όπως τα πνευστά σε στρατιωτικό χόβερκραφτ, με υλικά από χρυσό και ατσάλι, χάρη στον Δήμαρχο Γιώργη Γκιώνη και στον Παύλο Αθανασούλα. Ο Δήμαρχος, ένας υπέροχος άνθρωπος, με όραμα που ξεπερνάει τους Αγίους Θεόδωρους.
Δε θα εμβαθύνουμε με ρίσκο να χαθεί το momentum, και άλλωστε είναι γνωστό πως εκεί είναι το τέλειο περιβάλλον για την classic έκφραση του αγώνα με τη σύγχρονη πρακτική…
Να έχουμε να λέμε, αφού γίνονται τα ακατόρθωτα…_ Σ. Χ.
