Όταν η τεχνολογία ακυρώνει βασικές αντιληπτικές μας ικανότητες. Γιατί οι σύγχρονοι οδηγοί δυσκολεύονται να προσανατολιστούν;
Μας κορόιδευε ένας ξένος πως εμείς οι Έλληνες, όταν πρόκειται να δώσουμε μια εκτίμηση για τον απαιτούμενο χρόνο άφιξης σε οποιονδήποτε προορισμό, αυτή είναι πάντα «σε ένα 20λεπτο». Κι όμως, οι αισιόδοξες χρονικές προβλέψεις δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο και, σύμφωνα με μια θεωρία, η εκάστοτε εκτιμώμενη διάρκεια έχει να κάνει με το μέγεθος μιας χώρας ή μιας πόλης. Έτσι, για ένα ραντεβού που κάποτε είχαμε στο Λονδίνο, ο οδηγός υποσχέθηκε πως θα ήμασταν εκεί σε 45 λεπτά. «Όλοι στο Λονδίνο χρειάζονται 45 λεπτά», σχολίασε ειρωνικά ένας ντόπιος, όταν τελικά φτάσαμε καθυστερημένοι. Γιατί ακόμα ένας κανόνας λέει πως οι πραγματικοί χρόνοι είναι ακριβώς διπλάσιοι της αρχικής εκτίμησης.
Αντίστοιχα, αρκετά χρόνια πριν, στο πλαίσιο μιας αποστολής στη Βραζιλία, επρόκειτο να μεταβούμε σε μια μεγάλη φυτεία ζαχαροκάλαμου. «Πόση ώρα θα μας πάρει;» ρωτήσαμε και, αντί της υπόσχεσης για δίωρο ταξίδι, αναλώσαμε τελικά τέσσερις ώρες στα άβολα καθίσματα ενός λεωφορείου. «But that’s another story», όπως έλεγε και ο πολυπράγμων μπάρμαν στη «Γλυκιά μου Ίρμα».
Σήμερα δεν υπάρχει δικαιολογία για τέτοιες λάθος εκτιμήσεις όσον αφορά τη διάρκεια μιας μικρής ή μεγαλύτερης μετακίνησης, ούτε φυσικά χώρος για πολύωρες συζητήσεις και διαφωνίες για το αν η Λαμία απέχει δύο ώρες ή πόσο θα χρειαστεί για να κατέβεις στο κέντρο σε ώρα αιχμής.
Οδηγοί αγκαλιά με τους χάρτες της Google
Το Google Maps ή οποιαδήποτε άλλη αξιόπιστη εναλλακτική εφαρμογή θα δώσει με μεγάλη ακρίβεια, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, το χρόνο μιας διαδρομής, παρά την πολυπαραγοντική και απρόβλεπτη εξέλιξη της κυκλοφορίας. Φυσικά, δεν είναι όλοι μανιακοί με την ακρίβεια του χρόνου, και ίσως τελικά κάποιοι από εμάς να αντιπροσωπεύουμε μια μικρή μειοψηφία, έτσι που αν δεν ήμασταν, για παράδειγμα, υπάλληλοι γραφείου, σε μια άλλη ζωή θα εργαζόμασταν ως μηχανοδηγοί στους ελβετικούς σιδηροδρόμους!
Αν εξαιρέσουμε όμως την ευκολία που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία, αναμφίβολα εγείρονται και προβληματισμοί για τη νέα γενιά, που δεν έχει πάρει ένα χάρτη στα χέρια της ή έστω, βρε αδερφέ, τον οδηγό δρόμων του Καπρανίδη. Οι παλιοί δε θα δυσκολευτούν να προσανατολιστούν χωρίς την Google. Είναι σαν τον έμπειρο καπετάνιο που, ακόμα κι αν μείνει από GPS, θα χαράξει πορεία με τον εξάντα. Θα πορευτούν, τόσο στο ταξίδι όσο και στους πολύβουους δρόμους της πρωτεύουσας, επιλέγοντας εν προκειμένω, αντί των άστρων, κάποια χαρακτηριστικά σημεία αναφοράς της διαδρομής.
Ακόμα και οι επαρχιώτες, που πατούσαν για πρώτη φορά το πόδι τους στην Αθήνα, όταν «κατέβηκαν» μετά τον Πόλεμο προς εξεύρεση εργασίας, δεν πελάγωσαν. Απλώς στην αρχή, όπου κι αν πήγαιναν, χρησιμοποιούσαν ως αφετηρία το κέντρο της πόλης, την Πλατεία Ομονοίας ή, για την ακρίβεια, το φαρμακείο του Μπακάκου.
Τώρα όμως που εκλείπει η ανάγκη προσανατολισμού, αναμφίβολα ατονεί ένα μέρος της εγκεφαλικής μας λειτουργίας και -ποιος ξέρει- ίσως οδηγήσει τις νεότερες γενιές σε κάποια μορφή πρόωρης άνοιας.
Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι. Ξεκινήστε από αύριο κιόλας κάποιες μικρές ασκήσεις προσανατολισμού. Εύκολες στην αρχή. Διαλέξτε ως αφετηρία τον Μπακάκο…_ Μ. Σ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Εφαρμογές πλοήγησης: Οι δύο λόγοι που τα κάνουν… μαντάρα
