Εννιά ολόκληρες μέρες σε Κένυα και Τανζανία στα χνάρια του Ράλλυ Σαφάρι, δεν ήταν απλά ακόμα ένας αγώνας ιστορικών, αλλά η απόλυτη περιπέτεια στην αφρικανική ήπειρο, με μεγάλο νικητή τον Ίαν Ντάνκαν.
Από το 2003 και έπειτα, και με το Ράλλυ Σαφάρι εκτός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ, μία ομάδα ανθρώπων σκέφτηκε και υλοποίησε μία αναβίωση του θρυλικού αγώνα. Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε δύο χρόνια μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα του χώρου, αλλά και αρκετοί νεότεροι σε ηλικία οδηγοί, δοκιμάζουν την απόλυτη δοκιμασία στην αφρικανική ήπειρο λαμβάνοντας μέρος στο Ιστορικό Ράλλυ Σαφάρι. Έτσι και φέτος, αρκετά σπουδαία ονόματα και συγκεκριμένα δύο πρώην Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, βρέθηκαν στην Κένυα και έλαβαν μέρος στον αγώνα που είχε διάρκεια εννιά ημερών, έστω και με μία μέρα ρεπό. Οι δύο πρώην Πρωταθλητές που βρέθηκαν στην αφετηρία στην Μομπάσα, ήταν ο Bjorn Waldergard (Πρωταθλητής στο WRC το 1979) και ο Stig Blomqvuist (Πρωταθλητής στο WRC το 1984), αμφότεροι με Porsche 911, της κορυφαίας ομάδας προετοιμασίας των γερμανικών κουπέ που ανήκει στον Βρετανό Francis Tuthill. Σφήνα ανάμεσα τους, όμως, βρέθηκε από την αρχή του αγώνα ο Κενυάτης Ian Duncan με τρίλιτρο Ford Capri V8, ο οποίος και είχε κερδίσει τον συγκεκριμένο αγώνα το 2009.
Ο Waldergard στάθηκε άτυχος, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μόλις την 3η ημέρα, όταν και έχασε τον έλεγχο της Porsche με αποτέλεσμα να βγει από το δρόμο και να καταλήξει ανάποδα μετά από αρκετές τούμπες. Μάλιστα, η έξοδος ήταν τόσο σφοδρή, που ο ίδιος αλλά και ο γιος του Matias προσκομίστηκαν στο νοσοκομείο για τους απαραίτητους ελέγχους, με τη διάγνωση των ιατρών να αναφέρει ότι ο νεαρός συνοδηγός υπέστει διάσειση, ενώ ο Bjorn δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα. Από εκείνο το σημείο, ο αγώνας ήταν υπόθεση δύο οδηγών. Του Blomqvuist και του Duncan. Οι δυο τους εναλλάσσονταν στην κορυφή μέχρι και την τελευταία ημέρα, και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όταν ξεκίνησαν την τελευταία μέρα, ο Κενυάτης οδηγός ήταν μόλις εννιά δευτερόλεπτα εμπρός από τον Σουηδό πρώην Πρωταθλητή.
Με την τελευταία ημέρα να περιλαμβάνει τρία αγωνιστικά χρονομετρημένα σκέλη, στο πρώτο εκ αυτών έκαναν σχεδόν τον ίδιο χρόνο, με τη διαφορά μεταξύ τους να παραμένει ίδια. Όμως, στο δεύτερο σκέλος ο Blomqvuist πίεσε παραπάνω, πραγματοποίησε τον ταχύτερο χρόνο και δημιούργησε μία διαφορά 38 δλ. πριν το τελευταίο χρονομετρημένο κομμάτι. Όμως, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του Σουηδού, αφού εκεί είχε ένα κλαταρισμένο ελαστικό, με αποτέλεσμα να χάσει περισσότερα από τέσσερα λεπτά και να περιοριστεί στην 2η θέση της γενικής. Έτσι, ο Duncan κατέκτησε τη δεύτερη νίκη του στο Κλασσικό Σαφάρι, ικανοποιώντας τους Κενυάτες φίλους του σπορ.
Από εκεί και πέρα, μπορεί μία Porsche είχε κερδίσει τον αγώνα το 2011 και να μην επανέλαβε την επιτυχία της και φέτος, αλλά τα επτά από τα δέκα αυτοκίνητα στην πρώτη δεκάδα τις κατέκτησαν τα γερμανικά κουπέ. Η 3η θέση κατέληξε έτσι στα χέρια του Βέλγου Gerard Marcy, ο οποίος οδήγησε και αυτός μία Porsche 911 της ομάδας του Tuthill. Ο Βέλγος δεν είχε πρόβλημα να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, μένοντας μακριά από προβλήματα και έχοντας διαφορά ασφαλείας από τους διώκτες του. Τέταρτος, και μετά από μάχη που κρίθηκε την τελευταία ημέρα, τερμάτισε ο Steve Perez με το Datsun 206Z, καταφέρνοντας να επικρατήσει επί του Onkar Rai με ακόμα μία Porsche 911.
Πάντως, η μάχη για την κατάκτηση της νίκης που διήρκεσε εννιά μέρες, και κράτησε όλους στις μύτες των ποδιών τους, θα μείνει στην μνήμη όλων ως ένας από τους πλέον συναρπαστικούς στην ιστορία. ‘Ετσι, φέτος μπορεί ο τίτλος του νικητή στο Σαφάρι να έμεινε στην Κένυα, αλλά είναι δεδομένο ότι σε δύο χρόνια από σήμερα ο συναγωνισμός αν δεν είναι ο ίδιος θα είναι υψηλότερου επιπέδου, με στόχο την πρώτη θέση σε έναν από τους δυσκολότερους αγώνες Ράλλυ._Π.Τ.
