G55, δεν θα μπορούσε ένα πιο σύντομο όνομα να κρύβει μέσα του τόσα πολλά! Θέλετε άνεση; Ασφάλεια; Ικανότητες εντός κ εκτός δρόμου; Μακροβιότητα; Διαχρονικότητα; Αποκλειστικότητα; Μέσα. Όλα μέσα! Η γερμανική απάντηση στα αιώνια Land Rover και Land Cruiser. Και τι απάντηση!; Αποστομωτική! Με ladder frame, τρία διαφορικά, τα οποία ο οδηγός μπορεί να συνδυάσει ανοικτά ή κλειδωμένα, όπως αυτός κρίνει αλλά και απαιτεί ο δρόμος, και μία φοβερά γερή κατασκευή των πάλαι πότε Mercedes-Benz.
Είχα ζήσει με ένα καθόλα άξιο ανταγωνιστή των παραπάνω αιώνιων αντιπάλων. Ένα Mitsubishi Pajero. Το είχα λατρέψει. Ήταν το αυτοκίνητο γενικής χρήσης. Τράβηξε τα πάνδεινα. Να οργώνει την Ελλάδα, δεν το λυπηθήκαμε ποτέ ούτε και συντηρήθηκε αξιοπρεπώς. Έμαθα πάνω σε αυτό. Μέχρι και σε κολόνα πυλωτής το έριξα! Το μόνο που έπαθε; Ο μπροστά προφυλακτήρας απέκτησε σχήμα τετράγωνης κολόνας. Αστείο! Σαν από κινούμενα σχέδια. Ούτε εκείνο το πρωινό που τρέχοντας προς το λιμάνι της Ραφήνας με βροχή και δυνατούς πλάγιους ανέμους, ο οδηγός το έβγαλε εκτός δρόμου με 90χλμ/ώρα, μην μπορώντας να το διορθώσει σε πορεία, αφού αέρας κι υδρολίσθηση το είχε κυριολεκτικά σηκώσει από την άσφαλτο. Τι συνέβη; Πέσαμε σε ένα βραχώδες αγρόκτημα με όλα τα χιλιόμετρα, αφού ούτε τα φρένα δεν άκουγαν στον βρεγμένο δρόμο, και μετά από πενήντα μέτρα αναγκαστικής προσγείωσης σταμάτησε. Με λίγες γρατζουνιές στην προστατευτική ποδιά του κινητήρα. Το αυτοκίνητο αυτό πέρασε στους επόμενους ιδιοκτήτες στα 7 και 15 χρόνια αντίστοιχα. Πέρα από τριγμούς στα 14 του χρόνια, που είχα την τύχη να το ξανά-οδηγήσω, η όπισθεν κλότσαγε λίγο πριν μπει.
Έτσι είναι αυτά τα αμάξια, άτρωτα, παντοτινά. Ακριβώς έτσι είναι και η Mercedes-Benz G55. Στέκει αγέρωχο, απόλυτο στο σκούρο γκρι ματ χρώμα του, και σου λέει ήρεμα: «εγώ είμαι εδώ, μην ανησυχείς για τίποτα.» Αυτή του η ποιότητα, που ειλικρινά πιστεύω ότι ξεπερνάει κάθε ανταγωνιστή αν τα βάλουμε όλα κάτω, είναι και η πιο αξιολάτρευτη. Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες σε τιμόνι και πλαίσιο, όχι ότι είναι κακό, τουναντίον, είναι πολύ καλύτερο από τον ανταγωνισμό, αλλά συγκρινόμενο με άλλα μοντέλα της αυτοκίνησης υπολείπεται σε τομείς. Εκεί που πρωτεύει; Ροπή. Παντού, πάντα. Αυτός ο kompressor V8 των πεντέμισι χιλιάδων κυβικών εκατοστών ήταν ένα θαύμα μηχανολογίας αυτοκινήτου. Μπορεί να παρουσίασε κατά καιρούς κάποια θέματα, αλλά όταν έστρωσε η παραγωγή του και άρχισε η Mercedes να τον χρησιμοποιεί ευρέως σε όλα τα μοντέλα περιωπής της, απέκτησε θαυμαστές, στην συνέχεια οπαδούς, που ήταν πρόθυμοι να τον αποκτήσουν με κάθε κόστος. Όπως ο άνθρωπος που τόσο ευγενικά μας έδωσε την δυνατότητα αυτής της εμπειρίας. Ενώ αυτοκινητιστικά είχε φτάσει στην άλλη άκρη με μια τετράλιτρη Μ3 προηγούμενης γενιάς, με όλα τα M Performance Parts φορεμένα, αποφάσισε να δοκιμάσει και την απόλυτη δύναμη μίας Mercedes AMG. Ήρθαν και δυο παιδάκια σχετικά σύντομα. Η Μ3 έμεινε για ιδιαίτερες στιγμές σε φυλασσόμενο γκαράζ, η G55 απέκτησε την θέση του «καθημερινού» οικογενειακού.
