Με αφορμή το Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις και χάρη στην οδήγηση της Toyota Celica του Κωνσταντίνου Πίτσου, πλημμυρίζεις από θετικές σκέψεις για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο Έλληνας όταν έχει το μεράκι όπως και την οικονομική άνεση ώστε να αξιοποιεί ταλέντο και εμπειρία, και βέβαια τις απαιτούμενες γνώσεις. Όλα τα παραπάνω όχι απλώς φλερτάρουν, αλλά και ξεπερνούν το τέλειο, και σε πάνε πολύ μακριά και σε άλλο επίπεδο σε σχέση με οποιονδήποτε δείχνει ότι μπορεί να σε ανταγωνιστεί. Γιατί, απλά, όταν ο Έλληνας ασχολείται με τη λεπτομέρεια και διαχειρίζεται με μαεστρία το δημιουργικό άγχος, ξεπερνάει οποιονδήποτε. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί αυτό σε διάφορους τομείς, από την ιατρική μέχρι το επιχειρείν, και δικαίωμά σας να συμπεριλάβετε από σύγχρονους μάνατζερ μέχρι εκπληκτικούς μηχανικούς, τόσο στη Formula 1 όσο και στην αεροναυπηγική.
Σεμνά και ταπεινά, από την πλευρά μας, καταθέτουμε το σεβασμό μας για τη δημιουργία αυτής της αγωνιστικής Celica, που λάμπει ακόμα και σταθμευμένη χάρη στον ιδιοκτήτη-μηχανικό, και βέβαια στην ομάδα εξέλιξης που συντονίζουν δύο καταπληκτικοί άνθρωποι, τεράστιοι αθλητές και μηχανικοί για Όσκαρ, όπως είναι ο Λεωνίδας και ο Λάμπρος Κύρκος. Εν κινήσει αυτό το λευκό-κόκκινο ιαπωνικό όπλο με σύγχρονο σκόπευτρο, μοντάρισμα-στήσιμο WRC και μέταλλο με αντοχή πολεμικής μηχανής του αύριο, όταν κινείται και ζωγραφίζει στις ειδικές αναμετρήσεις, το υποστηρίζει με τη φωνή του και τον ψυχισμό του ο κ. Στέλιος Καραπαπάζης, ένας σπάνιος άνθρωπος του χώρου. Ένας αληθινός τζέντλεμαν με γνώσεις και ήθος!
Τους ανθρώπους -και συγχωρήστε μου το πρώτο πρόσωπο- τους γνωρίζω από τη δεκαετία του '70. Τον «Λέα» από τα μέσα, τον Κωνσταντίνο από τις αρχές του '80 και τον Λάμπρο ακόμα πιο αργά, ενώ τον Στέλιο τον γνώρισα -νομίζω- κάπου εκεί το '87-'88 ως μέλος της Genesis του Τζίγγερ, ενός σπάνιου, πολύ επαγγελματικά δομημένου team που συντόνιζε ο πολύς Νίκος Πάνου. Ο Γερμανός της Ferrari – και δεν υπερβάλλω. Ο Στέλιος ήταν και στους φιναλίστ του πρώτου μας «Γίνε Πρωταθλητής» το 2000. Τη χρονιά που κέρδισε ο Λευτέρης Μανιαδάκης, ένας δικός μας άνθρωπος με αρετές σε διάφορα επίπεδα, τεράστιο ταλέντο με το βολάν και με την ψυχή και το μυαλό που απαιτούνται για να κάνεις τη διαφορά. Δυστυχώς, η Ελλάδα επί του προκειμένου τα σκοτώνει τα παιδιά της. Ελάχιστες οι ευκαιρίες, ακόμα λιγότερες οι πιθανότητες να διακριθείς και να εξελιχθείς χωρίς υποστήριξη. Είναι, άλλωστε, τόσο πονεμένη η θεωρία της αντικειμενικής υποστήριξης, που θα καταναλωθούμε και στο τέλος θα χαθούμε, αφού δε λείπουν τα υποκειμενικά στοιχεία, που πάντως απαιτούνται σε χώρους με συναίσθημα, όπως είναι ο δικός μας.
Με συναίσθημα, όμως, συνδεόμαστε και με τη λευκή-κόκκινη συγκεκριμένη Celica που έφερε το '81 στην Ελλάδα ο αείμνηστος Ανδρέας Παπατριανταφύλλου για τον «Ιαβέρη». «Θεός» μας για πάντα ο Τάσος, και αντιλαμβάνεστε τα συναισθήματά μας τότε εκεί, στην οδό Μιχαλακοπούλου, αφού επιτέλους ο δικός μας άνθρωπος, ο δάσκαλος, το παράδειγμα προς μίμηση, θα είχε το όπλο για να αντιμετωπίσει τον Γιώργο Μοσχού με τα εργοστασιακά Datsun και την ομάδα Θεοχαράκη. Αγωνιστική, πραγματική ομάδα, η κορυφαία της χώρας στην ιστορία των ελληνικών αγώνων, και δεν είναι το παλμαρέ της και η προσωπική συμμετοχή που οδηγούν τα πλήκτρα σε λέξεις «μαλωμένες» με τη δήθεν αντικειμενικότητα.
