Ο Joan Mir, ο νεαρός Ισπανός αναβάτης από την Palma de Mallorca της Ισπανίας, στη δεύτερη μόλις σεζόν του στην κορυφαία κατηγορία του θεσμού, πραγματοποίησε αυτό που για πολλούς φάνταζε ακατόρθωτο στην αρχή της φετινής χρονιάς: την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Αναβατών με τα χρώματα της Suzuki.
O Joan Mir, με μία νίκη φέτος και έξι ακόμα τερματισμούς στο podium των νικητών, εξασφάλισε και μαθηματικά τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο MotοGP για το 2020 πριν λίγα μόλις 24ώρα, στο δεύτερο κατά σειρά αγώνα που πραγματοποιήθηκε στη Βαλένθια. Αυτή τη στιγμή, ο συμπαθής και ταλαντούχος Ισπανός από την Palma de Mallorca, αλλά και οι υπόλοιποι αναβάτες του grid, «μετακομίσουν» με κατεύθυνση το Portimao της Πορτογαλίας για την τελευταία μάχη της φετινής χρονιάς, που βάζει αισίως την ιαπωνική ομάδα στην τελική ευθεία για την κατάκτηση του «Triple Crown».
Αν μη τι άλλο, το 2020 αποτελεί μία χρονιά-σταθμό όχι μόνο για τον Joan Mir αλλά και για την Suzuki, σηματοδοτώντας την 100η επέτειο της Suzuki Motor Company, τα 60 χρόνια του ιαπωνικού εργοστασίου στους αγώνες ταχύτητας μοτοσικλετών, αλλά και τις δύο δεκαετίες από την κατάκτηση του τελευταίου τίτλου της στη μεγάλη κατηγορία. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2020 αποτελεί συγχρόνως τον 16ο τίτλο για την Suzuki και τον 2ο για τον Joan Mir, μετά την κατάκτηση του στέμματος από τον 23χρονο σήμερα αναβάτη στην κατηγορία Moto3, το 2017. Την ίδια στιγμή, ο Joan Mir είναι ο 10ος αναβάτης στην ιστορία που κερδίζει την κορυφαία διάκριση με τα χρώματα της Suzuki και ο 7ος στην κλάση των 500κ.εκ./MotoGP.
Ποιος είναι ο Joan Mir
Ο δρόμος για την κορυφή για τον Joan Mir άρχισε να ανοίγει διάπλατα εμπρός του το 2013 με τη συμμετοχή του Ισπανού στο Red Bull Rookies Cup, στο οποίο κατέκτησε την 9η θέση. Mε τρεις νίκες σε Jerez, Brno και Misano, το 2014 ο Mir κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση της γενικής βαθμολογίας, ενώ το 2015 είδε τον Ισπανό να αποσπά τέσσερις νίκες, τρία podium και συνολικά την τέταρτη θέση στο FIM Moto3 Junior World Championship. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ο Mir πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στην Moto3, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ολοκληρώσει τον παρθενικό του αγώνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, εξαιτίας μιας πτώσης που είχε στη μάχη του για την κατάκτηση της 6ης θέσης.
Το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά πλήρους εμπλοκής του 19χρονου τότε αναβάτη στη Moto3 – και συνολικά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στον τρίτο μόλις αγώνα του, ο Mir καταφέρνει να καταταγεί μέσα στην πρώτη 5άδα αναβατών, με την πρώτη του νίκη να έρχεται στην Αυστρία. Κατακτώντας τον τίτλο του «Rookie of the year», o Ισπανός ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά στη Moto3 κατακτώντας την 5η θέση.
Το 2017 ήταν η χρονιά του και με εννέα νίκες στο σύνολο, ο Mir στέφεται πανηγυρικά Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο Motεgi της Ιαπωνίας, για πρώτη φορά στην καριέρα του. Το 2018, ο Ισπανός «ανέβηκε» στην Moto2 με τα χρώματα της EG 0,0 Marc VDS, ολοκληρώνοντας τη σεζόν στην 6η θέση της γενικής κατάταξης μετά την κατάκτηση τεσσάρων βάθρων.
Το 2019 βρίσκει τον Ισπανό στο MotoGP στην ομάδα της Suzuki Ecstar. Στο ντεμπούτο του στο «νυχτερινό» αγώνα στο Losail του Κατάρ, ο αναβάτης με το #36 εντυπωσιάζει για μία ακόμα φορά κατακτώντας την 8η θέση. Η συνέχεια ωστόσο ήταν αρκετά δύσκολη, με τον Ισπανό να κατακτά σε Mugello και Καταλονία την 12η θέση και 8η θέση, αντίστοιχα. Η ανοδική πορεία του Mir σταμάτησε άδοξα μετά τον τραυματισμό του στις δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν στο Brno – ως συνέπεια αυτού, ο Mir έχασε τους αγώνες σε Αυστρία και Μ. Βρετανία.
Το 2020 ο Mir εντυπωσίασε του φίλους του MotoGP, όχι μόνο με την αδιαμφισβήτητη προσαρμοστικότητα του και την χαρακτηριστική ικανότητά του να φρενάρει… πέρα από το όριο, αλλά και με την απαράμιλλη σταθερότητά του. Με μόλις δύο DNF σε Jerez και Brno, ο Mir άρχισε να «βλέπει» τίτλο από τον αγώνα της Αυστρίας και μετά, όταν και κατέκτησε το πρώτο του podium. Ακολούθησαν τρία συνεχόμενα βάθρα σε San Marino, Emilia Romagna και Καταλονία και μία 11η μόλις θέση στο Le Mans. Στη Motorland, ο Mir επιστρέφει στο βάθρο κατακτώντας στους δύο αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στην πίστα της Αραγονίας δύο τρίτες θέσεις. Ως γνωστόν, η παρθενική του νίκη στο MotoGP ήρθε στο GP Ευρώπης, στον πρώτο από τους δύο αγώνες που έλαβαν χώρα στο Circuit Ricardo Tormo, στη Βαλένθια.
