Ένα σύντομο οδοιπορικό στην τέλεια διαδρομή περίπου τριάντα ετών από το 1975 μέχρι το 2005.
Σε πρώτο πρόσωπο, ειδική διαδρομή 13 ετών, από το 1983 μέχρι και το 1995. Δώδεκα ΡΑ, με τον αείμνηστο professor Κώστα Φερτάκη (2), τον Red Man Ευθύμη Σάσαλο το ‘85 και την κ. Τώνια Παυλή (9), με υπεραξία από μια εργοστασιακή ομάδα με Έλληνες μηχανικούς που κέρδισαν πολλά Όσκαρ…
Με την ιαπωνική φιλοσοφία προσαρμοσμένη στην ελληνική νοοτροπία όπου ο ικανός προσθέτει το συναίσθημα στην επαγγελματική προσέγγιση.
Χάναμε-κερδίζαμε, η κριτική, αποτέλεσμα σκληρής αυτοκριτικής, προέκυπτε όταν νικητές και ποτέ υπό πίεση μετά από αστοχία.
Έργο με υπογραφή Νίκος Κελεσάκος, σε σφραγίδα Τάκης Ι. Θεοχαράκης. Υπέρβαση και συναισθηματικής αξίας από την παρουσία της κ. Μίσης Κελεσάκου, ενώ αλλάξαμε ταχύτητα από την εποχή που ήρθε στην ομάδα ο Τάκης Χατζηαγγελής, που θα τον ήθελες δίπλα σου σε πυρηνικά τεστ και στη ναυτιλία.
Στα μπάκετ, το Recaro αριστερά, θα έγραφε στην πλάτη G. Moschous και στο δεξί K. Fertakis. Αείμνηστοι.
Ένα «χιλιοστό» της ιστορίας του ΡΑ…
Παραλειπόμενα με αφιέρωση στους μηχανικούς της ομάδα μας και σε όλους τους συναδέλφους τους, ψυχή της προσπάθειας του Έλληνα ερασιτέχνη κόντρα σε επαγγελματίες.
Commando
Από τους Ευγένιο Καταρτζή (RIP), Χρήστο Σιάτο και τον S12- Σταύρο Γρυπάρο, μέχρι τους νεότερους. Οι δικοί «μου», ο Ανδρέας, ο Μηνάς και ο «Πάκης». Μαζί τους ο Θανάσης της παρέας του εμπρός συστήματος όπως ο Κώστας. Στην ομάδα μας, ο Νικολάου, οι Βαγγέληδες, ο Γιώργος, ο Μιχάλης και βέβαια ο πατριώτης μου, ο Στρατούλης. Ομάδα με 140 μηχανικούς και άλλους παρόντες στο ΡΑ το 1993, σε 110 αυτοκίνητα υποστήριξης. Από το ‘76, το αρχηγείο κλειστό, όλοι στο βουνό.
Πολυεργαλείο, τέρας αξιοπιστίας, ο Μανώλης-Σέπο Μακρινός. Ο Bluebird.
Λεωφόρος Αθηνών 169: IN-OUT
-Με το 710, την καμπούρα, 1-3 με Σέλστρομ και Μέτα το ‘76 και στη συνέχεια το ‘77, στο 3-5 Σέλστρομ-Σιρόκο. Δίπλα στον Τάσο στο Bic Violet o Μανώλης Μακρινός.
-Εξαιρετικοί με ιδιωτικά Violet οι Πόλιτο, Γεμενής, σε πτήση όποτε το οδήγησε ο Τάκης Σκαλτσάς.
-Με το ΡΑ-10 το τετράθυρο και ποτέ να μην αναφερθείτε για το ΡΑ του 1980 στον Σάλονεν που θεωρεί ότι αδικήθηκε. Έμπνευση το πως οδηγούσε. Στο ρυθμό του, με δικό του ανεπανάληπτο στιλ ο Γιώργος Μοσχούς με συνοδηγούς τους SIMETRA.
