Αν και δεν αποτελεί τίποτα το καινούριο στην Formula 1, το φαινόμενο μεγαλύτερες ομάδες να έχουν τις δικές τους «θυγατρικές», τις λεγόμενες «Β’ ομάδες», έχει πάρει αρκετά μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Είναι επικριτέο, ή μήπως τελικά κάνει περισσότερο καλό στο σπορ παρά κακό;
Η ύπαρξη ομάδων που εξαρτώνται μερικώς ή απόλυτα από μεγάλα εργοστάσια ή ομάδες είναι τόσο παλιά όσο και τα Grand Prix. Στην προπολεμική περίοδο, φίρμες όπως η Auto Union και η Mercedes είχαν στενές σχέσεις (σχεδόν πελατειακές) με ιδιώτες ή ιδιωτικές ομάδες που αγωνίζονταν χρησιμοποιώντας εξοπλισμό ή και προσωπικό της «μαμάς» εταιρείας.
Η εν λόγω πρακτική συνεχίστηκε και κατά την πρώτη δεκαετία ζωής της Formula 1, μέχρι τα τέλη του 1950, μέχρι που εμφανίστηκαν μερικές μικρές ομάδες από τη Μ. Βρετανία, όπως ήταν η McLaren. Παράλληλα, η κατασκευή του DFV κινητήρα από την Cosworth στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έδωσε μία «ανάσα» σε αυτές τις ιδιωτικές ομάδες που αναγκάζονταν να προμηθεύονταν μοτέρ με υψηλό κόστος, καταργώντας ατύπως τις B’ ομάδες.
Έπειτα, με την εγκαθίδρυση των υπετροφοδοτούμενων κινητήρων στην F1, άλλαξαν πολλά και σε ό,τι είχε να κάνει με τα μονοθέσια, καθώς πλέον το κάθε εργοστάσιο θα έπρεπε να κατέχει όλα τα δικαιώματα στα αυτοκίνητα με τα οποία αγωνιζόταν. Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως κάθε ομάδα θα έπρεπε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει τα δικά της μονοθέσια, και όχι να χρησιμοποιεί παλαιότερα μοντέλα, αγορασμένα από κάποια έτερη ομάδα.
Έπρεπε να φτάσουμε στο 2006 για να δούμε μία ομάδα να επαναφέρει –με κάθε επισημότητα- τον θεσμό των δεύτερων ομάδων, καθώς η Red Bull δημιούργησε την Toro Rosso (που είναι σε κάθε επίπεδο η ίδια ομάδα, με το ίδιο όνομα και κοινό προϋπολογισμό), με σαφή διαχωρισμό στο σχεδιαστικό κομμάτι (βλ. παραπάνω) και στις εγκαταστάσεις, αφού η STR έχει το εργοστάσιό της στη Faenza, εκεί όπου ήταν τα κεντρικά της Minardi.
Η RB πήρε την απόφαση να έχει μία θυγατρική ομάδα από τη δεύτερη κιόλας σεζόν της στο σπορ, και τα πλεονεκτήματα για κάθε ομάδα που επιλέγει κάτι τέτοιο είναι σαφή. Κερδίζει ένα σύμμαχο σε κρίσιμες στιγμές, όπως σε συναντήσεις και ψηφοφορίες, ενώ μπορεί να να δοκιμάζει νέους οδηγούς, όπως έχει ήδη πράξει με μερικά ταλέντα που τελικά εξελίχθηκαν σε σπουδαία «τιμόνια»: Sebastian Vettel. Daniel Ricciardo, Max Verstappen.
Φυσικά, αυξάνεται ο αριθμός των ομάδων και των οδηγών στο grid, με αποτέλεσμα να πληθαίνουν οι μάχες, να αναδεικνύονται «ήρωες», να γίνονται θαύματα, όπως εκείνη η νίκη του Vettelτο 2008 στη Μόνζα.
Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, η οποία καταδεικνύει τα αρνητικά των δεύτερων ομάδων. Μία θυγατρική δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει απειλή για την μητρική εταιρεία, αλλά ούτε θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε κανένα επίπεδο. Πάντοτε η μία θα έχει υπό έλεγχο την άλλη, μην επιτρέποντάς της να παλέψει για κάτι καλύτερο.
Στο τέλος της ημέρας, οι B’ ομάδες δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Είτε μιλάμε για εξαγορά, είτε για ίδρυση μίας νέας ομάδας εκ θεμελίων, το κόνσεπτ ομάδων-δορυφόρων είναι εδώ για να μείνει. Το γεγονός ότι η Ferrari κινήθηκε στην μετονομασία των μονάδων ισχύος που παρέχει στη Sauber, αλλά και οι πρόσφατες δηλώσεις από τη μεριά της Mercedes, η οποία ευθαρσώς είπε πως εξετάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αποδεικνύουν πως τα οφέλη των μεγάλων ομάδων από αυτό το φαινόμενο είναι μεγάλα. Το σπορ πολλές φορές καταφέρνει και κερδίζει από αυτό, μάλλον κατά τύχη και όχι γιατί κανείς κοιτάζει σοβαρά να το βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Κάποτε χάνει – χάνει κύρος και πέφτει στα μάτια του κοινού. Όμως, όσο το τωρινό σύστημα του σπορ ευνοεί την ύπαρξη θυγατρικών εντός των τοιχών του, τόσο τα «μεγάλα κεφάλια» θα αξιοποιούν αυτό το «παραθυράκι»._Δ.Μ.