Ο Sergio Perez βρέθηκε στον 1ο γύρο να κοιτάζει την πίστα ανάποδα, και στο τέλος κέρδισε. Ο George Russell ήταν αγκαλιά με τη νίκη μέχρι τον 62ο γύρο, και τελικά γνώρισε ένα αποκαρδιωτικό φινάλε. Ένα Grand Prix σε μία πίστα ειδικών συνθηκών, γεμάτο εναλλαγές, μπαίνει «στο μικροσκόπιο».
Το motorsport έχει ιστορίες, ζει απ’ αυτές, νοηματοδοτείται σε πολλές των περιπτώσεων. Ο αδικημένος που βρίσκει την επιτυχία (προσωρινή ή μη, λίγη σημασία έχει). Αυτός που δεν έχει ομάδα να κερδίζει, να βρίσκεται στην κορυφή έστω και για λίγο. Ο νεαρός, φέρελπις που λίγο έλειψε να σοκάρει τον πλανήτη με το αποτέλεσμα που θα έπαιρνε.
Η ανθρώπινη πλευρά του αθλητισμού, ακόμα και του μηχανοκίνητου, συχνά παραβλέπεται. Κι όμως, την Κυριακή στο Σακχίρ, αυτή ήταν που έκανε καρδιές να σπάσουν, χαμόγελα να σκάσουν, δάκρυα να χυθούν.
Ο Sergio Perez κοίταζε τα μονοθέσια να τον προσπερνούν το ένα μετά το άλλο μετά την επαφή με τον Charles Leclerc στην 4η στροφή της πίστας, στον πρώτο μόλις γύρο. Μπήκε στα pits, άλλαξε ελαστικά και πτέρυγα, και βγήκε ξανά για να πάρει το μέγιστο που μπορούσε.
Το χρονικό του μέσα στον αγώνα:
Γύρος 7: P16
Γύρος 20: P10
Γύρος 30: P5
Γύρος 41: P4
Γύρος 43: P3
Γύρος 47: P9 (pits)
Γύρος 52: P8
Γύρος 54: P7
Γύρος 56: P4
Γύρος 57: P3
Γύρος 63: P2
Γύρος 64: P1
Το κομβικό σημείο στον αγώνα του Μεξικανού είναι ο 58ος γύρος, όταν περνά αποφασιστικά, πειστικά, τον Ocon. Εκεί, πατάει βάθρο. Η νίκη μετά είναι το κερασάκι στην τούρτα, που ήδη είναι πολύ μεγάλη, κι ακόμα πιο γλυκιά.
Όταν ο Russell πέφτει 5ος μετά το λάθος στα pits, και μετά όταν παθαίνει το κλατάρισμα από θραύσμα της Williams του Aitken (τι ειρωνεία), ο Perez κερδίζει τον αγώνα εις διπλούν.
Αν φτάνοντας ο Βρετανός θα μπορούσε να τον περάσει και να κερδίσει εκείνος, είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Στην ουσία, ο Perez κέρδισε από τύχη, αλλά δε βρέθηκε εκεί από τύχη. Πάλεψε, οδήγησε εξαιρετικά μετά το συμβάν στην αρχή, βάζοντας τη μέση γόμα για 46 γύρους, προτού περάσει στη σκληρή για το φινάλε. Έκανε τα προσπεράσματα που έπρεπε, όταν έπρεπε, μη χάνοντας χρόνο.
«Δεν έχω λόγια. Ελπίζω να μην ονειρεύομαι, γιατί το έχω ονειρευτεί όλο αυτό τόσα χρόνια, 10 χρόνια μου πήρε – απίστευτο,» δήλωσε στιγμές μετά τον αγώνα.
«Δεν ξέρω τι να πω. Μετά τον πρώτο γύρο, ο αγώνας έμοιαζε πάλι χαμένος, όπως και το περασμένο Σ/Κ. Αλλά δεν τα παράτησα, ανέκαμψα, προσπέρασα, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσα.
