Από το «μπάκετ»

Ράλλυ Ακρόπολις – κάτι μαγικό, με παρέμβαση της πολιτείας, γιατί απλώς αυτή είναι η Ελλάδα μας… Δημιουργεί όραμα αυτή η άσκηση, και το οφείλουμε σε λίγους αλλά σημαντικούς. Είναι ο Αυγενάκης και η παρέα του που εμπνέουν.

Ταξιδεύοντας σε βάθος χρόνου, όλοι έχουμε ανέκδοτες ιστορίες να διηγηθούμε. Αρκετοί ζήσαμε και ζούμε τη στιγμή μέσα από διαφορετικούς ρόλους, όταν τα βασικά στελέχη της οργάνωσης είναι σε ετήσια απασχόληση για τον κορυφαίο αγώνα του θεσμού, Ελλήνων έργο.

Να ακούμε, να βλέπουμε…

Παιδιά με τον Νικόλα μου, περιμέναμε να μας φέρει τις ανάγλυφες προσκλήσεις για την αφετηρία ο μεγαλύτερος ξάδελφος, ο Τέρι Κουίκ – Τέρενς όταν ενηλικιώθηκε, και πλέον τον ακούμε κάθε πρωί στους 97,8 με το ίδιο ποιοτικό πάθος όπως στον ΑΝΤ1.

Τότε, τέλος του ’60 αρχές του ’70, και η ερμηνεία του τι είδαμε-ακούσαμε από τον Ίκαρο στο πεζοδρόμιο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου προέκυπτε άμεσα από τις εφημερίδες της Τετάρτης, και την 1η Ιουλίου από τα μηνιαία περιοδικά. Ευαγγέλιο οι 4T, με κείμενα Κ.Κ., Α.Σ., Τάκη Πιρπιρή, Σταύρου Τσογκανή κ.ά.

Ζωντανή παρακολούθηση το ’72 με «Ήτα Βήτα» και αυθημερόν πηγαινέλα από το Π. Ψυχικό. Το βράδυ στον Πύργο, στην Permanence, όπου το ’75 «αρπαχτήκαμε» με τον αργότερα συναθλητή Κώστα Έξαρχο. «Ποιος είναι καλύτερος», ο «Ιαβέρης» ή ο αείμνηστος Γιάννης Παπαδαμαντίου; Μελετημένοι και με πάθος, όταν η δική μας παρέα θεωρούσε παλιομοδίτες τους εξπέρ της εποχής. Με σεβασμό στον Βαγγέλη Γκάλο, που δίδαξε υπομονή, με θαυμασμό για τον Ρον και εκτίμηση για τον Καψάσκη, με ευθύ τρόπο σε οδήγηση και επικοινωνία.

Θεατές

Ο «Ιαβέρης» ήταν η τρέλα μας. Παρ’ ολίγον τρίτος με τον Φέρτακα το ’75 με την «Ντόλυ», και αργότερα, την επόμενη της νίκης του στη Ριτσώνα με το «Μπούμπης», αντί στο ΕΜΠ, όνειρο του πατέρα μας, «φοιτητής» στη Μιχαλακοπούλου. Όπως ο αείμνηστος, ο τεχνίτης Παύλος Μοσχούτης, ο ιπτάμενος Νίκος Μακρυγιάννης και ο Κωνσταντίνος Κοντούζογλου, το φιλαράκι μου. Συνδετικός κρίκος ο Γιάννης Αλβανός, σημείο αναφοράς ο Κώστας Φερτάκης.

«Ιαβέρη» έργα

Ήταν το τουμπαρισμένο στη Ριτσώνα Escort με «Ιαβέρη»-Στεφανή το ’78, και στο κατεστραμμένο παρμπρίζ διέκρινες μια υπερπροσπάθεια και, απίστευτο, εμείς βλέπαμε χρόνους και μας δικαίωνε. Κερδίζοντας στην Πελοπόννησο ε.δ. από τον Ρερλ, με 13άρια ultragrip ούτε για δοκιμές, στο στραβό Escort. Είχαν έρθει τα Datsun και, όπως και το ’79 με Γιώργο και Βαγγέλη, η παρέα μας θεωρούσε αδιανόητο ο «χοντρός», o θεός μας, με τη σούστα πίσω και τον κινητήρα από Pinto, να χάνει από το εργοστάσιο. Ήταν πίστη και αφοσίωση σε άνθρωπο με άποψη που σε ενέπνεε, όντας πιστός στη φιλοσοφία του, διεκδικώντας το ακατόρθωτο.

