Σε όλη την ιστορία της Formula 1, και ίσως γενικότερα του αθλητισμού, δεν υπάρχει άλλη περίπτωση τέτοιας δύναμης θέλησης, όπως αυτή του Niki Lauda, που γεννήθηκε σαν σήμερα.
Το βράδυ της 1ης Αυγούστου 1976 ο Niki Lauda, Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1 1975, χαροπάλευε.
Έφεραν ιερέα στο νοσοκομείο να του διαβάσει τις τελευταίες ευχές. Ο ιερέας είπε απλώς μια ευχή άφεσης αμαρτιών, τον άγγιξε, κι αποχώρησε, θεωρώντας τον τελειωμένο.
Μια εβδομάδα πριν, ο Niki Lauda είχε συγκεντρώσει τους οδηγούς Formula 1 και τους πρότεινε να μποϊκοτάρουν το Γερμανικό Grand Prix, που τότε γινόταν στην Πράσινη Κόλαση του Nurburgring.
Η λογική του ήταν ότι ο γύρος των 23 χιλιομέτρων ήταν επικίνδυνα μακρύς για Formula 1, αφού μοιραία δεν είχε ούτε αρκετούς πυροσβέστες σε όλο του το μήκος, ούτε αρκετούς νοσηλευτές. Μα οι άλλοι οδηγοί δε συμφώνησαν μαζί του.
Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου 1976, λοιπόν, στο Nurburgring, στον 2ο γύρο του αγώνα, με τη Ferrari ακόμη γεμάτη καύσιμα, ο Niki Lauda έχασε τον έλεγχο, ίσως από σπασμένη ανάρτηση, χτύπησε στις μπαριέρες και πήρε φωτιά.
Το κράνος έφυγε και το πρόσωπο και το κεφάλι του έμειναν εκτεθειμένα στις φλόγες. Ταυτόχρονα, οι αναθυμιάσεις από τη φλεγόμενη βενζίνη και το φλεγόμενο fiber glass (ακόμη δεν είχαν έρθει τα ανθρακονήματα στη Formula 1) γέμισαν τα πνευμόνια του.
Το βράδυ, στο νοσοκομείο, όταν ήρθε ο ιερέας, είχε πέσει σε ημικωματώδη κατάσταση. Έτσι ο ιερέας απλώς διάβασε την ευχή και έφυγε.
Αφηγούνταν ο ίδιος ο Niki Lauda: «Μισό λεπτό, σκέφτηκα, γιατί δε μου πιάνει κουβέντα ο ιερέας; Με θεωρούν ήδη νεκρό; Εκεί μ έπιασε το πείσμα και είπα, όχι, θα ζήσω, και κράτησα τον εαυτό μου ξύπνιο όλη νύχτα γιατί ήξερα ότι από τον ύπνο θα περνούσα στο θάνατο».
Κι έζησε! Άλλα 43 χρόνια, στα οποία πήρε άλλα δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα Formula 1, το 1977 και το 1984, και ίδρυσε δύο αεροπορικές εταιρίες, την Lauda Air και την Niki, ικανοποιώντας το άλλο του μεγάλο πάθος, τα αεροπλάνα.
Kαι, μολονότι γέρασε πρόωρα και μας άφησε στα 70, στις 20 Μαΐου 2019, από τις επιπλοκές των αναθυμιάσεων που εισέπνευσε εκείνη τη μέρα στην πράσινη κόλαση του Nurburgring, φεύγοντας μας άφησε πιο πλούσιους σε δύναμη θέλησης.
Γιατί σε όλη την ιστορία όχι μόνο της Formula 1 αλλά ίσως ολόκληρου του αθλητισμού, δεν υπάρχει άλλη περίπτωση τέτοιας αποφασιστικότητας και ψυχικού σθένους.
