Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80 η Ανατολή άρχισε να "ανοίγει τα φτερά" της στην παγκόσμια αγορά ρολογιών.
Η Seiko μεγάλωνε και εξαγόραζε διάφορες εταιρείες, και σε μια από αυτές εργαζόταν ο Γάλλος, Richard Mille. Ο Mille βλέποντας την αγορά να κινείται σε διαφορετικές ατραπούς, από αυτές που εκείνος ήθελε να ακολουθήσει, διατήρησε το βλέμμα του στην Ελβετία και αναζήτησε άλλου είδους συνεργασίες.
Είχε καταλάβει πως καλά είναι τα φτηνά Quartz που αντέχουν μια ζωή, αλλά για να ξεχωρίσεις, πρέπει να απευθύνεσαι σε λίγους και συγκεκριμένους, που θα πληρώνουν το ποιοτικό σου προϊόν, αδρά και θα έχουν και καλές παρέες, ώστε να επηρεάσουν λίγους ακόμη συγκεκριμένους, οι οποίοι επίσης θα αγοράσουν το προϊόν σου. Και αν γίνει καμία στραβή και ξαφνικά θέλουν όλοι τα προϊόντα σου ή φτιάχνεις ένα άλλο brand πιο φτηνιάρικο ή τα πουλάς σαν να είναι πλάκες χρυσού με λουράκι για το χέρι…
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει σήμερα τα ρολόγια της Ελβετικής Richard Mille να πουλιούνται από 80.000€, μέχρι εκατομμύρια, σε συλλεκτικές εκδόσεις για ελάχιστους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Όλο αυτό έχει γίνει χάρη σε marketing, πιο επιθετικό και από πεινασμένη λέαινα στην Αφρική. Διασημότητες, αθλητές και φυσικά οδηγοί F1, όλοι είναι πελάτες προβεβλημένοι με το παραπάνω και φωτογραφημένοι με τα (ομολογουμένως) ιδιαίτερα και ξεχωριστά ρολόγια της εταιρείας στους καρπούς τους.
Ένα πράγμα μόνο θα σας πω. O Felippe Massa έχει ρολόι με το όνομά του! Στην Ferrari δεν του άλλαζαν… μπουζί μην τυχόν και περάσει τον Schumacher και ο Mille του έφτιαξε ρολόι που κοστίζει 110.000$. Με αυτά και αυτά πάντως ο Richard Mille πουλάει πάνω από 5.000 ρολόγια τον χρόνο και τα κέρδη της εταιρείας ξεπερνούν τα 300 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Έτσι συντηρεί την σπάνια συλλογή αυτοκινήτων της δεκαετίας του 70 και το status του motorsport man. Η αγάπη του για το motorsport δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, έτσι έχοντας περάσει από τη θέση του χορηγού στο Le Mans, από την αγωνιστική θέση του gentleman driver στο WEC λίγο αλλά και το ότι έχει διάθεση να ξοδεύει χρήματα στους αγώνες, τον έχουν φέρει στην θέση του προέδρου της Επιτροπής Endurance της FIA. Το 2020 μάλιστα έφτιαξε την δική του ομάδα για το Le Mans (όπου είναι πρόεδρος; Αυτά που κοροϊδεύουμε FIA;). Μια ομάδα για την LMP2, την μικρότερη κατηγορία. Μια ομάδα με οδηγούς αποκλειστικά γυναίκες!
Το 2021, δε η γυναικεία ομάδα δεν θα περιοριστεί στο Le Mans, αλλά θα ακολουθήσει όλο το WEC με τις Tatiana Calderon, Sophia Floersch και Beitske Visser να οδηγούν το πρωτότυπο της Oreca που προετοιμάζει η Signatech του Philippe Sinaut.
Παρόλα αυτά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πόσο καλή είναι η Richard Mille Racing και πόσο επιτυχημένη θα αποδειχθεί η συμμετοχή της στο πρωτάθλημα. Σημασία έχει πως ο Γάλλος αποδεικνύει και πάλι πως είναι μπροστάρης. Δημιούργησε την πρώτη αμιγώς γυναικεία ομάδα και έδωσε «σάρκα και οστά» σε ένα δεκαετές σχεδόν, πλάνο της FIA, να προωθήσει τις γυναίκες στις υψηλότερες βαθμίδες του motorsport.
Το FIA Girls on Track, το W Series, το Women in Motorsport, οι Iron Dames, ακόμη και το Extreme E πρόσφατα, όλα έχουν δημιουργηθεί για να τονίσουν την παρουσία των γυναικών στο ανδροκρατούμενο motorsport. Μια παρουσία που για να είμαστε ειλικρινείς δεν χρειάζεται απαραιτήτως ενίσχυση. Χρειάζεται ίσως προβολή, καλύτερη επικοινωνία και ενδεχομένως και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τις ίδιες τις γυναίκες.
Εξάλλου όπως παραδέχτηκε πρόσφατα η ίδια η Katherine Legge στο podcast του WEC, το motorsport είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι του αθλητισμού που δεν υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, αρκεί κάποιος να είναι καλός οδηγός.