Ό,τι ζήσαμε και το ’80 και το ’81 με την Toyota, τη Celica που έγινε περίφημη έπειτα από τριάντα χρόνια χάρη στον Κωνσταντίνο Πίτσο. Ο Ανδρέας Αρκέντης δίπλα στον αρχηγό, και ήταν ο λόγος που πήγαμε Ιταλία, χάρη στον αείμνηστο Κώστα Γλωσσώτη της ΕΛΠΑ, οπότε και άνοιξαν τα μάτια μας. Οργανωτικά δίδασκε το ΡΑ, αλλά το σεμινάριο στην Ιταλία μας άλλαξε ταχύτητα, συνοδεύοντας τον Τάσο, τον Παύλο και τον ΡΟΝ. Με Ανδρέα, Σταμάτη και Κώστα Έξαρχο. Εθνική Ελλάδος!

Το πρώτο μου ΡΑ

Το 1981, επιβάτης με τον αείμνηστο Λάκη Μακράκη, που οδηγούσε υπέροχα το Escort. Το ’83 στο «staff» του Γ.Τ., σχολείο του αείμνηστου Ηλία Σορίδη, με σημαντικούς όπως τον Ηλία Χρηστέα και τον 50-χρόνια-φίλο Αντώνη Κόλλια.

Η ώρα της αλήθειας

Διαβάζοντας ότι ο Νίκος Πετρόπουλος θα υποστηρίξει τον «Παναγιώτης Ρουστέμης» στο SEAJETS Fabia RS, ταξιδεύεις στο παρελθόν. Στη Nissan ήταν αρχηγός μας ο Νίκος Κελεσάκος, και αυτούς τους σημερινούς στο WRC θα τους συλλάβουν άδικα για team managers.

Ο Νίκος είχε την πλήρη εμπιστοσύνη της οικογένειας Θεοχαράκη, του εργοστασίου, των μηχανικών μας και τη δική μας πίστη και αφοσίωση, για τον απλούστερο λόγο· ήταν ο μπροστάρης στη στραβή και ο διακριτικά απών στην επιτυχία. Ένας σπάνιος και, αγαπητοί, η θετική και χρήσιμη ψυχοσύνθεση δε διδάσκεται, αλλά την έχεις στο DNΑ, όπως του «Κέλε». Ήξερε τι θα συμβεί στην επόμενη ειδική, ήταν σίγουρος για τον επόμενο αγώνα και σου μετέφερε την τεκμηριωμένη αισιοδοξία του. Αντίστοιχα, don’t panic στη στραβή και ψυχραιμία στην καταστροφή.

Αρχές του ’84, το όνειρο ήταν μη διαχειρίσιμο, με το Violet GT στον άτσαλο ρυθμό της αυτοκαταστροφής. Στο ΡΑ ήρθε ο Φέρτακας. Βιρτουόζος της καθοδήγησης, με υπομονή και πείσμα. Ένας κόουτς στο αγωνιστικό, όπως αύριο ο Νίκος στον Παναγιώτη και ο Κώστας Σούκουλης στον Σπύρο Γαλεράκη.

Με την ευκαιρία, πρόσφατα, το 2021, μαζί στο «0», δεν ξεχνιέται το σχόλιο-παράπονο του φίλου μου Δημήτρη Βαζάκα. «Δεν είμαι συνοδηγός, “Στράπα” μου από το ’87». Το 2021, όπως και το 2022, ανταποδώσαμε την εμπιστοσύνη της οργάνωσης, υποστηρίζοντας τη διαδρομή μας, ενώ πάντα θα οφείλουμε σε αυτή την παρέα, που έδωσε ζωή στο όνειρο. Τότε, το 2021, με σεβάστηκα, οπότε μοιράστηκα τη στιγμή ευθύνης με τον Δημήτρη, έναν κοσμοπολίτη gentleman και εξαιρετικό οδηγό, και δεν προέκυψε αστοχία.

