Το Ιαπωνικό GP εκκίνησε στην προγραμματισμένη ώρα, παρά τον κίνδυνο επικείμενου τυφώνα που θα περνούσε δίπλα από την πίστα εκείνες τις ώρες. Η FIA ζήτησε από τους διοργανωτές να μεταθέσουν την εκκίνηση νωρίτερα, ωστόσο εκείνοι αρνήθηκαν.
Το Ιαπωνικό GP εκκίνησε στην προγραμματισμένη ώρα του (15:00 τοπική) παρά τον κίνδυνο επικείμενου τυφώνα που θα περνούσε δίπλα από την πίστα της Suzuka εκείνες τις ώρες. Η FIA ζήτησε από τους διοργανωτές του αγώνα να μεταθέσουν την εκκίνηση νωρίτερα, ωστόσο εκείνοι αρνήθηκαν. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ήθελαν να έχουν έρθει όλοι οι θεατές στην πίστα. Στο παρασκήνιο υπάρχει και η πίεση από τα τηλεοπτικά συμβόλαια.
Εντέλει ο αγώνας εκκίνησε πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας για να διακοπεί μόλις στον 3ο γύρο. Η βροχή υποχώρησε και ο αγώνας ξεκίνησε ξανά. Ωστόσο, προς τους τελευταίους γύρους, η βροχή επέστρεψε. Στον 40ο γύρο, ο Adrian Sutil είχε μια έξοδο στη στροφή Dunlop (7), μια από τις πιο δύσκολες της Suzuka. Ένας γερανός είχε εισέλθει στην πίστα για να απομακρύνει τη Sauber του Γερμανού. Ωστόσο το αυτοκίνητο ασφαλείας δεν είχε εισέλθει στην πίστα ακόμα. Αρκετοί οδηγοί, μεταξύ τους οι Sutil και Massa, πιστεύουν ότι θα έπρεπε να έχει παρέμβει νωρίτερα. O Sutil υπέδειξε και το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή η ορατότητα ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη αφού κόντευε να νυχτώσει… Στην εκκίνηση του αγώνα, το αυτοκίνητο ασφαλείας είχε παραμείνει στην πίστα ενώ επικρατούσαν καλύτερες συνθήκες. Ωστόσο, η διαδικασία που ακολούθησε η FIA μετά την έξοδο του Sutil ήταν η συνηθισμένη. Το ατύχημα που ακολούθησε όμως, θύμισε πολύ το περιστατικό του Ιαπωνικού GP του 1994, όπου μετά το ατύχημα του Gianni Morbidelli, ο Martin Brundle έχασε τον έλεγχο της McLaren του και χτύπησε στο πόδι έναν άνθρωπο της πίστας. Δυστυχώς, όταν το οδόστρωμα είναι βρεγμένο, οι οδηγοί μπορούν να χάσουν τον έλεγχο πιο εύκολα, ιδίως σε σημεία που υπάρχει στάσιμο νερό. Εντούτοις, η FIA είχε ως ελαφρυντικό το γεγονός ότι οι συνθήκες δεν ήταν οι χειρότερες δυνατές, καθώς οι οδηγοί παρέμεναν στην πίστα με τα ενδιάμεσα ελαστικά, αν και σύντομα πολλοί θα έκαναν τη μετάβαση στα ελαστικά βροχής.
