Regularity Games

«Δεν είναι αγώνας, παιχνίδι είναι», και άλλα, με χιούμορ που υποτιμάει και απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Έχουμε άποψη μετά τη χθεσινή εμπειρία, που τη μοιραστήκαμε μάλιστα με τον πλέον φορμαρισμένο Έλληνα οδηγό τα τελευταία χρόνια στα ράλλυ, τον Λάμπρο Αθανασούλα, που μόνο τυχαία δεν πήρε δίπλα του τον αδελφό του Παύλο στο περισσότερο sporting Golf πρώτης γενιάς. Η ευφυΐα στη μεγίστη στο κόκκινο Golf, και άλλωστε είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει και τον ιδιοκτήτη του, Γιάννη Κατσαούνη, που το μοιράζεται με τον δικό μας, τον πολύπειρο Μαθιό Μανσόλα. Το άγχος του είναι δημιουργικό και, αφού τον ξέρεις καλά, το διαχειρίζεσαι, και για τη συνέχεια αφήνεσαι και εκτελείς όταν όλα πάνε καλά και τα κενά από την απειρία του οδηγού προκύπτουν στη στραβή. Εκεί όπου αυτή η διαδικασία απαιτεί δύο. Απαιτεί τη μέγιστη συνεργασία, τον απόλυτο συντονισμό και σημαντικούς αυτοματισμούς. Πρόκειται για δύσκολο παιχνίδι μυαλού, και εννοείται πως δε χωρούν συγκρίσεις με τα δικά μας με το τέρμα γκάζι, οπότε ακούς και εκτελείς όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Υποτιμούν και τις δύο μορφές αγώνων, αφού αγώνας είναι και η Regularity, οι συγκρίσεις και οι αναλύσεις, και το αν έχει το πάνω χέρι ο οδηγός ή ο συνοδηγός. Συλλογική προσπάθεια δύο ανθρώπων, με το αυτοκίνητο να είναι ανάλογα προετοιμασμένο και σωστά εξελιγμένο. Αν θες γκάζι στα δικά μας, στη Regularity απαιτούνται η τέλεια απόκριση, η ευελιξία και η χρηστικότητα, αφού θες να πάρεις και ανάσες ώστε να καθαρίζει το μυαλό. Το ατού του regularity crew, και αν θες να διακριθείς, πρέπει να είναι αντίστοιχο. Δε θα αναφερθώ σε ονόματα, αλλά, αν κρίνω από όσους διακρίνονται σε τέτοιους αγώνες, δικούς μας και κυρίως της ΦΙΛΠΑ, που είναι η «μάνα» της Regularity, κάτι που ουδείς αμφισβητεί, τους χαρακτηρίζει η νοημοσύνη. Το καθαρό μυαλό, η ήρεμη δύναμη, με τους Πολυτεχνίτες να αξιοποιούν και την τρέλα τους με τους αριθμούς. Για όσους δε γνωρίζουν, μόνο τυχαίο δεν ήταν το ότι έβλεπαν βάθρο στην πρεμιέρα τους οι Αθανασουλαίοι, όντας και Πολυτεχνίτες με λαμπρές σπουδές. Δίχως να έχουν στη διάθεσή τους τα δικά μας τέλεια όργανα, που έχουν εξελιχθεί από έναν μηχανικό έτσι ώστε να μοιράζεται τη στιγμή με το παιδί του: τον 10χρονο Πρωταθλητή της καρδιάς μας, με τον οποίο διακρίνονται, με αποτέλεσμα ο μικρός όχι απλώς να χαίρεται, αλλά και να κερδίζει εμπειρία σημαντική για τη ζωή του, αφού σε αυτήν τη διαδικασία κερδίζεις δύσκολα και χάνεις εύκολα. Ο Λάμπρος με τον Παύλο έπαιξαν με τα κινητά τους και με ένα μηχάνημα της Garmin σε μέγεθος κινητού που χρησιμοποιούν σε γρήγορες βόλτες με ποδήλατο και διακρίθηκαν προσθέτοντας χρώμα στο γεγονός, με τη δική τους ευγένεια να κουμπώνει με αυτήν όλων των συμμετεχόντων. Τους χαρακτηρίζει ο τρόπος. Ευγενείς, ψύχραιμοι και με το χαμόγελο σήμα κατατεθέν οι Regularity φίλοι μας, που μας υποδέχθηκαν με εκτίμηση και χαρά και τους άρεσε που διακριθήκαμε.

