Με την ευκαιρία της συνέντευξης στο 4Drivers του «Κωνσταντό», να εξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε.
«Γιατί τρία Nissan, κουμπάρε;», ρώτησε τρυφερά και με ενδιαφέρον ο αγαπημένος μου συνοδηγός και «κούμπας», Ευθύμης Σάσσαλος. Υπενθυμίζω ότι, σε σχετική ερώτηση, το top 5 των αγαπημένων μου αυτοκινήτων είναι η «911», η «550» και τρία Nissan. Δύο αγωνιστικά, το 240 RS και η Silvia 200 SX, και το GT-R.
Θα μπορούσε να είναι και 5×911 ή τουλάχιστον δύο Ferrari/5, αφού η Scuderia παραμένει στην καρδιά μου, όπως άλλωστε και στον «τοίχο» μου. Απλώς κατέγραψα λειτουργώντας αυθόρμητα και στο πλαίσιο των ισορροπιών που με χαρακτηρίζουν, όπως καταγράφουν κάποιοι – και, με την ευκαιρία, αναρωτιέμαι πού θα κρυφτείτε όσοι βρίζετε και κατηγορείτε έτσι με άνεση και ελαφρά τη καρδία σε σχέση με τη συμπεριφορά μου προς τον Κ.Κ., αλλά δεν πρόκειται να «απαντήσω» για τον αφεντικό-φίλο, «πατέρα» μου.
Επί της ουσίας, κατέγραψα σε αυτήν την άτυπη λίστα-γκαράζ, όπως έξυπνα τη χαρακτηρίζει ο Γιάννης, την καλύτερη «911» με τα δικά μου μέτρα, όντας και η τελευταία αερόψυκτη και η καλύτερα στημένη στο δρόμο. Θυμίζει πολύ την «991» και την Cayman, και λιγότερο τις 996-997, όντας πιο φιλική και αποτελεσματική, άσχετα από έκδοση συνδεδεμένη με κινητήρα και σύστημα μετάδοσης. Άλλωστε, η Τέλεια Διαδρομή ήταν εκείνη με την μπλε στο Σούνιο και στην Πάρνηθα, που χρησιμοποιούσε σύστημα Tiptronic. Είχαν σκοτώσει τότε την υποστροφή στην είσοδο, και δε σε κέρδιζε μόνο στην ευθεία. Τη φορούσες και σε προκαλούσε να οδηγήσεις και να στρίψεις, ώστε να απολαύσεις κάτι που βρίσκεις σε «911» προδιαγραφών GT3.
Η επιλογή της Ferrari 550 συνδέεται και με την προτίμησή μας στην κλασική διάταξη «κινητήρας μπροστά και κίνηση πίσω» σε διθέσιο αμάξωμα, και μόνο τυχαία δε λάτρεψα και τη σύγχρονη AMG GT της «Μερκ». Δύστροπη η Ιταλίδα, αν και πιο προβλέψιμη από την «575», που, αν ψαχνόσουν και δίσταζες, σε σκότωνε. Η «550», με τον επιλογέα να ταξιδεύει στις κλασικές θυρίδες, είχε έντονη προσωπικότητα, που σε κρατούσε μακριά από πεζές λεπτομέρειες, όπως τριγμούς και άλλους θορύβους, κυρίως από το αμάξωμα. Είχες αυτιά μόνο για τον κινητήρα, και γερά πόδια, χέρια και νεύρα για να τη χειριστείς και να την απολαύσεις. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στο Φιοράνο, όταν κατέβαζες βιαστικά και άτσαλα σε σχέση με τον κινητήρα, μπλόκαρε πίσω, και άξονας-ανάρτηση θύμιζαν Escort Μk2 με σούστες. Μετέτρεπες όμως την «ανωμαλία» σε τρόπο και σε επιλογή που σε ικανοποιούσε και σε οδηγούσε ώστε να προσαρμοστείς και να πας να βρεις τα όριά σου.
Από την άλλη, παραμένει το τέλειο κουπέ στην Τέλεια Διαδρομή, με ή χωρίς την κατάλληλη συνοδηγό.
Για τα Nissan τώρα…
Αν έχεις συμμετάσχει σε αγώνες και δεν έχεις ερωτευτεί-αγαπήσει την πολεμική σου μηχανή, τότε καλύτερα πήγαινε σε διαγωνισμό μέτρησης μεγέθους οργάνου που συνδέεται με τον ανδρισμό.
Αν λοιπόν έφτιαχνα 10άδα αγωνιστικών, θα ήταν η Sud το πρώτο μου, μετά θα έβαζα δύο Escort, το κόκκινο «ΟΜ» που έφτιαξε ο Πέτρος Μαρτίνης και το λευκό ΑΚΑΙ Escort του Δημήτρη Γιαλούρη, στη συνέχεια 5-6 Nissan και στο τέλος το κίτρινο Ibiza kit car του Έρβιν Βέμπερ. Μια φόρμουλα 1 με κίνηση μόνο μπροστά, στο χώμα.