Ημ. γέννησης: 1η Σεπτεμβρίου 1997
Χώρα: Ισπανία, Palma de Mallorca
Πρώτο GP: Αυστραλία 2013 (Moto3)
Πρώτη pole position: Αυστρία 2016 (Moto3)
Πρώτο βάθρο: Αυστρία 2016 (Moto3)
Πρώτη νίκη: Αυστρία 2016 (Moto3)
Grand Prix: 85 (30 στο MotoGP)
Νίκες: 12 (1 στο MotoGP)
Βάθρα: 27 (7 στο MotoGP)
Pole position: 2 (0 στο MotoGP)
Ταχύτεροι γύροι: 6 (0 στο MotoGP)
Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 2 (Moto3 2017, MotoGP 2020)
H Suzuki στους αγώνες ταχύτητας μοτοσικλετών
Το ταξίδι των έξι δεκαετιών της Suzuki στους αγώνες ταχύτητας μοτοσικλετών ξεκίνησε το μακρινό 1960 με τη συμμετοχή τριών αναβατών στο Tourist Trophy στο Isle of Man TT. To 1962 ο Aνατολικογερμανός Ernst Degner ήταν αυτός που οδήγησε τη Suzuki στην πρώτη της νίκη στο «Νησί» εξελίσσοντας μία πρωτότυπη μοτοσικλέτα με δίχρονο 50κ.εκ. με την ονομασία RM62. Την ίδια χρονιά, στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, ο Nεοζηλανδός και ο πρώην παίκτης του ράγκμπι, Hugh Anderson, χάρισε στη Suzuki την πρώτη της νίκη στην κατηγορία των 125κ.εκ.
Το 1963 ήταν η δεύτερη χρονιά πλήρους εμπλοκής της εταιρείας από το Hamamatsu στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με τον Mitsuo Itoh να κερδίζει τη νίκη στο Isle of Man TT, όντας ο πρώτος Ιάπωνας αναβάτης στην ιστορία που κατάφερε να αποσπάσει την ανώτατη διάκριση στο εν λόγω «τερέν». Την ίδια χρονιά, ο Hugh Anderson κατακτά το στέμμα στις κατηγορίες των 50 και 125κ.εκ. χαρίζοντας στη Suzuki το αντίστοιχο τρόπαιο στη μάχη των κατασκευαστών. Η πορεία προς την κορυφή συνεχίστηκε το 1964 και το 1965, με τον Nεοζηλανδό να κατακτά το τρίτο και τέταρτο τίτλο του, την πρώτη φορά στα 50 κ.εκ. και τη δεύτερη στα 125κ.εκ.
Την δεκαετία του ’70 – μετά την πρώτη νίκη της Suzuki το 1971 στα 500κ.εκ. δια χειρός Jack Findlay – έλαμψε το άστρο του Βρετανού Barry Sheene, ο οποίος το 1976 κατέκτησε τον τίτλο στα 500κ.εκ. στη σέλα της RG500, επίδοση μάλιστα που επαναλήφθηκε, από τον ίδιο αναβάτη, το 1977.
Ο διάδοχος του Βρετανού τη δεκαετία του ’80 ήταν ο Marco Lucchinelli. Ο Ιταλός αναβάτης με το παρατσούκλι «Crazy Horse» κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1981 δίνοντας επικές μάχες με τον αμερικανό Randy Mamola. To 1982 οι επιτυχίες για την Suzuki συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά με την κατάκτηση του τίτλου από τον επίσης Ιταλό αναβάτη, Franco Uncini.
Την δεκαετία του ‘90, o Kevin Schwantz ήταν ο αναβάτης που έγραψε ιστορία – και μάλιστα με χρυσά γράμματα – για λογαριασμό της Suzuki. Το 1993 ο Αμερικανός αναβάτης από το Τέξας με την παροιμιώδη ικανότητά του στα φρένα κατακτά με επικό τρόπο τον τίτλο στα 500κ.εκ. στη σέλα της RGV-500 «απέναντι» στη Yamaha και τον συμπατριώτη του, Wayne Rainey.
Επτά χρόνια μετά, το επόμενο πρωτάθλημα ήρθε και πάλι από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αυτή τη φορά ήταν ο Kenny Roberts Jr., γιος του “King” Kenny Roberts, ο οποίος χάρισε στη Suzuki έναν ακόμα τίτλο – τον έκτο κατά σειρά στη μεγάλη κατηγορία.
Ύστερα από αποχή τριών ετών από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2011-2015), η Suzuki επιστρέφει δυναμικά με την πρώτη νίκη μετά την επάνοδό της στο θεσμό να έρχεται από τον Maverick Vinales στο βρεγμένο Silverstone, το 2016. Τρία χρόνια αργότερα, ο Alex Rins προσθέτει στο παλμαρέ της Ecstar Suzuki δύο ακόμα νίκες, σε Austin και Silverstone.
Με έναν αγώνα να απομένει για την ολοκλήρωση της φετινής σεζόν, η Suzuki έχει εξασφαλίσει ήδη το Πρωτάθλημα Αναβατών αλλά και εκείνο των Ομάδων, βάζοντας πλώρη για το «Triple Crown» ισοβαθμώντας στην πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών με την Ducati.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
