Ράλλυ Μόντε Κάρλο: Lancia – η πολυνίκης του αγώνα

To 1975 ο Santro Munari, με συνοδηγό του τον Μario Manucci, κέρδισε για δεύτερη φορά το ράλλυ Μόντε Κάρλο. Η πρώτη ήταν το 1972 με τη Lancia Fulvia, στα χρόνια πριν το WRC, όπου το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ ήταν ο κορυφαίος θεσμός του είδους. Το 1975, στην τρίτη χρονιά διεξαγωγής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ και με το Μόντε να ματαιώνεται το 1974 εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης, το ιταλικό εργοστάσιο κέρδισε για πρώτη φορά τον αγώνα στα πλαίσια του νεαρού ακόμη WRC. Κι αυτό το έκανε με ένα αυτοκίνητο προορισμένο αποκλειστικά για αγώνες, όπως ήταν λίγο παλαιότερα η Alpine-Renault. O λόγος για τη Stratos με τον V6 κινητήρα των 2.4 λίτρων, το αγωνιστικό που κυριάρχησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ για τρία συνεχόμενα χρόνια (1974, 1975 και 1976) και έδωσε στη Lancia ισάριθμους παγκόσμιους τίτλους κατασκευαστών.

Ο Santro Munari συνέχισε με νίκες στο Μόντε, το 1976 και το 1977, με συνοδηγό πλέον τον Silvio Maiga. Το 1976 οι Stratos της Alitalia έκαναν το 1-2 στον αγώνα, με τον Bjiorn Waldegard να έχει λάβει οδηγίες να μείνει δεύτερος, κάτι που έπραξε με μεγάλη δυσκολία, λόγω της γνωστής αντιμαχίας του εκείνα τα χρόνια με τον Ιταλό, για το «ποιος ήταν ο καλύτερος»). Το 1978 οι εργοστασιακές Lancia Stratos αποσύρθηκαν, καθώς το Gruppo Fiat αποφάσισε να δώσει χώρο στο Fiat 131 Abarth.

Aυτό δεν εμπόδισε τον Γάλλο πρωταθλητή Ευρώπης Bernard Darniche να κερδίσει τον αγώνα της επόμενης χρονιάς, με τη γαλάζια Stratos της Chardonnet (αυτή που έλαμψε και στον δικό μας αγώνα εκείνη τη χρονιά, παρά το γεγονός ότι δεν κέρδισε) και συνοδηγό του τον Alain Mahe.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια, ώσπου να νικήσει ξανά μια Lancia στο Mόντε. Ήταν 1983 και η Lancia είχε επιστρέψει δυναμικά στο WRC, με την 037 στα χρώματα της Martini. Μετά από τις 30 ειδικές διαδρομές συνολικού μήκους 709 χιλιομέτρων εκείνης της χρονιάς νικητές στο χιονισμένο τοπίο αναδείχτηκαν οι Walter Röhrl και Christian Geistdörfer. Στη δεύτερη θέση του βάθρου των νικητών ανέβηκε μια ακόμη Lancia 037, με τους Markku Alén και Ilia Kivimaki. Όσο για τη συνέχεια, αποδείχτηκε καταιγιστική…

Όπως όλοι σήμερα γνωρίζουν, το 1986 ήταν μια δραματική χρονιά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, με αποκορύφωμα τον θάνατο του Henri Toivonen και του Sergio Cresto στην Κορσική. Στο τέλος εκείνης της περιόδου τα Group B αυτοκίνητα αποσύρθηκαν οριστικά από το προσκήνιο, δίνοντας τη θέση τους στα αγωνιστικά του Group Α. Kι όμως, για το αδικοχαμένο δίδυμο η χρονιά εκείνη είχε ξεκινήσει πολύ καλά, με θρίαμβο στο Μόντε Κάρλο, όπου εκτός από εκείνους έλαμψε και η νεότατη ακόμη Lancia S4.

Μετά τις εξελίξεις αυτές, η Lancia είχε το καλύτερο αυτοκίνητο του ανταγωνισμού, στα πλαίσια των κανονισμών του Group A. Οι Delta HF 4WD και Delta Integrale κυριάρχησαν τα επόμενα χρόνια στις ειδικές διαδρομές σε όλο τον κόσμο, κατακτώντας νίκες και παγκόσμια πρωταθλήματα. Αυτό μεταφράστηκε σε τέσσερις συνεχόμενες πρωτιές στο Μόντε Κάρλο: το 1987 με Miki Biasion και Tiziano Siviero, το 1988 με Bruno Saby και Jean-François Fauchille, το 1989 ξανά με Miki Biasion και Tiziano Siviero και το 1990 με Didier Auriol και Bernard Occelli (γίνεται και καλύτερο, 1-2 το 1987 και το 1988, 1-2-3 το 1989). Η τελευταία νίκη της Lancia στο κλασικό πλέον για τους αγώνες περιβάλλον του Μόντε Κάρλο ήρθε το 1992, με τους Didier Auriol και Bernard Occelli, ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε ένδεκα συνολικά.

Η εποχή πριν από το WRC

Η Lancia κέρδισε την πρώτη χρονολογικά νίκη της στο Ράλλυ του Μόντε Κάρλο το 1954, έτος που το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ βρισκόταν στη δεύτερη μόλις χρονιά διεξαγωγής του. Αυτοκίνητο η κλασική στις ημέρες μας Aurelia B20 GT και οδηγός η παλιά δόξα της Bugatti, o Μονεγάσκος Louis Chiron. Πιλότος με έντονη προσωπικότητα, λίγα χρόνια πριν είχε διαμαρτυρηθεί σθεναρά όταν στον ίδιο αγώνα -και πάλι με Lancia- ήταν ο ταχύτερος όλων παντού και είχε χάσει τη νίκη από μικρολάθη σε κάτι δεξιοτεχνίες. Το επεισόδιο αυτό λήφθηκε σοβαρά από την Αρχή του Σπορ και σταδιακά το φαινόμενο αυτό εξαλείφθηκε.