Επί του προκειμένου όμως. Τι να γράψω για το 240 RS; Ένα καθαρόαιμο γκρουπ Β που το οδηγήσαμε με κέφι και το χάρηκαν οι θεατές όσο λίγα αυτοκίνητα στους ελληνικούς αγώνες. Η αξιοπιστία του συνδεδεμένη με την ποιότητα υλικών και ανθρώπων και η εικόνα του άμεσα συνδεδεμένη με το πώς το χειριζόταν ο τεράστιος Γιώργος Μοσχούς, που πετούσε ζωγραφίζοντας με δαύτο. Πήγα με τρία διαφορετικά σε τρία Ράλλυ Ακρόπολις, ενώ ήταν περίφημο και περήφανο σε κάθε έδαφος. Μειονέκτημά του η τετρακίνηση των αντίπαλων συνδυασμών και το δικό μου άγχος μην το τραυματίσω και απογοητεύσω όσους με επέλεξαν και με στήριξαν με πάθος και εμπιστοσύνη. Στα καλά, αλλά και στα δύσκολα, ήταν όλοι δίπλα μου. Ο ηγέτης Τ.Θ. και, κυρίως, ο Νίκος Κελεσάκος, η οικογένειά του και οι μηχανικοί μας. Τα κομάντο. Όλοι δίπλα μου, έδιναν φτερά στο αυτοκίνητο και πίστη στην ψυχή μου, βγάζοντάς με με τον τρόπο τους από κάμποσα αδιέξοδα στα δεκατρία χρόνια υποδειγματικής συνεργασίας.
Η Silvia, τώρα, η 3λιτρη 200 SX σταλμένη από την Ιαπωνία για τον «Έλληνα», το αυτοκίνητο με το «18» και το «17» στα Ακρόπολις '87-'88 που πήγε εκεί, και το '89 και το '90 με τον Στάθη Γιωργάκη και τον αείμνηστο Παύλο Μοσχούτη, γιατί απλώς ήταν το «αμάξι μου».
Ήταν το δικό μου. Έτσι το ένιωσα, και είναι και το μόνο που θα πλήρωνα ώστε να το έχω. Να το βλέπω και να το ακούω. Μας άρεσε πολύ στη Nissan που οι αντίπαλοί μας το υπερεκτιμούσαν. Καμαρώναμε, αν και ξέραμε ότι θέλει τρόπο, όντας πολύ βαρύ και «κοντό» σε μεταξόνιο. Καμία σχέση με τη Violet-Silvia του '82 που οδήγησα λίγο το '83-'84. Πολλά κυβικά, αλλά max 250 ίπποι και καμία διάθεση να κάνει χρόνους αν δεν την οδηγούσες σχετικά υποστροφικά. Ίσως και η προσπάθεια να την ψάξεις και να τη βρεις κερδίζοντας ειδικές και διεκδικώντας τίτλους την τοποθετεί πολύ ψηλά στην καρδιά μου, πάνω από το GtiR, έναν «βιομήχανο» χαράς και τίτλων, ή το Micra-σπαζοκεφαλιά, όσο και ένεση ηθικού και εγωισμού, χάρη στον Μηνά και στον Ανδρέα, που έφτυναν αίμα με δαύτο, ξεπερνώντας τους Ιάπωνες συναδέλφους τους.
Το GTiR παραγωγής; Θα περιμένετε να σημειώσω ότι κερδίζει την 911 Turbo με τα μισά χρήματα. Μακριά από εμάς συγκρίσεις-ιεροσυλία. Απλά γιατί έτσι. Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται, γιατί μου θυμίζει ότι έχω έναν Φίλο στην από εδώ πλευρά του λόφου και, ενώ υπήρξε αφεντικό μου, ποτέ δε μου το έδειξε, και ακόμα γιατί αυτό το ανθρακί, το δικό μας, κάθε ημέρα μου υπενθυμίζει πώς θα ήθελα να συμπεριφέρεται αν είχα και άλλον αδελφό, μικρότερο από τον Νικόλα μου, και κυρίως αν είχα ένα αγόρι, αν είχα γιο. Καλό ΣΚ_ Σ. Χατζηπαναγιώτου, «Στρατισίνο»
ΥΓ: Αφιερωμένο το σημείωμα. Στους συνοδηγούς μου, στην Νταίζη, τότε κ. «911», στους Σπύρο Κάγκα, Άκη Τεμπερίδη, Μ.Σ. και Νίκο Ταγκούλη για ό,τι «φτιάξαμε» στο Φιοράνο, στον Τάκη, στον Βάκα-Νίκο και στα κομάντο-μηχανικούς μας, στον Αντώνη, στον «Παπ», το Παπάκι μας, και τον Λευτέρη της Seat, αλλά και στον Παύλο και τον Λάμπρο, αυτοί ξέρουν.