Από τον Άγγελο Κρασώνη, πατέρα του Θωμά, το παρακάτω κείμενο που προβληματίζει. Με αφορμή το υπέροχο κείμενο του Φώτη Κ. Σωτηροπούλου στο FB, που αναστατώνει.
Το ταξίδι άρχισε δώδεκα χρόνια πριν, και συνεχίζεται. Από το πρώτο μοτέρ, που ήταν από μηχανή για να κουρευτεί το γκαζόν, μέχρι το μαγικό ήχο του θηρίου των 550 ίππων.
Η όποια αμφιβολία για την επιτυχία διαλύεται όταν πια βλέπεις κορυφαίους να του μιλάνε σαν ίσος προς ίσον, να ρωτούν την άποψή του και να στήνουν από κοινού το αυτοκίνητο. Όταν βλέπεις επαγγελματίες να συμφωνούν ή να διαφωνούν μαζί του για θέματα τεχνικά.
Χαρές, λύπες, αγωνίες, μα πάνω από όλα αυτή η μαγική σχέση που δημιουργήθηκε μεταξύ πατέρα και γιου (Σ.Κ., ακούς;), μια σχέση που μόνο ο μηχανοκίνητος αθλητισμός μπορεί κατά τη γνώμη μου να προσφέρει, αφενός γιατί είναι ατομικό σπορ, αφετέρου γιατί εγκυμονεί κινδύνους.
Οι προσπάθειες των γονέων δεν αντικατοπτρίζουν ούτε το 10% της προσπάθειας αυτών των παιδιών. Από την πρώτη ημέρα που ξεκινούν, ξέρουν καλύτερα από όλους πόσο πολύ πρέπει να παλέψουν και να μοχθήσουν για να τα καταφέρουν – εμείς δεν το ξέρουμε. Μην τους το χαλάτε!
Για αυτό και μόνο τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια. Τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές.
Φιλικά
ΥΓ 1: Κάποτε μίλησα δημοσίως για το όνειρο και το στόχο, και εξήγησα ότι μόνο μέσα από επαγγελματική δουλειά και οργάνωση, όραμα και τύχη μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Με ειρωνεύτηκαν…
ΥΓ 2: Μικροπρέπεια, μικροψυχία, τα πάντα για το αποτέλεσμα, και το ρητό «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη» πρέπει να αλλάξει για το καλό όλων μας, αλλά πρωτίστως για αυτά τα παιδιά.
ΥΓ 3: Μεγαλύτερο παράδειγμα από τον Τσιτσιπά δεν υπάρχει. Αυτή η πορεία δεν ξεκίνησε παίζοντας ρακέτες στην παραλία, ούτε τένις δύο φορές την εβδομάδα σε club. Πριν κάποιος κάνει σχόλια για τις αμοιβές του, ας κάνει μια έρευνα για το τι κόστισε στην οικογένειά του και τι προσπάθεια έκανε ο μικρός μακριά από το σπίτι του για να φτάσει εκεί που είναι σήμερα.
Όποιος κατάλαβε κατάλαβε._ Άγγελος Κρασώνης