Προσωπικές μαρτυρίες: Γλυκιά γεύση, με διαχρονική αξία

Στοίχημα οι αγώνες με αυτοκίνητο, μια ομαδική άσκηση, ειδικά στα ράλλυ, με ίσα μοιρασμένα τα ποσοστά εμπλοκής ανάμεσα στο πλήρωμα και στους τεχνικούς. Όσο πιο δεμένη η ομάδα, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα και έτσι, με αυτόν τον τρόπο ξεπερνάς ατέλειες και προκύπτει το ζητούμενο. Η επιτυχία-επίτευξη του στόχου, με τον όμορφο, τον ποιοτικό τρόπο. Άλλωστε έτσι, αποτελεί κομμάτι της διαδρομής του καθενός.

Το συναίσθημα κάνει τη διαφορά στους αγώνες, με δεδομένο ότι το ταλέντο -οι δυνατότητες αν προτιμάτε του πληρώματος- αποδίδει όταν βρίσκεται σε ισορροπία με αυτό των τεχνικών μιας ομάδας που τη συντονίζει ένας εμπνευσμένος μαέστρος. Δεδομένο ότι ο σοφός συντονισμός, η δύσκολη άσκηση διαχείρισης μιας ομάδας, το κοουτσάρισμα αν προτιμάστε, δε διδάσκεται. Είτε το έχεις, είτε όχι. Τυχεροί εμείς. Η ομάδα μας είχε τον καλύτερο.

Ουσία…

Αν τα 240 RS και η θορυβώδης Silvia, η 200 SX, πήγαιναν μόνα τους όπως έλεγε ο λαός και ισχυρίζονται… οι πληκτρολόγοι στο FB, στην ομάδα μας προέκυψε δύσκολη άσκηση. Ήταν 1989 και οι Ιάπωνες για να μείνει ενεργό το DNA τους σε σχέση με το motorsport επέλεξαν την εξελιγμένη εκδοχή του Micra με τον περιβόητο κινητήρα ΜΑ09 ΕRΤ των 930 κ.εκ. που συνδύαζε ένα μηχανικό υπερσυμπιεστή με έναν κλασικό στροβιλοσυμπιεστή, για τη συμμετοχή τους σε αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Με ανάθεση στην ομάδα Camel-Nissan του Περ Έκλουντ και στη δική μας. Στη Nissan Sport team της Νικ. Ι. Θεοχαράκης, που δεν ολοκλήρωσε τη σχέση της με το εργοστάσιο το 1984, όπως γράφτηκε.

Με δυνατή χορηγία και από την Clarion οι Σουηδοί, έδωσαν υπεραξία με καλούδια στο δικό τους αριστεροτίμονο κίτρινο Micra. Τρία αυτοκίνητα, εκ των οποίων, όπως αποδείχθηκε, το εξής ένα ήταν καθαρά αγωνιστικό, και αρκετά ανταλλακτικά ήταν η παροχή στην ομάδα μας, που είχε το δικό της σταθερό προσανατολισμό. Συνδεδεμένο με την έντιμη, τη διαρκή παρουσία της Νικ. Ι. Θεοχαράκης στο ΡΑ και στο Παν. Πρωτάθλημα. Άσκηση με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους, οπότε το έργο όλων ξεπερνάει τις επιδόσεις και επικοινωνείται υποδειγματικά, χωρίς προκλήσεις.

