Έφτασε στα χέρια μας το λεύκωμα για τα εξήντα χρόνια της συνεργασίας της Νικ. Ι. Θεοχαράκης με τη Nissan. Ιερή σχέση τιμής, με αξίες που χαρακτηρίζουν τον Ιάπωνα και την οικογένεια Θεοχαράκη.
Σε πρώτο πρόσωπο… Μικρό, ελάχιστο κομμάτι αυτής της ιστορίας η αφεντιά μου, όπως έζησα μαζί τους δεκαπέντε συγκλονιστικά χρόνια ζωής. Από τα σχεδόν τριάντα στα περίπου 45… Τα καλύτερα και αγωνιστικά; Έτσι λένε, έτσι αποδεικνύεται, όπως διαβάζω και δε χορταίνω.
Τα έχει όλα αυτό το βιβλίο, γραμμένο από τον Ηλία Καφάογλου, που είχε τη συνολική ευθύνη της έκδοσης, καταθέτοντας το savoir-faire του, και ξεπερνάει και τον εαυτό του όταν εμπνέεται.
Η χρονική συγκυρία, η σκέψη του Τάκη για κάτι δυνατό, η τρελή ιδέα του Μάριου Μπαρκή, και τυχερός ο Ηλίας, είχε δίπλα του την κ. Νικόλ Μαρίνου. Ένα χαμόγελό της, όση η ιπποδύναμη του καλού 240 RS ET που οδήγησα σε τρία Ακρόπολις και σε άλλα τρία Χαλκιδικής – και πού δεν πήγαμε με τον πύραυλο, σε άσφαλτο και χώμα. Ακόμη τον έχω στα αυτιά μου τον 2.4 και τον επιλογέα στο χέρι.
«Ποιο μαλακά, Στράτη», ούρλιαζε ο Χρήστος Σιάτος. Άλλαζαν σε 12 λεπτά κιβώτιο και άξονα ο Ανδρέας και ο Μηνάς, με Πάκη και Θανάση κ.ά., όταν το παρακάναμε. Έχει την τιμητική της η ομάδα μας στο προσεγμένο βιβλίο των 245 σελίδων με χαρτί όνειρο και βαριά εξώφυλλα. Σε συσκευασία για λίγα και ακριβά βιβλιοπωλεία. Έκδοση που ο Καββαθάς θα πρότεινε να γίνει και στα αγγλικά. Τόσο καλή δουλειά. Ζηλεύεις καλοπροαίρετα, άλλωστε μου προτάθηκε η συνολική ευθύνη, αλλά δήλωσα αδυναμία. Ο καθένας στο είδος του. Ο Η.Κ., ο καλυτερότερος!
Σε κάθε περίπτωση, πληγώνει αλλά δε μετριάζει ενθουσιασμό και σεβασμό το ότι δεν το τυπώσαμε, όπως πίστευα. Η εταιρεία μας, περισσότερο της εκτύπωσης, διδάσκει σε αυτό τον τομέα, αλλά είπαμε, απεικονίζεται με τον τέλειο τρόπο η ιερή σχέση Ιάπωνα με Έλληνες, ό,τι σκοτώνει κάθε θολή σκέψη.
Nissan Sport Team
Προηγείται ο αρχηγός, ο Γιώργος Μοσχούς, ο αείμνηστος, και μαζί μας μια ομάδα, τα κομάντο της Νικ. Ι.Θ., που στον κόσμο δε θα βρεις. Έργο για όσκαρ, ευθύνη με ιαπωνική φιλοσοφία αξιών με την υπογραφή του Νίκου Κελεσάκου όλο αυτό. Με συνοδηγούς κλάσης Κώστα Φερτάκη, Δημήτρη Βαζάκα και άλλων εξαιρετικών. Η Τώνια Παυλή μαζί τους, στο ύψος του αείμνηστου σε όλα τα επίπεδα.
Ο Δημήτρης, ο φίλος που μας συνέδεσε ως πληρώματα, ο φίλος για τα δύσκολα επί προσωπικού, και ας μην το ήξερε, αρκετές φορές. Ο συνοδηγός της ομάδας μας, που αργότερα ως οδηγός συνδέει δύο εποχές. Του πρωταθλητισμού με αυτήν του Ενιαίου.
