Ελληνικό ποδόσφαιρο: Σοκ-δυσάρεστη έκπληξη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ζαρδής

Με χιόνια και με κρύα Ελαφρά Ταξιαρχία και ότι δεν πάω στη Ριζούπολη και κυρίως εκτός έδρας, μια αγαπημένη συνήθεια, αφορά προσωπικούς λόγους, οπότε, αφού δεν μπορείς να προσφέρεις, απέχεις αν έχεις φιλότιμο και είσαι και ανταγωνιστικός, με γεγονός ότι σέβεσαι την ιστορία του θρύλου και τον Απόλλων-φίλαθλο. Μια σπάνια κοινότητα και όταν το μυαλό ταξιδεύει και ξεφυλλίζεις αναμνήσεις, η Αναγέννηση εισβάλλει πρώτη και σε φορτώνει-μπολιάζει με το μπλε συναίσθημα, που ψάξε και αλλού δεν θα βρεις. Στον κόσμο!

Συνθήκες ιδανικές

Το Σάββατο μπορείς, η ώρα είναι ιδανική, το γήπεδο είναι σε πολιτισμένη περιοχή όπου ζουν πολλοί φίλοι, ενώ με την ομάδα της Ερυθραίας ποτέ δεν υπήρξε αντιπαλότητα. Άλλωστε, το μπλε χρώμα ιστορικά δεν προκαλεί και έχοντας εμπειρία από τη συμμετοχή μας σε όλες τις κατηγορίες τα τελευταία 15 χρόνια, αισθανθήκαμε άβολα με ομάδες στη δυτική πλευρά της πόλης, ενώ έχεις εισπράξει τρόμο και άστοχη συμπεριφορά από την ΕΛ.ΑΣ., σε αγώνες μας με οπαδούς, της περιβόητης ομάδας του κάμπου.

Στην Κάτω Κηφισιά λοιπόν στις 14.55 ως μια στάλα, μια μηδαμινή συμμετοχή στην προσπάθεια του νέου ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας που όπως φαίνεται ήρθε για να μείνει αξιοποιώντας τη δυναμική της Αναγέννησης και των οργανωμένων Junior, των Basso Rango ultras που λάμπουν στην κερκίδα. Με ατού, όπως επιβάλλεται, τη μπλε ευγένεια και αποφασιστικότητα της πλειοψηφίας, -έστω οριακά, των μελών του ΔΣ του ΓΣ, η μάνα του λόχου, με βαρύ το φορτίο ευθύνης που έχουν επωμισθεί σε κάθε περίπτωση…

Η ομάδα μας, ο Απόλλων στην τοπική κατηγορία και ειδικώς στον πρώτο όμιλο, ενώ απολαμβάνω και δεν το κρύβω και την πορεία του Απόλλων-Δάφνη, σε άλλο όμιλο, oμάδα μας-φυτώριο, τροφοδότης οργανισμός για τον Απόλλων, η «Δάφνη» σχολείο και συμπεριφοράς παραγόντων στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, με μαέστρο τον Γιώργο Κανελλάκη…

Ποιο σκορ;

Χάναμε, το γύρισαν και κέρδισαν πεντακάθαρα και αυτή η ομάδα θυμίζει τον έρωτα, τη δική «μας» ομάδα στη Β’ Εθνική, που έμπαινε στο γήπεδο για να κερδίσει, ενώ συγκλονίζει τον λάτρη του ποδοσφαίρου η παρουσία του Σάκη Τσιώλη στον πάγκο. Μόνο καλό η επιλογή του, όπως και η απόφαση του να βραχεί, τόσο για την μπλε ταξιαρχία, όσο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και ένας άσχετος όπως η αφεντιά μου, διέκρινε και ωραίο ποδόσφαιρο, σε κατηγορίες του σκοπού, όπου εμείς διδάσκουμε και τέχνη. Όπως ταιριάζει σε έναν κόουτς super league. Σήμερα, στην ομάδα και οι δικοί «μας» Μιχάλης Κύργιας και Δημήτρης Κωνσταντίνου και στο μπλε περιβάλλον όπου το συναίσθημα κυριαρχεί και επηρεάζει θετικά τον ψυχισμό όλων τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Μιχάλης με το 4, ο Μήτσος με το 6 και στον τελικό του Κυπέλλου «μεθαύριο» θα πάμε με τον Λαζανά, τον Διαμάντη, τον Στρόμπι και τον Καραδέμητρο… Το είχε κατακτήσει αυτό το τρόπαιο στο παρελθόν ο κ. Γιάννης με την παρέα του.