«Δεν είχαμε φέτος την τύχη με το μέρος μας, αλλά τα καταφέραμε επιτέλους.
«Πιστεύω πως αξίζαμε τη νίκη σήμερα. Η Mercedes είχε κάποια προβλήματα, αλλά πιστεύω ότι στο τέλος, ο ρυθμός μου ήταν αρκετά καλός για να κρατήσω τον George πίσω, που έκανε φοβερό αγώνα σήμερα.»
Παρά την εμπειρία του και τη σταθερότητά του, αυτός ο οδηγός εξακολουθεί να κινδυνεύει να βρεθεί εκτός F1 το 2021. Ίσως η εικόνα του Albon σε έναν αγώνα που ήταν δικός του για να σκοράρει πολλούς βαθμούς, να αλλάξει την άποψη του Helmut Marko για το άμεσο μέλλον.
Γιατί όχι Russell αντί για Bottas;
Ξεκινώντας το τριήμερο, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον George Russell, πόσο γρήγορα θα προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα, πώς θα αντιμετώπιζε την ευκαιρία που του δόθηκε από το πουθενά, αν θα κατάφερνε να τα βάλει στα ίσια με τον Valtteri Bottas.
Οι προσδοκίες δεν ήταν υψηλές στο εσωτερικό της Mercedes, κι αυτό ήταν το σημαντικό. Ο Toto Wolff, επικεφαλής της ομάδας, του διεμήνυσε πως θα ήταν ικανοποιημένος και με την 5η θέση στον αγώνα. Καμία πίεση.
Αυτό αλλάζει την ψυχολογία ενός οδηγού, ειδικά ενός σε τόσο νεαρή ηλικία. Τον αποφορτίζει, του δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Δεν υπάρχει άγχος, ενώ η εμπιστοσύνη της Mercedes, του οργανισμού συνολικά, προς το πρόσωπό του είναι δεδομένη.
Και σε αυτό το κλίμα, γράφει το Σάββατο χρόνο μόλις 0,026 δλ. πιο αργό από εκείνον του επί 4 χρόνια στην ομάδα Bottas, και στην εκκίνηση την Κυριακή τον προσπερνά – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το πρώτο stint του Russell, διάρκειας 45 γύρων παρακαλώ, είναι υποδειγματικό. Ελέγχει τη διαφορά από τον Bottas, έχει πάρει τα μέτρα του Φινλανδού, που οδηγεί υπό σαφέστατη πίεση. Το χρονόμετρο σίγουρα δε λέει ψέματα, κι εκεί ο πολύ πιο έμπειρος Bottas έμοιαζε ο rookie, ο άπειρος της υπόθεσης. Έχανε χρόνο στο κλειστό δεύτερο sector της ούτως ή άλλως μικρής πίστας, και αργά αλλά σταθερά απομακρυνόταν από τον νέο (κι ευτυχώς για τον ίδιο προσωρινό) teammate του.
Ακόμα και το pitstop (το πρώτο) πήγε καλά για τον Russell. Έβαλε τη σκληρή γόμα στον 45ο γύρο, και όταν μπήκε κι o Bottas είχε μία καλή διαφορά από εκείνον, την είχε φτάσει πια στα 8 δευτερόλεπτα.
Η όλη του εικόνα ήταν εκείνη ενός οδηγού που είναι φτιαγμένος για να βρίσκεται εκεί, να παλεύει για τις νίκες και τα βάθρα.
Για αυτό το καταστροφικό pitstop στον 63ο γύρο και μετά το κλατάρισμα «πόνεσαν» περισσότερο – γιατί είχε τη νίκη στα χέρια του.
«Και στο παρελθόν έχασα νίκες μέσα απ’ τα χέρια μου, αλλά εις διπλούν στον ίδιο αγώνα, απλά δεν το πίστευα,» είπε στο pen μετά τον αγώνα.