Εκδήλωση-γεγονός, αγώνας είναι ξαναγράφω, όπου όλοι χαμογελούν, και περνούν απαρατήρητες μεμονωμένες υπερβολές, φερμένες από το δικό μας χώρο.

Στην «911» με τον Μαθιό…

Θα το ξέρει άλλωστε ο Γιάννης, που μας εμπιστεύτηκε τον δικό μας άνθρωπο και το δικό του αυτοκίνητο. Ο Sir Mathew δε βολεύεται, δε χωράει ακόμη στην «911» και, αν έχασε το στοίχημα για το 2017, αγαπητέ κ. Κατσαούνη, το 2018 δεν τον γλιτώνετε. Η ζυγαριά κατηφορίζει και σας έρχεται, αφού το θέλει πολύ αυτό το ταξίδι.

Επί της ουσίας, τώρα, η εμπιστοσύνη του Γ.Κ. μας φορτώνει και ευθύνη, ενώ ξέρουμε όλοι καλά πως ο παλιός και ο νέος, που είναι και ωραίος, δεν πήγαμε στο νησί για βόλτα. Ο στόχος ήταν η αξιοπρέπεια μέσα από επιδόσεις και συμπεριφορά. Για το δεύτερο δεν έχεις και περιθώρια – από το καράβι νιώθεις φίλος με όλους και η ανταλλαγή τηλεφώνων στην επιστροφή σφραγίζει νέες γνωριμίες που μπορεί να εξελιχθούν σε φιλίες. Εννοείται πως θα πάμε εκεί, προς Άργος μεριά και αλλού, για καφέ και συζήτηση, για βόλτες στα βουνά…

Μέχρι τότε, και με τη λάθος λογική ότι τα όργανα και ο Μαθιός θα τα κάνουν όλα, οπότε με συν-πλην 10 βαθμούς ποινής θα μπούμε δεκάδα και όλα καλά.

Καμία σχέση. Μόνο με την «911» βολευτήκαμε από το πρώτο μέτρο, με ατού τη θέση οδήγησης και την απόκριση του κινητήρα, αν και οι πολύ χαμηλές μ.ω.τ. που επέλεξε ο Αλυτάρχης επέβαλλαν την επιλογή της 2ης σχέσης συχνά πυκνά. Θα προτιμούσαμε 35-45, οπότε με 3η θα είχαμε ένα ακόμα ατού, ειδικά τη νύχτα, οπότε, όντας και καλύτερα συντονισμένοι, με μοιρασμένη τη δουλειά, θα είμαστε και πιο ανταγωνιστικοί. Της νύχτας τα καμώματα και σκαρφαλώναμε στην κορυφή, όντας αλάνθαστοι στην πλοήγηση και στις αλλαγές της μ.ω.τ από τον Μαθιό, που, εκτός από εμπειρία, έχει και την απαιτούμενη διάθεση. Ιδανικός χώρος για γυναίκες, φίλους και παιδιά, αλλά, αν ο άλλος βαριέται ή απλώς πάει Μύκονο για να αναπνεύσει glamour, άσ' τον στο οτέλ και στείλ' τον για καφέ. Νεκρό το νησί, αλλά κάτι θα βρει, όταν εμείς εκεί θέλουμε την απόλυτη προσοχή. Προκύπτει και η στραβή στην απλή, όπου ο τύπος με την νταλίκα δε βιάζεται, και αν οι κάτοικοι αισθάνθηκαν προδομένοι, αφού «γίνεται αγώνας εδώ», εμείς διαπιστώσαμε ότι το μοτέρ της «911» δεν έχει κόφτη, ενώ ο Σπύρος Μουστάκας πετούσε με τη Sud, με πατήματα Sporting.

(Σ.Χ.: Για τον Σπύρο η παρένθεση. «Νικόλα μου, ανησύχησες;» – η απάντηση «δεν ήταν ωραία, αλλά δε γινόταν αλλιώς» μας έστειλε στην «911» φορτωμένους με σκέψεις που δεν αφορούν τα πλήκτρα.)

Κάτι ο Λάμπρος με τον Παύλο στο «σβέρκο», κάτι ο Νικόλας μπροστά μας ή πίσω μας και στο τέλος μπροστά μας, αλλά δεν έχεις περιθώρια για σκέψεις με φορτίο εξήντα ετών. Η αυτοκριτική μου, άλλωστε, αυτήν την εποχή αρχίζει και τελειώνει στη δουλειά μας, με καλή άμυνα σε προσωπικό επίπεδο.