Ράλλυ Ακρόπολις 1989…

Δύσκολη άσκηση για κακομαθημένους, όπως το πλήρωμα, με δεδομένη υπεραξία από τον αείμνηστο Κώστα Φερτάκη… στα αριστερά του οδηγού. Η εμπειρία στο χώμα με προσθιοκίνητο, το 1977, με την Alfasud σε αγώνα για πρωτάρηδες και μέχρι εκεί. Πρεμιέρα, όμως και για οδήγηση δεξιοτίμονου σε αγώνα. Τότε, σημείο αναφοράς ήταν η αισιοδοξία, συνδεδεμένη με ενέσεις ηθικού, από τον ευφυή και έμπειρο (σ.σ. ό,τι ακριβώς χαρακτήριζε τον boss μας), Νίκο Κελεσάκο. Πολύ ειδικός, ιδιαίτερα σημαντικός άνθρωπος, από τους ελάχιστους στη ζωή που τους οφείλεις. Και στην ουσία, αλλά και σε συναισθήματα. Σήμερα, το πλέον σημαντικό. Κλειδί ο ρόλος του Φέρτακα, που αντιμετώπιζε στωικά το εγχείρημα, κλειδώνοντας τις απαισιόδοξες σκέψεις, έχοντας να διαχειριστεί και την γκρίνια μου. Αντιλαμβάνεστε… Σχόλια, για το σούπερ Micra (έτσι ήταν), του «παλιόγερου» (υπερβολή, αγένεια) και ποιος Έκλουντ (αστοχία, ασέβεια) όπως θα έλεγε η Γιωργάρα…

Ψυχολόγος χωρίς πτυχίο ο Κελέ, αποτελούσε πηγή έμπνευσης, δημιουργώντας μάλιστα και όραμα για εμάς εντός μπάκετ, που έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε τη βουτιά σε αχαρτογράφητα νερά, με πυθμένα γεμάτο αχινούς, αλλά και συνολικά στην ομάδα μας, που είχε μάθει αλλιώς. Πάντως, περί πυραύλου που θα κάνει ζημιές, το πίστευε ή δεν το πίστευε, μας έπεισε και αποδείχθηκε…

«Ντόπες» ουσίας, λοιπόν, συνδεδεμένες με το ότι αν γίνει αξιόπιστο από τα κομάντο και προσαρμοστούμε εμείς στα μπάκετ, κάτι καλό θα προκύψει. Η συνέχεια τον δικαίωσε, όπως πάντα άλλωστε, με αυτό τον άνθρωπο να σε πείθει για το ακατόρθωτο, με ευστοχία 100% σε13 χρόνια, αλλά και στη συνέχεια, σε άλλες φάσεις, περισσότερο κοινωνικές και αντίστοιχα ανταγωνιστικές.

Σε κάθε περίπτωση: Να γίνει αξιόπιστο. Ο… τρόπος γραφής, το ατού ενός αγωνιστικού Nissan από αυτονόητο, σε ζητούμενο.

Απογοήτευση…

Σε χαμηλό σχήμα στο Διόνυσο και το προφανές εξελίχθηκε σε πρωτοφανές. Μόνο πολύ αργότερα, με τη «λαχανίδα», ο χρόνος στα τρίποδα και ο δικός μας για φραπέ με το τσιγάρο του παππού ή της Τώνιας, το 1996, ήταν περισσότερος απ’ ότι στις ε.δ.- από αναγνωρίσεις, μέχρι την εξέλιξη.

Ο σούπερ (;) κινητήρας των 930 κ.εκ. με τα δύο… περίπου τούρμπο ήταν δυνατός για 1.000 σ.α.λ., οπότε και αξιοποιούσες τις 3 πρώτες σχέσεις ενός κιβωτίου παραγωγής με κοντή την τελική σχέση μετάδοσης, μακριά 4η και ατελείωτη 5η ούτε… για το Μεταγγίτση (ε.δ. στη Χαλκιδική). Το μπλοκέ απαιτούσε δυνάμεις αρσιβαρίστα ώστε να ξεπεράσεις το τεστ κόπωσης, σε συνδυασμό με το χωρίς υποβοήθηση τιμόνι. Όλο αυτό, όμως, ήταν το διαχειρίσιμο. Σε βαθμό δυσκολίας που δεν επιτρέπεται να επικοινωνήσεις. Δικά σου αυτά, προβλήματα του κουμανταδόρου και σε αυτό το μάθημα είχαμε καλό βαθμό, όντας αριστούχοι στο μεταπτυχιακό με την 3λιτρη Silvia.

