Συνεχίζουμε με τη δεύτερη από τις τέσσερις ιστορίες που συνδέονται με τη δοκιμή αγωνιστικών αυτοκινήτων του ονείρου στο φυσικό τους περιβάλλον· σε αγώνα!
Τυχερός; Συμφωνούμε, με μια μικρή αντίρρηση· ότι στους αγώνες την τύχη σου τη φτιάχνεις μόνος σου. Σε κάθε περίπτωση, η συμμετοχή μας με το Seat Cordoba WRC στο Ράλλυ Παλάδιο το 2000 είχε τα συναισθηματικά στοιχεία που σε ένα τέτοιο περιβάλλον κάνουν τη διαφορά.
«Αντίο, Στράτη-Τώνια»
Από τη SEAT ΤΕΧΝΟΚΑΡ με τον τρόπο της ψυχής, ό,τι οδηγούσε τον Αντώνη Λεβισιανό, που άλλωστε έτσι έκανε τη διαφορά σε πολλά επίπεδα. Από το 1996 στη Seat, και η αγωνιστική διαδρομή με βάση τα αποτελέσματα και την καταστροφή στο Ακρόπολις το 1999 δε δικαιολογούσε ούτε την τιμητική γιορτή στην Αργυρούπολη, όπου η συναισθηματική φόρτιση χτυπούσε κόκκινο, ούτε βέβαια την εξασφάλιση του πανάκριβου Cordoba για έναν αποχαιρετιστήριο αγώνα κάτω από συνθήκες που δεν προβλέπονται με τη φωνή της διεκπεραίωσης.
«Να είναι σωστό και διαφορετικό»
Ήταν το μότο του «Λεβί», αληθινού Γενικού Δ/ντή τότε στη Seat ΤΕΧΝΟΚΑΡ του Ομίλου Βασιλάκη, που πετούσε στο ράλλυ των πωλήσεων με Ibiza και Leon.
O Νικόλας Παπασταθόπουλος, στέλεχος της εταιρείας και φίλος από πολύ παλιά, πίστευε όσο κανείς στην αγωνιστική διαδρομή της ΤEXNOKΑΡ, είτε σε επίπεδο Ενιαίου είτε στην εμπλοκή μας στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Με την ευκαιρία, λοιπόν, στρώθηκε στη δουλειά, και το Cordoba WRC του Έρβιν Βέμπερ ήρθε Ελλάδα. Για τον πλέον σημαντικό ασφάλτινο αγώνα της εποχής, έργο της ΠΑΛΑΣ, σήμερα Start Line. Νωρίτερα στη Βαρκελώνη, σε χωμάτινη πίστα στο Μαρτορέλ, είχαμε δοκιμάσει με τον «Παπ» την EVO εκδοχή των Οριόλ, Λιάτι με το joystick, αλλά τότε, ειδικά μετά τη ζημιά-καταστροφή στο ΡΑ, ούτε ως όνειρο η συμμετοχή μας σε αγώνα με το καλό Seat.
Όταν όμως είσαι ηγέτης, όπως ήταν ο «ΑΛ», διαβάζεις όνειρα και υλοποιώντας εξασφαλίζεις και την ισόβια σχέση εμπιστοσύνης που χαρακτηρίζει δυνατές φιλίες με ρίζες. Προσθέτοντας στο κάδρο τον Μάκη Μαλαμόπουλο, για διαφορετικούς λόγους, την Τώνια, τη Δήμητρα Κατσορίδα, που γοήτευε με το ιδιαίτερο στυλ της, και τους τεχνικούς μας με αρχηγό τον Λευτέρη Καλαφατά, προέκυψε μια ομάδα όπου κυριαρχούσε το συναίσθημα. Συχνά σε αντίθεση με τη λογική, αφού πηγαίναμε με πάθος κόντρα σε ένα σερί κακών αποτελεσμάτων που ο «Λεβί» δεν άφηνε να μας ματώνουν την ψυχή, παρά τις ενστάσεις στο εσωτερικό της εταιρείας.
