Τρολάρισμα ή προάγγελος συνεργασίας το βίντεο της BMW;
Οι περισσότεροι θα έχετε δει το σχετικό βίντεο, με τίτλο «Τελευταία Μέρα», που δημιούργησε η BMW προς τιμήν του Ντίτερ Τσέτσε, του επικεφαλής της Mercedes-Benz, ο οποίος πρόσφατα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Στο σύνολό τους τα σχόλια για το σχετικό σποτάκι υπήρξαν εκθειαστικά, επαινώντας τη βαβαρική εταιρεία για την αβροφροσύνη της προς το μεγάλο της αντίπαλο. Κάποιοι μάλιστα το βρήκαν έως και συγκινητικό. Το εν λόγω βίντεο αποτυπώνει την αποχώρηση του Τσέτσε, με το αρχικό πλάνο να στέκεται στην άδεια καρέκλα που μένει στο γραφείο του, και να συνεχίζει με τον αποχαιρετισμό των συνεργατών του. Η ανατροπή έρχεται λίγο μετά την αποχώρηση της υπηρεσιακής S-Class που τον μεταφέρει στο σπίτι του. Καθώς η γκαραζόπορτα ανοίγει, αποκαλύπτοντας μια σταθμευμένη S220 της δεκαετίας του ’50, ο Τσέτσε εμφανίζεται να αποχωρεί πίσω από το τιμόνι της φουτουριστικής BMW i8 Roadster! «Free at last», σχολιάζει το φιλμ στο τελείωμά του…
Οι συμβολισμοί πολλοί, που ξεκινούν από το ποια εταιρεία αντιπροσωπεύει το παλιό και ποια το νέο, μέχρι τον καταπιεσμένο πρόεδρο, που επιτέλους είναι ελεύθερος να απολαύσει την BMW του! Προσωπικά δε θεωρώ ότι η BMW τιμά τον απελθόντα πρόεδρο της Mercedes, αλλά τον χρησιμοποιεί για να τρολάρει άσχημα το βασικό της αντίπαλο.
Αν ψάχναμε την αναλογία, θα μπορούσε αντίστοιχα ο Μπιλ Γκέιτς -επιτέλους ελεύθερος- να δουλεύει ευτυχής με ένα MacBook, ο απερχόμενος πρόεδρος της Coca-Cola να απολαμβάνει σε δημόσιο χώρο μια παγωμένη Pepsi και ο Τιμ Κουκ της Apple να φορτώνει απροβλημάτιστα τραγούδια στην android συσκευή του, free at last από το δύσχρηστο iTunes.
Καθώς, μάλιστα, ο θεατής δε γνωρίζει πως πρωταγωνιστής της «Τελευταίας Μέρας» δεν είναι ο ίδιος ο Τσέτσε, αλλά ένας σωσίας του, μένει με την εντύπωση πως το βίντεο αποτελεί ουσιαστικά προπομπό ευρύτερων συνεργειών ανάμεσα στις δύο εταιρείες, πέρα από αυτές που ήδη έχουν ανακοινωθεί στον τομέα της αυτόνομης οδήγησης.
Άλλωστε, τέτοιες συμπράξεις δεν αποτελούν κάτι καινούργιο. Ο κόσμος μάλιστα έχει ξεπεράσει τις αρχικές του αναστολές, καθώς αποδείχθηκε στην πράξη πως ούτε οι κοινές πλατφόρμες ούτε η χρήση ίδιων κινητήρων και κιβωτίων βλάπτουν την ξεχωριστή ταυτότητα της κάθε εταιρείας.
Πώς θα έμοιαζε άραγε ο κόσμος μας, αν κάποια στιγμή γκρεμιζόταν το χάσμα που χωρίζει παραδοσιακούς αντιπάλους και αυτοί συνεργάζονταν πάνω στον ίδιο στόχο; Πόσο ωφελημένοι, αλήθεια, θα ήταν οι καταναλωτές αν για ολόκληρα χρόνια δεν αντιμετώπιζαν τα διλήμματα «VHS ή Betamax», «Android ή iOS», «Canon ή Nikon», «Mercedes ή BMW»;
Το ίδιο ερώτημα, άλλωστε, θα μπορούσε να τεθεί και για την πολιτική. Εφόσον ο στόχος είναι να έχουμε μια καλύτερη παιδεία, ένα αποδοτικότερο σύστημα υγείας, μια οικονομία σε ανάπτυξη και μια εξωτερική πολιτική που να προασπίζει τα συμφέροντα της χώρας, γιατί τα κόμματα, αντί να συνεργαστούν και να οραματιστούν από κοινού το αύριο, επιλέγουν να προβάλλουν ως εμπόδιο τις ιδεολογικές τους διαφορές, από το να βρουν τον τρόπο να γίνει πραγματικότητα ένας τόσο σημαντικός σκοπός;
Φυσικά, κάποιος θα αντιτείνει πως είναι ο ανταγωνισμός αυτός που φέρνει την εξέλιξη και ότι οι αντιθέσεις αποτελούν προϋπόθεση της δημοκρατίας. Δυστυχώς, στην πράξη αποδεικνύεται ότι τα τείχη που υψώνει η κάθε πλευρά απέναντι σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται περισσότερο από τις συγκλίσεις παρά από τις διαφορές, αποτελεί συνήθως το πρόσχημα για να διατηρήσει ο καθένας το δικό του μαγαζάκι. Και τι πιο εύκολο από το να φανατίσεις προς τη μία ή την άλλη επιλογή ένα κοινό που η προτεραιότητά του είναι να ανήκει κάπου…_ Μ. Σ.