«Δεν πίστευα τι συνέβαινε. Οδήγησα με όλη μου την καρδιά, είχα τον αγώνα υπό έλεγχο, ειδικά στην αρχή, και μετά βγήκε το Αυτοκίνητο Ασφαλείας, πράγμα αρκετά ενοχλητικό.
«Αλλά ένιωθα άνετα. Έκανα μερικά καλά προσπεράσματα, είχα τρομερό ρυθμό, ήμουν έτοιμος να κυνηγήσω τον Sergio για να ανακτήσω την πρωτοπορία, και θα ήταν κλειστή μάχη, αλλά θα τα καταφέρναμε.
«Και μετά μας έφυγε απ’ τα χέρια. Αλλά, αυτοί είναι οι αγώνες.»
Ο Toto Wolff εξήγησε γιατί έγινε το λάθος στο stop, όταν οι μηχανικοί έβαλαν τα εμπρός ελαστικά του Bottas στον Russell, αναγκαζόμενοι να τον καλέσουν ξανά μέσα στον επόμενο γύρο για να διορθώσουν το λάθος:
«Αυτό που συνέβη είναι πως, όταν καλέσαμε τα pitcrews, πήρανε το μήνυμα και βγάλανε τα ελαστικά.
«Οι μηχανικοί του George δεν άκουσαν αυτό το μήνυμα.
«Είχαμε μία δυσλειτουργία στην ενδοεπικοινωνία, κι έτσι βγήκαν οι λάθος μηχανικοί με τα λάθος ελαστικά.»
Και το ερώτημα του… ενός εκατομμυρίου είναι το εξής: Russell για αντί-Bottas από το 2021 κιόλας, ή αναμονή για το 2022;
Ο Wolff είναι σαφής: δεν γίνεται να αλλάξει τίποτε για το 2021.
Κι όμως, η εικόνα του Russell στο Σακχίρ, και παρά τις όποιες ιδιαιτερότητες της πίστας, δεν δικαιολογεί την «εμμονή» στον Bottas. Ή, αν το διαβάσει κανείς αντίστροφα, τη δικαιολογεί απόλυτα.
Από τη σκοπιά της Mercedes, ένα δίδυμο Hamilton-Bottas είναι το ιδανικό μετά τις ταραχώδεις εποχές με τον Nico Rosberg. Ο Russell είναι νέος, ταλαντούχος, ικανός. Θα χαλάσει τις ισορροπίες που τεχνηέντως έχει πετύχει η γερμανική ομάδα στο εσωτερικό της. Ας μην ξεχνάμε πως στόχος της είναι το double, όχι αποκλειστικά η προσωπική επιτυχία των οδηγών της.
Από τη σκοπιά του θεάματος, της δικαιοσύνης ως ένα βαθμό, ο Russell οφείλει να πάρει άμεσα την θέση του Bottas. Ο Φινλανδός ηττάται σταθερά από τον Hamilton, παρά τις διαβεβαιώσεις του κάθε χρόνο πως θα προσπαθήσει να πράξει το αντίθετο. Η έλευση ενός νέου, πεισμωμένου, γεμάτου κίνητρο και φιλοδοξίες οδηγού, εγνωσμένης αξίας και μεγάλου βεληνεκούς, θα έφερνε ανατροπές, θα έβαζε σε δύσκολα μονοπάτια τον 7κις – σε παρόμοια με αυτά στα οποία έβαλε εκείνος το 2007 τον Fernando Alonso.
Αλλά, στο τέλος της μέρας, κάθε ομάδα κοιτάζει το συμφέρον της, πώς θα φτάσει στην επιτυχία. Κι ο δρόμος της επιτυχίας περνά από τον Bottas.
Τελευταίος αγώνας της σεζόν το Grand Prix Άμπου Ντάμπι το τριήμερο 11-13 Δεκεμβρίου.