Στο κρεσέντο μας, ο άνθρωπός μου-συνοδηγός μου στο παρελθόν, Τάσος Χασάπης, ο «θείος» Δημήτρης Μιχελακάκης, ο παντός καιρού Γιώργος Παπαδόπουλος, ο professor Κώστας Ευαγγελίδης και άλλοι εξαιρετικοί, και ήταν απίστευτο το πώς όλοι ζούσαν τη στιγμή, ακόμα και όταν η συμμετοχή μας ήταν υπόθεση του Έρβιν Βέμπερ της Seat Γερμανίας. Σε υψηλό επίπεδο οι συνεννοήσεις του με τον «Παπ», που νωρίτερα, τον Ιούλιο του ’97, τσαλάκωσε την υγεία του για το project με επίκεντρο την αφεντιά μου.
Η συνεργασία μας με τον Έρβιν, με το κίτρινο kit car, το καλύτερο αυτοκίνητο που οδήγησα ever, το ’98 που αδικηθήκαμε στο ΡΑ από την τύχη χωρίς να την προκαλούμε, και το ’99 που μας πυροβόλησα αφήνοντας τα συμπλέγματά μου περί αποδείξεων εκτός ελέγχου. Ούτε ΜακΡέι ούτε Έρικσον. Ουδείς μας παρέσυρε. Απλώς χάθηκε το μομέντουμ και νιώσαμε παγκόσμιοι ακολουθώντας το παράλογο, αντί το ρυθμό που απαιτούν οι συνθήκες σε τριήμερο ράλλυ όταν πληγωθείς. Το «γκαπ», ο βράχος και η συνέχεια, άλλωστε, με συντροφεύουν…
Το Cordoba WRC
«Προσγειώθηκε» στα Μέγαρα και βγήκε μέσα από το κλειστό τρέιλερ, όπως το ακριβό Rolex από το πράσινο χαρακτηριστικό του κουτί. Οι σφυγμοί στο κόκκινο, σε αντίθεση με το κίτρινο, χωρίς σήματα Seat που, όπως σχολίασε ο Βέμπερ, ήρθε Ελλάδα για να διακριθεί. Η πρώτη εντύπωση στην πίστα, με συνοδηγό τον Γερμανό τεχνικό επικεφαλής, έβγαλε θετικό πρόσημο και, όταν έχεις οδηγήσει το kit car στο χώμα, λίγα αυτοκίνητα θα σε εντυπωσιάσουν με τη δύναμή τους. Επιλογέας για το 6άρι σειριακό, όπως στο Ιbiza, και το χειρόφρενο στη σωστή θέση να δεσπόζει δίπλα του. Μάθημα για το launch control, οδηγίες για το χειρόφρενο, πέλαγος στο κεφάλι και «πάμε Αντωνάκη» στο βουνό, μήπως και συνεννοηθούμε με το καναρίνι που βγάζει γλώσσα και στο τέλος επιβιώσουμε αξιοπρεπώς…
Άδειος δρόμος στο βουνό πίσω από εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η Μοτοδυναμική, και είναι η ομοιογένεια που σε κερδίζει αλλά και σε προβληματίζει, αφού πρέπει να δώσεις φόρα, και δεν έχεις να διαχειριστείς εκρήξεις. Διαθέτεις έναν κινητήρα που λειτουργεί στις μεσαίες στροφές και ένα καλά ρυθμισμένο πλαίσιο που απαιτεί γνώση γενικώς… Για την αξιοποίηση της τετρακίνησης, του τρόπου λειτουργίας του κινητήρα, που απαιτεί αλλαγές νωρίς, και την αξιοποίηση των φρένων, σε σχέση βέβαια και με το δρόμο. Δουλέψαμε, αλλά είχαμε και μία δεκαετία, από το ’90 με το Micra, να πάμε στην άσφαλτο, όπου ο ρυθμός και οι λεπτομέρειες, που δε διακρίνονται σημειώνοντας, κάνουν τη διαφορά.
Έχοντας μία ιδέα από τα χαρακτηριστικά του Cordoba, τα ξημερώματα του Σαββάτου, λίγες ώρες πριν από τον αγώνα, πήγαμε στον Άγιο Μερκούριο -η ειδική διαδρομή σημείο αναφοράς της ασφάλτινης κοινότητας εδώ και 45 χρόνια- με το ασημί δημοσιογραφικό ΕVO V της εποχής, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Είναι σαφές πως θα αυτοσχεδιάσεις, εκτιμώντας ότι σε κάθε δεύτερο πέρασμα θα βελτιώσεις.