Ο Δημήτρης που με τη φόρμα, πλέον εξαιρετικός οικογενειάρχης, δεν είναι ο Δημητράκης όπως τον αποκαλούσε η Γιωργάρα. Τεράστιος ο Μοσχούς. Οδηγούσε ο οκτάκις, σύμφωνοι, αλλά το πώς συμπεριφερόταν έκανε τη διαφορά.
Προς την κ. Μίση Κελεσάκου, τη λαμπάδα που δεν έσβηνε ποτέ, στους μηχανικούς μας, και έφτανε στον «μικρό» με εκείνο το «τι έχουμε;» που έζησαν και τα παιδιά του. Συγκλονιστικό περιβάλλον με τον Κελεσάκο και θεματοφύλακα και κόουτς κλάσης Ομπράντοβιτς, ό,τι πήρε άλλη διάσταση τα πιο σύγχρονα χρόνια, με τον Τάκη Θεοχαράκη να έχει χώρο και χρόνο και για την αγωνιστική τους ομάδα.
Ποτέ δεν ξεχνάς τα σχόλιά του, επιπέδου μεγάλου αδελφού, αν και σημαντικά μικρότερος σε ηλικία ο Τ.Θ., για τα προσωπικά μου. Κυρίως, όμως, το «ψηλά το κεφάλι, Στράτη», όταν στα πατώματα.
Συναίσθημα
Κάθε προσεγμένη σελίδα μιλάει σε όσους χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, και όποιος ξέρει, αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η προσφορά στη λεπτομέρεια έχει τη μονογραφή «Τάκης Θεοχαράκης», όπως και το συνοδευτικό σημείωμα ψυχής, χωρίς να χάνεται το μέτρο του επιχειρηματία που χαρακτηρίζει τον ηγέτη.
Ο Τάκης, πιστός σε 4Τ, διαχειρίζεται με μαεστρία και με τακτ τη δύσκολη σχέση δύο φίλων του που χάθηκαν μεταξύ τους, με διαφορετική προσέγγιση για τον καθένα. Ο Τάκης με τον Μάριο (και ο Στηβ Σύρτης με τον Θανάση Αγγελή της Κοσμοκάρ), που ένα δύσκολο, κολασμένο καλοκαίρι, Ιούλιο μήνα, έσωσαν το 4ΤΡΟΧΟΙ που ποτέ δεν αδίκησαν, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Ο Τάκης Θεοχαράκης, ο μικρότερος του αείμνηστου Γιάννη Θεοχαράκη, ο αδελφός του Νικόλα (ένας σπάνιος αρσενικός, δάσκαλος σε πολλά επίπεδα), ο Boss μου όταν πυροβολούσα. Ο φίλος μου εκτός αγώνα, και είναι αυτός που με δίδαξε Τεοκάρ.
Από την πρώτη ημέρα μοιραζόταν το όραμά του για το Βόλο – ίσως η πιο βαριά κληρονομιά που άφησε ο πατέρας του. Έργο ζωής με τον αδελφό του τον κ. Βάσο, τον πρόεδρο, τον πλέον σεβάσμιο Έλληνα της αγοράς auto σε παγκόσμιο επίπεδο. Καμάρωνε για το εργοστάσιο ο Τάκης, που απολάμβανε, και ήθελε να εξωτερικεύσει τη φιλοσοφία του Ιάπωνα σε σχέση με την ποιότητα επί ελληνικού εδάφους.
Έχουν περάσει περίπου σαράντα χρόνια, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ τις επισκέψεις εκεί και τη σημασία, το βάρος στον ποιοτικό έλεγχο. Άλλωστε, δεν καμάρωνα μόνο λόγω της αγωνιστής σχέσης, οδηγώντας το Cherry μου. Ο κινητήρας 1.3, το κιβώτιο 1.0, αμορτισέρ Kayaba, χαμηλά Yokohama, και ποια Alfasud;
Εξήντα χρόνια Nissan στην Ελλάδα, με λεύκωμα-φόρο τιμής στην Τέλεια Διαδρομή με τις ειδικές διαδρομές στη σωστή τους διάσταση. Άλλωστε, σήμερα είναι έκπληξη να εκφράζεται υποδειγματικά το αυτονόητο. Σημαντικό να εκπλήσσεσαι θετικά στην εποχή μας.
Να ευχηθούμε στα εκατό, τοποθετώντας το χέρι στην καρδιά… Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς._ «Στρατισίνο», 1983-1996
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
