Αγωνιστικά αυτοκίνητα: Ένα μοντέλο, αλλά ποιο όμως;

Τα Seat από τον Γιώργο Γεωργίου, το Nissan GTi-R σε 1:24 από το φίλο μου Δημήτρη (Anel Razam) και ορισμένα ακόμα από το χέρι του καλλιτέχνη Μανώλη Γ. Μοσχού.

Το 2025,ήρθε στο ράφι και το κόκκινο Escort, με το 12 στις πόρτες.

Πιστό αντίγραφο, με τα μαύρα φτερά που ταίριαζαν, τα σήματα και το φορτίο με τις αναμνήσεις, συνδεδεμένες και με τα διακριτικά του Apha Service Kirkos.

Το αγωνιστικό αυτοκίνητο, έχει ψυχή και το θυμάσαι τρυφερά, ενώ σέβεσαι τις στιγμές μαζί του, που συνδέονται άλλωστε με καλές επιδόσεις, αλλά και αστοχίες, ένα κοκτέιλ με αναμνήσεις. Ισορροπούν μάλιστα, με το μοντέλο σε 1:43, ότι ξεπερνάει φωτογραφίες και απεικονίζεται εξαιρετικά αυτό το γοητευτικό ταξίδι στο σκληρό δίσκο μιας αγωνιστικής διαδρομής, που δεν ήταν πάντα του εργοστασίου…

Κωδικός: ΟΜ 2316

Ο περιβόητος «Μάγκας»  που έφτιαξε ο αείμνηστος Πέτρος Μαρτίνης, τότε το 1978 στη Ford-Κοντέλης, στην Αργυρούπολη.

Όπως το πήραμε από τον Πέτρο έτσι τρέξαμε με τον SILEF, στο πρώτο μας Ράλλυ το 1978. Ήταν το Παναθηναϊκό από την ΑΛΦ. Έργο του ευρηματικού Μίλτου Ανδριόπουλου, ένας από τους θρύλους του χώρου. Με το «κόκκινο» βελτιωμένο από το θηρίο, τον Γιαννιώτη Κώστα Βάτζο, με ηλεκτρικά από τον αδελφό του Νίκο, συμμετείχαμε στο «Ράλλυ Ford». Μια πρωτοβουλία-υπέρβαση του Δημήτρη Παντελειμονίτη, συνολικά εμπνευσμένος από το ταλέντο και την εντιμότητα του παθιασμένου Ιαβέρη και πρόκειται για όνειρο όλη αυτή η προσπάθεια τους, που αντέχει στο χρόνο. Αλλαγές σε βάθος, με κινητήρα από τον Μπούμπη. Απλά, Αθάνατος! Ζάντες 7αρες της Gotti από τη μπουτίκ- ΙΑΒΕΡΗΣ της Μιχαλακοπούλου όπου και το σχολείο μας. Τροχοί ώστε να μην βρίσκουν στα φτερά της παραγωγής και να πατάνε καλύτερα τα ΤΒ 16-53 της Michelin, πρόταση του Γιάννη Παπαπαναγιώτου. Γνώστης και έντιμος, ως Έλληνας μάνατζερ του λάστιχά της καρδιάς μας την εποχή της αθωότητας, ένας υπέροχος άνθρωπος ο monsieur Jean και στην οργάνωση-διοίκηση των αγώνων όπου άφησε το στίγμα του, χωρίς ποτέ να διαπραγματευτεί την αξιοπρέπεια του. Ο αγώνας, όντας ο δεύτερος μας εξελίχθηκε πιο δύσκολα από ότι ο πρώτος, του Πρωτάρη. Τυχεροί είχαμε σπουδαίους απέναντι μας, στην πρεμιέρα τους Χάρη Μανουσαρίδη-Γιώργο Δρακόπουλο με το λευκό Escort χωρίς κιβώτιο τύπου ρόκετ και στον αγώνα μόνο με Ford τον Αντώνη Κουνάνη με τον Διαμαντή Πετρόπουλο στο περίπου καφέ, απόχρωση όπως το παπούτσι του γιάπι, με ένα διπλό καρμπιρατέρ όπως της παραγωγής και λάστιχα 13/53 .