Στο αυτοκίνητο τοποθετήθηκαν τα σήματά μας όπως τα σχεδίασε ο APR Sr, o Χρίστος Αναγνωστόπουλος, ο πατέρας του Βασίλη και, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και για τους φωτογράφους και για τους θεατές, που ήταν πολλοί παντού.
Αγώνας
Όταν έχεις κάνει πρωταθλητισμό και ήρθε αυτοκίνητο για σένα, δεν προκύπτουν δικαιολογίες για τη γνώση σου μαζί του, ούτε επιείκεια για την έλλειψη της επαφής με το τερέν. Όλοι θέλουν να κερδίσεις και όλοι να σε κερδίσουν, και αυτή είναι η ζωή του περίπου επαγγελματία οδηγού αγώνων. Αυτοκίνητο αντίστοιχο με το δικό μας δεν υπήρχε στις συμμετοχές, αλλά ήταν οι Ευσταθίου, Σπάρταλης και Βαγγέλης Αρβανιτάκης, ο «θείος» του F1, με τους συνοδηγούς τους, που ήξερες πως θα σε παιδέψουν.
Ο σεβασμός μας για τους 3x2 στη μέγιστη τιμή, και το ξέραμε. Θα «ταλαιπωρηθούμε». Από την «Κλειώ» που πετάει στα χέρια του Σάκη, από το EVO που ζωγραφίζει και τρελαίνει τα χρονόμετρα στα χέρια του Στεφάν, ενώ δεν υποτιμάς το κίτρινο Escort του Βαγγέλη. Με Νίκο Πάνου δίπλα του, φίλος, σχεδόν συγγενής από τα χώματα, και σε όποιον σχολίαζε: «έλα, “Ν” είναι το ΕVΟ και το RS», απαντούσαμε με χαμόγελο. Σε εξαιρετικό κλίμα άλλωστε η μεταξύ μας επικοινωνία, χάρη και στον Αχιλλέα Τζιτζικαλάκη στην «Κλειώ» δίπλα στον Σάκη και στον Ηλία «ΑΖΕΤ», τον μικρότερο αδελφό του Σταμάτη Αθανάσουλα στο κόκκινο ΕVΟ. Ο Ηλίας, ο θείος του Θανάση, σήμερα στου Μάρεϊ, από τη McLaren.
Στις αλλεπάλληλες δοκιμές εκκίνησης με τον σύγχρονο τρόπο χρησιμοποιώντας το launch control, στην απλή διαδρομή μέχρι την αφετηρία της Μαυροσουβάλας, έχουμε ευστοχία 100/100 και, παρά τις αντιρρήσεις της Τώνιας, που προτιμούσε τον κλασικό τρόπο του «μαρσάρω, αφήνω συμπλέκτη και φεύγω», επιλέξαμε να γίνουμε μοντέρνοι… Έσβησε και μείναμε εκεί, είναι γνωστό αυτό, και καθυστερήσαμε αρκετά, αφού έπρεπε να σβήσουμε όλα τα πρόσθετα ώστε η μπαταρία να έχει τη δύναμη να γυρίσει τη μίζα, οπότε φύγαμε καθυστερημένοι. Χωρίς όμως πίεση, και δεν πρόκειται για το ότι ακολουθείς τη μοίρα σου. Είναι αυτή η ψυχολογία που προκύπτει αφού με τόσα χαμένα σταθμευμένοι -το είδατε όλοι παιδιά, έτσι;- φεύγει η πίεση.
Τώρα εσύ, το φαβορί με τον πύραυλο που σ’ τα έχουν όλα έτοιμα, έχεις περάσει στο ρόλο του διώκτη ώστε να καλύψεις 20 δλ., όπως αποδείχθηκε στο δεύτερο πέρασμα. Με προβλήματα ο Βαγγέλης χάνει χρόνο προοδευτικά, και είναι ο Σπάρταλης ο καλυτερότερος. Ο Στεφάν που, κατά την ταπεινή μου άποψη, του σχολιαστή, οδήγησε το ΕVΟ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στην άσφαλτο. Ο Σάκης πρωταθλητής, και εμείς σε έναν δικό μας κόσμο, με την απόλαυση μιας εξαιρετικής «μηχανής» να συνδυάζεται με το πώς θα είμαστε αλάνθαστοι και ανταγωνιστικοί σε ένα περιβάλλον από τα πολύ παλιά.