Τυχερός, συμμετείχα σε ΡΑ, με Κυρίους και την Κυρία. Με Φερτάκη (τέσσερα), Eυθύμη Σάσσαλο και PetroRetro-Γιώργο Πετρόπουλο. Πλειοψηφία, τα έντεκα με την Τώνια.

Σχολείο τα πρώτα και ποιοι χρόνοι, ενώ και ο Κώστας και ο Ευθύμης υποστήριξαν τη συμμετοχή μας, ώστε να πετύχουμε τα «πρέπει» της ομάδας μας. Αμυντική διάθεση και το ’87, με τη βαριά φανέλα του αρχηγού. Εμπειρία, και ήταν όμορφα όταν αμέσως μετά, από το ’88 μέχρι και το ’90, κερδίσαμε την εμπιστοσύνη μιας απαιτητικής ομάδας που σεβόσουν, ειδικά τον «πέμπτο» τροχό, που ήταν και ο πλέον σημαντικός, όπως η κ. Μίση Κελεσάκου.

Με το Micra πιστοποιήθηκε και το ποιοι είναι οι καλύτεροι μηχανικοί στον πλανήτη. Δεν απογοητευτήκαμε, αλλά πεισμώσαμε. Δούλεψαν σκληρά και μαζί πανηγυρίσαμε, εξελίσσοντας σε πολεμική μηχανή την ιαπωνική αστοχία. Άλλωστε, με πήγαν δύο φορές στο νοσοκομείο, τη μία και στο χειρουργείο. Ατυχίες και αναποδιές αρκετές, επιτυχίες πολλές, όταν το μεταξύ μας δέσιμο ξεπερνούσε εκρήξεις και αστοχίες μου, έξω από τα όρια στις ειδικές, αλλά και στις απλές διαδρομές. Έργο «Νίκος Κελεσάκος».

Το ’91

Ήρθε το Sunny GΤiR, ήρθαν νίκες, τίτλοι, όπως η δοκιμασία τότε στο Ολύμπιο, που το σταθμεύσαμε, το ίδιο και οι Toyota και το Peugeot κ.ά. Εποχή που δοκιμάστηκαν οι σχέσεις μεταξύ αγωνιζομένων, και έτσι ιδρύθηκε η ΕΛΟΑΜ, που άλλαξε τα δεδομένα.

Κορυφαίος ο συναγωνισμός, από συναθλητές-πρωταθλητές και φίλους. Αυτή η παρέα με Παναγιωτόπουλο-Πάνου και σωματοφύλακες τους αείμνηστους Μοσχούτη, Γιαγνίση, μαζί με τον Σώτο Κοκκίνη και τους συνοδηγούς τους, απλώς οι καλύτεροι – και ποιος Ντε Μέβιους; Έλα στα Σήμαντρα vs Nότης, ή στη Βάβδο vs Βασιλιάς. Έλα νύχτα vs Παύλος. Έλα άσφαλτο vs Σώτος. Στο Ακρόπολις μιλούσαν τα Nissan και η ομάδα μας.

Δυνατές στιγμές το ’92, όταν χάσαμε την ανάρτηση και τον Ντε Μέβιους με ίδια αυτοκίνητα, και ήταν απίστευτο το πάθος όλων μας να κερδίσουμε. Υπερβολή, «Ούλα 1», στον Ταρζάν, ένα λεπτό κάτω με το «Ν» από τη Silvia, στα 12 δλ. πίσω ο παγκόσμιος, με την Τώνια να ουρλιάζει «δε θα κάνεις αηδίες», οπότε και ακολουθούμε το roadbook, χωρίς τα περιβόητα «συντόμια». Ατυχία στις Καρούτες και, «Αντωνάκη, ποιες οι διαφορές στο “Ν”;». Το πρωί ξανά οι ταχύτεροι, γιατί κάπου, κάποτε ξυπνάει ο «Ιαβέρης» μέσα σου και δεν τις χάνεις τις Καρούτες από ξένο με ίδιο αμάξι. «Του το χρώσταγες», το σχόλιο της κ. Παυλή, ενώ «καλά είσαστε;» το δήθεν αδιάφορο αλλά με νόημα του Κελεσάκου, που όταν ανέβαινε η πίεση, μου έδινε ένα κομμάτι σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου που το κρατούσε στο χέρι, οπότε ήξερες πως κάτι τρέχει. «Παιδιά» και εμείς τότε στα 35 μας χρόνια, και η ομάδα μου και το αμάξι μας, τέρας αξιοπιστίας, επέτρεπαν την υπέρβαση. Το ’93 διώκτες από διωκόμενοι, όπως και το ’94 ευθύνη μου, ενώ το ’95 «ταξιδέψαμε» με το Sunny GTi. Κατώτεροι της περίστασης με το Sunny, που έβγαλε γλώσσα και με ξεγέλασε.