-Αξιόπιστοι, οι Μέτα και ο θρύλος Βαγγέλης Γκάλλο. Δίπλα του, ακατέργαστο χρυσάφι, ο γνήσιος Diamont Πετρόπουλος
Καλύτεροι ιδιώτες με PA-10, οι Γεμενής-Κέπετζης το ‘82. Σταθερή αξία ο Βασίλης Χαλκιάς, ο άρχοντας Bill Jack, συνήθως με τον υπέροχο κ. Χρήστο Μαλισσόβα.
-Το ‘80 έξοδο-τούμπα του Γιώργου Μοσχού με Σημετρά, νύχτα στο Θεόκτιστο και ένα τέταρτο χαμένο. Ρεσιτάλ οδήγησης στη συνέχεια και πρώτοι Έλληνες στον τερματισμό!
-Το ‘82 η δίλιτρη Σίλβια, το Violet GTS που είχα την τιμή στη συνέχεια. Ο Μοσχούς με τον Αλέξη, πέμπτοι στη γενική και πρώτοι Έλληνες και εύκολα Πρωταθλητές. Aυτοκίνητο-τέρας αξιοπιστίας, με ανάρτηση που επέτρεπε να ευθυγραμμίζεις-ισοπεδώνεις, διασχίζοντας χωράφια. Άνοιξε ο δρόμος για το 240 RS…
-Να η ευκαιρία για τους Έλληνες μηχανικούς να ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη στους Ιάπωνες, που τους ξεπέρασαν στην αλλαγή βασικών εξαρτημάτων. Σε χρόνους ρεκόρ η αντικατάσταση κιβωτίου και διαφορικού από την παρέα του Ευγένη.
-Το ‘83, η εγκατάλειψη των Μοσχού-Φερτάκη σε ΡΑ και Χαλκιδικής, ανακάτεψε την τράπουλα και να η ευκαιρία.
-Ο Κελεσάκος κλείνει τα αφτιά του, ακολουθεί το ένστικτο του, όπως συχνά άλλωστε και ο Στρατισίνο είναι ο δεύτερος οδηγός της ομάδας.
-Το ‘84, «εκπαίδευση» στο πρώτο μου ΡΑ με professor Fertakis. Εμπειρία. Εμείς με το 240 RS που είχε ο Σάλονεν το ‘83 και λάστιχα, ολοκαίνουργια 14άρια της Dunlop.
Ομόσταβλοι με τους Γιώργο Μοσχού, Σάλονεν, Μέτα. Φτάνουμε μαζί τους στα μεγάλα σέρβις όπως στην Καλαμπάκα, ενώ τρώμε και με τον Βoss Τάκη, όλοι μαζί στο πατάρι του συνεργείου στη Λ. Αθηνών. Μας αλλάζουν κιβώτιο και πίσω άξονα. Όνειρο ζω …
Οι άνθρωποι; Διαφορετικοί. Ο Τίμο το γλεντάει, ο Μετά ξέρει ότι αρκεί να κερδίσει τον Γιώργο, που δεν τον βλέπει, ενώ έχει και την ευθύνη του πρώτου Έλληνα. Ότι δεν αγγίζει τον Αλέξη, ένας φοβερός τύπος ο Κωνσταντακάτος, γεννημένος νικητής. Παρουσία με υπεραξία για την ομάδα.
-Ακρόπολις το ‘85 με Ευθύμη και το 240 RS που είχε ο Σάλονεν το ‘84. Αγώνας τύπου GT με ρυθμό τερματισμού και πολλά άσε-πάτα. Λάστιχο στις Καρούτες. Το αλλάζουν οι θεατές. Λάστιχο και στον Πρόδρομο, που δεν αλλάζουμε. Στο κατόπι μας Μοσχούτης και Ρον, οδηγάρες με υποδεέστερα αυτοκίνητα, αλλά εξαιρετικό ρυθμό.