Τα δύσκολα, υπόθεση όλων μας, είχαν να κάνουν με την ανάρτηση και με διάφορα ασυνήθιστα για Nissan, αναφορικά με την αξιοπιστία. Λίγα χιλιόμετρα σε ρυθμό Nissan στην Καλλιτεχνούπολη, «ασφάλτινη» ειδική για τη Silvia και το αποτέλεσμα άγγιξε την καταστροφή. Δουλεύαμε μαζί από το 1983, ως οικογένεια, με άτυπο iso by «Κελέ», με τον Ανδρέα, τον Μηνά, τον Χρήστο, τον Γιώργο, τον Θανάση κ.ά. και τέτοιο βλέμμα -πόλεμος συναισθημάτων με αρνητικό πρόσημο- δεν είχε προκύψει ξανά. Η θερμοκρασία του κινητήρα, ο οποίος «ταξιδεύει» από τις βάσεις με κατεύθυνση το ψυγείο, στα ύψη, (εξάρτημα για βόλτα στο Τόκιο με κουφόβραση), ο πίσω άξονας, στραβός, δεν έκανε ούτε για Παλάδιο, ενώ η πληγωμένη ποδιά πρόδιδε την ανεπάρκεια της ανάρτησης ακόμα και σε ρυθμούς Α5. Είναι σαφές. Έχουμε θέμα και θέλουμε το άτυπο συμβούλιο έκτακτης ανάγκης. Όλα ήταν τόσο μαύρα που είχες καταπιεί τη γλώσσα σου γνωρίζοντας πως το «εγώ» δεν προκύπτει και μόνο κακό θα κάνει, πληγώνοντας τη σχέση. Μονόδρομος το «εμείς». Όλοι μαζί θα το λύσουμε.

Σοφός ο Κελεσάκος, στη Λ. Αθηνών είχε τα όπλα του. Τη σύζυγό του Μίση, φύλακας-άγγελος της ομάδας, με γνώση και στυλ, τον κ. Τάκη Χατζηαγγελή, έναν… τεράστιο, με πολυδιάστατο ρόλο και το «εν λευκώ» του κ. Τάκη Θεοχαράκη.

Τα… μπινελίκια για την ιαπωνική τέχνη «εξελίσσοντας στο Τόκιο, σε καλντερίμια», έκαναν αντίλαλο που έφτασε μέχρι τη Nismo και καταναλώθηκαν τόνοι από χαρτί σε φαξ μέχρι οι Ιάπωνες να παραδώσουν τα ηνία της εξέλιξης στην ελληνική ομάδα… Ήταν τότε που ο Ανδρέας Μπεμπής απέκτησε κοτσίδα όταν ο Χρήστος Σιάτος έχανε τα μαλλιά του και οι μάγκες του μπροστινού συστήματος την ψυχραιμία τους.

Η εντολή ήταν «εσείς δοκιμές», νομίζω με τη Silvia (!) και σίγουρα με το King Cab, «εμείς, η ομάδα, δουλειά», ώστε να γίνει το Micra από πίκρα, Nissan.

Αισιοδοξία…

Μια εβδομάδα αργότερα, πάλι στο Διόνυσο, η εικόνα είναι διαφορετική. Η σιγουριά των κομάντο που έχουν φτύσει αίμα εργαζόμενα 7 ημέρες x 16 ώρες, δεν αποπνέει απλά αισιοδοξία. Τους βλέπεις και ξέρεις. Αυτό το «μπες και οδήγα» του Νίκου Κελεσάκου, σε συνδυασμό με το σφίξιμο στο μπράτσο, στα 13 χρόνια, εκεί μαζί τους, ήταν ό,τι πιο όμορφο και αποφασιστικό μπορούσε να ακούσει ο οδηγός αγώνων. Ήταν πλέον πολύ ψηλά από το έδαφος το Micra μας, αλλά από τα πρώτα μέτρα ήξερες. Θα σε δυσκολέψει, αλλά θα μας δικαιώσει.