Οδηγώντας την G55 έχεις μια υπέροχη θέα, και μία πραγματική αίσθηση ανωτερότητας. Δεν υπερβάλλω. Είναι πολλά τα ερεθίσματα που εισπράττει ο οδηγός της και τον κάνει να νιώθει υπέρ-ήρωας. Βουνό μπροστά; Θα το ανέβουμε. Χιόνια ή έντονες βροχοπτώσεις με επικίνδυνες κατολισθήσεις; Θα τα ξεπεράσουμε με ασφάλεια. Αυτοκινητόδρομος εν όψη; Θα ρυθμίσουμε την θέση λίγο πιο άνετα και με την περίσσεια δύναμης θα καταπιούμε τα χιλιόμετρα γρήγορα και άνετα. Μερικές φορές ίσως τρομάζοντας τα άλλα αυτοκίνητα γύρω μας αφού θα τους προσπερνάμε με μεγάλα νούμερα στο κοντέρ, μέσα σε ένα τεράστιο σκούρο κτήνος. Παρουσιάζεται ανάγκη ρυμούλκησης, καλύπτεται με μεγάλη ευκολία! Εκτός δρόμου τα πράγματα γίνονται πάντως πιο ξεκάθαρα. Ο πραγματικός χαρακτήρας του μοντέλου αυτού ξεδιπλώνεται με χαρακτηριστική άνεση, προσδίδοντας στην εξόρμηση μία αγχολυτική χροιά. Χωρίς φόβο για τυχόν εμπόδια. Θα τα υπερβεί αφήνοντας εμάς, τους τυχερούς οδηγούς του, να μυρίσουμε την αληθινή ζωή, την φύση, να σταματήσουμε όπου και όπως, να κάνουμε κι ένα πικ-νικ άμα λάχει, να κάνουμε έρωτα, να παίξουμε με τα παιδιά, να κατακτήσουμε κιόλας απόκρημνα βουνά. Να οργώσουμε βοσκοτόπια. Να πλαγιάσουμε όμορφες λίμνες και να βουτήξουμε σε ποτάμια όχι και τόσο ρηχά, αφού μπορεί να διασχίσει βάθη μισού μέτρου χωρίς παπά, να ξεπλυθούμε στα νερά τους από τις προηγούμενες επάλξεις στα ορεινά λασπώδη μονοπάτια.
Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το άρθρο, μου είναι δύσκολο να το αφήσω από τα χέρια μου, πόσω μάλλον να το βγάλω από το μυαλό μου. Το βαθύ κροτάλισμα των πλαϊνών εξατμίσεων, πανομοιότυπων της θρυλικής McLaren-Mercedes, θα με γεμίζει για πάντα. Το είχα σαν όνειρο από παιδί, να αποκτήσω ένα από τα τρία αθάνατα τζιπ. Δεν ξέρω αν στην παρούσα κρίση θα μπορέσει κανείς να αποκτήσει κάτι ανάλογο. Ευτυχώς που υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που με κόπο και υπομονή διαφύλαξαν μια τέτοια δυνατότητα. Να τα λέμε και αυτά, κάποιοι όντως κόποις αγαθά αποκτούν. Ευχαριστούμε τον Στέφανο για την μοναδική αυτή ευκαιρία να ξεφύγουμε. Αλλά πάνω από όλα ευχαριστούμε τον κατασκευαστή της G55 που είχε το πείσμα να κρατήσει ζωντανό για τόσα χρόνια έναν θρύλο.