Έζησε Ράλλυ Ακρόπολις ο EL NAK Jr, και σχολιάζει:
«Προχωράμε με τον Νίκο προς τη ράμπα εκκίνησης, ανεβαίνω και βλέπω το υπέροχο πανό που μου είχε φτιάξει ο Πλατής, αρχίζουν τα μάτια να βουρκώνουν, τα μεγάφωνα φωνάζουν, αλλά εγώ έχω το βλέμμα καρφωμένο σε όλον αυτόν τον κόσμο, ακούω να αναφέρουν τον πατέρα μου, τα δάκρυα γίνονται πιο έντονα… Ξαφνικά βλέπω τον Στράτη να έρχεται σχεδόν τρέχοντας να μου δώσει αυτός σημαία – συγκίνηση και τιμή συνδυασμένη.
Την πρώτη ημέρα στη Γραβιά, με το που μπήκαμε, ένιωσα φανταστικά, οδηγούσα πολύ γρήγορα και χωρίς άγχος – ίσως το παράκανα βέβαια, αν κρίνω από το αποτέλεσμα. Άτυχη στιγμή, λάθος χειρισμός, συνδυασμός! Κολλάμε με μηδέν χιλιόμετρα σε ένα ανάχωμα, γελάω, λέω «δεν πειράζει», κουμπώνω όπισθεν, το ανάχωμα υποχωρεί, το θηρίο κάθεται με την κοιλιά… 52 λεπτά μετά έχω σκίσει τα γάντια μου, έχω γεμίσει αίματα και είμαι εκτός αγώνα.
Τη δεύτερη ημέρα στο 1ο σκέλος ήμουν λίγο σαν κοτόπουλο, αλλά πήρα τα πάνω μου, στο Ρεγκίνι έκανα μια χαζομάρα -πρώτο Ακρόπολις, εντυπωσιάστηκα από τον κόσμο και χάζεψα-, κοπάνησα μια πάντα στα δεξιά χαζεύοντας, αλλά ΟΚ. Σε μια δεύτερη σε πρώτη δεξιά, μου έφυγε το χέρι από το λεβιέ, κοπάνησα το γενικό διακόπτη και έσβησα το αυτοκίνητο! Μουλάρωσε και έχασα γύρω στα 5-10 δλ., χαζή κίνηση!! Την Ελάτεια τη χάρηκα πάρα πολύ, στο ανηφορικό όσο είχε το αυτοκίνητο το έδωσα – εκεί έχω προβληματιστεί γιατί δεν τράβαγε όσο ήθελα, δε γεμίζει την 4η με τίποτα. Στην κατηφόρα για Ζέλι πήγα πιο μαζεμένα, αλλά με καλό ρυθμό.
Στο 2ο σκέλος αρχίσαμε πολύ στραβά, στην απλή για Παλαιοχώρι έσπασε το κάθισμα, και από τη μία έσφιγγα τόσο σφιχτά τις ζώνες που δεν μπορούσα να αναπνεύσω, από την άλλη έκανα βόλτες μέσα στο αυτοκίνητο. Στο μεταξύ, από μ***α του Service το τιμόνι ήταν θεόστραβο. Φτάνουμε στον ΣΕΧ για το Ρεγκίνι, σβήνω για τα 10 λεπτά που έχουμε να ντυθούμε και το τέρας μουλαρώνει, πήρε μπροστά σπρώχνοντας. Δε χρειάζεται να περιγράψω σε τι κατάσταση ήταν ο Μουζάκης μετά…
Ρεγκίνι 2 κατέβασα ρυθμό, γιατί στις φουρκέτες έκανα πλέον χοντρά βόλτα μέσα στο αυτοκίνητο, και ένιωσα να παρακουράζομαι. Ελάτεια 2 είχε τόσο νερό, που ακόμα και στις ανηφόρες είχε μαζεμένα απίστευτα νερά. Η κατηφόρα για Ζέλι ήταν μάχη επιβίωσης, την οποία χάρηκα πάρα πολύ. Τόση λάσπη, που πήγαινα μόνο στο πλάι, και οριακά να κολλήσω παντού. Ήταν τέλεια! Φοβήθηκα αρκετά στις κατηφόρες με τη λάσπη, αλλά με κρατούσε καλά ο Νίκος. Φτάνουμε στον ΣΕΧ τερματισμού και τρέμω από χαρά και κούραση!
Η απλή μέχρι τη ράμπα μού φάνηκε ατελείωτη, είχα και το φόβο μη σβήσει και μουλαρώσει πάλι. Ράμπα τερματισμού, και πάλι βούρκωμα στα μάτια. Φωτογραφίες, σημαίες, απίστευτες στιγμές.
Ένα Ακρόπολις έχει τελειώσει ή μόλις ξεκίνησε… Όλοι οι υπόλοιποι αγώνες είναι η προπόνηση για αυτόν το μαγικό αγώνα.»_ΕL NAK Jr