Ήρεμη δύναμη ο Μηνάς Χατζηκυριάκος, έσκυψε στο παράθυρο και εξηγώντας ότι έχουμε τα καλά Kayaba και τα γκρι γόνατα από τη Silvia, συμπλήρωσε: «δε θα σ’ αρέσει, αλλά θα πάτε γρήγορα». Θα πάμε γιατί εκείνοι, τα κομάντο, μεταμόρφωσαν κι εμείς είχαμε το λόγο, το σημείο αναφοράς ώστε να σκοτώσουμε τις ανασφάλειες, να συνειδητοποιήσουμε ακόμα μια φορά το πόσο τυχεροί είμαστε και να δημιουργήσουμε. Μέσα από το δικό τους πάθος, με το πείσμα τους να χτυπάει κόκκινο. Χωρίς ρολόι, χωρίς το άγχος του κοντέρ των υπερωριών, χωρίς πίεση και εντολές με φωνές. Οδηγίες σε ανθρώπους σε αποστολή, υποστηρίζοντας αυτό για το οποίο ήταν ταγμένοι. Κομάντο, εκτελεστές, με στόχο και αυτοματισμούς που ψάξε και δε θα βρεις.

Από την πλευρά μας, συνειδητά μείναμε μακριά από τα στάδια εξέλιξης, ώστε να μην αποπροσανατολιστούμε. Πλέον είχαμε στα χέρια μας ένα γνήσιο Nissan, με ό,τι σημαίνει αυτό και σε επίπεδο ευθύνης. Αυτοκίνητο που… ζούσε για το κακό χώμα, για το σπαστήρι, χωρίς να υστερεί στο καλό, όπως αποδείχθηκε τον επόμενο χρόνο. Από τη στιγμή που το συνήθιζες, σκότωνε θηρία στα κλειστά, ενώ ήθελε τον τρόπο του σε κάθε μέτρο. Κυρίως στο να κρατάς τον κινητήρα συνέχεια πολύ ψηλά, επιμένοντας ανορθόδοξα στον κόφτη, ενώ στην κατηφόρα και σε κεκτημένες με κατσαρά κομμάτια, έπρεπε να μην του επιτρέψεις να σε τρομοκρατήσει. Μαλωμένος ο κινητήρας με το μια επάνω και… ήσουν καταδικασμένος να ακουμπήσεις στο πλαίσιο για να αυξήσεις ταχύτητα.

Ατού, η δύναμη της ομάδας σε κάθε σέρβις και η ποιότητα των ανθρώπων δίπλα σου, στα καλά και στα δύσκολα, αφού στη μια και στην άλλη ε.δ. πανηγύριζες και μετά το τέλος της 3ης… έφτιαχναν.

Αγώνας

Μας έφτιαχνε, ενθουσίαζε όλη την ομάδα (περίπου 40 στο δρόμο) ότι γράφαμε χρόνους καλύτερους από Έκλουντ και Μπαουμσλάγκερ με το Golf. Μας ταλαιπωρούσε ο πίσω άξονας που στράβωνε στα σπαστήρια της Αττικής και χάσαμε χρόνο στη Βάρη και στην Αγ. Σωτήρα. Μας «χάλασε» η εγκατάλειψη μετά το Κλειδί, από δίσκο αμπραγιάζ και… όχι επικίνδυνοι του FB: δεν αλλάξαμε αυτοκίνητο. Δε μας ταίριαζε. Ήταν η μοναδική μας εγκατάλειψη σε 12 Ακρόπολις με την ομάδα της καρδιάς μας. Την καλύτερη στον πλανήτη.