Τεράστιοι ο Χάρης και ο Αντώνης μας δίδαξαν και πλέον μάθαμε τότε με τον Σταμάτη ότι δεν αρκεί το καλύτερο αυτοκίνητο για τη νίκη αλλά απαιτείται και κόπος. Δυνατό σεμινάριο για τους αγώνες όπου στη συνέχεια εξελίχθηκα ως επαγγελματίας, όπως και για τη ζωή όπου εκείνος αρίστευσε και αριστεύει… Ο συνοδηγός Φιλος, ευεργέτης…

Στη συνέχεια, πουλήθηκε ο «Μάγκας» που έδωσε χαρά στον αείμνηστο Σπύρο Τσάπαλο που αξιοποίησε τη σοφία του Βασίλη Πόλιτο και κέρδισαν έναν αγώνα, νομίζω στο Βόλο…

Με κινητήρα KWS!

Μετά από ένα περίπου χρόνο ξανά στα χέρια μου το «κόκκινο» και αυτή τη φορά δουλεύτηκε από τον Δημήτρη Γιαλούρη. Ο Σάτον, στην καρδιά μου για πάντα, όντας κορυφαίος μηχανικός και σπουδαίος άνθρωπος, με άποψη.

Τα έξτρα φτερά από την Κοντέλης, άλλη μια πετυχημένη παραγγελία ευθύνη του Δημήτρη Καλογρίδη που είχε τον Θοδωρή δίπλα του και επιτέλους οι αγαπημένες ζάντες 7,5 ιντσών της RS βρήκαν τη θέση τους, ενώ τότε διδαχτήκαμε από τα ταξίδια του Ιαβέρη στην Ιταλία. Με την υποστήριξη της ΕΘΕΑ του αείμνηστου Κώστα Γλωσσώτη και εκτός των άλλων, τοποθετήσαμε λάστιχα τύπου SB της Michelin. Ούρλιαζε ο Παπαπά ότι αυτά είναι σωστά, αλλά μας τρόμαζε η σλικ επιφάνεια. Αφού όμως τα  φορούσαν οι Ιταλοί που για την ιστορία, τους κέρδιζε ο Τάσος, ο θεός μας, επιτέλους συμφωνήσαμε ότι αυτό είναι σωστό και νά’ μαστε. Όπως και με φόρμες SPARCO και καθίσματα CORBAU, αλλά και σωστό roll cage της safety devise, καλούδια με τη φροντίδα του Ανδρέα Αρκέντη, που απογείωνε ως συνοδηγός και αναστάτωνε, ως επιχειρηματίας…

Ήρθε και έδεσε ο πανάκριβος κινητήρας από την KWS, με αξία αντίστοιχη με ένα Autobianchi Abarth, που είπα τότε στην Καλλιρρόη ότι μας το έκλεψαν και δεν το πίστεψε. Γεγονός, ότι όταν άπειρος και ενθουσιώδης, έχεις 200 ίππους από οκτώ βαλβίδες, το 1980 για αμάξωμα 900 κιλά, υποβαθμίζεις το στήσιμο. Μεγάλο 37άρι τιμόνι της Personal, αντιγράφοντας τον δάσκαλο και άξονας τύπου Άτλας, με 5:1 τελική σχέση για το χώμα όπου αστοχήσαμε πανηγυρικά σε Εαρινό, Ολυμπιακό και Φθιώτιδας. Η τελική σχέση 4.63 για την άσφαλτο, όπου επιβιώσαμε σε αναβάσεις, με εξαίρεση τη μακριά Πάρνηθα που στην κυριολεξία με διέσυρε ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Τζέκος μου, αλλά και στα ασφάλτινα Ράλλυ. Τότε και συνεργασία με τονSpeedcraft-Γιάννη Λουκόπουλο, έναν engineer με γνώσεις και τη σωστή κουλτούρα που λείπει από το χώρο. Απλά, πολιτισμένος!

