H εισαγωγή της τετρακίνησης από την Audi υπήρξε θεμελιώδης για την ανάπτυξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ, η δημοτικότητα του οποίου εκτοξεύθηκε χάρη στο Group Β, προτού τη σκυτάλη πάρουν τα πιο… γήινα αυτοκίνητα του Group A.
Σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών για το WRC, το Ράλλυ Ακρόπολις είχε πια καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους αγώνες του θεσμού, καθώς ομάδες και οδηγοί επιζητούσαν τη διάκριση στις σκληρές χωμάτινες ελληνικές ειδικές διαδρομές, που συγκέντρωναν χιλιάδες θεατές.
Σε αγωνιστικό επίπεδο, η επίσημη Ford αποχώρησε μετά το «νταμπλ» του 1979, ανοίγοντας το δρόμο στη Fiat, η οποία το 1980 κατέκτησε τον τρίτο της τίτλο Κατασκευαστών, μετά το 1977 και το 1978, την ώρα που ο Βάλτερ Ρερλ αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Η κυριαρχία, ωστόσο, του «Blue Oval» στο Ράλλυ Ακρόπολις συνεχίστηκε, καθώς οι Άρι Βάτανεν-Ντέιβιντ Ρίτσαρντς πέτυχαν δύο συνεχόμενες νίκες (1980, 1981) με το πισωκίνητο Ford Escort RS 1800, που ήταν οι τελευταίες για αυτοκίνητο του Group 4 στη χώρα μας.
Το 1981, ενώ ο Βάτανεν κατακτούσε τον τίτλο Οδηγών με την ημιεργοστασιακή ομάδα του Ντέιβιντ Σάτον και η Talbot εκείνον των Κατασκευαστών, συντελέστηκε η τεχνολογική επανάσταση που ονομαζόταν «Audi Quattro» και έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας των ράλλυ.
Η απογείωση πριν από την εκλογίκευση
Παράλληλα με την εισαγωγή της τετρακίνησης, τα αυτοκίνητα του Group 4 αντικαταστάθηκαν από αυτά του Group B, που διέθεταν αυξημένη ισχύ και μεγαλύτερα αεροδυναμικά βοηθήματα, ενώ έπρεπε να παραχθούν και σε τουλάχιστον διακόσια αντίτυπα.
Το 1982 γράφτηκε ιστορία, αφού η Audi έγινε η πρώτη Πρωταθλήτρια Κατασκευαστών με τετρακίνητο αυτοκίνητο. Ταυτόχρονα, οι Μισέλ Μουτόν-Φαμπρίτσια Πονς επικράτησαν στη χώρα μας με το Quattro, παραμένοντας μέχρι σήμερα το μοναδικό αμιγώς γυναικείο πλήρωμα που έχει κατακτήσει νίκες στην υψηλότερη βαθμίδα των ράλλυ.
Την επόμενη χρονιά οι Ρερλ-Γκαϊστντόρφερ, που είχαν κατακτήσει τον τίτλο του 1982 με Opel Ascona, έφεραν για πρώτη φορά μια Lancia στο ψηλότερο σκαλί του Ράλλυ Ακρόπολις από συστάσεως του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ (1973).
Ταυτόχρονα, οδηγώντας την πισωκίνητη 037 Rally, πρωταγωνίστησαν στον τέταρτο τίτλο Κατασκευαστών της ιταλικής μάρκας, μετά τα τρία συνεχόμενα (1974, 1975, 1976) με τη Stratos HF, ενώ Παγκόσμιος Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Χάνου Μίκολα με Quattro. Το 1984 αποτέλεσε την απόλυτη σεζόν της Audi, η οποία κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, και ο Στιγκ Μπλόμκβιστ επικράτησε στο Ράλλυ Ακρόπολις, προτού στεφθεί Πρωταθλητής, με συνοδηγό τον Μπγιορν Σέντερμπεργκ.
Την ίδια χρονιά, η Peugeot παρουσίασε το 205 Τ16, δείχνοντας πως μπορεί να πρωταγωνιστήσει άμεσα. Πράγματι, το 1985 -με τον Άρι Βάτανεν να έχει σοβαρό τραυματισμό στην Αργεντινή- ήταν η χρονιά του Τίμο Σάλονεν, ο οποίος κατέκτησε τη νίκη στη χώρα μας και αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής, οδηγώντας τη γαλλική εταιρεία στον παρθενικό της τίτλο Κατασκευαστών.
Το 1986 η Peugeot διατήρησε τα σκήπτρα, με τους Γιούχα Κάνκουνεν-Γιούχα Πίρονεν να συνεχίζουν το… μοτίβο, αφού για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο νικητής του Ράλλυ Ακρόπολις κατέκτησε και το Πρωτάθλημα Οδηγών.