Celica Group 4 για τον «χοντρό» λοιπόν τότε, και η συμμετοχή ήταν ένα βήμα πίσω, ένα μπροστά, ένα αριστερά και ένα δεξιά, αφού δεν αρκούσαν το κορυφαίο πλήρωμα και η σωστή βάση για να κερδίσεις σύνολο αγώνων. Δεν έλειψαν οι κορυφαίοι χρόνοι στο ΡΑ και νίκες στο ελληνικό Πρωτάθλημα, αλλά ήταν αργά όταν φορέθηκαν τα καλά, εξελιγμένα εξαρτήματα. Μετά τον Τάσο, το αυτοκίνητο το οδήγησε ο Ανδρέας, πήρε γεύση και ο Βαγγέλης Γκάλο, κορυφαίος Έλληνας rallyman που είχε και μεράκι με την εξέλιξη αγωνιστικών Toyota, Peugeot κ.ά. και, εντέλει, βρέθηκε στα χέρια του Κωνσταντίνου Πίτσου. Δυστυχώς, δεν ήταν φυλαγμένο-προστατευμένο, αλλά εγκαταλελειμμένο, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στο εγχείρημα αναπαλαίωσης, και βέβαια προδίδει το πώς σκέπτεται ο Πίτσος, που λατρεύει τα δύσκολα. Αυτά που όταν ολοκληρώσεις νιώθεις δύο φορές νικητής.
Ράλλυ, λοιπόν, και η ανακατασκευή-εξέλιξη και η δοκιμή στον αγώνα, οπότε και η νίκη στο Ιστορικό Ράλλυ το 2012, με τον υπογράφοντα να έχει την τιμή να οδηγεί-δοκιμάζει στα Μέγαρα με την ασφάλτινη περιβολή. Νιώσαμε πολύ όμορφα για την εμπιστοσύνη του ιδιοκτήτη, που άλλωστε τη δείχνει σε κάθε ευκαιρία.
Εννοείται πως μας είχε μείνει η γεύση της μερικής ικανοποίησης, αφού δεν καταφέραμε να τη δοκιμάσουμε στο χώμα, έχοντας μάλιστα ταξιδέψει δίπλα στον Τάσο τόσο στο Ντράφι, σε καλό χώμα (κάτι σε 3Α), όσο και στην κλασική σκληρή ε.δ. στο Διόνυσο, όπου και το ράλλυ σπριντ τότε, αρχές δεκαετίας του '80.
Με αφορμή λοιπόν τη φετινή συμμετοχή και τη χωμάτινη περιβολή για τις απαιτήσεις της τρίτης ημέρας του φετινού Ιστορικού, θελήσαμε να ζήσουμε την εμπειρία, και μάλιστα με προτροπή του Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη να πάμε παρακάτω, συνδυάζοντας το πολύ παλιό μα τόσο σύγχρονο με κάτι πιο ενδιάμεσο, μεγάλης όμως ιστορικής -και όχι μόνο- αξίας.
Βάζουμε-βγάζουμε την παρένθεση, ζητάμε υπομονή για περισσότερη Celica στο τεύχος Αυγούστου, και ας μείνουμε εδώ με τη 40άρα, με αφορμή το πώς εκφράζεται η ποιότητα των εξελικτών μέσα από τη λειτουργία της. Θα υπερβάλλω, αλλά, αν θυμίζει Escort και 240 RS σε επιδόσεις, ξεπερνώντας τα σε κάθε περίπτωση, σε σχέση με την αξιοπιστία της είναι απλώς… παλιά, καλή αρχοντική Mercedes. Τότε που έκλεινες πόρτα και νόμιζες ότι ασφαλίζει χρηματοκιβώτιο ο παππούς Σάββας. Aμέσως διαπιστώνεις ότι η σκόνη είναι για τους έξω και για τα αμπέλια εκεί στο Καπανδρίτι, στη γειτονιά των τζέντλεμαν του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που είναι ο Κώστας Αποστόλου και ο Τάσος -«ΝΑΜΝΑ»- Μυρογιάννης.
Για το πώς κάθεσαι και το πώς πατάει και για κινητήρα-κιβώτιο-ανάρτηση και φρένα, όπως και για το πού και πόσο διαφέρει από τις πιο σύγχρονες κατασκευές του ΤΤΕ, θα σας αναγκάσουμε να διαβάσετε και 4Τροχούς Αυγούστου, τεύχος από τα αγαπημένα μας, με θέματα ξεκούραστα όσο και προκλητικά, για… τις ήσυχες ημέρες των διακοπών σας.
Οι άνθρωποι όμως είναι το ζητούμενο στο συγκεκριμένο σημείωμα, και αν ο Κωνσταντίνος κάθεται δίπλα μας με εμπιστοσύνη, απαιτώντας μάλιστα πίεση(!), ήταν σαφής και δεν κρυβόταν η αγωνία του πολύπειρου και πάντα μεθοδικού Λεωνίδα Κύρκου να ολοκληρώσουμε αναίμακτα. Αντίστοιχα, δεν κρυβόταν αυτό το σπάνιο στυλ του Λάμπρου, που όσο μεγαλώνει μαθαίνει. Όντας πλέον πρωταθλητής σε τιμόνι και εξέλιξη, εκφράζεται με την ήρεμη δύναμη που απαιτείται, μιλάει ελάχιστα και πρέπει να ψάξεις τα μάτια του σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο για την τέλεια, την ειλικρινή επικοινωνία. Ένας πολύ σπάνιος άνθρωπος.
Κοινοί παρονομαστές και των τριών αυτών δημιουργών η ειλικρίνεια και η αλληλοεκτίμηση, τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και αντικατοπτρίζονται στην πραγματική τους διάσταση μέσα από το κόσμημά τους.
Μας εμπιστεύτηκαν, δεν οδηγήσαμε ένα ακόμα αγωνιστικό, αλλά ένα σπάνιο κομμάτι που ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα και, με την ευκαιρία, κάναμε και τις διαπιστώσεις μας σε σχέση με την εξέλιξη των οδηγών.
Πλημμυρισμένοι με την εμπιστοσύνη τους, λοιπόν, και αυτό είναι το πλέον σημαντικό σήμερα. Απλά, ευχαριστούμε!_ «Στρατισίνο»