Στην Κάτω Κηφισιά…

Δυστυχώς, εξελίχθηκε σε λεπτομέρεια, το πως και το πόσο μέσα στο γήπεδο, σε ένα κακό τερέν παρά το χορτάρι και ο τρόπος, καταρχήν σε παρασύρει ώστε να αξιοποιήσεις τα εισιτήρια διαρκείας ξεχασμένα στο συρτάρι, συνοδεύοντας μάλιστα τα βαφτιστήρια σου στο γήπεδο, ώστε να αποστηθίσουν τη μπλε μαγεία.

Δυστυχώς όμως η εξέλιξη στο περιθώριο, όπου μασκοφόροι χούλιγκαν κτύπησαν ύπουλα και εν ψυχρώ τον αθώο, τον υγιή Απολλωνιστή, απαγορεύει τέτοια επιλογή. Το σκοτώνει το Ερασιτεχνικό Ελληνικό Ποδόσφαιρο αυτή η ανείπωτη συμπεριφορά, ευθύνη της πολιτείας σε όλα τα επίπεδα και εννοείται πως ο Απόλλων δεν έχει καμία δουλειά, κανένα λόγο να συνεργάζεται με Σωματεία που οι οπαδοί τους δεν σέβονται τον αντίπαλο φίλαθλο, μια αθλητική αντιπαλότητα μόνο στην ώρα του αγώνα.

Τα περί διαφορετικής ηγεσίας στα τμήματα του Σωματείου που εδώ είναι κύριοι και εκεί κουκουλοφόροι-τραμπούκοι με πτυχίο μπαχαλάκια, πρόκειται για μια ανόητη θεωρεία και σκεφτείτε ο Απόλλων, μια από τις δύο καλύτερες ομάδες πόλο της χώρας, με σημαντικό διεθνές αποτύπωμα, να συμπεριφέρεται διαφορετικά στο Σεράφειο, από ότι στη Ριζούπολη. Δεν συνάδει όλο αυτό με τη μπλε φιλοσοφία, οπότε μονόδρομος η όποια συνεργασία να περιορίζεται με όσους ελάχιστους και αν προκύπτουν, με την αντίστοιχη αθλητική αγωγή.

Μέχρι τότε …

Μέχρι δηλαδή να διαλέγουμε φίλους από το ίδιο ράφι να ευχηθούμε να μη ξανασυμβεί.

Με ξεπερνάει η εικόνα του φίλου Γιάννη να σφαδάζει στο έδαφος και των αιμόφυρτων νεότερων συναγωνιστών να προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές και της ψυχής τους από μια άδικη αντιπαράθεση, ότι βίωσε και η κυρία, μητέρα του ενός. Αντιπαράθεση εκτός λογικής, ή μήπως στο Ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο αυτός είναι ο τρόπος όταν διεκδικείς έντιμα το αυτονόητο. Τη διάκριση, με άνοδο στην επόμενη κατηγορία, ώστε ο Απόλλων να επιστρέψει στο ρετιρέ, στο φυσικό του χώρο.

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ του Βελλή που έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάριο, όπως όμως και του Μονεμβασιώτη, κακά τα ψέματα και παρά ανίατες επικοινωνιακές ενδο-οικογενειακές ασθένειες, δεν συμβιβάστηκε ποτέ.

Δεν ανέβηκε σε άρμα και αυτόν τον τρόπο, συνδεδεμένο με την ιστορία και τον αγνό μπλε φίλαθλο, ακολουθεί με συνέπεια και η νέα ιδιοκτησία σε ένα σκληρό περιβάλλον, που προχθές έδειξε τον χειρότερο του εαυτό με τη βία του μασκοφόρου στον άγνωστο Ήρωα, όπως μόνο ο Απολλωνιστής. Με σεβασμό._ Σ.Χ.