Οι αναγνωρίσεις ενόψει του 3ου φετινού αγώνα του WRC, ανέδειξαν μια σημαντική παράμετρο των ασφάλτινων αγώνων, που είναι οι μπούκες.
Αν διαβάζετε και είστε άσχετοι με το σπορ, συγχαρητήρια έχετε πετύχει διάνα. Εδώ θα μάθετε απίστευτα ενδιαφέροντα πράγματα και θα απολαύσετε την καταπληκτική γραφή μου… Εντάξει, είπα να αυτοδιαφημιστώ λίγο, συγχωρέστε με! Ήθελα να πω, πως αν είστε άσχετοι, οφείλω να σας εξηγήσω ότι η μπούκα είναι αυτό που κάνουν οι περισσότεροι οδηγοί στους ασφάλτινους αγώνες, όταν βγαίνουν εκτός των ορίων της ασφάλτου. Ο κυριότερος λόγος είναι για να γλιτώσουν κάποια μέτρα και να κάνουν καλύτερο χρόνο. Αυτή όμως είναι πολύ απλοϊκή προσέγγιση, γιατί η μπούκα είναι μια διαδικασία σπαζοκεφαλιάς για τα πληρώματα και κυρίως για τον συνοδηγό.
Περνάει, δεν περνάει, ωφελεί, δεν ωφελεί και άλλα τέτοια, σημαντικά σε έναν αγώνα ράλλυ, διλήμματα συνοδεύουν τις μπούκες. Άλλες πάλι δεν είναι τόσο εμφανείς, έτσι ο συνοδηγός δεν τις γράφει στις αναγνωρίσεις και τις ανακαλύπτει ξαφνικά στον αγώνα γιατί την είχε δει και την πέρασε, ο προηγούμενος.
Όπως είπα όμως η μπούκα είναι σπαζοκεφαλιά γιατί ορισμένες φορές απλώς δεν χρειάζεται. Μπορεί να την έχει περάσει ο προηγούμενος, αλλά δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι άξιζε κιόλας, οπότε πάλι καταλήγουμε στα καλά γραπτά και την εμπειρία πάνω στην συγκεκριμένη ειδική. Ο χειρότερος συνδυασμός δε, είναι η μπούκα να είναι ανώφελη, αλλά να την έχουν δοκιμάσει οι προηγούμενοι και να έχουν βρωμίσει το οδόστρωμα, οπότε εκεί σφίγγεσαι και περνάς.
Από την άλλη υπάρχει και το «μην». Το «don’t cut» όπως το διάβαζε ο Nicky Grist. Έτσι το έχουμε συνηθίσει εμείς που παίζαμε λίγο παραπάνω Colin McRae Rally παλιά. Αυτό σημαίνει όχι μπούκα και δεν είναι καθόλου αστείο. Γιατί αν το «μην» το παραβλέψει ο οδηγός, 9 στις 10 φορές η κατάληξη δεν είναι καλή. Αυτό είναι το θέμα μας σήμερα…
Ο τελευταίος αμιγώς ασφάλτινος αγώνας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πριν από το Ράλι Κροατίας που θα δούμε αυτό το Σαββατοκύριακο, ήταν το Ράλλυ Γερμανίας το 2019. Ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά του από το 2002, όταν και μπήκε στο πρόγραμμα του WRC, ήταν τα hinkelsteins.
Τα hinkelsteins δεν υπήρξε ποτέ λόγος να αφαιρεθούν από την τεράστια αυτή έκταση στην περιοχή του Baumholder και έτσι έγιναν ο μεγαλύτερος φόβος των οδηγών όταν πια η Panzerplatte αποτελούσε αναντικατάστατη ειδική του Ράλλυ Γερμανίας. Μετά το ατύχημα του Petter Solberg το 2004 μάλιστα, οι βράχοι της Γερμανίας έγιναν ακόμη πιο διάσημοι. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ένα απλό γλίστρημα του Πρωταθλητή οδήγησε στην ολική καταστροφή του Impreza και στον παρ’ ολίγον τραυματισμό του Phil Mills.
Αντίστοιχη εμπειρία είχε και ο Stephane Lefebvre το 2016 και δυστυχώς εκεί δεν γλιτώσαμε τον τραυματισμό και του Γάλλου, αλλά και του συνοδηγού του, Gabin Moreau. Το Citroen DS3 διαλύθηκε, σαν να ξερίζωσε τον κινητήρα του ο Μέγκατρον και το πλήρωμα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Γενικώς τα hinklesteins της Γερμανίας δεν συγχωρούσαν το παραμικρό λάθος. Σε συνδυασμό μάλιστα με το γλιστερό οδόστρωμα του παλιού πεδίου δοκιμών αρμάτων, ήταν το πρώτο μάθημα σε κάθε νέο οδηγό που έμπαινε στην ειδική και η τελευταία συμβουλή, ακόμη και για τους έμπειρους, πριν σφίξουν τις ζώνες τους.
Στην Κροατία δεν έχουν hinkelsteins, ευτυχώς. Έχουν κάπως ταλαιπωρημένη άσφαλτο όπως είδαμε στις εικόνες, αλλά μιλάμε για έναν ολοκληρωτικά νέο αγώνα, όπου τα ερωτηματικά θα είναι πολλά και πιθανώς και οι εκπλήξεις.