GP Γαλλίας: Στο μικροσκόπιο

Η Γαλλία γύρισε, και μπορεί το κυκλοφοριακό χάος στον δρόμο προς την πίστα, τα παράπονα των οδηγών για το σικέιν στην «Mistral» και το pitlane να ήταν τα «μελανά» σημεία αυτού του τριημέρου, όμως ο κυριακάτικος αγώνας αποζημίωσε θεατές και τηλεθεατές, αφού η πρωτοπορία της βαθμολογίας άλλαξε χέρια, με τα απρόοπτα να είναι αρκετά και καθοριστικά.

Πριν ξεκινήσει η κουβέντα για το λάθος του Vettel και το πώς μόνος του κατέστρεψε τον αγώνα του, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Hamilton και την σπουδαία εμφάνισή του. Πήρε μία πειστική νίκη, δεν άφησε περιθώρια στον δεύτερο Max Verstappen να ελπίζει για την πρωτιά σε κανένα σημείο του αγώνα. Ο δρόμος για τους 25 βαθμούς ξεκίνησε από την pole position που «έκλεψε» με τον χρόνο του στο τελευταίο sector, βρίσκοντας 0,4 δλ. έναντι των αντιπάλων του, για να ολοκληρωθεί με τα δύο σταθερά και γρήγορα stints το μεσημέρι της Κυριακής.

Lewis Hamilton

Αυτή η επίδοση του Βρετανού ενισχύει και το «κοντράστ» ανάμεσα στον ίδιο και τον έτερο διεκδικητή του τίτλου, τον Sebastian Vettel, αυτό το τριήμερο. Μπορεί ο Γερμανός να πήρε τα μέγιστο από τις κατατακτήριες, ξεκινώντας τρίτος, αλλά, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, πλήρωσε την εξαιρετική εκκίνηση που έκανε. Στο σβήσιμο των φώτων, ο πιλότος της Ferrari φεύγει από το grid καλύτερα και από τις δύο Mercedes, και, όντας στον βρώμικο αέρα του Hamilton και με τον Bottas δίπλα του, χάνει τα φρένα και χτυπά στο πίσω μέρος τον Φινλανδό. Η έτερη επιλογή θα ήταν να αφήσει λίγο παραπάνω χώρο από τον Hamilton, ώστε με coasting ως τα φρένα να έχει περιθώριο να φρενάρει και να στρίψει, χωρίς να έχει επαφή με κανένα. Ωστόσο, σε μία στιγμή που είδε πως μπορούσε να στρίψει 2^ος από την Κ1, πήρε την απόφαση να πάει την κατάσταση στα άκρα, πέφτοντας σε ένα ατόπημα αξιόποινο, και αχρείαστο.

Sebastian Vettel

Βέβαια, του πιστώνεται και το δυναμικό comeback από την 17^η στην 5^η θέση, διανύοντας 38 γύρους με τη μαλακή (την οποία έβαλε στον 2^ο γύρο μετά το συμβάν), προσπερνώντας άνετα όσους έπρεπε, τη στιγμή που διατηρούσε ένα ρυθμό της τάξης των 0,6-0,7 δλ. πιο αργό από του Hamilton. Σαφώς, είχε τη βοήθεια του DRS, αλλά ήταν κι αναγκασμένος να πάρει άλλες γραμμές για να περάσει. Καλό ρυθμό είχε και η έτερη Ferrari, του Kimi Raikkonen, που με το σταθερό πρώτο stint του, κατάφερε στο τέλος του αγώνα με την πολύ μαλακή γόμα να περάσει τον Daniel Ricciardo.

Κάπως έτσι υποδηλώνεται η δυναμική της Scuderia σε αυτό το GP, η οποία κρύφτηκε πίσω από την 6^η θέση από την οποία εκκίνησε ο Raikkonen κι από τις… αυτοκαταστροφικές τάσεις του Vettel στην αρχή του αγώνα. Η SF71H ήταν σε απόλυτο ρυθμό οριακά καλύτερη της W09, και το διπλό βάθρο (αν όχι η νίκη) ήταν στόχος εφικτός.

Περάν όμως της μάχης της κορυφής, δύο οδηγοί του midfield κατάφεραν να ξεχωρίσουν επί γαλλικού εδάφους -ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Ο λόγος για τους Charles Leclerc και Fernando Alonso, δύο πιλότους σε πολύ διαφορετικές φάσεις στις καριέρες τους, με τον Μονεγάσκο να εντυπωσιάζει και να πείθει με τις εμφανίσεις του, και τον Ισπανό να μοιάζει χωρίς κίνητρο, με λάθος προσέγγιση απέναντι στα πράγματα.

Charles Leclerc

Για τον οδηγό της Sauber, όλα φαντάζουν ιδανικά. Στο Paul Ricard, πήρε ακόμη ένα βαθμό (παρά το λάθος του στην προσπάθειά του να περάσει τον Kevin Magnussen), φτάνοντας έτσι τους πέντε αγώνες εντός δεκάδας. Παράλληλα, το όνομά του πλέον ακούγεται έντονα για την θέση του Raikkonen στη Ferrari από το 2019 κιόλας, κάτι που αποδεικνύει ότι δεν περνά απαρατήρητος από την ομάδα του Μαρανέλο – δικαίως, αφού παρά το γεγονός πως είναι rookie, παρουσιάζει μία σταθερότητα στην απόδοσή και μία θέληση να μάθει από τα λάθη του.

Ενδεικτικό της γενικότερης νοοτροπίας του είναι το γεγονός ότι δήλωσε «απογοητευμένος» από την 10η θέση, αφού πιστεύει πως θα μπορούσε να πετύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό είναι δείγμα ταλέντου και πίστης στις δυνατότητές του, αλλά και διάθεσης για αυτοκριτική, θυμίζοντάς μας πως τα media δεν παρουσιάζουν πάντα τους πιο ικανούς, αλλά τους πιο… θορυβώδεις.

Fernando Alonso

Όσο για τον Fernando Alonso, λίγα μπορούν να ειπωθούν πια. Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο, κάτι που μας υπενθύμισε με την νίκη του στο Le Mans. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην έλλειψη κινήτρου που έχει για την F1 εδώ και περίπου δύο χρόνια. Από τη στιγμή που η McLaren, πρωτοστατούντος του Zak Brown, του δίνει το ελεύθερο να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και σε άλλες κατηγορίες, με στόχο την κατάκτηση του «Triple Crown», πρέπει να δεχτεί και τις συνέπειες. Και οι συνέπειες είναι η –σε μεγάλο βαθμό- αδιαφορία του Ισπανού προς την  F1.

Απελπισμένος στη Γαλλία, παραπονέθηκε για τα πάντα στο team radio, έχασε κατά κράτος από τον Stoffel Vandoorne, έκανε λάθη, παρουσιάζοντας την εικόνα ενός οδηγού που δεν αντέχει άλλο εδώ. Είναι εγκλωβισμένος στις επιλογές του -επιλογές που τον έφερναν μόνο θεωρητικά σε ισχυρή θέση, ενώ στην πραγματικότητα τον υποβάθμιζαν και τον περιόριζαν.

Αν κρατάμε κάτι από το Καστεγιέ, αυτό είναι η αγωνία για την μάχη του τίτλου κι η παράταση της προσμονής για το grid του 2019. Η F1 δεν παίρνει ανάσα, αφού Αυστρία και Μ. Βρετανία διαδέχονται τη Γαλλία, στο πρώτο τριπλό back-to-back αγώνων στην 68ετή ιστορία του σπορ._Δ.Μ.