Η ανάγκη για συνδεσιμότητα μήπως τελικά σκοτώνει την ιδέα της αυτοκίνησης;
Βρέθηκα τις προάλλες σε μια παιδική παράσταση, και δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι κάποιοι γονείς, καθ' όλη τη διάρκειά της, δεν αποχωρίστηκαν το κινητό τους. Και αυτό όχι μόνο για να τραβήξουν φωτογραφίες και να τις ποστάρουν, αλλά και για να σερφάρουν στο Ίντερνετ, επιδεικνύοντας έτσι στους συντελεστές της παράστασης την αβάσταχτη βαρεμάρα τους με το μόνιμα φωτισμένο πρόσωπό τους από την 5ιντση οθόνη. Να υποθέσω ότι και οι φίλοι τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης θα βρήκαν το φωτογραφικό υλικό εξίσου βαρετό, παρά τα πολυάριθμα like που θα τους απέδωσαν ακολουθώντας το ψηφιακό σαβουάρ βιβρ.
Νέοι καιροί, νέα ήθη… Κάποτε κάποιος διέλυσε μια θεατρική παράσταση απλώς ανοίγοντας την εφημερίδα του μέσα στην αίθουσα. Φυσικά τον πέταξαν έξω. Σήμερα, όμως, έχουμε εξοικειωθεί με την εικόνα της εξάρτησης από το κινητό. Έτσι, βλέπεις ολόκληρες οικογένειες να κάθονται σε ένα εστιατόριο χωρίς να επικοινωνούν, απορροφημένοι μικροί-μεγάλοι, ο καθένας με τη δική του συσκευή, ή το κοινό μιας συναυλίας να τη βιώνει μέσα από τα 5 ή 15 megapixels -τι σημασία έχει;- της κάμερας του κινητού του.
Πώς όλο αυτό να μην έχει επηρεάσει και τη συμπεριφορά μας πίσω από το τιμόνι; Οι κατασκευαστές σπεύδουν να υποστηρίξουν τη συγκεκριμένη ανάγκη των καταναλωτών, καθώς το συνδεδεμένο αυτοκίνητο φαίνεται να αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο αγοράς, που σύμφωνα με κάποιες έρευνες είναι εξίσου σημαντικό με την εμφάνισή του ή με τον κινητήρα που φοράει. Όταν τους ρωτάς κατά πόσο είναι σωστό να επικροτούν την εν κινήσει γραπτή ή φωνητική επικοινωνία του οδηγού μέσα από το user inteface του αυτοκινήτου, η -ομολογουμένως απολογητική- απάντησή τους έχει συνήθως την προσέγγιση ότι, από το να χειρίζεται ο οδηγός το κινητό του, είναι καλύτερα να του προσφέρουν μια διευκόλυνση, προκειμένου να αποσπάται η προσοχή του το λιγότερο δυνατό. Είναι σαν να λέμε ότι οι επιβάτες δεν κάνουν κέφι να φοράνε ζώνες ασφαλείας, οπότε την τάση αυτήν οι κατασκευαστές την αντιμετωπίζουν βάζοντας πιο μαλακά πλαστικά στο ταμπλό…
Αν οι εταιρείες θεωρούν τη χρήση του κινητού στο αυτοκίνητο ως αναγκαίο κακό, τότε, συγχωρέστε με που γίνομαι δυσάρεστος, αλλά θα πρέπει να βρουν τον τρόπο προκειμένου να καταργείται η χρήση του. Αν είναι αυτονόητο ότι τις δύο ώρες μιας παράστασης της λυρικής θα μπορέσεις να ζήσεις χωρίς αυτό, γιατί όχι και τα είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσεις στη δουλειά σου;
Αφήνοντας κατά μέρος το θέμα της επικινδυνότητας της συνδεσιμότητας, αξίζει να σταθούμε στο γεγονός ότι η αυτοκινητοβιομηχανία έχει πέσει στην παγίδα να την αναδεικνύει ως βασικό κίνητρο αγοράς. Με άλλα λόγια, διαγράφει έτσι έναν και πλέον αιώνα τεχνογνωσίας στο σχεδιασμό και στην εξέλιξη του θαυμαστού αυτού τεχνολογικού αγαθού, εναποθέτοντας το μέλλον της στους προγραμματιστές. Κάτι, άλλωστε, που έκανε και στην περίπτωση των πετρελαιοκινητήρων, για τον έλεγχο των εκπομπών τους.
Το να βασίζει τις ελπίδες της στη συνδεσιμότητα για να προσελκύσει νέους σε ηλικία αγοραστές, οι οποίοι περισσότερο ενδιαφέρονται να αποκτήσουν μια καλή ταμπλέτα, παρά για αυτήν καθαυτήν την οδήγηση, τελικά απαξιώνει την ιδέα της αυτοκίνησης. Η αυτοκινητοβιομηχανία φαίνεται να αντιμετωπίζει τελείως αμήχανα τη νέα αυτήν πραγματικότητα, οδηγούμενη από τις εξελίξεις, αντί να προσπαθήσει να τις ορίσει εκείνη. Αν ο δρόμος για περισσότερες πωλήσεις μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την ανάπτυξη λογισμικού, τότε αυτή ίσως είναι η κερκόπορτα μέσα από την οποία θα μπουν στο χώρο του αυτοκινήτου εταιρείες που ξέρουν να κάνουν τη δουλειά καλύτερα…_ Μ. Σ.
Η φωτογραφία του Eric Pickersgill ανήκει στο πρότζεκτ «Removed», με το οποίο ο Αμερικανός φωτογράφος φιλοδοξεί να δείξει τον εθισμό μας στην τεχνολογία μέσα από μια σειρά από εικόνες με θέμα την καθημερινότητα, από τις οποίες έχουν αφαιρεθεί οι φορητές συσκευές.