Το αυτοκίνητο εξαιρετικά ευχάριστο, αλλά σε διαρκή καβγά με το χρονόμετρο και οι χρόνοι δεν προέκυπταν εύκολα. Έχανες μάλιστα, από άλλα Escort με εξαιρετικούς οδηγούς,  υποδεέστερους κινητήρες και καλύτερο στήσιμο, όπως αποδείχθηκε αργότερα όταν ο Δημήτρης Γιαλούρης εξέλιξε το λευκό, το δικό του “ΖΝ”, με τη Sachs  ανάρτηση και άλλες λεπτομέρειες και μου το εμπιστεύθηκε. To OM με τον ΚWS οδήγησε εξαιρετικά και ο Μανώλης Ν. Χαλιβελάκης, ο ΡΟΝ, με τον Κώστα Έξαρχο, συνδυασμός-φωτιά. Ο Ρον που ήξερε πως «κλέβεις» δευτερόλεπτα χωρίς να περιορίζεις τον ενθουσιασμό σου, αποτέλεσμα της ψυχής σου.

Παλλάδιο 1980

Κρύβει αλήθειες το χρυσό βιβλίο του αγώνα. Τότε της ΠΑΛΑΣ, σήμερα της Start Line, με ωραίους ανθρώπους στην ευθύνη, άλλοτε και τώρα.

Εμείς με το 12 στις πόρτες και τον Τίμο Τζάννες, τον SOMIT για τους παλιούς, ακολουθούσαμε όλη τη νύχτα τους Νίκο Μακρυγιάννη -Γιάννη Αλβανό με το Trim Escort. Προδιαγραφές Group 2 αλλά με κινητήρα Group 1 και «κάτι» και μας χώριζαν κάμποσα άλογα. Ο Νίκος οδηγούσε εκπληκτικά από παιδί. Ένα-δυο χρόνια μεγαλύτερος, αριστούχος της σχολής Ιαβέρη, συνφοιτητής με τον αείμνηστο Παύλο Μοσχούτη και τον εξαιρετικό στην άσφαλτο Κωνσταντίνο Κοντούζογλου. Ο Νίκος, σημαντικός και ως άνθρωπος, οδηγούσε με δικό του, ιδιαίτερο τρόπο και είχε τη δυνατότητα να προσαρμόζει τα πατήματα του από την άσφαλτο στο χώμα και υπό κανονικές συνθήκες σε χώρα με αξιοκρατία, θα ήταν πρωταθλητής σε μικτό Πρωτάθλημα.

Της νύχτας τα καμώματα…

Προτελευταία ε.δ. ο Άγιος Στέφανος-ανηφόρα, μετά ο Μαραθώνας, κατηφόρα. Μικρή η διαφορά αλλά καθαρά μπροστά μας και ο Τίμος παρατηρεί ότι καθυστερούν στην αφετηρία όπου ο Γιάννος διαφωνεί με τον κριτή. Προέκυψε διαφορά που μας έδωσε τη νίκη αλλά είχαν χάσει χρόνο στην αφετηρία σταθμευμένοι, ενώ το χρονόμετρο έγραφε.

Καμία αντίδραση το ίδιο βράδυ, την άλλη ημέρα ανοησίες από το χορηγό του, με άστοχη ένσταση γραμμένη από συνεργάτη μου που με πίκρανε, αλλά στην ουσία τότε χωρίς in car ήταν αδύνατο να υποστηριχθεί. Δεν ξέρω πόσο κερδίσαμε εκεί στο περιστατικό, αλλά λογικά θα χάναμε και σήμερα, μετά από σαράντα πέντε χρόνια, όταν το συζητάμε γελάμε.

Αποκορύφωμα ότι συζητώντας με τον ιδιοκτήτη στα αγαπημένα μας «Παπάκια», επιμένουμε ο ένας για τον άλλον, ότι είναι ο καλύτερος.

Ποιός Στρατισίνο; Ο Μακρυγιάννης!

Απορεί ο φίλος Μιχάλης, αφού και ο Νίκος επιμένει, ότι ο Στράτης ήταν καλύτερος. Όπως και να έχει ακόμα και αναμνήσεις πικρίες μετά από χρόνια μεταφράζονται ως σημαντικές στιγμές, ειδικά όταν αφορά ίσους, με την ίδια αγωγή εντός και εκτός μπάκετ και αυτή την αγωνιστική φιλοσοφία που μας συνδέει όπως και με τον Γιάννο, την οφείλουμε στον Τάσο Ιαβέρη.

Κακά τα ψέματα._ Στρατισίνο

ΥΓ: Γεγονός ότι σε αυτό το χώρο, είναι σημαντικό να συναναστρέφεσαι με αυτούς που γνώριζες εκτός αγώνων…

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