Ήταν 21 Απριλίου 1985, όταν ο Ayrton Senna κατακτούσε την πρώτη του νίκη στη Formula 1 υπό καταρρακτώδη βροχή στο Εστορίλ.
Η βροχή, λένε, είναι ο μεγάλος εξισορροπητής στη Formula 1. Εξαφανίζει κάθε διαφορά ανάμεσα στα μονοθέσια, εμφανίζοντας παράλληλα την δυναμική των οδηγών, το ταλέντο και τις ικανότητές τους.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι που γεννιούνται θρύλοι, γράφοντες χρυσές σελίδες στην ιστορία του σπορ.
Ο Ayrton Senna είχε δείξει από το 1984 και το Grand Prix στο Μονακό ότι είχε αυτό που χρειάζεται για να είναι κανείς γρήγορος και σταθερός στη βροχή, αλλά έπρεπε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος για να το μετουσιώσει σε νίκη.
Αυτό συνέβη στις 21/4/1985, στο Εστορίλ της Πορτογαλίας.
Εκεί, ο νεαρός Senna, μόλις στον δεύτερο αγώνα του με τη Lotus, οδήγησε την 97T στη νίκη, την πρώτη από τις 41 που θα έπαιρνε συνολικά στην δεκαετή καριέρα του.
Ο αγώνας έγινε υπό τρομερά επικίνδυνες συνθήκες, κάτι που τόνισε και ο Niki Lauda σε δηλώσεις του.
Ο Βραζιλιάνος φάνηκε να κάνει το τέλειο Grand Prix, τερματίζοντας 1 λεπτό μπροστά από τον 2ο Michele Alboreto, όμως στην πραγματικότητα έκανε αρκετά λάθη και είχε την τύχη με το μέρος του – κάτι που θα παραδεχόταν κι ο ίδιος χρόνια μετά:
«Ήταν ένας δύσκολος αγώνας τακτικής, πήγαινα γύρο με τον γύρο, επειδή οι συνθήκες άλλαζαν συνεχώς.
«Το βασικό ήταν να διατηρήσουμε τη συγκέντρωσή μας και να συνηθίσουμε τη βρεγμένη πίστα που δεν είδαμε αντιμετωπίσει ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Έτσι περνούσαμε τον αγώνα με ένα πολύ ολισθηρό κομμάτι. Το αυτοκίνητο γλιστρούσε παντού – ήταν πολύ δύσκολο να μείνει υπό έλεγχο. Συχνά βλέπατε αυτοκίνητα να ολισθαίνουν απλά λόγω έλλειψης πρόσφυσης.
«Ακόμα και αν είχα ένα άνετο προβάδισμα, ήταν δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένος, να κρατήσω το αυτοκίνητο υπό έλεγχο μέχρι το τέλος.
«Κάποια στιγμή παραλίγο να χάσω τον έλεγχο μπροστά από τα pits,, όπως ο Prost, και ήμουν τυχερός που έμενα στο δρόμο. Ο κόσμος νομίζει ότι δεν έκανα λάθη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια – δεν έχω ιδέα πόσες φορές βγήκα εκτός! Μια φορά είχα και τους τέσσερις τροχούς στο γρασίδι, εντελώς εκτός ελέγχου, αλλά το αυτοκίνητο επέστρεψε στην πίστα. Όλοι είπαν: “φανταστικός έλεγχος του αυτοκινήτου”. Ήταν απλά τύχη.
«Είπαν ότι η νίκη μου στο Ντόνινγκτον το ’93 ήταν η σπουδαιότερή μου – με τίποτα! Είχα traction control! Εντάξει, δεν έκανα κανένα πραγματικό λάθος, αλλά το αυτοκίνητο ήταν πολύ πιο εύκολο. Ήταν μια καλή νίκη, σίγουρα, αλλά, σε σύγκριση με το Estoril το ’85, δεν ήταν τίποτα, πραγματικά.
«Η σαμπάνια σίγουρα είχε μια ιδιαίτερη γεύση εκείνη τη μέρα.»_Δ.Μ.