-Το ‘86 με το ΕΤ, όπως και ο Γιώργος, με Φερτάκη και Βαζάκα, αντίστοιχα. Οικογένεια και αυτή η ιερή σχέση, χάρη στον Κελεσάκο και στη φιλοσοφία της ομάδας, δεν δοκιμάστηκε όταν ήρθαν τα πάνω-κάτω, ενώ δεν έλειψαν και λανθασμένες αντιδράσεις από απόντες, με συνοδηγό το πάθος τους. Στη Μακρυράχη, έχω γράψει αισιόδοξα, ακούω λάθος, βγαίνουμε και χάνουμε τέσσερα λεπτά. Η αυτοπεποίθηση στο ακέραιο, χάρη στον Φέρτακα και στους μηχανικούς μας στην Ανάβρα.
Η Silvia 200 SX των 1.350 κιλών ήρθε το ‘87 και συμμετείχαμε και στο ΡΑ το ‘88, στο καλυτερότερο μας με τον τεράστιο Φέρτακα. Το ‘88, η εξέλιξη του αυτοκινήτου από την ομάδα μας με ατού τα περιβόητα γκρι Καγιάμπα. Γόνατα όπως η λαμπάδα στους Ολυμπιακούς αγώνες και ήταν άριστη η απόδοση και η αντοχή τους. Γρήγορος ρυθμός και παντού προπορία.
Οι προπορευόμενοι απορούν.
Μάρκου Άλεν: Δεν κάνετε σέρβις; ΣΧ: μόνο πλύσιμο…
-Το ‘88 σύγκρουση με pick-up που οδηγεί μεθυσμένος στο δρόμο Λιδωρίκι-Λευκαδίτη, σπασμένο χέρι και η συνέχεια μόνο με το δεξί στις Καρούτες και το Στείρι. Στο Ζάππειο ο Τζίγγερ μας συγχαίρει δημόσια και όλοι μας φεύγουμε για το Ασκληπιείο στη Βούλα. Με αγάπη και σεβασμό που μόνο στους ελληνικούς αγώνες θα συναντήσεις.
H Silvia, μια κυρία με «πιασίματα» και εξαιρετική φωνή με αντίστοιχη ψυχή, στο ΡΑ, το ‘89 με τον Στάθη Γιωργάκη και το ‘90 με τον Παύλο Μοσχούτη. Συνοδηγός τους, ο κουμπάρος μας Ευθύμης Σάσαλος.
–Micra Τούρμπο S, απλά εμπειρία. Το ‘89 με Φέρτακα σε καθαρή κόντρα με Περ Έκλουντ και καλύτερο Micra σε προδιαγραφές από το δικό μας, που όμως είχε όλη την τέχνη και το πάθος του Ανδρέα Μπεμπή και του Μηνά Χατζηκυριάκου.
Πριν τον αγώνα ο ΠΕ: «που πας πρώτη φορά με προσθιοκίνητο στο χώμα, χωρίς αγωνιστικό κιβώτιο και χωρίς υδραυλικό τιμόνι και μάλιστα τοποθετημένο δεξία».
Στον αγώνα, o PE: «this facking Stratissino is no possible to beet him»… κρίμα που δεν ολοκληρώσαμε με τον Ιάπωνα Βακαμπαγιάσι να ζητάει συγγνώμη για το υλικό του δίσκου του συμπλέκτη. Αντίστοιχο το Micra και το 1990 με την Τώνια, όπου ολοκληρώσαμε χωρίς δράμα.
GTiR μια τριετία εμείς και μια διετία ο Βασιλιάς Μανώλης Παναγιωτόπουλος και υπολογίστε πέντε τίτλους και εξαιρετικές επιδόσεις, ειδικά στο ΡΑ. Με Τώνια στο δικό μας, με Νίκο Πάνου ο King. Τι να πω; Ατού τα Pirelli, πλεονέκτημα το δικό μας το ελληνικό του ‘92-‘93 με καρότσα στου Χέρμπι που την είδαν οι Ιάπωνες και υποκλίθηκαν.
