Η έλευση της ηλεκτροκίνησης αλλάζει την αρχιτεκτονική των αυτοκινήτων.
Η ηλεκτροκίνηση φέρνει τα “πάνω-κάτω” στην αρχιτεκτονική των αυτοκινήτων, καθώς σταδιακά θα φέρει την κατάργηση των προσθιοκίνητων αυτοκινήτων. Ας δούμε γιατί…
Η ασφαλής οδική συμπεριφορά είναι δεδομένη για όλα τα σημερινά αυτοκίνητα. Κι όμως, πρόκειται για κάτι που δεν ίσχυε κάποιες δεκαετίες πριν. Αναμφίβολα η δουλειά που έχει γίνει τα τελευταία 25 χρόνια στο κομμάτι των αναρτήσεων, αλλά και στα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου της δυναμικής συμπεριφοράς των αυτοκινήτων, έχει σώσει χιλιάδες ζωές.
Όμως, μία ακόμα παράμετρος, καθοριστική της οδικής συμπεριφοράς ενός οχήματος, έχει να κάνει με τη διάταξη των μηχανικών μερών του, τη θέση δηλαδή του κινητήρα στο αμάξωμα όπως επίσης με τους τροχούς στους οποίους μεταφέρεται η κίνηση.
Μπορεί το εμβληματικό Mini να μην ήταν το πρώτο μοντέλο στην ιστορία της αυτοκίνησης που υιοθέτησε την μπροστινή κίνηση, εντούτοις θα λέγαμε πως ήταν αυτό (μαζί με το Golf λίγα χρόνια αργότερα) που την καθιέρωσε, με σημαντικά οφέλη τόσο χωροταξικά όσο και στον τομέα της οδικής συμπεριφοράς, η οποία σε συνθήκες χαμηλής πρόσφυσης αποδεικνύεται πολύ πιο φιλική για τον μέσο οδηγό.
Παρά την κυριαρχία των προσθιοκίνητων αυτοκινήτων, η αρχιτεκτονική «κινητήρας εμπρός / κίνηση πίσω» διατηρήθηκε στις πιο premium και σπορ κατασκευές, αφού εξασφαλίζει καλύτερη κατανομή της συνολικής μάζας στους δύο άξονες, προσφέροντας έτσι μια πιο ζυγισμένη δυναμική συμπεριφορά στις στροφές.
Τέλος, την πιο εξεζητημένη λύση του «όλα πίσω» τη συναντάμε περισσότερο στα supercar, παρά σε οικογενειακά μοντέλα.
Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη επιλογή, από την Porsche 911 μέχρι το κλασικό Σκαθάρι, ήταν ταυτισμένη με έναν πιο δύστροπο οδηγικό χαρακτήρα, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της μάζας… κρεμόταν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Γνώριμες παρενέργειες ήταν επίσης η ασάφεια του τιμονιού στις υψηλές ταχύτητες και η ευαισθησία στους πλευρικούς ανέμους. Παρ’ ότι ελάχιστα σύγχρονα καθημερινά μοντέλα με συμβατικό κινητήρα ακολουθούν τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική, διαπιστώνουμε ότι στην περίπτωση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων αυτή τείνει να κυριαρχήσει. Και οι λόγοι είναι πολλοί.
Γιατί η ηλεκτροκίνηση ταιριάζει με την κίνηση στους πίσω τροχούς;
Με τη βαριά μπαταρία τοποθετημένη χαμηλά στο δάπεδο ανάμεσα στους δύο άξονες, εξασφαλίζεται η ιδανική κατανομή βάρους, ανεξαρτήτως της θέσης του κινητήρα. Η ύπαρξη ενός μικρού ηλεκτρικού μοτέρ στον έναν ή και στους δύο άξονες επ’ ουδενί δεν επηρεάζει την εν λόγω ισορροπία.
Γιατί όμως, ολοένα και πιο συχνά βλέπουμε να τοποθετείται ο ηλεκτροκινητήρας στον πίσω άξονα; Κατ’ αρχάς, με την ακαριαία ροπή του μοτέρ, είναι καλύτερο η κίνηση να δίνεται στους πίσω τροχούς που «φορτίζονται» από τη μεταφορά βάρους στη φάση της επιτάχυνσης.
Αντίθετα, σε ένα προσθιοκίνητο ηλεκτρικό οι κινητήριοι τροχοί θα σπίναραν έντονα, μεταφέροντας μάλιστα αντιδράσεις στο τιμόνι. Εκτός των άλλων, η απουσία ημιαξονίων στους εμπρός τροχούς επιτρέπει στους τελευταίους να παίρνουν μεγαλύτερη κλίση, εξασφαλίζοντας έτσι έναν εντυπωσιακά μικρό κύκλο στροφής.
Τέλος, η ανάκτηση της ενέργειας μέσω των πίσω τροχών συμβάλλει στην ευστάθεια κατά τη διάρκεια της επιβράδυνσης.
Να, λοιπόν, που ξαφνικά, η ηλεκτροκίνηση, ανατρέπει μια πεπατημένη της αυτοκινητοβιομηχανίας έπειτα από μισό και πλέον αιώνα._ Μ. Σ.