Ανέκδοτα…

>Ο παππούς να τραβιέται δεξιά, προς την πλευρά μου μέχρι να συνηθίσω την οδήγηση από δεξιά. >Η αντίδραση, σε άπταιστα Αγγλικά από τον Έκλουντ (τον Περ, τον αληθινό) που δε μας έπαιρνε ετάπ. >Η υποστήριξη των Στάθη Γιωργάκη-Ευθύμη Σάσαλου -οι κουμπάροι με τη Silvia-, ώστε να βγούμε από το Κλειδί. >Η μισή τούμπα στα πόδια του κούμπα Ν.Τ. κ.ά. στο Διόνυσο. >Η ατάκα του Γιώργου Τρύπου. «Πάλι στραβός είσαι Στρατούλη», ως απάντηση στο μόνιμο αίτημα για τον έλεγχο της ευθυγράμμισης.

Τι άλλο; Τα ακούσματα από το VHF στο κανάλι όπου επικοινωνούσαν μεταξύ τους οι άνθρωποί μας. Η αγαπημένη μας συνήθεια, από το 1987 που μείναμε μόνοι, οι συνομιλίες τους με πάθος και εμπιστοσύνη στο πλήρωμα. Καθρέφτης και η κεντρική επικοινωνία, όπως τη συντόνιζε από τον αέρα, σε πτήση, ο Μανώλης Μακρινός, σημαντικός άνθρωπος συνολικά του χώρου, μέλος της δικής μας οικογένειας και κρίμα που δυσκολεύεται να διαχειριστεί την τιμή που μας κάνει με την εμπιστοσύνη του.

Τα υπόλοιπα, δικά μας. Τα εν οίκω. Άλλωστε, η κούραση, το πάθος και η αρχοντιά των ανθρώπων ακόμα και στην κακή εξέλιξη, ξεπερνάει τα πλήκτρα. Απλά, αυτό που πραγματικά μένει και δεν ξεχνάς, η πλημμύρα των συναισθημάτων, δεν αντέχει σε περιγραφή. Ήταν ό,τι ζήσαμε εκεί που εγκαταλείψαμε, συζητώντας με τον Ιάπωνα Τακάσι Βακαμπαγιάσι και τον Νίκο Κελεσάκο, μαζί με τη Μίση, τον Κώστα και τον Δημήτρη Βαζάκα. Οι μηχανικοί μας σε απόσταση, από επιλογή τους, με τη διακριτική συμπεριφορά που τους χαρακτήριζε.

Το 1990…

Περιττεύει η λεπτομερής αναφορά σε επιδόσεις που έχουν καταγραφεί το 1990, όντας σε πλήρες Πρωτάθλημα με την Τώνια Παυλή, αριστερά στο Micra. Χάρη στην ομάδα μας, κάναμε υπέροχους αγώνες, αξιοποιώντας ένα ακόμα καλύτερο, φουλ ελληνικό Micra, που δε στράβωνε και μας επέτρεψε να πάμε γρήγορα στο Ολύμπιο και στο Μαύρο Ρόδο και με αξιοπρέπεια στο ΡΑ. Υπερβολές μου στη Χαλκιδική και το λάθος μου στο ΔΕΘ, κυνηγώντας την ουρά μας και φαντάσματα, ευτυχώς δε μας στοίχισαν στη βαθμολογία. Ήταν εμπειρία ζωής όλο αυτό, που εκτόξευσε τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη, αλλάζοντας ταχύτητα, από το «διεκπεραιώνω», στο «δημιουργώ σε κορυφαίο επίπεδο», με βαθμό δυσκολίας.

Μετά από 30 χρόνια

Είπαμε, γλυκιά γεύση, με πλημμύρα συναισθημάτων συνδεδεμένων με ανθρώπινες, ειλικρινείς συμπεριφορές, με δεδομένο το γυναικείο άρωμα, σε μια ομάδα πολλών καρατίων. Η εμπιστοσύνη τους, η μέγιστη τιμή για τον αθλητή._Στρατισίνο