Παρότι κυμάτιζαν διπλές κίτρινες σημαίες στο σημείο, στον 41ο γύρο, ο Jules Bianchi έχασε τον έλεγχο της Marussia. To μονοθέσιο γλίστρησε εκτός πίστας και χώθηκε με το πλάι κάτω από το γερανό. Ο Γάλλος υπέστη ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι και διακομίστηκε αναίσθητος με ασθενοφόρο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Mie της Tsu–City, που απέχει 14 χλμ. από την πίστα της Suzuka. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε με ασθενοφόρο και όχι με ελικόπτερο για ιατρικούς λόγους. Φημολογείται διατήρησε τη δυνατότητα αυτόνομης αναπνοής αν και αρχικά του χορηγήθηκε οξυγόνο. Ο πατέρας του Jules, Philippe, δήλωσε στη γαλλική τηλεόραση ότι ο γιος του υποβλήθηκε σε εγχείριση για την αφαίρεση σοβαρού αιματώματος στο κεφάλι και ότι η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη. Αυτό επιβεβαίωσε και η επίσημη ανακοίνωση της FIA, η οποία προσέθεσε ότι μετά την εγχείρηση, ο Γάλλος θα μεταφερθεί στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου Mie. Από το μονοθέσιο του Bianchi έλειπε ολόκληρο το προστατευτικό roll bar επάνω από το κεφάλι του οδηγού… Ο Bianchi χτύπησε και έναν άνθρωπο της πίστας, ο οποίος επίσης διακομίστηκε στο νοσοκομείο και είναι καλά στην υγεία του. Οι σκηνοθέτες της παγκόσμιας μετάδοσης αποφάσισαν αν μη δείξουν τα πλάνα από το ατύχημα του Γάλλου.
Δυστυχώς, το ατύχημα του Bianchi μοιάζει με το φρικιαστικό συμβάν που εντέλει κόστισε τη ζωή στην Ισπανίδα οδηγό Maria De Villota. Στις 3 Ιουλίου του 2012, σε ιδιωτικές αεροδυναμικές δοκιμές της Marussia στο αεροδρόμιο του Duxford, η Ισπανίδα προσέκρουσε με το κεφάλι στην ανυψωτική πλατφόρμα φορτηγού. Στο ατύχημα έχασε το δεξί της μάτι και είχε σοβαρές κακώσεις στο κρανίο. Οι επιπτώσεις από τον τραυματισμό της κόστισαν εντέλει τη ζωή, πέρυσι, τις ημέρες διεξαγωγής του Ιαπωνικού GP…
Όπως και η Maria που ήταν κόρη του περιστασιακού οδηγού της F1 στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και αρχές της δεκαετίας του 1980 Emilio De Villota, o Jules Bianchi έχει αγωνιστικό DNA στις φλέβες του. Είναι εγγονός του Mauro Bianchi, ο οποίος ήταν επίσημος οδηγός της Abarth (που κατέκτησε παγκόσμιους τίτλους κατασκευαστών στην κατηγορία της στους αγώνες αντοχής) και της Alpine σε αγώνες GT, F2 & F3. O Mauro είναι αδερφός του Lucien Bianchi, ο οποίος πέραν από μερικές συμμετοχές στην F1, με ένα βάθρο, στο GP του Μονακό το 1968, αναδείχθηκε νικητής στις 24 Ώρες του Mans την ίδια χρονιά. Έχασε τη ζωή του στις δοκιμές για τον ίδιο αγώνα την επόμενη σεζόν…
Ο 25χρονος Jules ξεκίνησε την καριέρα του στα καρτ, όπου αγωνιζόταν μέχρι το 2006. Την επόμενη χρονιά ανακηρύχθηκε πρωταθλητής στo γαλλικό πρωτάθλημα Formula Renault 2.0. To 2008 αναδείχθηκε νικητής στο ευρωπαϊκό μήτινγκ F3 Masters που διεξήχθη στο Zolder και το 2009 κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Formula 3. Έπειτα από δυο σεζόν στην 3η θέση του πρωταθλήματος GP2, ο Bianchi έγινε μέλος της νεοσύστατης ακαδημίας νέων οδηγών της Ferrari. Εξασφάλισε τη θέση οδηγού Παρασκευής το 2012 στη Force India, παράλληλα με τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στο World Series by Renault, όπου έχασε τον τίτλο από τον Robin Frijns. Το 2013 έκανε το ντεμπούτο του στην F1 με τη Marussia. Φέτος, στο GP του Μονακό, σημείωσε τους πρώτους βαθμούς στην τετραετή ιστορία της ομάδας οι οποίοι την έχουν φέρει στην 9η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών.
Ευχόμαστε ολόψυχα στον Jules ταχεία ανάκαμψη…
Forza Jules!
Φ.Λ.