Τα χαμένα καλύφθηκαν σε συνδυασμό και με προβλήματα στην «Κλειώ», ενώ στη Ριτσώνα δε μας εκπλήξαμε, όπως θα έπρεπε, μην έχοντας το τσαγανό που απαιτείται στα πολύ γρήγορα κομμάτια πριν από τον τερματισμό. Είχαμε τη σωστή τελική ταχύτητα. Ψυχή δεν είχαμε, και εκεί αν γίνει κακό, δεν αρκούν οι Έλληνες και Γερμανοί φανοποιοί για να το «ισιώσουν». Αν βγεις μετά την ανάβαση και γλιτώσεις τα χειρότερα, το μέταλλο πάει για ανακατασκευή στην Ισπανία. Δικαιολογίες Σ.Χ., θα πείτε, και συμφωνούμε, σφίγγοντας το χέρι του Στέφανου, όπως και του Βαγγέλη, που διαγράφουν τροχιές με 200 χλμ. και 5η, όταν ο Σάκης χάνει χρόνο από τις κοντές σχέσεις της «Κλειώς» και όχι μόνο…
Σάκης Ευσταθίου και Στέφανος Σπάρταλης· τεράστιοι, και κρίμα που δεν πήγαν χώμα όταν η οικογένεια Αρβανιτάκη από το χέρι και το μυαλό του Βαγγέλη Jr βρίσκεται στην F1. Ανατριχίλα.
Αξιοπρεπείς στον πρώτο «Άγιο», αξιοποιώντας και το χειρόφρενο ανεβαίνοντας, με επιτυχία σε όλες τις φουρκέτες. «Θα φτάνεις, θα φρενάρεις όριο -λέμε τώρα-, θα κατεβάζεις 2-3-4 ταχύτητες, θα πατάς συμπλέκτη, θα τραβάς χειρόφρενο και από την κορυφή με τέρμα γκάζι θα εκτοξεύεσαι».
Η διήγηση πριν, επαληθεύτηκε μετά, αλλά ό,τι κερδίζαμε εκεί το χάναμε στο τελευταίο κομμάτι μετά τον κλασικό τερματισμό, στην είσοδο για τα κτήματα του βασιλιά. Δύσκολη άσκηση μέχρι τον τερματισμό, στην ταβέρνα «Άγιος Μερκούρης» σήμερα, και εκεί που απαιτείται η εμπιστοσύνη ώστε να ακουμπήσεις στο πλαίσιο και να αξιοποιήσεις το στήσιμο του WRC, αποδείχθηκα υποδεέστερος της μηχανής. Στον δεύτερο «Άγιο», η Τώνια ούρλιαζε από τον γιατρό ότι είμαστε πιο αργοί από το πρώτο ανέβασμα, όταν ο Στέφανος αμφισβήτησε τους χρόνους μας. Ευγενικά και με τακτ, μια σπάνια επιλογή για τον πληθωρικό οδηγό.
Γεγονός ότι οι Ευσταθίου-Τζιτζικαλάκης κέρδισαν τον αγώνα, οι Σπάρταλης-«ΑΖΕΤ» τις εντυπώσεις και εμείς τοποθετήσαμε το Cordoba ανάμεσά τους. Έργο σημαντικών, πολύ ψηλά στην καρδιά μας, σε αγωνιστικό (και όχι μόνο) επίπεδο.
Όντως, υπήρξα τυχερός στην αγωνιστική μου διαδρομή και, όπως σχολίαζε μια μεγάλη ψυχή, το σημαντικό είναι να σε ανέχονται και να το αντέχεις. Αντώνη και «Παπ», muchas gracias._ «Στρατισίνο»
ΥΓ.: Τότε από τη Seat-ΤΕΧΝΟΚΑΡ αγώνας ταχύτητας δημοσιογράφων στην Ιταλία με ίδια Ibiza GTi, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία με τις ίδιες υπογραφές σε δημιουργικό επίπεδο.
In-Car πλάνο των «Στρατισίνο»-Τώνια Παυλή με το Seat Cordoba WRC στο 21ο Ράλλυ Παλλάδιο (2000)