Είναι και ο Μαθιός. Δε μετράει τα μερικά, επικοινωνεί τα ολικά, όλες οι διασταυρώσεις είναι «Υ», και άντε να αλλάξεις συνήθειες περίπου σαράντα ετών. Κάτι του λες για τον Φέρτακά μου και την Τώνια, χαμογελάει και «τη δουλειά σου εσύ», με τον Γιάννη δεν ακούγεται το κουδούνι ότι είσαι λάθος στα μέτρα, ενώ βάζει και την ταφόπλακα, αφού «ο Γιάννης πάει πολλή ώρα στο μηδέν», με το όργανο του διαβόλου στη μέση του ταμπλό να σε κρατάει ανταγωνιστικό, αφήνοντας στον συνοδηγό την πλοήγηση.

Το ξέρεις, το καταλαβαίνεις πως τον αδικείς που δεν μπορείς να τον βοηθήσεις στις αλλαγές πορείας, αφού έχει και την ευθύνη των αλλαγών της μ.ω.τ. μέσα στην ειδική, αγαπημένο παιχνίδι του Αλυτάρχη.

Έχεις και αυτόν τον μπελά. Πρέπει να μυριστείς και τις τρίπλες του Αλυτάρχη, και ο Μάθιου δεν έχει καταλήξει αν ήταν πιο προβλέψιμος ο συμμαθητής μου Χρήστος Αποστολίδης, καθηγητής εν προκειμένω, ή ο μαθητής του, επίσης πλέον με μεταπτυχιακό, Γιάννης Καράμπελας. Το κρυφτό με τον Αλυτάρχη μάς στοίχισε ένα τσουβάλι ποινές, αφού «αποκλείεται ο Γιάννης να μην κάνει τρίπλα», και δεν έκανε και να 'μαστε μία θέση πίσω και κυρίως αποσυντονισμένοι και με κακή διάθεση, αφού η βόλτα δεν είναι βόλτα και, από τη στιγμή που θα βρεθείς στην κορυφή, επιβάλλεται εκεί να μείνεις, κι ας ξέρεις πως δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς κρίσεις και απρόβλεπτα που είναι τρόπος ζωής σε αυτήν την πολύ ειδική διαδικασία.

Το κουμπί που αλλάζει τη μ.ω.τ. δε δέχεται την εντολή, βλέπεις πως είσαι γρήγορος με 100 μέτρα λάθος και βλέπεις τους κριτές στα 50 μέτρα. Ακινητοποιείς, αλλά δεν οδηγείς Veyron ώστε να πας από στάση στα 35 χλμ. σε 30 μ., αποδεικνύεσαι αργός, αλλά δε λες πάλι καλά, αφού η συνέχεια δεν είναι η σωστή με την προκαθορισμένη μ.ω.τ., και Bravo Nicolas, και να 'μαστε 3οι και ήρεμοι, και με δημιουργική διάθεση για επόμενη συνεργασία σε μια άλλη ζωή, γιατί τόσο άγχος και αγωνία δεν είχες ούτε όταν προηγείσαι οριακά στο Ακρόπολις και σε καταδιώκει ο Ντε Μέβιους, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής.

Με την ευκαιρία, το άγχος για τη λεπτομέρεια με δεδομένη τη δημιουργική διάθεση δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε Sporting και Regularity, και είναι αυτό που έχεις να διαχειριστείς.

Εδώ είναι το ατού του αγαπημένου μου Νικόλα Σ. Μουστάκα, η «άγνοια κινδύνου», και λιγότερο τα μηχανήματα που εξελίσσει ο μπαμπάς του.

«Μαθιέ μου, σε ευχαριστώ που με άντεξες. Άλλωστε, μετά το rally GR και εκείνα τα Ακρόπολις στην Ιτέα στην τέντα, με τα λουλούδια και το χαλί της κουμπάρας σου και τον Pierro στο σβέρκο, ο αγώνας ήταν ευκολάκι, με κόστος ένα παρμπρίζ, και ξανά ευχαριστούμε Γιάννη Κατσαούνη για την εμπιστοσύνη._ «Στρατισίνο»

ΥΓ: Γύρισα το Κύπελλο να δω τον προμηθευτή, να έχω και ένα λόγο να αρπαχτώ με κάποιον, βρε αδελφέ, αφού όλα ήταν τέλεια, και σκίστηκε το δάχτυλό μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και το ενδιαφέρον κοστίζει…