-Νίκη το ‘91, ανταγωνιστικοί το ‘92, άτυχοι το ‘93. Κρατάμε την αντιπαράθεση με τον ΝτεΜέβιους με ίδια αυτοκίνητα. Στον Κιθαιρώνα, τέλος δεύτερης ημέρας περάσαμε πρώτοι και φάπα στο κράνος της Τώνιας που έγινε viral (sic). Μπροστά από τον Παγκόσμιο με ίδιο τυπικά αυτοκίνητο που όμως για εμάς πάντα ήταν καλύτερο, με την υπεραξία της ψυχής που ψάξε και δεν θα βρεις… Στιγμιότυπο, όταν κάναμε όπισθεν στις Καρούτες που κατεβαίναμε με πληγωμένη ανάρτηση για να περάσει ο ΝτεΜέβιους χωρίς σκόνη. Με τον Γκρεγκουάρ, φίλοι από το ‘91. Έχει 240 RS, ο τυχερός.
-Με το GTi, γνήσιο εργοστασιακό της ΝΜΕ, σασί εξ-Μάκινεν, πήγαμε με την Τώνια σε δύο ΡΑ. Το ‘94 όπου ένα χτυπημένο ψαλίδι στο Ελευθεροχώρι μας έθεσε εκτός και χάσαμε από τα Skoda, χωρίς ποτέ να απογειωθούμε και το ‘95. Όλα καλά. Τι λέγαμε; Χάσαμε πανηγυρικά από τα Seat που τότε υποτιμώντας τους Βέμπερ και Ρίους τα υπερεκτίμησα ως πυραύλους, ενώ αποδείχθηκε ότι οι άνθρωποι έκαναν τη διαφορά.
-Το δικό μας GTi οδήγησε το ‘96 στο ΡΑ αξιόπιστα ο Γρηγόρης Νιώρας με τον Κώστα Λύτρα δίπλα του. Τα αυτοκίνητα μας, αργότερα τα αγόρασε ο Μπγιόρν Βαλτεγκαρντ για το παλικάρι του.
-Μετά απο χρόνια και καιρούς, ως όνειρο φθινοπωρινής νύχτας χωρίς αστέρια, θα ήθελα να βρω το πρώτο μου GTi όπως τα συναρμολογημένα στο Βόλο και να πάμε στο ΙΡΑ. Να ξαναζήσω τη στιγμή φτάνοντας στο σέρβις όπου τα κομάντο, με τον Κελεσάκο σε Hybrid Χ-Trail e-Power και να πρέπει να του εξηγήσεις γιατί το δικό μας είναι ακριβότερο από το RAV4, όντας όμως και καλύτερο… Το Nissan!
-O Νίκος Κελεσάκος, ο αγωνιστικός μας Δ/ντης, μεγάλος αδελφός, πατριάρχης μιας σπάνιας οικογένειας, με μεταπτυχιακό και στη διαχείριση του εξαιρετικού Nissan Micra Challenge, άσκηση πολλών καρατίων. Τότε το 1997 που η ομάδα Πρωταθλήτρια βούτηξε στα βαθιά και έφτιαξε δικούς της χάρτες αναβαθμίζοντας την έννοια του ερασιτέχνη Έλληνα οδηγού που αναγκάστηκε να συμπεριφερθεί ως επαγγελματίας ώστε να προκύψει ένα δυνατό κοκτέιλ. Με συστατικά κλάσης Σκαλτσά, Βαζάκα, Ζιάκα, Ξανθάκου, Χαλκιά, Μίχου, όπως και σοβαρές ομάδες επιπέδου Κυριακούδη σε ένα ωραίο, σκληρό και γοητευτικό ροκ, απέναντι στην αρμάδα των Startlet με το έμβλημα ΤΕ στο σκιάδιο.
Ομάδα, με Βασιλία και Σωματοφύλακες, Νιώρα, Αργυρίου και Ζήβα. Ντ’Αρτανιαν ο αείμνηστος Κώστας Τανούσης. Δίπλα του ο Sir Nikos Pavlidis και ο Σάκης Βασιλόπουλος με τη δική του ιστορία στο χώρο.
Σημείωμα, έτσι απλά για να μην ξεχνάμε._ Στρατισίνο