Στη Seat

Από το 1996 μέχρι και το 2000, με την εκδήλωση ζωής από την Τεχνοκάρ στην Αργυρούπολη, έργο του Αντώνη Λεβισιανού με comandante τον Νίκο Παπασταθόπουλο, έναν σπάνιο του χώρου που μας πίστεψε και κατέθεσε και την ψυχή του, κλονίζοντας την υγεία του. Οι άνθρωποι της Τεχνοκάρ, ομάδα με κυρίαρχο το συναίσθημα.

Τα αυτοκίνητα, πολεμικές μηχανές. Δύστροπη η λαχανίδα, μας εξόντωσε. Ράμπα του τερματισμού σε ΡΑ μόνο το ’97, χάρη στον Γιώργο Πετρόπουλο. Συνοδηγός-μηχανικός, φίλος-συγγενής, που δε δίσταζε να λερωθεί, ώστε να ολοκληρώσουμε. Απέναντί μας οι Ντιμ-Στεφανής. Πρωταθλητές! Αξιόμαχοι οι Γρηγόρης Νιώρας με τον αείμνηστο Τάσο Γουσέτη στην «Κλειώ» τους.

Το ’98 και το ’99, με το kit car όλα ήταν αλλιώς. Ιδιαίτερα ανταγωνιστικό αυτοκίνητο, και με την κ. Τώνια χάσαμε την ευκαιρία για τη σούπερ επίδοση στο ΡΑ το ’99, απέναντι σε παγκόσμιους. Ευθύνη μου, και πλήγωσα τον «Παπ», ενώ απογοήτευσα τον Λεβή, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον φίλο Έρβιν Βέμπερ.

Στα πλήκτρα

Από την τέντα στο service park, σε αυτήν του γραφείου Τύπου στην Ιτέα, με σουίτα στο Γαλαξίδι. Εποχή με λευκό πουκάμισο και τα σχετικά λογότυπα, που δε χρησιμοποίησα, και τότε η Ανίτα με την Ελένη Φερτάκη, που μας λείπει, επέλεξαν το γκρι-σιελ για να μας πηγαίνουν καλύτερα.

Θα χαμογελάσετε, αλλά ήταν πρόταση των ανθρώπων της FIA να αλλάξω το μπάκετ με την καρέκλα, και μπορεί ο Βασίλης Δεσποτόπουλος με τον αείμνηστο Γιώργη Γκουρτσούλη να πρότειναν και να πίεσαν -γενναιόδωροι, αλλά και ψύχραιμοι στα ξεσπάσματά μου-, όταν το κλειδί ήταν οι συνεργάτες μας. Ο Θοδωρής Τσίκας, που το ’99 είπε «πήγαινε οδήγησε, άσ’ το επάνω μου». Ο λοκατζής, για πάντα στην καρδιά μου, αξιοποίησε την ομάδα μας και ζωγράφισε ακολουθώντας πιστά το περιβόητο «cahier des charges». Μαζί του ο Μαθιός Μανσόλας, η Στέλλα Καραμουσαντά, ο Βασίλης Παπαδόπουλος κ.ά. Όπως ο Άκης Τεμπερίδης, που πήρε τη σκυτάλη το 2003, ώστε να γιορτάσουμε αγωνιστικά με την Τώνια τα 50 χρόνια του ΡΑ.