Ωστόσο, η κατακόρυφη αύξηση της ισχύος των αυτοκινήτων και της δημοτικότητας του θεσμού οδήγησαν τους θεατές στο να συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες στις ειδικές διαδρομές, με αποτέλεσμα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας.
Το θανατηφόρο ατύχημα των Χένρι Τοϊβόνεν-Σέρτζιο Κρέστο (Κορσική 1986) έδωσε τη χαριστική βολή στο Group B, που καταργήθηκε στο τέλος εκείνης της χρονιάς, ενώ ματαιώθηκε και η προγραμματισμένη παρουσίαση των ακόμα πιο εξελιγμένων πρωτοτύπων του Group S.
Η σκυτάλη πέρασε στα αυτοκίνητα του Group A, που ήταν υποδεέστερα των προκατόχων τους από πλευράς ισχύος, πλαισίων και αεροδυναμικής. Κυρίαρχος της νέας εποχής ήταν η Lancia, η οποία κατέκτησε τρεις νίκες στο Ράλλυ Ακρόπολις, με τους Μάρκου Άλεν-Ίλκα Κιβιμάκι (1987) και Μίκι Μπιαζιόν- Τισιάνο Σιβιέρο (1988, 1989), αντίστοιχα.
Προφανώς, οι τίτλοι Κατασκευαστών εκείνης της τριετίας κατέληξαν στην ιταλική εταιρεία, η οποία έφτασε στις επτά κατακτήσεις (1974, 1975, 1976, 1983, 1987, 1988, 1989) με τρία διαφορετικά αυτοκίνητα (Stratos, 037, Delta), τη στιγμή που Παγκόσμιοι Πρωταθλητές αναδείχθηκαν δύο επίσης δικοί της οδηγοί, οι Γιούχα Κάνκουνεν (1987) και Μίκι Μπιαζιόν (1988, 1989)._ Ν. Δ.
Ράλλυ Ακρόπολις – Τα στατιστικά της δεκαετίας (WRC)
Αγώνες: 10 (1980-1989)
Περισσότερες νίκες: Lancia – 4 (1983, 1987, 1988, 1989)
Νικητές:
1980: Ά. Βάτανεν-Ντ. Ρίτσαρντς (Ford Escort RS 1800)
1981: Ά. Βάτανεν-Ντ. Ρίτσαρντς (Ford Escort RS 1800)
1982: Μ. Μουτόν-Φ. Πονς (Audi Quattro)
1983: Β. Ρερλ-Κ. Γκαϊστντόρφερ (Lancia 037 Rally)
1984: Σ. Μπλόμκβιστ-Μπ. Σέντερμπεργκ (Audi Quattro A2)
1985: Τ. Σάλονεν-Σ. Χαριάνε (Peugeot 205 T16)
1986: Γ. Κάνκουνεν -Γ. Πίρονεν (Peugeot 205 T16)
1987: Μ. Άλεν-Ι. Κιβιμάκι (Lancia Delta HF 4WD)
1988: Μ. Μπιαζιόν-Τ. Σιβιέρο (Lancia Delta HF Integrale)
1989: Μ. Μπιαζιόν-Τ. Σιβιέρο (Lancia Delta HF Integrale)
«Τα τερατώδη αυτοκίνητα του Group B προκαλούσαν ανατριχίλα στις ειδικές διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις, και όχι μόνο εκεί».
Τα Peugeot 205 T16 πρωταγωνίστησαν στην εποχή του Group B, κατακτώντας δύο συνεχόμενες νίκες το 1985 και το 1986, διά χειρός Τίμο Σάλονεν-Σέπο Χαριάνε και Γιούχα Κάνκουνεν-Γιούχα Πίρονεν (φωτ.)
Οι Γιώργος Μοσχούς (φω. πορτραίτο)-«Simetra ΙΙ» (κατά κόσμον Αλέξης Κωνσταντάτος) και οι δικοί μας «Στρατισίνο»-Κώστας Φερτάκης (Nissan 240 RS, φωτ. αυτοκίνητο) πέτυχαν τα καλύτερα αποτελέσματα ελληνικών πληρωμάτων σε αυτήν τη δεκαετία, τερματίζοντας στην 5η θέση το 1982 και το 1986, με Nissan Violet GTS και Nissan 240 RS, αντίστοιχα.
Μπορεί η επίσημη Ford να ήταν απούσα, όμως ο Άρι Βάτανεν οδήγησε ένα πισωκίνητο Escort σε δύο συνεχόμενες νίκες, το 1980 και το 1981.
Η Lancia υπήρξε ο πιο επιτυχημένος κατασκευαστής της δεκαετίας στο Ράλλυ Ακρόπολις, κατακτώντας τέσσερις νίκες με δύο διαφορετικά αυτοκίνητα (037 Rally και Delta Gr. A).
Φωτογραφίες: Αρχείο 4Τ