40 μόλις μέρες από εκείνο το ατύχημα, φορώντας ειδικό κράνος που να χωρά τις γάζες, βρισκόταν πίσω στους αγώνες και μάλιστα τερμάτισε 4ος στη Monza, παρά το γεγονός ότι η Ferrari τον είχε στο μεταξύ υποβιβάσει σε Νο 3 οδηγό, θεωρώντας ότι ίσως δεν επέστρεφε ποτέ.
Ο Niki Lauda γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1949 και πάντα ακολουθούσε το δικό του δρόμο. Ήρθε σε σύγκρουση με την οικογένειά του, παλιούς Βιεννέζους τραπεζίτες, όταν αποφάσισε να γίνει οδηγός αγώνων.
Ήρθε σε σύγκρουση με τον Enzo Ferrari το 1974, για το στήσιμο του αυτοκινήτου, και χάρη στην επιμονή του η Ferrari πήρε το πρώτο της Πρωτάθλημα Formula 1, ύστερα από 11 χρόνια κρίσης.
Και ήρθε σε σύγκρουση με το ίδιο του το παρελθόν, το 1979 που σταμάτησε πρώτη φορά να τρέχει, όταν σε μια πλήρη αποστροφή της μέχρι τότε ζωής του μετέτρεψε τα κύπελλα που κέρδισε στη Formula 1 σε μπολ, όπου έβαζε φαγητό στα σκυλιά του.
Eπέστρεψε όμως στους αγώνες το 1982 με τη McLaren, έγινε ο πρώτος οδηγός που πληρωνόταν με αρκετά εκατομμύρια, και δεν ξαναέφυγε ποτέ, μολονότι σταμάτησε οριστικά να τρέχει το 1986.
Ανέλαβε σημαντικούς ρόλους στη Ferrari, τη Jaguar και τέλος στη Mercedes, καθώς μάλιστα με τον Toto Wolff γνωρίζονταν πολλά χρόνια, αφού η πρώτη σύζυγος του Wolff ήταν ξαδέρφη του Lauda.
Ο Niki Lauda έλεγε πως η πιο δύσκολη μέρα της ζωής του δεν ήταν το δικό του ατύχημα, αλλά η μέρα που από κατασκευαστικό λάθος έπεσε ένα τζετ της εταιρίας του, και ειδικότερα η στιγμή που ο ίδιος πήγε στο σημείο της συντριβής κι εκεί είδε να σκυλεύουν τα πτώματα των επιβατών και του πληρώματος.
Στις συνεντεύξεις του παραπονιόταν πως δεν έχει φίλους και η εικόνα που έχω κρατήσει από αυτόν είναι μια μοναχική φιγούρα στις αίθουσες των αεροδρομίων και στο πάντοκ της Formula 1.
Όμως, όταν πέθανε, εκατομμύρια φίλοι του αθλήματος σε όλο τον κόσμο απέτισαν φόρο τιμής, φορώντας από ένα κόκκινο καπέλο, όπως φορούσε πάντα ο ίδιος να κρύβει τα σημάδια από εκείνη τη μέρα του ’76, ενώ τα σκάφη στο Monaco δε σταμάτησαν στιγμή να κορνάρουν αποχαιρετώντας τον.
Και οι Mercedes Formula 1 πάντα φέρουν ένα κόκκινο αστέρι στο κάλυμμα του μοτέρ τους, θυμίζοντας τον μεγάλο Αυστριακό Πρωταθλητή.
Η μάχη που έδωσε το 1976 για τη ζωή του αλλά και για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1, με αντίπαλο τον James Hunt, ενέπνευσε την εξαιρετική Χολιγουντιανή ταινία, Rush, μια από τις καλύτερες που έχουν ποτέ γυριστεί για τη Formula 1.
Με κλικ στα κόκκινα γράμματα μπορείτε να απολαύσετε ένα μικρό ντοκιμαντέρ με τις πιο συναρπαστικές στιγμές του Niki Lauda, όπως τις επέλεξε το επίσημο δίκτυο της Formula 1.