Στη συνέχεια, η σκυτάλη στην Ελένη Ξενάκη. Μέχρι και το 2013, που ο Παύλος Αθανασούλας έσωσε την αξιοπρέπειά μου και το κύρος της ομάδας μας, είχα την υψηλή εποπτεία ως «media director». Τίτλος που δεν έκανα ποτέ χρήση. Ευθύνη μου τα οικονομικά λειτουργίας του γραφείου Τύπου. Κριθήκαμε μάλιστα ως υπερεκτιμημένοι από φίλους(;), και να η ευκαιρία τους, ώστε επί ΟΜΑΕ να μπει τέλος στη σχέση μου με την οργάνωση του ΡΑ, ό,τι τελεσιδίκησε στη συνέχεια. Επιλογή που απογοητεύει, αλλά επιβάλλει την ψυχραιμία που σε οδηγεί στην αυτοκριτική. Οφείλεις να διαχειριστείς την απόρριψη, ως σεβασμός στη διαδρομή σου, σε γεγονός που μας ξεπερνάει, όπως το ΡΑ.

Με την ευκαιρία

Ο επικεφαλής του Γ.Τ., όπως τότε η αφεντιά μου, υπογράφει τη σχετική σύμβαση, πληρώνεται συνολικά και αποδίδει τις συμφωνημένες αμοιβές σε 12-15 και πλέον συνεργάτες του, ό,τι απαιτεί το φορτίο μιας πολύ ειδικής εργασίας με διεθνή ευθύνη που βαθμολογείται. Επίσης, καλύπτεις και συνολικά τα έξοδα των μετακινήσεων προς διάφορες κατευθύνσεις, της διατροφής κ.ά. Ακόμα και την εμφάνιση των φιλμ, τότε προσφορά στους ξένους συναδέλφους.

Αντίστοιχα, παραμένει αρνητικά ανεκτίμητο το κόστος από την αντίδραση με ύβρεις και απειλές για τις διαπιστεύσεις. Από διάφορους, ευκαιριακούς, πολιτικά τοποθετημένους στην ΕΡΤ, μέχρι περίπου συνεργάτες. Με συμπεριφορά «σωματέμπορου», αφού θεωρούσαν υπόθεσή τους το ΡΑ και το WRC, απαιτώντας παρέμβαση στη διαδικασία. Εποχή που η γκρίνια είχε να κάνει με τη μάχη για το tabard, που άλλωστε καλά κρατεί.

Τυχεροί, δουλέψαμε με αστέρια, αλλά, όπως σήμερα οι νεότεροι της ηλεκτρονικής εποχής, είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε τις προδιαγραφές της FIA, που ενίοτε δε συνάδουν με τη λογική, και σίγουρα δε συνδέονται με τα αντικειμενικά στοιχεία σε επίπεδο συναισθημάτων, αλλά και ουσίας.

Το γραφείο Τύπου του ΡΑ, κορυφαίο στο WRC από το 2000 με υπογραφή Σ.Χ., μέχρι σήμερα, πλέον και βραβευμένο, με την υπογραφή Ελένη Ξενάκη. Η Helen του COTY.

Η συνέχεια

Συνδεδεμένη με τα πλήκτρα, μέχρι που ο Π.Τ. και ο Νώντας με ξεπέρασαν, και αφού δεν αλλάζεις ούτε κόμμα σε άρθρο που ξεπερνάει την τυπική περιγραφή, παραχωρείς την ευθύνη. Όπως η δική μου σε σχέση με την αποχώρησή τους, οπότε προσωρινά ξανά στα πλήκτρα, έπειτα από 43 χρόνια στο κουρμπέτι.

Καλό αγώνα και, με γεγονός ότι θα μας εκπλήξει ευχάριστα ο κ. Καραΐσκος της Toyota Ελλάς, θα τα πούμε στο βουνό. Για τρίτη χρονιά με τον Δημήτρη Βαζάκα, πλοηγοί των θεών και στο κατόπι Κυρίων, όπως ο «Αμαξό» και ο Ζήβας, με τους Motorsport GR να επιχειρούν στο καθαρό τοπίο, που ταιριάζει στον αγώνα μας._ «Στρατισίνο»

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